Καβαλώντας το καλάμι της Εθνικής Μοναξιάς

Η κοινωνική δικτύωση είναι μεγάλος καταδότης αναγνώστη μου. Φυσικά ποτέ δεν κατάλαβα ακριβώς τη χρήση της, αλλά με έχει βοηθήσει στο να αποφύγω κακοτοπιές που παλιότερα απλά διαισθανόμουν. Αυτή η ικανότητα του να αφήνει ο καθένας ίχνη με το πάτημα ενός ποντικιού βοήθησε να τεκμηριώσω πολλά για τον χαρακτήρα ανθρώπων που ήταν ακατάλληλοι να τους πω έστω και μια καλημέρα. Για να σου δώσω ένα απλό παράδειγμα σε μια ομάδα που έκανα για την επανένωση των συμμαθητών του γυμνασίου μου ο φανατικός χριστιανός κουβάλησε μέσα όποια ιερόδουλη ήξερε κι ο φανατικός εθνικόφρονας όσους τζογαδόρους ήξερε. Φυσικά αυτό τρόμαξε δικαίως τους οικογενειάρχες συμμαθητές μου, αλλά με βοήθησε να καταλάβω με ποιες κοπριές δεν έπρεπε να συναναστρέφομαι, ώστε η δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος να μην χρειαστεί να πλησιάσει την πόρτα του σπιτιού μου. Από τους χίλιους ανθρώπους που ήξερα έβαλα μέσα περίπου τους μισούς. Εκεί άρχισαν να φαίνονται κάθε καρυδιάς καρύδι και με τι ουσιαστικά μπορούσε να σε μπλέξει. Βρέθηκαν τρεις παιδόφιλοι, πολλές προβληματικές χαζογκόμενες, άτομα του υποκόσμου που ντυμένοι με τον μανδύα του οικογενειάρχη έβγαζαν τις διαστροφές τους και βέβαια διάφοροι προβληματικοί νάρκισσοι και πάνω απ’ όλα αλαζόνες που μπορούν να τροφοδοτήσουν τα ψυχιατρεία της χώρας μας με το γνωστό “σύνδρομο του σωτήρα”.

Έτσι μια έρευνα που θα ήθελε χιλιάδες ώρες ενασχόλησης κι άπειρα χρήματα σε ιδιωτικούς ερευνητές έγινε στο ένα δέκατο του χρόνου και δωρεάν. Όλο αυτό βασισμένο στο αξίωμα “θέλει η πουτάνα να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει”. Τα πολύ ακραία στοιχεία τα απομάκρυνα σχετικά γρήγορα. Απλά οι υποψίες που είχα βγήκαν αληθινές, όπως για παράδειγμα στους παιδόφιλους που τα προφίλ τους ήταν γεμάτα από ανήλικα της Άπω Ανατολής. Οι δε τζογαδόροι μ΄ απασχόλησαν ακόμα λιγότερο όταν το διαδικτυακό μπαρμπούτι άρχισε να χτυπά τις πόρτες των λογαριασμών μου. Τελευταία κλείσανε την πόρτα οι διάφορες τυρομούνες με τα ψυχολογικά προβλήματα λόγω της αδυναμίας τους και των ενοχών τους και οι υπερόπτες καβαλημένοι καλλιτέχνες.

Σου ανέφερα τους τελευταίους γιατί οι προτελευταίοι που άδειασα ήταν η πιο επικίνδυνη και δηλητηριώδης ομάδα για την παγκόσμια κοινότητα για το ανθρώπινο είδος και για τον γράφοντα. Οι γνωστοί εθνικόφρονες του πληκτρολογίου που ανήκουν στην κατηγορία των ατόμων με υψηλά εθνικά φρονήματα και χαμηλή αυτοεκτίμηση. Το αστειότερο όλων είναι ότι διαχέονταν μέσα σε ομάδες που έπρεπε να τους αποκλείσουν λόγω των χαρακτηριστικών τους. Όταν είσαι σκαλιστής για παράδειγμα ανήκεις σε μια παγκόσμια κοινότητα ανθρώπων όπου δεν υπάρχει ανώτερος και κατώτερος απλά γιατί ο τεχνίτης εκφράζει καθαρά το περιβάλλον στο οποί ζει. Τα εθνικά κριτήρια εκτός από γελοία είναι κι επικίνδυνα για την ανάπτυξη της τέχνης.

Ένα ακόμα παράδειγμα είναι η έρευνα πάνω στη μυθολογία. Μπήκα στον “πειρασμό” κάποτε να πω ότι μυθολογίες υπάρχουν σ’ ΄όλον τον κόσμο. Είναι μεγάλη γελοιότητα να θεωρείς την Ιλιάδα και την Οδύσσεια ανώτερα απ’ το Μαχατμπαράτα ή το Έπος του Γιλγαμές. Φυσικά δεν τίθεται θέμα ανωτερότητας στην τέχνη και αυτή τη φορά, αλλά η ανοργασμικιά που με φωνές προσπάθησε να με πείσει για το αντίθετο, μ’ έκανε να καταλάβω πώς η υστερία είναι το καλύτερο κοντάρι για να πατήσει η εθνική ιδέα. Όπως είναι αναμενόμενο ένας άνθρωπος της έρευνας δεν έχει καμία δουλειά μέσα σε μια τέτοια σφηκοφωλιά.

Ας έρθουμε τώρα λοιπόν στο γιατί οι άνθρωποι αυτού του είδους είναι καταδικασμένοι να μείνουν μόνοι. Όπως λένε οι αναρχικοί πολύ σωστά, ο εθνικισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο του απατεώνα. Έτσι τα άτομα που χρησιμοποιούν έννοιες όπως ο μεγαλοϊδεατισμός ή ο αλυτρωτισμός είναι άνθρωποι που αποφεύγουν άλλες μεγαλύτερες ιδέες όπως αυτή του βιοπορισμού μέσω της μισθωτής εργασίας. Λειτουργούν σαν τις παραθρησκευτικές οργανώσεις των Ηνωμένων Πολιτειών που κρύβουν διάφορες επενδυτικές πυραμίδες. Έτσι καλύτερα να απομακρύνεσαι καθώς τα χρήματα και ο χρόνος σε καμία περίπτωση δεν περισσεύουν. Για παράδειγμα το προσωπικό μου χόμπι είναι η ενασχόληση με τους υπολογιστές των 8 bits. Η συγκεντρωμένη ύλη αφορά όλες τις χώρες του κόσμου και όλες τις εθνότητες. Ο άνθρωπος που κάνει την ίδια δουλειά με μένα στην Τουρκία ή στην Αλβανία δεν θέτει ζήτημα εθνικής υπόστασης, αλλά γνώσεων. Το ίδιο ισχύει για τους πάντες. Αυτό προεκτείνεται σε όλες τις δραστηριότητες και μαντέψτε πού ακριβώς: στη μυθολογία ή την αρχαιολογία. Αν θες να διαβάσεις Αρχιμήδη, ας πούμε, να ξέρεις ότι τα γνήσια κείμενα σώζονται στα Αραβικά Οι “αρχαιολάτρες” βέβαια γενικά δεν μπορούν να διαβάσουν γιατί οι μισοί φιλόσοφοι απαιτούν μαθηματική γνώση και οι άλλοι μισοί γνώση της αρχαίας Ελληνικής γλώσσας. Κι απ’ αυτά τα δύο οι περισσότεροι έχουν μαύρα μεσάνυχτα. Τι είναι όμως αυτό που κάνει να το υποστηρίζουν τόσο φανατικά; Σύμφωνα με συζητήσεις ανθρώπων που κατείχαν κάτι παραπάνω την Ψυχολογία και την Κοινωνιολογία, το εθνικό κόμπλεξ είναι μασκαρεμένο κοινωνικό σύμπλεγμα. Παρατηρώντας πολλούς από τους μπροστάρηδες του είδους θα δείτε ότι ταξικά ανήκουν σ’ αυτό που ορίζουν οι μαρξιστές ως λούμπεν προλεταριάτο. Και εκεί αγαπητοί μου φίλοι βρίσκεται η μοναξιά. Ένα σύνολο δυσλειτουργικών οικογενειών που πατάνε με το ένα πόδι στον υπόκοσμο. Δημιουργούν ένα σύνολο ανθρώπων που πατάνε πάνω στην εθνική ιδέα για να χειραγωγήσουν αφελείς με χαμηλή αυτοεκτίμηση οντότητες με το σύστημα της υποχρέωσης. Φυσικά σε βάθος χρόνου γίνονται αντιληπτοί και τα θύματά τους εγκαταλείπουν τη βάρκα που μπάζει νερά λόγω της έλλειψης τεχνογνωσίας καθώς και της υπεροψίας που έχει το κάθε άτομο με την πεποίθηση ότι η κοινωνία του χρωστάει. Έτσι εν κατακλείδι αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται μέσα σε μια θάλασσα μοναξιάς καβαλώντας το καλάμι της Εθνικής Ιδέας.

Πηγή: Έχιδνα Κερασφόρος

Το καναρίνι του ανθρακωρύχου.

Φυσικά είναι πολύ βαρύ συναίσθημα η απώλεια του Θανάτου. Βέβαια δεν ήταν πάντα έτσι. Κατά τας γραφάς ο άνθρωπος ισορροπεί μεταξύ ευαισθησίας και αναισθησίας ανάλογα με τις απαιτήσεις του πολιτισμού του και την ταξική του θέση. Έτσι λυπόμαστε τα κατοικίδια μας (άσχετα αν τα στειρώνουμε στερώντας τους την μοναδική χαρά της ζωής που μπορούν να έχουν) και ευχόμαστε να έχουμε φτηνό πετρέλαιο και ipad (μια ευχή που εξασφαλίζει νεκρούς από πολεμικές συγκρούσεις στην Μέση Ανατολή και στο Αφγανιστάν που παράγει το λίθιο για τα μαραφέτια που εξασφαλίζουν την αποβλάκωση μας). Φυσικά ο θάνατος παραμονεύει σε κάθε μας κίνηση. Όλα καλά μιας και αυτό είναι η συνέχεια της ζωής και ο σκοπός δεν είναι να αναλύσουμε φιλοσοφικά κάτι που δεν μπορούμε να αποφύγουμε.

Έλα όμως που ζούμε σ' ένα σύστημα που το ρητό “ο θάνατος σου η ζωή μου” είναι το κύριο χαρακτηριστικό του. Όταν οι ανθρακωρύχοι στην Βρετανία άνοιγαν μια σήραγγα βάζανε ένα κλουβί με ένα καναρίνι για να δουν αν έχει τοξικά θανατηφόρα αέρια. Αν το έβρισκαν νεκρό επαναλάμβαναν την διαδικασία μέχρι ο χώρος να “καθαρίσει”. Φυσικά δεν θα απασχολούσε κανέναν αν δεν υπήρχε μια μικρή λεπτομέρεια. Το “καναρίνι” στις μέρες μας είμαστε εμείς. Έχεις σκεφτεί αναγνώστη μου ότι σε κάθε κερδοφόρα διαδικασία των επιχειρήσεων χρειάζονται πειραματόζωα; Στα ραδιόφωνα της πόλης μας οι διαφημίσεις δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα εμβολισμός του μυαλού σου από μηνύματα (τις περισσότερες φορές αντιφατικά) που έχουν σκοπό την χειραγώγηση σου. Μια από αυτές μου κίνησε το ενδιαφέρον. Γνωστή πετρελαϊκή εταιρία παρέχει δωρεάν υποτροφίες και προγράμματα σπουδών που αφορούσαν μόνιμους κάτοικους συγκεκριμένων δήμων. Ποιοι ήταν αυτοί; Μα φυσικά αυτοί που οι κάτοικοι της μολύνονται από τον βρώμικο αέρα της επεξεργασίας των πετρελαιοειδών. Στην πόλη μας η μόλυνση είναι ορατή με έναν τρόπο. Αν πας νύχτα στο Χορτιάτη θα δεις ότι είναι καλυμένη από έναν θόλο που χωρίζει τον καθαρό αέρα από την αστική μόλυνση. Αν δεις και αεροπλάνο να ανεβαίνει θα δεις και την ουρά από τον θόλο που παρασέρνει. Κάποιες περιοχές μάλιστα έχουν τρομερά μεγάλα ποσοστά αύξησης καρκίνων (οι κάτοικοι μάλιστα είναι φωστήρες στο να σου λένε και τι θα ακολουθήσει όταν μου έτυχε σε συγγενικό μου πρόσωπο). Ζούμε δηλαδή στην πιο βρώμικη πόλη του κόσμου όπου ουσιαστικά μας έχουν καθίσει και βλέπουν το πόσοι θα ζήσουμε από τον τρόπο που κάποιοι τα οικονομάν.

