Το καναρίνι του ανθρακωρύχου.

Φυσικά είναι πολύ βαρύ συναίσθημα η απώλεια του Θανάτου. Βέβαια δεν ήταν πάντα έτσι. Κατά τας γραφάς ο άνθρωπος ισορροπεί μεταξύ ευαισθησίας και αναισθησίας ανάλογα με τις απαιτήσεις του πολιτισμού του και την ταξική του θέση. Έτσι λυπόμαστε τα κατοικίδια μας (άσχετα αν τα στειρώνουμε στερώντας τους την μοναδική χαρά της ζωής που μπορούν να έχουν) και ευχόμαστε να έχουμε φτηνό πετρέλαιο και ipad (μια ευχή που εξασφαλίζει νεκρούς από πολεμικές συγκρούσεις στην Μέση Ανατολή και στο Αφγανιστάν που παράγει το λίθιο για τα μαραφέτια που εξασφαλίζουν την αποβλάκωση μας). Φυσικά ο θάνατος παραμονεύει σε κάθε μας κίνηση. Όλα καλά μιας και αυτό είναι η συνέχεια της ζωής και ο σκοπός δεν είναι να αναλύσουμε φιλοσοφικά κάτι που δεν μπορούμε να αποφύγουμε.

Έλα όμως που ζούμε σ' ένα σύστημα που το ρητό “ο θάνατος σου η ζωή μου