Αν βέβαια νομίζεις πως μόνο εδώ συμβαίνει σου λέω πως γελιέσαι. Το πείραμα γίνεται σχεδόν σε όλα τα αστικά κέντρα του κόσμου μόνο που εδώ λόγω της παραθυρολάγνας νομοθεσίας έχουμε τον παράδεισο του επιχειρηματία. Φυσικά αν σταματούσε εδώ όλα θα λύνονταν εύκολα. Σαν πειραματόζωο είσαι αναγνώστη μου από την εποχή που ο παππού σου χαιρόταν που αγόραζε έπιπλα με φορμάικα μέχρι τον πατέρα σου που έπαιρνε σαλόνι με MDF (το F σημαίνει φορμαλδεΰδη και είναι η κόλλα της ινοσανίδας ένα υλικό που άμα δεν πάθεις καρκίνο μπορείς να ζητήσει και πίσω τα λεφτά σου) κι εσένα που σου πουλάνε υλικά με βακτηριοκτόνες ιδιότητες (και δεν σου λένε πω ότι σκοτώνει ένα βακτήριο δεν έχει πρόβλημα να σκοτώσει κι έναν άνθρωπο). Σου μιλάνε για το περιβάλλον άνθρωποι που το καταστρέφουν και σου πετάνε μια δράση δεντροφύτευσης για να σε δουλέψουν. Επειδή δεν θέλω να σε κουράσω με το πώς και το γιατί, και ο λόγος είναι πως αν ένα διαδικτυακό άρθρο είναι μεγάλο ουσιαστικά είναι αδύνατο και να διαβαστεί. Ένα μόνο σου λέω η απάντηση σ' όλα είναι η τεχνογνωσία. Αντί να ανησυχείς για το τι θα πάθεις (όπως χθες κάποιος μου είπε για έναν γνωστό του που μετά το κέρδος που έβγαλε κόβοντας σερβικά άρματα που χτυπήθηκαν έπαθε κι έναν ωραίο καρκίνο στα οστά) άρχισε να ψάχνεις. Η πόλη μας είναι γεμάτη βιβλιοθήκες. Άρχισε να απαιτείς την γνώση πάνω σε τέτοια θέματα και να έχεις γνώμη πάνω στο τι γίνεται εις βάρος σου. Αλλιώς σε βλέπω να είσαι ένα ψόφιο καναρίνι.

Πηγή: Έχιδνα Κερασφόρος

Στην Γηραιά Ιερόδουλη δεν πουλάμε Έρωτα.

“Η πάλη των τάξεων παραμένει ιστορικά αδικαίωτη”, παπαγάλισε ο Τραμπάκουλας και μετά είπε: θεός σχωρέσ’ τον. Είχε κάποιο δίκιο μιας και η τριτοκοσμική χώρα που ζούμε έπεσε από το Μεσαίωνα στην κεφαλαιοκρατία χωρίς να έχει τις ευεργετικές ιδιότητες του ευρωπαϊκού διαφωτισμού. Έτσι στη χώρα μας δεν υπάρχει σαφής διαχωρισμός τάξεων, αλλά αντιστοιχίες κοινωνικών διαστρωματώσεων της μικροαστικής τάξης. Οι Έλληνες αστοί έτσι κι αλλιώς δε ζουν στην Ελλάδα. Αυτό που μας έλεγε ένας δάσκαλός μου, ο Ιάκωβος (Jack, το καλλιτεχνικό του) ήταν ότι σας μαθαίνω μερικά πράγματα για να επιβιώσετε. Οι εργοδότες σας εκείνη τη στιγμή νοιάζονται για άλλα πράγματα. Οι τότε εργοδότες που δεν είναι άλλο από τους Έλληνες εφοπλιστές που κατοικοεδρεύουν στο City του Λονδίνου, νοιάζονται για το πώς θα αυγαταίνει ο τραπεζικός τους λογαριασμός μιας και έχουν πολλά έξοδα παραστάσεως. Όπως έλεγε ο Jack έχουν να αγοράσουν παρθενιές από εγγλεζάκια με το ίδιο τρόπο που ο φραγκάτος ελληνάρας κάνει πορνοτουρισμό στην Ταϊλάνδη (σε περιόδους κρίσης η Ταϊλάνδη μπορεί να βρίσκεται και στη διπλανή μας πόρτα). Ο δε ελληνικός υπόκοσμος είναι συνήθως ενσωματωμένος στους μηχανισμούς και είναι πιο αόρατος κι από τους υαλοπίνακες μετά το πέρασμά τους με ajax. Έτσι ερχόμαστε στο ότι οι εργοδότες κι οι εργαζόμενοι σ’ αυτή τη ριμάδα χώρα βρίσκονται σε διαφορετικές ταξικές διαστρωματώσεις, αλλά στην ίδια τάξη. Είμαστε δηλαδή μια σούπα που τα όρια μεταξύ του να γίνεις εργοδότης, ή να καταλήξεις υπάλληλος είναι δυσδιάκριτα. Αυτό το κατάλαβα όταν οι συνταξιούχοι του ΤΕΒΕ που με έδιωχναν από τη δουλειά τους κάθε φορά που ζητούσα ένσημα παραπονέθηκαν για τη μείωση των συντάξεων .Το “καλά να πάθεις σκατόγερε” βγαίνει αβίαστα από το στόμα μου μιας κι έχω συμπληρώσει πάνω από δεκαπέντε χρόνια μαύρης εργασίας. Φυσικά οι γονείς μου μου άφησαν κάποια εχέγγυα για να παλεύω με τους μεσόκοπους που θα γίνουν στο μέλλον οι αντίστοιχοι σκατόγεροι.

Όπως κατάλαβες αναγνώστη μου σήμερα θα μιλήσουμε για πόρνες και προαγωγούς. Μόνο που η πόρνη δεν πουλάει απαραίτητα υπηρεσίες μ' αυτό που έχει ανάμεσα στα πόδια της και ο προαγωγός δεν είναι άλλος από τον κάθε έναν τραχανά που επειδή έχει να σου δώσει ένα μεροκάματο, νομίζει πως μπορεί να παίζει με την αξιοπρέπειά σου. Στην Ελλάδα που η ανεργία έχει κάτσει στο σβέρκο των ιθαγενών από την ύπαρξη της ελληνικής σημαίας, όχι ότι πριν ήταν καλύτερα, ο τσομπάνης που έβοσκε γίδια νομίζει ότι μπορεί να κάνει το ίδιο και στους ανθρώπους. Κάθε αστικός χώρος έχει τις λεγόμενες ζώνες εργασίας που δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα μείγμα από παραγωγικές μονάδες της πλάκας και χώρους παροχής υπηρεσιών. Το κέντρο της πόλης συνήθως γεμίζει με νέους εργαζόμενους μιας και τη “φρέσκια” ιερόδουλη την προτιμούν όλοι. Άλλωστε ακόμα δεν γνωρίζει ότι το αφροδισιακό που λέγεται υπεραξία είναι το άλφα και το ωμέγα της σύγχρονης θεότητας που λέγεται κέρδος. Κι επειδή η ανάγκη για αυτοδιάθεση περνάει από το πορτοφόλι, δίνουν βάση σ’ αυτό αγνοώντας παντελώς τα εργασιακά δικαιώματα. Όσο γερνάμε εμείς οι πόρνες σιγά-σιγά προωθούμαστε προς τις εξωτερικές παραγωγικές ζώνες για να γίνουμε οι εργατοϋπάλληλοι με τα σακατεμένα σώματα, ή οι αριθμοί σε στατιστική για εργατικά ατυχήματα. Αν δείτε το μέσο πιτσιρίκο που πιάνει κάπου δουλειά, νομίζει ότι οι προοπτικές και το μέλλον ανοίγονται μπροστά του σαν τριαντάφυλλο που είναι έτοιμο δώσει τη γύρη του στο λαμπρό μέλλον. “Όνειρα, πουλιά μου ταξιδιάρικα”, κατά το άσμα. Σε όλες τις σκατένιες δουλειές που πήγα, οι συνάδελφοί μου είχαν να μου παρουσιάσουν ένα ένδοξο παρελθόν. Κάτι σαν το σφριγηλό κομμάτι από μοσχαράκι πριν μπει στη μηχανή του κιμά. Όταν δε, κοντράρονταν για το ποιος είναι ο καλύτερος, τους έλεγα: κορίτσια ηρεμήστε, εδώ μέσα όλες θα τον φάμε.

Τώρα που ξεκαθάρισα το ρόλο μου ως “ιερόδουλη” μέσα στο οικονομικό σύστημα (πουλάω το κορμί μου για κέρδος άσχετα αν αυτό δεν μεταφράζεται σε σεξουαλική ηδονή), έχω να σου πω αναγνώστη μου ότι ανήκω στην κατηγορία εργαζομένων “πέτρα που κυλάει”. Έτσι που λες σε αντίθεση με τον δημόσιο υπάλληλο (που εκπορνεύεται με βάση τα “ψυχικά” του χαρίσματα χάριν μονιμότητας) δεν έπιασα ποτέ μαλλί. Απέκτησα όμως μεγάλη πείρα. Έχω συναντήσει τόσους πολλούς εργοδότες που οι βλακείες που θα μου πουν είναι για μένα απλά ποσοστά.

Ας πιάσουμε λοιπόν τον εργοδότη. Συνήθως είναι ένας πίθηκος που ή κληρονόμησε την επιχείρηση από τον μπαμπά του, ή την έφτιαξε με τρόπους και παράθυρα που ψάχνει να βρει και να κλείσει η ποινική δικονομία στη χώρα μας. Το πόσοι μικρο απατεώνες κατοικούν σ’ αυτό τον τόπο αξίζει της μελέτης των μεγαλύτερων συγγραφέων επιστημονικής φαντασίας. Κι αυτό γιατί; Επειδή ο γάιδαρος που πετάει είναι η αρχή για τα ψέματα που λένε. Το επίπεδο των τερατουργημάτων που ξεστομίζουν είναι αξιοζήλευτο ακόμα και από τις ταινίες. Μόνο ένα έχω να σου πω: την περίοδο που δούλευα σε έναν από δαύτους, ενώ φώναζε για κρίση και περικοπές στο μισθό μου, είχε αγοράσει δύο διαμερίσματα. Μόλις του έβγαλα τα διαμερίσματα από τον ισολογισμό, τον “απέλυσα” μιας και θεώρησα τον εαυτό μου πολύ βλάκα ώστε να εργάζεται σ’ έναν βλάκα του αισχίστου είδους.

Ένα ακόμα που ξέρω είναι ότι καθώς τα λεφτά που θα βγάλω αναγκαστικά θα περάσουν από τα χέρια μου η μούρη μου μπορεί να πέσει άνετα σε κάποιο φιλόπτωχο συσσίτιο όταν αυτά δεν θα μπορούν ν’ αντεπεξέλθουν. Έτσι κάθε φορά που πάει να μ’ εκβιάσει ένας εργοδότης με απόλυση, θυμάμαι τι έχω στο παντελόνι μου, τον γράφω εκεί πάνω και του λέω: εσύ θα χάσεις. Το ακόμα καλύτερο είναι όταν δεν του το λέω και το κάνω. Το τελευταίο βλαχαδερό ούρλιαζε σαν γουρούνι που το σφάζουν. Με συγκεντρωμένη πείρα λοιπόν και αυτογνωσία δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα από κάποιον ο οποίος το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να σου κουνήσει τα λεφτά από έναν μισθό στη μούρη κι αυτό με το ζόρι. Μετά από ένα σημείο αν γνωρίσεις και τα σωστά σωματεία μπορείς να τους τρέξεις έτσι για να σε θυμούνται.

Ίσως να κατάλαβες αναγνώστη μου ότι η προσπάθειά μου έχει να κάνει με την ταύτιση της μισθωτής εργασίας με την πορνεία. Φυσικά θα έχεις ενστάσεις, αλλά να σου θυμίσω ότι όσο και να σεβόμαστε την εργασία δεν πρέπει να ξεχνάμε τι είναι αυτή τη στιγμή. Ένας εκβιασμός που βασίζεται πάνω στην ανάγκη του βιοπορισμού, οπότε η γραμμή που χωρίζει αυτά τα δύο είναι από ελάχιστη έως ανύπαρκτη. Σε μια κοινωνία που ο άνθρωπος χάνει την υπόστασή του η εργασία δεν είναι αυτό πού ίσως θα θέλαμε να είναι: ένας τρόπος για να εξασφαλίζεις τη διαβίωσή σου χωρίς να επιβαρύνεις το κοινωνικό σύνολο. Κι αυτό γιατί ο εργοδότης που φύσει ζει παρασιτικά σε βάρος του εργαζόμενου στο συγκεκριμένο παρακλάδι του συστήματος που είναι η χώρα μας λειτουργεί με απόλυτη ασυδοσία. Αυτό έχει σαν συνέπεια να δημιουργεί και την ανέντιμη συμπεριφορά του εργαζόμενου. Όταν πάω για δουλειά το πρώτο που σκέφτομαι είναι “με ποιον όρχι πάω να μπλέξω”. Κι αυτό γιατί η πείρα μου δεν μου έδωσε έστω και μια φωτεινή εξαίρεση που να επιβεβαιώνει τουλάχιστον τον κανόνα. Οπότε ακολουθώ τη βασική ιωνική αρχή: “άνθρωπος με τους ανθρώπους και γάιδαρος με τα γαϊδούρια”.Αφού θέλουν να έχουν πόρνες, αυτό θα πάρουν. Υπάρχει βέβαια το άλλο ρητό που λέει: “να φυλάγεσαι από νεόπλουτο κι από παλιά πουτάνα”. Δεν είναι παράξενο ότι στις αγγελίες ζητάνε υπαλλήλους κάτω των τριάντα. Αλλά έλα που με τη συμπεριφορά τους αυτή την ηλικία τη μετατρέπουν αργά και σταθερά σε μετανάστες. Έτσι το εργατικό δυναμικό της χώρας αποτελείται από “γριές ιερόδουλες” και σ’ αυτές δεν πουλάμε “έρωτα”.

Υστερόγραφο. Αυτός που ζει με λίγα δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Ο εργοδότης δεν ανήκει σ’ αυτή την ομάδα ανθρώπων, γιατί απλά δεν είναι καν άνθρωπος.

Πηγή: Έχιδνα Κερασφόρος

Λαός σε καταστολή.

Ήρθε η ώρα να θέσουμε τη μεγάλη απορία αναγνώστη μου. Δεν υπάρχει κανένας ν’ αντιδράσει στα σημάδια των καιρών μας; Η απάντηση είναι ναι. Πάντα υπάρχει μια μειοψηφία ανθρώπων που όταν βλέπουν το κακό προσπαθούν να κάνουν κάτι. Βέβαια σε κάποιες περιόδους το άσχημο ντύνεται με φανταχτερά ρούχα και παρουσιάζεται ως νέο. Αρωματίζει το σάπιο του σώμα με γαλλικά αρώματα όπως οι κυρίες της αυλής του Λούβρου για να κρύψουν την έλλειψη “λουτρών” στα γνωστά ανάκτορα. Σαν τον πιτσιρικά που λέει “ο βασιλιάς είναι γυμνός” προσπαθούν να φέρουν το μυαλό του τέρατος που λέγεται κοινή γνώμη στο δρόμο της λογικής. Αλλά η λογική δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια νύφη που δεν της αρέσουν τα φτιασίδια. Έτσι δεν μπορεί να εντυπωσιάσει το γαμπρό που είναι προορισμένος να κοιτάξει το έχω αντί για το είμαι. Θα μου πεις τι σχέση έχει ο γάμος; Είναι το πιο γνωστό συμβόλαιο και γι’ αυτό το αναφέρω. Το τέρας μας σκέφτεται συλλογικά, λειτουργεί ατομικά και μόλις κάνει το λάθος απολογείται σαν σύνολο. Άλλωστε η φράση “μαζί τα φάγαμε” δεν ήταν κάτι που είπε ένας τρελός τυχοδιώκτης στον αέρα. Από πίσω είχε τα γνωστά “γαλάζια παιδιά” που μας υποδηλώνει ότι το 90% σκέφτεται με τον ίδιο τρόπο όταν διαλέγει με την ψήφο του τη θανατική του καταδίκη. Το γνωστό “στις δημοκρατίες ο λαός έχει την κυβέρνηση που του αξίζει’ πάλι δεν ήταν μια φράση που πετούσε στους ουρανούς. Η εξουσία ξέρει πάρα πολύ καλά ποιους εξουσιάζει. Εξουσιάζει έναν λαό τόσο υποτονικό που ο πρεζάκιας δείχνει να είναι διάνοια. Μάλιστα στις συναναστροφές μου με το είδος οι χρήστες ηρωίνης κι ο υπόλοιπος λαός δεν διαφέρουν παρά μόνο στη χρήση της ουσίας. Η επιχειρηματολογία μοιάζει με μια φωτοτυπία που έχουν αποστηθίσει όλοι.

Αλλά πώς φτάσαμε ως εδώ; πολλοί οι παράγοντες κι αξίζει να τους αναφέρουμε. Πρώτα απ’ όλα η χρυσή δεκαετία του ογδόντα. Το έγκλημά της είναι ότι τα στερημένα παιδιά της κατοχής και του εμφυλίου καθόρισαν με την πειναλέα συμπεριφορά τους τη μορφή της πολιτικής δομής της χώρας. Ένας πολιτικός αναλυτής κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης είχε πει τη φράση “αλίμονό μας αν μας καθίσουν στο σβέρκο μια σοσιαλδημοκρατία”. Ως γνώστης του φαινομένου στην προπολεμική Γαλλία ήξερε για την παθητικότητα που δημιουργεί η συγκεκριμένη μορφή πολιτεύματος. Άλλωστε ο Λεό Μπλουμ (ο μεγάλος δάσκαλος του γνωστού μας Αντρέα) ήταν διάσημος για τις πελατειακές σχέσεις που δημιούργησε στην τότε γαλλική δημοκρατία και το κράτος ημετέρων δημοσίων υπαλλήλων κι εργολάβων. Το τέρας δηλαδή που απογοητευμένο είπε το “γιατί και για ποιον” (pour qui et pouquoi) δεν διαφέρει σε τίποτε από τον ελληνάρα που λέει «όλοι ίδιοι είναι». Εξάλλου πολλοί στέκονται στα δυο τους πόδια, αλλά λίγοι είναι οι άνθρωποι. Τη συνταγή την είχε γράψει στον ηγεμόνα ο Μακιαβέλι και λειτουργεί στις μάζες άριστα εδώ και πεντακόσια χρόνια. Ένας λαός λαπάς είναι εύκολος στόχος για πολιτικούς και λοιπούς απατεώνες (κηραλοιφές, μοναστηριακά ιάματα συμπληρώματα διατροφής, μέντιουμ και καφετζούδες).

Τώρα βέβαια το ότι ο λαός έγινε λαπάς είναι το μισό. Το άλλο μισό είναι η γνήσια, αμόλυντη κι αγνή καταστολή. Το δικαστικό σύστημα το οποίο στην Ελλάδα δικαιώνει τη ρήση «η δικαιοσύνη είναι σαν τα φίδια: δαγκώνει μόνο τους ξυπόλητους», τα μέσα μαζικής εξημέρωσης, το εκπαιδευτικό σύστημα, οι δυνάμεις αποκατάστασης της τάξης αποτελούν τα κατάλληλα εργαλεία στα χέρια του εκάστοτε δικτατορίσκου που ντύνεται το δημοκρατικό μανδύα. Το «πού πας να μπλέξεις» είναι το καλύτερο διαφημιστικό των μέσων που φροντίζουν να είναι όλα σε «τάξη».

Αν μπορούσα να περιγράψω την κατάσταση της υγείας μας, θα έλεγα πως ο γύψος της χούντας συνεχίζεται με το «λαός στην πρίζα της εντατικής» Ο κάτοικος της χώρας που ζει από μικροεπιδοτήσεις αμολάει τα αέρια του ορθού του εντέρου μπροστά στην τηλεόραση ή στο διαδίκτυο, ενώ η γυναίκα του φαρδαίνει τα οπίσθια της βλέποντας σαπουνόπερες και πρωινάδικα. Οι ελάχιστες φορές που θα βγουν σαν ζευγάρι έξω θα παρουσιαστούν ωσάν δυο λατέρνες με ιδιότητες γλάστρας . Όσες φορές βρέθηκα σε τέτοιες συναναστροφές , η μπόχα από τα πατσουλιά των γυναικών και η λίγδα αναμεμειγμένη με την οσμή του τσιγάρου, μου ανακάτευε το στομάχι. Η αηδία ήταν τόσο μεγάλη, που σκεφτόμουν το πότε θα επανασυνδεθούν στις οθόνες τους ώστε να μη μου βρομίζουν τον αέρα που βγάζουν οι αγνές εξατμίσεις των αυτοκινήτων.

Αν περιμένεις να σου δώσω απάντηση στο πώς σώνεται ο διασωληνωμένος Έλλην υπήκοος (Αλβανός, Πακιστανός, ή οποιοσδήποτε λαουτζίκος που δεν παίρνει τη μοίρα στα χέρια του) δεν πρόκειται να μπω στο κόπο να αναλύσω το τι έπρεπε να γίνει. Το καλύτερο που βρήκα είναι αυτό που έλεγε ένας φίλος μου όταν τον ρωτούσαν: «και τι να έκανα;». «Το αντίθετο από αυτό που έκανες καραγκιόζη»! Αυτό είπε κι αηδιασμένος έφυγε απ’ αυτή τη χώρα για να πάει να βρει άλλους ποπολάρους σε καταστολή. Πως έλεγε κι η γιαγιά ενός γνωστού μου «του φτωχού δεν του λείπουν λεφτά, μυαλό του λείπει». Ως μέλος κοινότητας που αναλαμβάνει κάποιες δράσεις, έχω μάθει ότι η ζωή χρειάζεται συνδιαλλαγή και κινητοποίηση με σκοπό το κοινό συμφέρον. Όταν είναι να κοιμηθούμε, συμβαίνει επειδή νυστάζουμε κι όχι γιατί βαριόμαστε να ζήσουμε. Αφήνω λοιπόν το λαό στην καταστολή του κι αν ποτέ αποφασίσει να ξυπνήσει, κάπου εδώ κοντά θα είμαι.

Πηγή:Έχιδνα Κερασφόρος

Όταν η εμπειρία δεν αξιοποιείται από τους πτυχιούχους.

Η συλλογή εμπειριών είναι το χόμπι μου λατρευτέ αναγνώστη. Το πρόβλημα βέβαια είναι ότι ποτέ δεν ξέρεις πότε μια εμπειρία είναι χρήσιμη και πότε όχι. Αν ξέρεις από προγραμματισμό (κι αν δεν ξέρεις ξεκινά μιας και είναι κάτι χρήσιμο που αν το δεις βιοποριστικά είναι σχεδόν άχρηστο) οι εμπειρίες είναι σαν τις βιβλιοθήκες και τα αντικείμενα σε μια αντικειμενοστραφή γλώσσα. Υπάρχουν, αλλά αν δεν έχεις την ικανότητα και την γνώση χρήσης απλά πιάνουν άχρηστο χώρο στο σκληρό σου δίσκο. Έτσι σαν συλλέκτης πέρασα από την ομάδα εμπειριών που λέγεται “Ελληνικός στρατός”. Φυσικά αν μάθεις ό,τι λέει το πρόγραμμα τότε είσαι ό,τι και οι χιλιάδες πτυχιούχοι της χώρας μας. Άνεργος με τίτλο σπουδών. Στην θητεία αξίζουν οι συζητήσεις με ανθρώπους που δεν θα μπορούσες να τους συναντήσεις με άλλο τρόπο.

Μια μέρα όταν κάναμε αγγαρείες σε μια απόσπαση μου έθεσαν επιβλέποντα αξιωματικό έναν Ίλαρχο που η ηλικία του έδειχνε ότι ανήκε στην ομάδα των στρατιωτικών που προτίμησαν αυτήν την δουλειά για να μην βόσκουν γίδια σαν υποτακτικοί του πρωτότοκου αδερφού τους. Συνήθως η συγκεκριμένη κατηγορία είναι απεχθής μιας και κουβαλάνε πολλά κόμπλεξ αλλά το βλέμμα αυτού του ανθρώπου παρέπεμπε περισσότερο σε βουδιστή μοναχό παρά σε Έλληνα καραβανά. Όταν τελειώσαμε την δουλειά, αντί να μας στείλει πίσω για να πάμε σε άλλη αγγαρεία μας έβαλε να καθίσουμε και φυσικά αναμενόμενο ήταν να πιάσουμε την κουβέντα. Όταν τον ρωτήσαμε γιατί βρίσκεται μαζί μας ενώ μπορούσε να κάνει κάτι πιο αξιόλογο μας είπε μια ιστορία. 

Κάποτε σ’ ένα συμβούλιο αξιωματικών εκπονήθηκε ένα σχέδιο διακίνησης στρατιωτικών φορτηγών από μια γέφυρα. Τον κάλεσαν σαν ειδικό στον τομέα μιας και είχε την μέγιστη εμπειρία σ’ αυτό το είδος. Φυσικά επειδή δεν είχε τα πτυχία των συναδέλφων του ο λόγος του ήταν ελάσσων. Τα “κεφάλια” απέρριψαν όλα τα σχέδια γιατί η γέφυρα καταστρέφονταν μόλις θα περνούσαν τα τελευταία τρία φορτηγά. Τότε έθεσε την ερώτηση: “Κύριοι εξασφαλίσαμε το γεγονός ότι θα περάσει η πομπή από την γέφυρα για να ανησυχούμε για τα τελευταία τρία;”. Φυσικά η απάντηση ήταν σιωπή για το συγκεκριμένο θέμα. Ας έρθουμε λοιπόν στην εφαρμογή της ερώτησης στον υπόλοιπο κόσμο.

Ζούμε σ’ ένα σύστημα αξιών που η αξία ενός ανθρώπου δεν καθορίζεται από την εμπειρία ή την γνώση του αλλά από το πτυχίο. Έτσι η ιεραρχία δεν ορίζεται από την ικανότητα πάνω στο αντικείμενο αλλά από το πόσο φυτό είσαι σε κάποια σχολή και από το τι μέσον έχεις για να αναρριχηθείς. Οι οικονομικές αναλύσεις καθορίζονται από οικονομολόγους που δηλώνουν υποταγή στο σύστημα και τις αρθρογραφούν δημοσιογράφοι που είναι αυλικοί του εκάστοτε επιχειρηματία. Εμείς οι άσχετοι διαβάζουμε την “ανεξάρτητη εφημερίδα” που είναι κατευθυνόμενη ή ακόμα χειρότερα μόνο τον τίτλο της. Φυσικά σαν μαλθακοί δεν έχουμε διαβάσει ούτε ένα οικονομικό ή έστω ένα βιβλίο στατιστικής. Γιατί; Γιατί η μελέτη ενός τέτοιου βιβλίου θέλει να ξέρεις τουλάχιστον τις βασικές αριθμητικές πράξεις και να λύσεις τις ασκήσεις που θα σου δώσουν την ικανότητα να αξιολογείς αυτό που διάβασες στην εφημερίδα. Το επόμενο ερώτημα είναι “τι θέλουμε από τον έστω και ελαττωμένης ικανότητας πτυχιούχο”. Εντάξει το διοικητή μας στο στρατό δεν τον εκλέγουμε μιας και αυτό δεν μπορεί να ισχύει σε μια κοινωνία πολλών ταχυτήτων. Ναι αλλά ο πτυχιούχος της νομικής, ή άλλης βοϊδοσχολής, πέρδεται στα έδρανα της βουλής με την δική σου ψήφο (ή με την αποχή σου που μάλλον παραπέμπει σε ένοχη σιωπή). Όταν τον ψήφιζες έλεγξες την εμπειρία του; κουβέντιασες μαζί του για το πρόγραμμα του ή για το προσωπικό σου ρουσφέτι; Αν όχι, τότε έθεσες το ερώτημα του πώς θα πραγματοποιήσει τις εξαγγελίες του; Μήπως σου άρεσε το κουστούμι του κατά το “όσο σε τιμάν τα ρούχα σου δεν σε τιμά το σόι σου”; Μήπως τον ψήφισες γιατί ήταν “δικό σου παιδί”; Οι ερωτήσεις είναι ρητορικές και απλά καταδεικνύουν τα πόσα εμπόδια έχει η εμπειρία απέναντι στο πτυχίο. Η βουλή έχει ανθρώπους που ξέρουν πάρα πολύ καλά τόσο τα οικονομικά όσο και τα εργασιακά. Εσύ ξέρεις την ελληνική γλώσσα ώστε να καταλάβεις τι λένε; Όταν ο Κώστας Σημίτης έλεγε “θα φτιάξω την οικονομία” εσύ έκανες την ερώτηση “για ποιους;”. Γιατί αν δεν την έκανες είσαι τόσο φελλός ώστε πιστεύεις ότι σ’ ένα σύστημα που λέγεται καπιταλισμός είσαι ίσος με το κεφαλαιοκράτη, δηλαδή τον αρχηγό του συστήματος. Ο συγκεκριμένος μάλιστα εκτός από το πτυχίο έχει και την εμπειρία. Αλλά όταν έχει 46% ηλίθιους γιατί να μην το εκμεταλλευτεί; Και ναι είσαι ηλίθιος γιατί όταν θυσιάζεις την προσωπική σου νοημοσύνη για το προσωρινό ατομικό σου συμφέρον δεν μπορεί να λέγεσαι αλλιώς.

Η γνώση χρειάζεται και την τεχνογνωσία (έστω και με την μορφή του κουρελόχαρτου που λέγεται πτυχίο) αλλά και την εμπειρία. Το θέμα είναι ότι αυτό δεν χρειάζεται τόσο στους επάνω αλλά στους κάτω. Οι “πτυχιούχοι” καλά κρατούν. Ο απαίδευτος κι ο αμόρφωτος λαός είναι το πρόβλημα. Τελικά ο Ίλαρχος έθεσε την ερώτηση στο σωστό κοινό. Στον Έλληνα φαντάρο.

Πηγή: Έχιδνα Κερασφόρος

Τα φτερά δεν μπαίνουν στην πρίζα.

Ήρθε η ώρα αναγνώστη μου να λύσουμε το μεγάλο μυστήριο που σ’ έχει δεμένο χειροπόδαρα. Πολλές φορές έχεις ιδέες που προσπάθησες να τις κάνεις πράξη. Αλήθεια προσπάθησες; Και ναι και όχι. Αν σκέφτεσαι λίγο παραπάνω από μια αμοιβάδα (ή έναν προπονητή του καναπέ που δεν διαφέρει από την αμοιβάδα παρά μόνο στο μέγεθος) ίσως να το αποπειράθηκες κάνα δυο φορές. Τις υπόλοιπες που δεν το έκανες είναι γιατί τα όνειρά σου πήγες να τα περάσεις μέσα από κάποιο δρόμο, σωλήνα ή καλώδιο. Και κάπου εκεί σφήνωσαν. Τα έφαγε το μποτιλιάρισμα, το πουρί, ή ο ηλεκτρικός θόρυβος. Κι αυτό γιατί τα, όνειρα έχουν μια ιδιότητα. Θέλουν “αέρα” για να πετάξουν.

Αν και οι όμοιοι σου έφτιαξαν “διαδρόμους”, τα “συρματοπλέγματα” στον ουρανό είναι νοητά.

Οι σκέψεις και οι δράσεις σου είτε το θες είτε όχι είναι καρφωμένες στη γη, γιατί αν και το μυαλό σου πετάει, η “πραγματικότητα” σε προσγειώνει στη μούχλα του καθημερινού.

Μιλώντας για τις φιλοδοξίες που βλέπω ανακάλυψα ότι όσο πιο “φτερωτές” είναι τόσο θα βρεθούν αυτοί που θα σε συνετίσουν. Όμως κάθε προοδευτική ιδέα και ανακάλυψη σε όλο τον κόσμο που τον έκανε καλύτερο και έγινε πράξη έχει από πίσω της μία βασική αρχή. Δεν πατούσε σ’ αυτό που λέμε “κοινή λογική”. Κι αυτό γιατί όταν αντιγράφεις την φύση για να κάνεις την πρωτοπορία είσαι υποχρεωμένος να δεις το ότι είσαι ο μονόφθαλμος στην χώρα των τυφλών. Αλλιώς πάντα θα σταματάς μια στάση πριν τον προορισμό που ονειρεύεσαι να φτάσεις.

Παρατηρώντας τους νεοσσούς είδα πως αν αυτοί φοβηθούν να πετάξουν γιατί έμαθαν να τους ταΐζει κάποιος που “πετάει” τότε ο θάνατος είναι μονόδρομος. Το σύστημα που μας θρέφει έχει φτερά, απλά τα κρατάει για τον εαυτό του. Εμείς σαν τυφλοχήναρα κοιτάμε το σκουλήκι που μας πασάρει στο στόμα και αγνοούμε ότι αυτό έρχεται πετώντας. Στο σχολείο ο δάσκαλος μας έλεγε ότι ο έρωτας είναι εκείνη η επιθυμία του ανθρώπου να δημιουργεί προσδοκώντας έναν καλύτερο κόσμο. Έτσι του έδωσαν φτερά. Εσύ αντίθετα του τα έκοψες. Ονειρεύεσαι πλούτο (χωρίς όμως να θες να υποστείς συνέπειες, όπως η έλλειψη ηρεμίας ή ο κίνδυνος να βρεθείς πίσω από ένα κελί), δόξα (αλλά ταυτόχρονα χωρίς να εισπράττεις την δυσαρέσκεια που προκαλεί αυτή), κοινωνική θέση (που γεννά τον κοινωνικό πάτο όπου μπορείς να βρεθείς). Ακόμα και την ανάγκη σου για γνώση την έκανες ένα κορνιζαρισμένο χαρτί που όταν χρειαστεί να το υποστηρίξεις δεν γίνεται παρά το λουρί που σε δένει στο έδαφος.

Τα καφενεία και οι χώροι συνάθροισης είναι γεμάτοι από τέτοια λουριά. Ο λόγος είναι πως τα όνειρα έχουν αξία όταν έχουν φτερά. Δεν καλουπώνονται στο μποτιλιάρισμα των δρόμων. Δεν μυρίζουν την μούχλα και το πουρί του σωλήνα. Είναι μαλωμένα με την “κοινή λογική”. Συγχώρεσε με. Τα όνειρα δεν έχουν αλλά είναι φτερά. Και τα φτερά αναγνώστη μου δεν μπαίνουν στην πρίζα.

Καληνύχτα.

Το κομπόδεμα και το σκυρόδεμα.

Σ’ όλον τον κόσμο υπάρχει όνειρο. Αυτό μπορεί να είναι μια ουτοπική τρέλα στο μυαλό του ανθρώπου που το βράδυ μετράει τα’ άστρα. Όταν όμως μιλάμε για «κόσμο» ,ή «μάζα» για τους λάτρες της στατιστικής, το όνειρο είναι πεζό, πατάει στην γη και είναι συνήθως υπαγορευμένο από τους «τεχνίτες» της εξουσίας, όχι απαραίτητα σ’ ευθύ αλλά στον πλάγιο λόγο του πολιτικάντη. Ας ασχοληθούμε λοιπόν με το δεύτερο που μυρίζει λίγο μούχλα κι ας αφήσουμε τους ονειροπόλους στο βαθύ μπλε του νυχτερινού ουρανού.

Το αμερικάνικο όνειρο με την ζουμερή σύζυγο, το οικογενειακό αμάξι και το ξύλινο διώροφο σπίτι στα προάστια, το εμπεδώσαμε σε κάθε ταινία που έχουμε δει μιας και σπάνια η φράση «ξένη ταινία» παραπέμπει σε κάτι που δεν είναι αμερικάνικο. Η «μούχλα» του άλλωστε είναι το αστυνομικό εργάκι που μας ταρακουνά στον υποτονικό μας χρόνο. Έλα όμως που έχει και διαφορετικές εκδοχές ανάλογα με την χώρα που κατάγεται το «αμερικανάκι». Στην Ελλαδίτσα κάπου μετά τον πόλεμο και αφού χτίστηκε η νέα τάξη πραγμάτων πάνω στα κόκαλα ανθρώπων που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα, ανακαλύφθηκε η «κεραμίδα πάνω από το κεφάλι» και το «έχε κάτι στην άκρη για μια ώρα ανάγκης». Ο ανθρωπάκος που έχανε την αγροτική γη για να πάει στα δυο μεγάλα αστικά κέντρα ή «Στις φάμπρικες της Γερμανίας και του Βελγίου τις στοές» κατά το κλαψιάρικο λαϊκό άσμα ένιωθε ξεκρέμαστος. Έτσι πιάστηκε από το πεζό όνειρο για να έχει έναν λόγο ν’ ανασάνει. Έχτισε δυο πόλεις που θα ιστορικά μπορούν να τις πουν τα «τέρατα της αντιπαροχής», για να μπει σε μια σπηλιά από σκυρόδεμα, μιας και το κρύο της Ελλάδας δεν έχει μπει σαν διαφήμιση στις αφίσες του ΕΟΤ. Πολλοί τον εκμεταλλεύτηκαν για να του φτιάξουν αυτήν την αλυσίδα. Άλλωστε αυτός που δουλεύει με τα χέρια μόνο αλυσίδα μπορεί να κατέχει και μόνον αυτή μπορεί να χάσει. Το πότε ορίζεται από την ικανότητα του ν’ αντιληφθεί ότι είναι αλυσοδεμένος. Ο χειρότερος εχθρός της ελευθερίας είναι γνωστό ότι αποκτά εικόνα στο πρόσωπο του ευτυχισμένου σκλάβου. Οι κρίκοι της αλυσίδας του σκυροδέματος είναι οι λογαριασμοί που πρέπει να πληρώνει ο κακομοίρης για να διατηρεί την σκλαβιά του μιας και το να μείνεις στον δρόμο πιστέψτε με είναι αρκετά επικίνδυνο. Έτσι το «δικαίωμα του σκυροδέματος» έγινε το κερδοφόρο εμπόρευμα στα χέρια των επιτηδείων. Ποιοι είναι αυτοί; Σας παίρνουν τηλέφωνο σαν «Τράπεζες για το στεγαστικό», σαν «τηλεφωνικές εταιρίες» έχουν την μορφή του υπαλλήλου της ηλεκτρικής εταιρίας όταν σας κόβει το ρεύμα ή του φακέλου με τους λογαριασμούς που σας φέρνει ο ταχυδρόμος για να πληρώσετε. Βαριά αλυσίδα το σκυρόδεμα.

Κι επειδή μια αλυσίδα δεν είναι ποτέ αρκετή ας πιάσουμε και την δεύτερη μιας και τις υπόλοιπες (αμάξι, κοινωνική θέση και άλλες πολλές) θέλουν βιβλίο για την περιγραφή τους. Το κομπόδεμα έχει δύο πηγές. Την κληρονομική που έγινε από την πονηρία ή την τύχη κάποιου προγόνου και προορίζεται να καταναλωθεί από κάποιον «ανίκανο» απόγονο και την προσωπική που ο δημιουργός είναι ο «μικρός θεός» που κρύβει ο καθένας. Φυσικά έφτασε μια μόνο κρίση και ένα χρηματιστήριο για να μας αποδείξει πως η «ασφάλεια» που μας παρέχει είναι κούφια όπως το υλικό που είναι φτιαγμένη. Το «κομπόδεμα» είναι ένα ψέμα που μας εξασφαλίζει το ότι δεν θα τρελαθούμε όταν το «κακό» συμβεί. Γιατροί, δικηγόροι, χρηματιστές, κράτος είναι έτοιμοι να το κατασπαράξουν με την πρώτη ευκαιρία που τους δίνει η αδυναμία μας να κάνουμε πραγματική και κοινωνική ή προσωπική ζωή (άλλωστε οι περισσότερες αρρώστιες στο σύγχρονο κόσμο προέρχονται από το δηλητήριο που καταναλώνουμε ώστε να είναι ανεκτή η ύπαρξη μας). 

Αφού λοιπόν σου μίλησα για τις δυο βασικές αλυσίδες ίσως θα έχεις την απορία γιατί σου κάνω τον έξυπνο. Γιατί είμαι αυτός που είναι δεμένος δίπλα σου. Δεν ξέρω αν έχω λύση γι αυτό και αν είχα αν θα την μοιραζόμουνα μαζί σου. Πάντως να θυμάσαι τι σε κρατάει δεμένο είναι ένα βήμα προς την απελευθέρωση δεν ξέρω ίσως τον τρόπο αλλά καταλαβαίνω τον λόγο και ετοιμάζομαι αργά αλλά σταθερά να γίνω αυτό που τόσα χρόνια φοβάσαι. Ένας ελεύθερος ευτυχισμένος άνθρωπος. Δεν σου λέω περισσότερα μιας και αν μιλήσω παραπάνω θα αρχίσει να μου διαφεύγει.

Καλή λευτεριά.

Η Μήτρα η Σπηλιά και το καλώδιο.

Πάντα είχα την απορία αν ζω έναν κόσμο ψευδαισθήσεων. Με την σπηλιά του Πλάτωνα δεν τα είχα καλά αλλά το κακό είναι ότι με το μικρό φτωχό μυαλό μου, οι διακριτές τιμές μεταξύ αλήθειας και ψευδαίσθησης δεν είναι ορατές. Το να ζει ο καθένας στον κόσμο του δεν τον αποσυνδέει από το περιβάλλον. Το λάθος που κάνουμε όλοι. Είμαστε συνδεδεμένοι με την φαντασίωση των κούφιων ονείρων μιας ζωής που μας υπαγορεύουν με ερεθίσματα από το “φυσικό” περιβάλλον. Από την τυπογραφική μήτρα του Γουτεμβέργιου μέχρι την ψηφιακή μήτρα του Matrix. Από το οικογενειακό περιβάλλον μέχρι τον τάφο δεχόμαστε το παρά φύση σαν φυσικό.

Αλλά οι αντιστάσεις μας είναι ανύπαρκτες. Βλέπετε το καλώδιο σύνδεσης είναι πολύ ισχυρό και πλεγμένο χιλιάδες χρόνια πριν την φυσική μας ύπαρξη. Η παιδική μας σοκολάτα, ο καφές και τα τσιγάρα, το ποτό της “εξομολόγησης” ή η “ομαδάρα μας” μιας και η μοναξιά παραπέμπει πάντα σε κάτι τρομερό. Το καλώδιο ορίζει και την συμπεριφορά μας. Κάθε τι άλλο πέρα από την περπατημένη ψευδαίσθηση (ακόμα και αν δεν αποτελεί πραγματικότητα) δεν είναι παρά το μήλο της Εδέμ. Και αν η φαντασίωση είναι ποινικοποιημένη ας φανταστούμε τι είναι η πραγματικότητα; Εδώ και χρόνια συμπέρανα ότι το συνώνυμο της λέξης διάβολος λέγεται αλήθεια.

Στην σπηλιά μας δεχόμαστε διάφορες επισκέψεις. Όλες καλοδεχούμενες κατά την ταμπέλα του παλιού κόμικ “Ξένε δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τους ξένους αρκεί να είναι από τον τόπο μας”.Έτσι πορευόμαστε σαν ανακυκλώσιμα υλικά στο κοινωνικό μας σκοτάδι μιας και το φως της πραγματικότητας μπορεί να μας κάψει. Ζούμε τις μικρές μας ιστορίες κατά το άσμα αλλά ο τόπος είναι απροσδιόριστος όπως και ο χρόνος με μια εικασία γραμμικότητας σαν τα μυρμήγκια στο πλατό ενός πικάπ. Η αλλαγή άλλωστε σκοτώνει την ασφάλεια και αυτό είναι ένας από τους ζωτικούς ακροδέκτες της σύνδεσης μας.

Θα μου πείτε ότι ίσως δεν καταλάβατε τίποτα από τα παραπάνω. Θα μπορείτε να το παρομοιάσετε με το παραλήρημα κάποιου που λέει ότι του κατέβει. Θα σας πω λοιπόν την αλήθεια. Έχετε απόλυτο δίκιο. Κι αυτό γιατί είστε ακόμα συνδεδεμένοι. Δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να κατανοήσετε κάποιον που βρίσκεται σε διαδικασία αποσύνδεσης. Σας εύχομαι Όνειρα γλυκά και αιώνια.

Υ.Γ. Το καλώδιο κόπηκε.

Το σπαθί με τα φτερά

Όταν οι Ισπανοί κονκισταντόρες μπήκαν στο Μεξικό βρήκαν μια αυτοκρατορία που σαν έθιμο είχε να θυσιάζει τους αιχμαλώτους στον Θεό Ήλιο. Το τελετουργικό περιελάμβανε μια μάχη όπου ο θυσιαζόμενος έπρεπε να πολεμήσει έχοντας σαν όπλο ένα σπαθί που είχε λάμες από φτερά απέναντι στους στρατιώτες του αυτοκράτορα που είχαν σπαθιά με δόντια από οψιδιανό (ηφαιστειακό γυαλί που χρησιμοποιήθηκε σαν βοηθητικό μέσω κοπής κατά την εποχή του χαλκού στον Κυκλαδικό και τον Μινωικό πολιτισμό). Αυτό ήταν η “μεγαλοψυχία” της αυτοκρατορίας των Αζτέκων (ότι έδιναν “ευκαιρίες” ακόμα και στους εχθρούς τους). Φυσικά όλα αυτά καταγράφονταν σε εικόνες γιατί κράτος χωρίς γραφειοκρατεία είναι ομελέτα χωρίς αυγά.

Μια φυλή κοντά στην σημερινή Γουατεμάλα επαναστάτησε και φυσικά ο αυτοκρατορικός στρατός του “Θεού Ήλιου” κατέστειλε την εξέγερση. Συλλαμβάνουν τον φύλαρχο και φυσικά έκαναν ότι κάνουν με όποιον σηκώνει κεφάλι οι αυτοκρατορίες. Του έδωσαν το σπαθί που ήταν φτιαγμένο από φτερά τον έδεσαν στον πάσσαλο και έστειλαν την αυτοκρατορική φρουρά να επιτελέσει το μακάβριο έργο της παρουσία θεατών σε μια μάχη που θύμιζε Ρωμαϊκή αρένα στο πιο αισχρό. Ελάτε όμως που ο φύλαρχος ήταν παλικάρι και με το σπαθί του που δεν έκοβε έκανε αυτό που οι ανίκανοι που περιστοιχίζουν έναν αυτοκράτορα δεν μπορούν να κάνουν. Σκότωσε τους είκοσι πρώτους και η υπόλοιπη φρουρά φοβόταν να πλησιάσει. Ο Αυτοκράτορας τρομοκρατημένος ζήτησε από το θύμα αυτής της μακάβριας τελετής να σταματήσει να τους σκοτώνει κι αυτός θα τον έκανε αρχιστράτηγο του. Τότε ο γενναίος επαναστάτης πέταξε το σπαθί ξάπλωσε κάτω και του είπε “προτιμώ να μου ξεριζώσεις την καρδιά παρά να είμαι δίπλα σου”. Έτσι και έγινε πέθανε αφού απέδειξε πρώτα ότι οι αντίπαλοι του ήταν ανάξιοι του.

Μακάβρια ιστορία του παρελθόντος που όμως γίνεται σήμερα και στην χώρα μας. Λέγεται διαγωνισμοί του ΑΣΕΠ. Παίρνετε ένα σπαθί με φτερά που είναι τα πτυχία σας και παλεύετε με τα σπαθιά από οψιδιανό που είναι οι φωτογραφικές διατάξεις των εκάστοτε διαγωνισμών. Αν νικήσετε τότε παρατείνετε τη ζωή σας αλλιώς το σύστημα σαν πιο έξυπνο αντί να σας θυσιάσει (μια και η καρδιά είναι μία) σας τρώει τα παράβολα από την τσέπη. Φυσικά επειδή δεν έχετε την γενναιότητα του φυλάρχου της ιστορίας μας, δέχεστε να γίνετε απολογητές του συστήματος για το “δικαίωμα στην εργασία” και ο “αυτοκράτορας” (που ζει κάπου στη Ευρώπη και δεν τον ξέρουμε γιατί είναι αρκετά έξυπνος) τρίβει τα χέρια του. Αυτά θυμήθηκα όταν είδα ξανά αυτό το παιχνίδι και βέβαια είναι καλό να θυμόμαστε ότι καλύτερα νεκρός στον Θεό ήλιο παρά ζωντανός δίπλα στον τύραννο (ή κάλιο πρώτος στο χωριό σου παρά δεύτερος στην πόλη).

Πηγή: Έχιδνα

Όταν η Νέμεσις χτυπάει τον κακομοίρη.

«Η δημοκρατία πεθαίνει όταν ο λαός κοιμάται» μου είπε ένας γεράκος που έχοντας ζήσει δικτατορίες και πολέμους, κατέληξε στην ρήση του Πλάτωνα. «Κάθε λαός είναι άξιος των ανθρώπων που τον κυβερνούν. Κανείς δεν είναι πιο υποδουλωμένος από εκείνους που εσφαλμένα πιστεύουν πως είναι ελεύθεροι. Όσοι αδιαφορούν για τα κοινά είναι καταδικασμένοι να εξουσιάζονται πάντα από ανθρώπους κατώτερούς τους ». Έτσι την έπαθες αναγνώστη μου. Το χειρότερο βέβαια δεν είναι αυτό, το χειρότερο είναι να ασχολείσαι με τα «κοινά» για να βγάλεις προσωπικό πρόσκαιρο κέρδος εις βάρος των άλλων. Κι αυτήν την «τέχνη» την κατέχεις άριστα. Η κομματική πελατεία που γνώρισα εδώ και χρόνια, βρωμάει από τον κλασικό κακομοίρη που προσπαθεί κάπου να βολευτεί. Η λέξη «διορισμός» ήταν (και μάλλον είναι και θα είναι) το άγιο δισκοπότηρο για να λύσεις όλα τα προβλήματα σου. Θυμάμαι τους εκατοντάδες φακέλους από βουλευτές που ερχόταν στο σπίτι μου συστημένοι από συγγενείς, για να βολέψουν το παιδάκι τους με μια θεσούλα στο δημόσιο (συγγενείς που τις άλλες μέρες άλλαζαν στενό για να μην μου πουν καλημέρα, όπως ακριβώς οι βουλευτές που ψήφιζαν). Φυσικά τα χρήματα από τις επιδοτήσεις έπεφταν βροχή και η οικονομία μιας χώρας αεριτζήδων φούσκωνε από υπερηφάνεια. Ταυτόχρονα τις δουλειές του ποδαριού τις έδινες σε μετανάστες ή «αποτυχημένους» σαν και του λόγου μου, με αλυτρωτικές δικαιολογίες τύπου «Έχω μια αδερφή κουκλίτσα αληθινή» ή σε καραβιές κατοίκων μεταξύ Κασπίας και Μαύρης Θάλασσας (Τόσοι πολλοί Πόντιοι υπήρχαν;). Φυσικά επειδή πίστευες ότι μπορείς να γίνεις ένας μικρός Κροίσος άρχισες να «αυγατίζεις» τα λεφτά σου στο Χρηματιστήριο (πράγμα που δεν έκανα και με βοήθησε στις μακριές περιόδους ανεργίας), πήρες ό,τι άχρηστο έβρισκες για να φτιάξεις μια άχρηστη εικόνα στο άχρηστο περιβάλλον σου που αποτελείται από ασημαντότητες το ίδιο άχρηστες με την αφεντιά σου. Έγινες η ψείρα που μπορεί να καταπιεί το λιοντάρι. Έγινες ισχυρός. Αλλά έλα που αγνοείς το βίτσιο της Νέμεσης. Όταν βλέπει κάποιον ισχυρό να φέρεται με ασυδοσία του στέλνει συμφορές.

Οι «από επάνω» τα έβλεπαν και έτσι ήρθε η ώρα σου. Το τι σου έκαναν ανήκει στην ιστορία και δεν θα μπω στον κόπο να σου το πω. Άδικος κόπος γιατί και να καταλάβεις, θα βρεις τόσες δικαιολογίες, που είναι μάταιο να μπω σε αντίλογο με κάποιον που δεν έχει το ηθικό έρεισμα να παραδεχτεί το λάθος του. Έχω να σου πω πως όλα πάνε καλά. Όλα πάνε πάρα πολύ καλά. Οι γέροι με την φωτογραφία του «Αντρέα» που έδωσαν την ψήφο τους στην ΠΑΣΟΚάρα για να εφαρμόσει την συνθήκη του Μάαστριχ, επιτέλους βλέπουν την σύνταξη τους να πιάνει πάτο. Οι "νοικοκυραίοι" δεξιοί που νόμιζαν ότι είχαν βρει το Ελντοράντο της Ευρωπαϊκής Ένωσης πριν το καταλάβουν, έγιναν τα πορνίδια του Γερμανού κεφαλαιοκράτη προαγωγού τους , που τα έχει μετατρέψει σε αντικείμενα της κάθε οικονομικής υποτέλειας, με αντάλλαγμα την πλήρη σεξουαλική και ψυχολογική υποταγή. Τα παιδάκια τους επιτέλους γλείφουν οπίσθια για να διοριστούν με εξάμηνες συμβάσεις του πεντακοσάρικου , και όχι μόνιμοι των δύο χιλιάδων (οπότε το ύφος των «χιλίων καρδιναλίων» εξαφανίστηκε). Τα μπαχαλάκια που ψήφιζαν με κριτήριο με ποια κυβέρνηση θα έχουν πιο ευνοϊκή μεταχείριση από τους «μπάτσους», τους μπαγλαρώνει ο ΣΥΡΙΖΑ μια χαρά (ενίοτε με την συνθήκη του Σέγκεν οπότε ο αντιεξουσιαστικός χώρος προσέχει και με ποιους κάνει το τσιγαριλίκι του ). Η εκκλησία διατηρεί την περιουσία που με τόσο κόπο απόκτησε βασισμένη στην βλακεία των κατοίκων της Νότιας Βαλκανικής (και εύγε της, είναι όντως μεγάλη μαγκιά να έχεις ένα τόσο καλό μαγαζί). Οι «Έλληνες» επιχειρηματίες συνεχίζουν και τα χρήματα τους τα στέλνουν στην φίλη χώρα Ελβετία (και γιατί να μην το κάνουν;). Όσο για μένα και τους όμοιους μου , τις δουλειές του ποδαριού που κάναμε για το χαρτζιλίκι μας, έγιναν εργασίες βιοπορισμού (απλά δεν βγαίνουμε από το σπίτι μας και έτσι έχουμε και την ησυχία μας).

Η Νέμεσις χτύπησε επιτέλους τον Κακομοίρη. Τώρα βέβαια θα μου πεις γιατί. Γιατί ήσουν ο Κυρίαρχος, Ανήθικος, Λαός. Γιατί όταν καταπατούσαν τις συνταγματικές σου ελευθερίες δεν σε πείραζε, μιας και «κάτι» έβγαζες απ’ αυτό (αν βρεθείς με κάμερα στην τουαλέτα του σπιτιού σου να ξέρεις ότι εσύ το στήριξες). Γιατί όταν καταπατούσες με το «μέσον» την αξιοκρατία δημιουργούσες απαιτήσεις μεταξύ των «μέσων». Γιατί όταν έδινες λεφτά στην φιγούρα σου, τάιζες την λιγούρα σου. Οπότε στην χώρα που ζεις όλα πάνε μια χαρά. Η Νέμεσις έκανε ακόμη μια φορά την δουλειά της.

Πηγή: http://mythiki-anazitisi.blogspot.gr/2017/01/blog-post_95.html

Έξω από τα "τείχη".

Πως χωρίζονται οι πόλεις αναγνώστη μου; Από την αρχαιότητα ως τώρα στην πόλη των "πολιτών" και στην πόλη των "μετοίκων". Η κάθε πόλη είναι στοργική με κάποιους και απαθής με κάποιους άλλους. Αυτούς που στρογγυλοκάθονται στο κέντρο της πόλης και αμπελοφιλοσοφούν , αγνοώντας την ύπαρξη αυτών που τους το εξασφαλίζουν. Η πόλη μας δεν αποτελεί εξαίρεση. Ο άνθρωπος ορίζει την ύπαρξη του σύμφωνα με το πως βιοπορίζεται, χωρίς όμως να το κουβεντιάζει, τουλάχιστον ανοικτά. Είναι αυτοί που έχουν "εξασφαλίσει" την ζωή τους στο κέντρο και τις εύπορες συνοικίες και οι υπόλοιποι που ζουν στις φτωχές ή στις "ξεπεσμένες" περιοχές, στις ανάξιες λόγου. Οι δεύτεροι παλεύουν, μεταξύ της ανεργίας και του μεροκάματου του τρόμου. Τα καλοφτιαγμένα στερεότυπα του Θεσσαλονικού δεν τους αγγίζουν. Ο μέτοικος μπορεί να γεννήθηκε εδώ, αλλά δεν έχει τα προνόμια του πολίτη αυτής της πόλης. Έτσι, φτιάχνει μία πόλη, έξω από τα "τείχη". Και εδώ έρχεται το "άλλο μισό".Το "άλλο μισό" ζει στον φόβο, την άγνοια και την πλημμελή παιδεία των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων που τους λένε "και πολύ σας είναι". Ο χορτάτος τον νηστικό δεν το καταλαβαίνει.

Ως κάτοικος των εργατικών συνοικιών, που πλήττονταν από την κρίση ακόμα και κατά την διάρκεια της "ανάπτυξης", το έχω νοιώσει πολλές φορές. Οι βολεμένοι της πόλης, μιλάνε για υψηλά ιδανικά και υψηλές ιδέες. Για την εξύψωση του πνεύματος και διάφορα "αρώματα" που κρύβουν την μυρωδιά του βόθρου που έχει το βλέμμα τους. Αυτοαποκαλούνται "διανοούμενοι" για να κρύψουν το "διανοητικά καθυστερημένοι". Προτείνουν λύσεις, εκ του ασφαλούς, λέγοντας πως "καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή", αρκεί να μην την κάνουν οι ίδιοι. Έχοντας μπει πολλές φορές σε δουλειές που είχαν την μυρωδιά των κοπράνων και των ούρων, για ένα "μεροκάματο" βλέπω να μου προτείνουν τον δρόμο αυτόν άνθρωποι που δεν θα περνούσαν, ούτε από έξω από τον χώρο εργασίας μου. Επειδή αναπόφευκτα μπαινοβγαίνω σε αυτά τα "τείχη", κάτι που δεν κάνουν αυτοί ή αν το κάνουν θα είναι οι εργοδότες, ένα κατάλαβα. Πίσω από το επιμελημένα ατημέλητο ντύσιμο τους, το απαλό χεράκι του ρωμαίου ευνούχου αυλικού και το βλέμμα προσποιητής συμπόνοιας, βρίσκεται η μηχανή που παράγει τις κοπριές που πρέπει να καθαρίσω. Είναι η αληθινή εικόνα των ανθρώπων που ζουν μέσα στα "τείχη", κρυμμένοι πίσω από βρώμικες ιστορίες που τους εξασφαλίζουν τα προς το ζην.

Και εκεί έρχεται το κακό. Όταν σε μία κοινωνία, ένα κομμάτι της δυστυχεί, νομοτελειακά έρχεται η δυστυχία να εξαπλωθεί σαν αρρώστια σε όλη την κοινωνία. Αδιαφορώντας για το "σώμα", που είναι οι εργαζόμενοι της πόλης, το "πνεύμα" έμεινε άστεγο. Χάθηκε η δυνατότητα να διαχειριστούν την κατάσταση που στους αιώνες οδηγεί στην παρακμή. Φτάσανε να μιλάνε αόριστα για πνεύμα έχοντας δώσει υπόσταση στην ρήση του Ηράκλειτου "αυτό για το οποίο μιλάς πολύ είναι συνήθως αυτό που σου διαφεύγει". Και όντως, το πνεύμα δεν έχει θέση στο γεμάτο καλοπέραση κορμί τους. Και αυτό γιατί δεν αγκάλιασαν το σώμα που τους έτρεφε στις βιβλικές παχιές αγελάδες. Τώρα έρχονται να πουλήσουν την παλιά συνταγή, αλλά έλα που αν περάσεις τα "τείχη" και το μυαλό σου δεν λιώσει από την ταλαιπωρία, δεν τους έχεις πια ανάγκη. Ξεκινάς να φτιάχνεις την πόλη σου έξω από τα "τείχη" τους. Δεν είναι τυχαίο ότι η πόλη έχει ένα "νεκρό σωματικά και πνευματικά" κέντρο. Ο Επίκουρος για να γλυτώσει από το σάπιο πέρασε έξω από αυτό το "κουκούλι". Χτίζουμε το μέλλον έξω από την χαλασμένη πόλη. Μπορούμε να πάμε όπου θέλουμε και "μέσα" και "έξω", φτιάχνοντας ομάδες ανθρώπων που θέλουν να ζήσουν όμορφα, αγνά, ευτυχισμένα, χωρίς αυτό να στηρίζεται στην δυστυχία των άλλων.

Υ.Γ: αυτοί που είναι αργά για να τους αγκαλιάσετε.

Πηγή: http://mythiki-anazitisi.blogspot.gr/2016/10/blog-post_26.html

Πότε είναι πραγματικά χρήσιμοι οι θεοί.

Η κοινωνικότητα είναι χαρακτηριστικό που το συναντάμε σε όλα τα πρωτεύοντα αναγνώστη μου. Βέβαια εμείς οι άνθρωποι δεν έχουμε την πολυτέλεια να μπορέσουμε να καθίσουμε σε ένα δέντρο και να ξεψυριζόμαστε όπως οι υπόλοιπες μαϊμούδες. Επίσης χωριζόμαστε σε δύο κατηγορίες. Σε αυτούς που με την δύση του ήλιου περιμένουμε την συντέλεια του κόσμου και σε αυτούς που απλά περιμένουμε την επόμενη ημέρα. Και εδώ τα δύο χαρακτηριστικά μας έρχονται να ενωθούν σε μία λέξη. Ο παρατηρητής ή θεός είναι αυτός που μας εξασφαλίζει και τα δύο. Και μιας αυτοί που περιμένουν την επόμενη ημέρα είναι μία θλιβερή μειοψηφία, ο καλός θεούλης σε ενικό ή πληθυντικό μας εξασφαλίζουν την κοινωνικότητα μας και ταυτόχρονα απαλύνουν τον φόβο μας.

Αν παρατηρήσεις τα παγκόσμια εορτολόγια συνδέονται με ένα απλό γεγονός. Έχουν να κάνουν με την περίοδο που δεν μπορούμε να ασχοληθούμε με τίποτα, για αυτό οι εορτές είναι πολύ λίγες το καλοκαίρι και το χειμώνα που μας πνίγει η μοναξιά και οι ανησυχίες πληθύνουν. Οπότε ο άνθρωπος που είναι ο κύριος δημιουργός των ίδιων του των φόβων ψάχνει να βρει κάπου να ακουμπήσει. Γιατί γιορτάζουμε; Γιατί απλά δεν αντέχουμε την παρέα με τον άσπονδο φίλο και εχθρό μας, τον εαυτό μας. Έτσι ορίζοντας το μεταφυσικό σαν φωτεινή πινακίδα βρίσκουμε μία αφορμή για να βρεθούμε και να μοιραστούμε πότε με χάρη, πότε με θλίψη και πότε με μυστήριο το δυσβάσταχτο φορτίο της ύπαρξής μας. Φυσικά δεν είναι τυχαίο ότι όλα συνδέονται με γεγονότα όπως η παραγωγή των προς το ζην και η ανάγκη του να πούμε έστω και την χαζομάρα μας μέσα σε ένα σύνολο. Οι εορτές που έχουμε ως σήμερα δεν είναι τυχαίο ότι συνδέονται με χιλιάδες χρόνια γεωργικής παραγωγής και χιλιάδες χρόνια φόβου και ανασφάλειας. Το ότι σήμερα μπορεί να πήραν άλλη μορφή δεν σημαίνει ότι πάψαμε να έχουμε τους ίδιους φόβους από την εποχή που κατεβήκαμε από τα δέντρα και κάναμε την διαφορά.

Όποιος θέλει να κυβερνήσει σε αυτόν τον κόσμο πρέπει να ξέρει τι δεν πρέπει να αλλάξει. Έτσι αν δούμε τις χριστιανικές εορτές έχουν πάντα μία αρχαία δοξασία που χάνεται στην φυσική μνήμη αλλά υπάρχει και διαποτίζει το εγώ μας και εκεί μπαίνει η θεότητα για να εξασφαλίσει αυτή την συνέχεια. Αν θα τον πούμε Δία, Ιαχωβά ή κόκα κόλα ένα είναι το σίγουρο, ότι χρησιμεύει για να διοχετευτεί ένα βαρύ φορτίο που μας γεννά μία μίζερη καθημερινότητα. Οι Βάκχες ζούνε ακόμα μέσα στο έθιμο της γυναικοκρατίας που εορτάζεται και σήμερα σε διάφορα χωριά. Επίσης τα αναστενάρια δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία τελετή μύησης. Τώρα αν οι αναστενάρηδες κουβαλούν το ξόανο του Βάκχου ή την εικόνα της παναγίας, ελάχιστη σημασία έχει. Δεν μπορώ να σου πω πολλά παραδείγματα γιατί θέλω να σκεφτείς μόνος σου το πόσες φορές έχεις την ανάγκη να γιορτάσεις για να γλυτώσεις από το μαρτύριο της σταγόνας που είσαι παγιδευμένος εδώ και χιλιάδες χρόνια. Το μόνο που έχω να σου πω είναι πως σε αυτή την περίπτωση όποιον θεό αν πιστεύεις ακόμα και σε κανέναν το να γιορτάζεις είναι ότι πιο χρήσιμο. Άλλωστε και ο θεός σου περιμένει από την ύπαρξη του μία ακόμα ημέρα ή την δική του συντέλεια.

Πηγή: http://mythiki-anazitisi.blogspot.gr/2016/05/blog-post_88.html

Όταν ο Γανυμήδης κράζει τον Ερμαφρόδιτο.

Έχω κάνει πολλά για να μην διαβάσω τα μαθήματα του σχολείου αναγνώστη μου. Κι επειδή τότε δεν υπήρχαν υπολογιστές, ηλεκτρονικά και κινητά κάθισα που λες και διάβασα, κάπου στα δέκα, μυθολογία. Αλλά έλα που ήταν μελέτες από κάποιο Βρετανικό πανεπιστήμιο και ακατάλληλες για δεκάχρονο. Εκεί που λέτε κάνει μια αναφορά στον Ερμαφρόδιτο και μια στον Γανυμήδη σαν θεότητες που αντιπροσώπευαν την ομοφυλοφιλία. Φυσικά κάτι έπιανε τα’ αυτί μου αλλά αυτό που έπιανε μόνο απορίες δημιουργούσε. Έτσι άκουγα διάφορα, αλλά μου έμενε η βασική. Γιατί δύο;

Στο δημοτικό που λέτε είχαμε κάνα δυο συμμαθητές που δεν συμβάδιζαν με το πρότυπο του τότε Έλληνος ανδρός. Παίζανε με τα κοριτσάκια, ήταν πολύ καλοί μαθητές, έβαζαν τα κλάματα όταν για δέκα με τρεις τόνους έπαιρναν με δύο και πάει λέγοντας. Φυσικά στο λύκειο σε μια βόλτα είδα το έναν πιασμένο χεράκι με τ’ αγόρι του και μου λύθηκαν οι απορίες. Είδα την μια θεότητα σε ζωντανή παράσταση. Ο Ερμαφρόδιτος είναι ένα κοριτσάκι σε σώμα αγοριού και δεν το παίδεψα παραπάνω. Άλλωστε πολλοί οι δρόμοι σ’ αυτήν την ζωή και δεν μπορούμε να τους ακολουθήσουμε όλους. Σε πολλά πράγματα θα έχουμε την άγνοια να μας συντροφεύει και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό αν δεν στραβώνουμε με το άγνωστο. Φυσικά αυτά τα λέω σαν μεγαλύτερος έχοντας καταπιεστεί σε πολύ λίγα ζητήματα. ∆εν ξέρω πως θα αντιδρούσα αν βάδιζα με τα παπούτσια των συμμαθητών μου. Έχοντας κάνει και πάρα πολλές φορές πλάκα σε πολύ κόσμο, έμαθα πως η διαφορά της τραγωδίας από την κωμωδία είναι η απόσταση που κοιτάς ένα γεγονός.

Φυσικά δεν άργησα ως κάτοικος μιας χώρας που διοχετεύει την νεανική ανεργία με την στρατιωτική θητεία να υπηρετήσω και αυτό το παιχνίδι. Σαν οπλίτης που λέτε έριξα ατελείωτες ώρες σκοπιάς και αγγαρείας. Φυσικά κάποιοι έλειπαν από το γλέντι και αρχίσαμε να ρωτάμε που είναι τα παλικάρια. Τα βύσματα με τον βουλευτή και τον στρατιωτικό τα μάθαμε στις πρώτες μέρες και δεν μας απασχόλησαν ιδιαίτερα. Στο κάτω - κάτω αυτό που μας διδάσκουν από τα παιδικά μας χρόνια είναι πως στο ισότιμο έθνος μας κάποιοι είναι περισσότερο «ίσοι». Καλά θα ήταν μέχρι τώρα αν δεν προέκυπτε το ότι κάποιοι δεν είναι στην κατηγορία. Εκεί ακούγαμε διάφορες φράσεις του τύπου «Έλα μωρέ, ξηγιέται αλμυρό φιστίκι» ή «το πάει το γράμμα». Έτσι μέσα από τους πωλητές ξηρών καρπών και τους ταχυδρόμους έμαθα το τι εστί Γανυμήδης. ∆εν έχει να κάνει με τον Κιναιδισμό όπως τον αποκαλούν τα διάφορα πτώματα μαϊντανοί των καναλιών που κρύβουν τον καταπιεσμένο και κακισμένο χαρακτήρα τους πίσω από μια ψόφια αρχαιολατρία.

Ο Γανυμήδης αναγνώστη μου είναι η θυσία των διάφορων «ηθικών» μας αντιστάσεων απέναντι στην εκάστοτε εξουσία. Είναι αυτοί που στην προσπάθεια τους να γίνουν ευνοούμενοι δεν το έχουν σε τίποτα να κάνουν και μια διεύρυνση της απολήξεως του ορθού τους. Φυσικά δεν είναι απαραίτητο. Οπαδός του δευτέρου είναι και αυτοί που απατάνε τις γυναίκες τους γιατί δεν τολμάνε να υψώσουν την φωνή τους στην σχέση τους, οι κοπελίτσες που προσφέρουν περισσότερες υπηρεσίες στον προϊστάμενο του πέραν της εργασίας τους, αυτοί που γίνονται γενικά υποτακτικοί σε κάτι αρνούμενοι τόσο την πραγματικά προσωπική τους άποψη ή την διαφορετική απ’ αυτήν του αρχηγού τους γνώμη. Έτσι όσο τεστοστερόνη και να μυρίζεις άμα είσαι δουλικός σε κάποιον ή σε κάτι οπαδός του Γανυμήδη είσαι.

Αλλά κι αυτό δεν είναι κακό. Ο κόσμος είναι μια σούπα κι όχι ένας πουρές και είναι καλό να υπάρχει και αυτό το είδος. Αυτό που μ’ αηδιάζει είναι όταν ο δουλικός που σκύβει κατηγοράει το άλλον σκυμμένο. Ρε φίλε ο άλλος μπορεί να σκύβει αλλά τουλάχιστον δεν έχει τις ενοχές σου. Τον βλέπουμε, τον ξέρουμε και είναι στην διακριτική μας ευχέρεια να τον αποδεχτούμε ή να τον απορρίψουμε. Φυσικά στον εργασιακό μας βίο οι οπαδοί του Ερμαφρόδιτου είναι από τους πιο συνεπείς συνεργάτες. Άρα το τι κάνει μετά από την δουλειά του, ούτε που με νοιάζει. Εσύ που σκύβεις και μετά σιχαίνεσαι το εαυτό σου είσαι το πρόβλημα. Άδικα τον κράζεις για να κρύψεις τις δικές σου ενοχές. Τελικά η απορία λύθηκε. Ο Γανυμήδης δεν είναι παρά ο θεός της δουλικής μιζέριας.

Πηγή: http://mythiki-anazitisi.blogspot.gr/2016/05/blog-post_79.html

Η Παχιά φακή δεν μένει ποτέ στο πιάτο.

Κάποτε πήγα να σπουδάσω. Ενώ λοιπόν ξεκίνησα σαν μια παραλλαγή του Νίκου Ξανθόπουλου με το Βασιλάκη Καΐλα την ζωή του σπουδαστή, έγινα το κλασικό ρεμάλι που βλέπουμε στα φοιτητικά πάρτι. Πάω να κάνω μια επίσκεψη σ’ έναν συνομήλικο μου συγγενή που μετά το στρατιωτικό στρώθηκε στην οικογενειακή επιχείρηση και έλιωνε στην βιοπάλη. Για όσους έχουν ζήσει αυτό το εργάκι ξέρουν ότι ο συγγενής είναι ο χειρότερος εργοδότης. Η παροιμία «με συγγενή φάε πιες κι αλισβερίσι μην κάνεις» είναι κάτι παραπάνω από σοφή. Πάνω στην απελπισία του το παιδί μου πετάει την φράση: «Μ’ αρέσουν οι άνθρωποι που τα παίρνουν απ’ αυτούς που τα έχουν αλλά περισσότερο αυτοί που τα παίρνουν απ’ όσους δεν τα έχουν». Τώρα αν θέλετε το λέτε κουσούρι αν όχι περισυλλογή μπήκα σε σκέψεις. Ποιοι είναι τα παλικάρια, για να τα γνωρίσω.

Τα παλικάρια βέβαια τα ήξερα ήδη. Απλά σαν αφελής νέος δεν έκανα τις συνδέσεις. Και φυσικά αν κοιτάξεις γύρω σου είναι πάρα πολλοί. Οι πρώτοι ζουν απ’ τα λεφτά των άλλων. Οι δεύτεροι από την εργασία των άλλων. Φυσικά το πρώτο δεν εμποδίζει το δεύτερο και το αντίστροφο. Το κακό ξεκινά από το πρώτο μας χαρτζιλίκι. Είναι κόκκινο πανί για πολλούς ταύρους και εμείς που το κρατάμε δεν είμαστε ταυρομάχοι. Ο πολιτισμός μας είναι ένας πολιτισμός που μας μαθαίνει στην κατανάλωση ώστε να καλύπτουμε τα κενά που ο ίδιος μας δημιουργεί. Έτσι από την παιδική σχεδόν ηλικία γινόμαστε συλλέκτες άχρηστων αντικειμένων. Τα τότε δισκάδικά δούλεψαν καλά με τους συνομήλικους μου που αυτοαποκαλούνταν μουσικοί επειδή ήξεραν παίζουν πικάπ. Το νεανικό μας σώμα ντύθηκε και στα δύο φύλα με σκουπίδια επειδή τα φορούσε κάποιος διάσημος-ασήμαντος «καλλιτέχνης» της κακιάς ώρας. Πολλοί από εμάς έχασαν την ζωή τους στους δυο και τέσσερις τροχούς γιατί χωρίς ρόδα δεν έβγαζες γκόμενα. Έτσι η παγίδα για «γκόμενες» έγινε μέσο για να κερδίζουν οι ορθοπεδικοί, οι φυσιοθεραπευτές αποκατάστασης και οι νεκροθάφτες. Πολλοί συνδεσμίτες έζησαν από τα διαρκείας που παίρναμε για να γίνουμε οι πολεμιστές της Κυριακής,μιας και αυτή η κατηγορία ως γνωστόν είναι οι κότες της υπόλοιπης εβδομάδας. Μετά βλέπουμε ότι η ζωή τελειώνει και το άδειο μέσα μας δεν γεμίζει με τίποτα. Εκεί παίρνουν την θέση τα παγκάρια. Και δεν είναι ένα. Μιλάνε για την απόλυτη αλήθεια την δική τους και την στρεβλή των «άλλων». Και μόλις μας σερβίρουν τη απογοήτευση εμείς σαν φελλοί πάμε σε άλλα παγκάρια. Άλλωστε ο διάολος έχει πολλά. Όσα και τα ποδάρια του.

Τελικά μια ωραία μέρα κάποιος θα δώσει έναν οβολό για εμάς για να περάσουμε, κατά τους διαχειριστές των φιλόπτωχων ταμείων, απέναντι. Μ’ ένα τεράστιο κενό. Αυτό που ταΐζαμε όχι για να γεμίσει αλλά να μεγαλώσει. Τότε θ’ αφήσουμε άλλους στο πόδι μας για συνεχίσουν το έργο μας. Μια αδυναμία να βγάλουμε το κουφάρι μας από επιθυμίες που εντυπωσιάζουν ανθρώπους που ουσιαστικά μας είναι αδιάφοροι. Δεν κουβαλήσαμε ποτέ τον αστακό που θα φάνε αυτοί που θα τα πάρουν απ’ αυτούς που τα έχουν. Κουβαλήσαμε όμως την παχιά φακή που ποτέ δεν μένει ποτέ στο πιάτο. Καλή μας όρεξη.

Πηγή: http://mythiki-anazitisi.blogspot.gr/2016/04/blog-post_78.html

Το «Λάθε Βιώσας» σήμερα.

Θα ήθελά να κάνω μια ερώτηση. Υπάρχει άραγε κάποιος που σε κάποια στιγμή της ζωής του δεν θα ήθελε να είναι αόρατος; Στη εφηβεία ίσως κανείς. Αλλά αυτό δεν κρατά για πάντα. Κάποια στιγμή βγάζουμε αυτό που λέμε Αστυνομικό ∆ελτίο Ταυτότητας. ∆εν ξέρω αν υπήρχε κάτι αντίστοιχο στην αρχαιότητα, πάντως για να το έψαξε ο Επίκουρος κάτι τάραζε και τότε την ησυχία των κατοίκων της ταλαίπωρης περιοχής με τις πόλεις κράτη. Φυσικά υπήρχαν φόροι άρα και κάποια εφορία, δημόσια έργα άρα και κάποιος «αρμόδιος» που κανόνιζε τα ιδιωτικά και με εξαίρεση κάτι βαρβαρικά μπιχλιμπίδια όπως το ηλεκτρικό και το τηλέφωνο μάλλον και ο τότε κόσμος την έτρωγε την ρημάδα την ταλαιπωρία. Βέβαια αυτά τα γράφω έχοντας βγάλει την κατάσταση εξόδων μου τα τελευταία δύο χρόνια. Λοιπόν αναγνώστη μου το τι πληρώνω σαν άνεργος δεν μπορεί να περιγραφεί. Βέβαια τα τραβάει ο οργανισμός μου μιας και ακόμα σπηλιές ελεύθερες υπάρχουν και αν δεν είχα το βίτσιο της κοινωνικότητας, κυρίως όταν συνοδεύεται από γυναικείες καμπύλες, υπάρχουν και τα μοναστήρια. Αλλά αρκετά σ’ έπρηξα με τα δικά μου.

Ο Μπάρμπα Επίκουρος λέγοντας αυτήν την φράση εξηγεί ότι συμβαίνει και σήμερα. Αν και πιστεύω πως ότι έχει να ειπωθεί για τον άνθρωπο το είπαν τότε, όχι γιατί είμαι λάτρης της τότε εποχής αλλά γιατί πιστεύω πως η παγκόσμια νοημοσύνη είναι σταθερή. Ο πληθυσμός της γης αυξάνεται άρα πέφτει λιγότερο κατά κεφαλή μυαλό. Ζούμε σε αστικά κέντρα με έναν και μόνο σκοπό. Να πάρουμε ένα κομματάκι από την δυσανάλογα μοιρασμένη πίτα της ευτυχίας. Έλα όμως που δεν ξέρουμε τι σημαίνει αυτή η λέξη. Φυσικά υπάρχουν αυτοί που μας την εξηγούν. Την μεταφράζουν κατά πως τους βολεύει. Για τον πρώτο κόσμο είναι το τι χρήμα μπορούμε να έχουμε για να γεμίζουμε το κενό μας με καταναλωτικά αγαθά. Για τον άλλο κόσμο είναι μια θέση στον παράδεισο με κόμιστρο που το δίνουν προκαταβολικά. Το να εισπράττεις αυτό το κόμιστρο είναι μεγάλη επιχείρηση και δεν θα μπω στον κόπο να το εξηγήσω μιας και την σελίδα την παρακολουθούν και ταλιμπάν που υπηρετούν διάφορους εισπράκτορες. Άλλωστε προσδοκώ τη αφύπνιση των κοιμισμένων και φυσικά πρέπει να ξυπνήσω πρώτα προσωπικά για να έχω την απαίτηση να το κάνουν και οι άλλοι.

Ας πάω λοιπόν στους πρώτους. Αυτό που μαθαίνουμε είναι ότι όσο πιο πολλά λεφτά έχουμε τόσο πιο ευτυχισμένοι είμαστε. Θα συμφωνούσα αλλά οι επισκέψεις στον ψυχολόγο κοστίζουν ένα βδομαδιάτικο δικό μου σύμφωνα με τους γνωστούς μου που έχουν στην τσέπη τους περισσότερα από μένα και πάντα μου κλαίγονται. Άρα η ευτυχία δεν έχει να κάνει με το ρήμα «έχω». Ίσως μόνο όταν αφορά την υγεία μας ή την ηρεμία μας. Κι εκεί μπαίνει το «είμαι». Μόνο που υπάρχει μια διαφορά. Η φράση σταματά εκεί. Γιατί; Γιατί απλά το τι είμαστε θα το πουν οι άλλοι όταν εμείς δεν θα είμαστε πια. Τι ζητάμε λοιπόν. Να είμαστε αόρατοι. Όσο πιο αόρατα ζούμε τόσο είμαστε μακριά από υπηρεσίες του δημοσίου για παράδειγμα που μας ζητάνε τέλη κυκλοφορίας ή τεκμήριο διαβίωσης (αν και το δεύτερο δεν το γλιτώνουμε). Το μέγιστο αγαθό του θείου Επίκουρου είναι η αυτάρκεια. Η κοινωνικότητα μας δεν πρέπει να έχει τίτλο. ∆είτε τις διάφορες ομάδες. ∆εν είναι παρά αθροίσματα μοναξιάς. Ναι ας έχεις ιδέες απόψεις και ότι άλλο θες. Αλλά ρε φίλε αν δεν είναι δικές σου καλό είναι να μην τις κρεμάς σαν φλάμπουρο. Έχε την ικανότητα να τις φιλτράρεις και να τις περνάς στην πραγματικότητα. Αν το κάνεις κέρδος είναι. Η ηδονή έχει να κάνει πάλι μ’ αυτό που λέμε «δεν πονάω δεν ταράζομαι». Αν ο πόνος που έχεις είναι μεγαλύτερος από το κέρδος τότε δυστυχισμένος είσαι. Μάθε να στέκεσαι στα πόδια σου με πραγματικές φιλίες κι όχι με σχέσεις δεκανίκια. Τότε κανείς δεν θα ξέρει ότι ζεις. Θα ζεις κρυφά κι όμορφα.

Πηγή: http://mythiki-anazitisi.blogspot.gr/2016/04/blog-post_45.html

Οι εχθροί της Αφροδίτης.

Γίνεται; Κι όμως. Ένα που έμαθα στα χρόνια που ζω είναι, πως κάθε σύμπτωση που επαναλαμβάνεται,παύει να είναι σύμπτωση. Η κακομοίρα η Αφροδίτη έχει πάρα πολλούς. Είχα κάποτε γράψει για την Ήρα αλλά, λόγω της βιαστικής διατύπωσης και ανάγνωσης, μια αναγνώστρια μπέρδεψε το αρσενικό μόριο με την βούρτσα. Δεν πειράζει πολλοί έχουν σαν όνειρο ζωής ένα γάμο και φυσικά, μόλις διαιωνίσουν το είδος τους, έναν καναπέ και μια τηλεόραση που θα κάνει ανεκτή την προσμονή του θανάτου. Ευτυχώς οι γυναίκες που ξέρω δεν είναι έτσι. Αλλά αν εχθρός της Αφροδίτης είναι μόνο το θηλυκό πρόσωπο της εξουσίας είναι καλά. Αλλά γιατί εχθρευόμαστε την ομορφιά;

Κάθε τι άγνωστο τρομάζει τον άνθρωπο. Και ο Άνθρωπος όσο και να παριστάνει τον γνώστη σε πολλά έχει μαύρα μεσάνυχτα. Κυρίως σε έννοιες που μπορούν να του κάνουν την ζωή καλύτερη. Δεν είναι τυχαίο πως κάθε περίοδος σκοταδισμού τα έβαζε με το ωραίο. Αλλά γιατί; Γιατί το άσχημο θέλει πάντα να βγει από την σπηλιά του και να πάρει την θέση σ’ αυτό που νομίζει ότι του ανήκει. Υπέρμαχοι της στείρας ηθικής είναι συνήθως άνθρωποι δυσμορφικοί και μέσα και έξω. Όπου δεις αλαζονεία κάπου εκεί υπάρχει και η ασχήμια. Το χειρότερο βέβαια γι αυτό το είδος είναι ότι η ομορφιά δεν μπαίνει σε καλούπια. Κι αυτό είναι που προκαλεί σύγχυση στους εχθρούς της Αφροδίτης. Ότι από για μια την και παροχή της Αφροδίτης. δεν μπορούν να την βάλουν σε καλούπι ώστε το να τελειώνουν καλή μαζί της. Γλιστρά κάθε φορά που οι και υπηρέτες του άσχημου πάνε να βάλουν στο παιχνίδι ορισμούς.

Νεότερος είδα κάτι πολύ βασικό. Οι άνθρωποι που βγάζανε κακία είχαν κάποιο πρόβλημα. Οι παλιοί έλεγαν «Μακριά από ανθρώπους που είναι σημαδεμένοι απ’ τον θεό». Σαν αφελής τους έλεγα ρατσιστές. Έτσι έκανα για πολλά χρόνια παρέα με «σημαδεμένους» ανθρώπους που πολλοί τους απέφευγαν. Το ζήτημα αναγνώστη μου είναι ότι όπως η κοινωνία δεν σου διδάσκει την καλή ζωή ή την ευτυχία, αναγκάζοντας σε να τα μαθαίνεις πάντα έχοντας περάσει από την σκοτεινή πλευρά, έτσι και για την ομορφιά δεν λέει κουβέντα. Οι γνώσεις του ανθρώπινου γένους συνοψίζονται σ’ έναν χρυσό κανόνα και σε μια χρυσή ακολουθία. Οι οπαδοί της ασχήμιας μιλάνε βέβαια για την «ομορφιά της ψυχής». Που λες από όσους το άκουσα αυτό, η ψυχή τους μύριζε σαν τους υπονόμους της Θεσσαλονίκης όταν γεμίζουν ψόφιους αρουραίους που ξεβράζονται στον Θερμαϊκό. Άλλωστε μετά από τόσες κακοτοπιές, αναγνωρίζω τον προβληματικό από χιλιόμετρα. Η κακία και η ξινίλα στραβώνει πάντοτε την φάτσα ή το σώμα. Και εκεί αρχίζουν και την μισούν.

Βλέπεις η Αφροδίτη δεν ακολουθεί κανόνες. Είναι άπιστη και ρευστή. Μόλις αρχίσεις και αποκτάς γνώση σ ́εγκαταλείπει και πολύ καλά κάνει. Το πιο βαρετό πράγμα είναι η συμμετρία και η σταθερότητα. Της αρέσει το αντίστροφο από αυτήν αλλά όπως κάθε θεά που σέβεται τον εαυτό της εκτός από τον αστακό γουστάρει και την φακή. Δείτε το και στις γυναικοπαρέες. Όλες έχουν κάποια στραβοχυμένη διανοούμενη μέχρι να βρουν αυτόν που θα φροντίσει να τις γλιτώσει, από την φιλενάδα τους. Και βέβαια η ομορφιά είναι κάτι που περνάει. Έτσι η Αφροδίτη εγκαταλείπει και τις γλάστρες που τρώνε την ζωή τους στον καθρέφτη και τους «γαμπρούς» με την τσατσάρα στην τσέπη και εμένα και εσένα αναγνώστη μου. Γιατί η ομορφιά έχει να κάνει μια δουλειά. Να φτιάχνει την ζωή που εμείς λόγω υπεραπασχόλησης ξεχνάμε να ζήσουμε. Αλλά αυτός δεν είναι λόγος για να γίνουμε εχθροί της. Είναι λόγος για να χαρούμε όταν θα είναι μαζί με τον παντοτινό της έρωτα. Τα νιάτα.

Πηγή: http://mythiki-anazitisi.blogspot.gr/2016/04/blog-post_30.html

Ο καλύτερος τρόπος για να σκοτώσεις τον Οδυσσέα.

Πιάνουν τα χέρια σου. Το πιο σπαστικό πράγμα που ακούω όταν προτείνω κάτι σ’ αυτούς που θέλουν να ζουν κάνοντας το τίποτα. Ο Οδυσσέας είχε το χαρακτηριστικό να πιάνουν τα χέρια του; Όχι φίλε. Το μυαλό πιάνει. Η λέξη πολυμήχανος δεν σημαίνει αυτός που ρεμβάζει με τις ώρες ξοδεύοντας το χρόνο σε προσευχές και οράματα. Είναι αυτός που ξοδεύει το μυαλό του στο να δίνει λύσεις που θα κάνουν την ζωή του καλύτερη. Όταν το πλοίο του βούλιαζε πέταξε το άγαλμα του Ποσειδώνα στην θάλασσα. Είχε να σώσει βλέπεις το τομάρι το δικό του και των συντρόφων του. Αν καθόταν και οραματιζόταν μάλλον ο Όμηρος θα έγραφε μόνο την Ιλιάδα. Και αυτό είναι που λες που τον κάνει ήρωα. Το ότι δεν φοβάται να εφαρμόσει αυτό που σκέφτεται. Μάλλον αυτό στις μέρες μας είναι δυσνόητο.

Οι απόγονοι του, τρομάρα μας, κάνουν μεγαλόπνοα σχέδια. Έχουν καταπληκτικές ιδέες. Κολλάνε μόνο σ ́ ένα. Θέλουν κάποιος άλλος να τις εφαρμόσει. Εδώ και καιρό έφτιαχνα ομάδες με σκοπό να γίνουν κάποια πράγματα που θα βελτίωναν κατά την άποψη μου κάποιες καταστάσεις. Μια φίλη μου γύρισε και είπε ότι είμαι τρομερά ονειροπόλος και ότι νομίζω ότι συνεργάζομαι. Το ότι βρέθηκα να είμαι μια περίοδο ο πιο κουρασμένος άνεργος μάλλον την δικαίωσε. Αλλά το κακό είναι ότι αυτό δεν αλλάζει. Η χώρα μας είναι μια όαση για όσους θέλουν να παραστήσουν το ότι έχουν κάποια αρμοδιότητα. Αν πετάξεις τυχαία μια πέτρα σε σκύλο δύσκολα πια θα πετύχεις. Πρόεδρο, γραμματέα και ταμεία θα πετύχεις σίγουρα.

Η ηγετική ασθένεια δεν σταματάει πουθενά. Έχουμε πήξει στους άσχετους που ενώ δεν έχουν την γνώση για τίποτα έχουν γνώμη για τα πάντα. Πολιτικούς του καφενείου, προπονητές του καναπέ, βασιλιάδες του τίποτα που με ύφος χιλίων Καρδιναλίων προτείνουν χωρίς να μπορούν να πράξουν. Υπάρχουν και οι κακομοίρηδες που σε όλους τους τομείς της ζωής προσπαθούν να βγάλουν τα κάστανα από την φωτιά. Που παλεύουν με την απογοήτευση στο όνειρο ενός καλύτερου κόσμου ή μιας καλύτερης κατάστασης. Φυσικά τίποτα δεν γίνεται γιατί είναι απλά μονάδες που νομίζουν ότι δουλεύουν ομαδικά. Αλήθεια πόση μοναξιά να ένιωθε ο Ομηρικός ήρωας παρέα με τους συντρόφους του;

Μια Καλυψώ Ίσως ν’ άξιζε περισσότερο από ολόκληρο πλήρωμα. Ο Οδυσσέας έζησε λίγη χαρά με μια ανιδιοτελή αγάπη και μ’ έναν απλό σκοπό. Αλλά τα απλά δεν μας αρέσουν πια. Ήταν τυχερός που χάρηκε έστω κι αυτό. Εσύ απόγονέ του πότε θα το καταλάβεις; Τον έχεις σκοτώσει τον Οδυσσέα με τον πιο βάναυσο τρόπο. Κόβοντας την επαφή που είχαν τα χέρια σου με το μυαλό σου.

Πηγή: http://mythiki-anazitisi.blogspot.gr/2016/03/blog-post_84.html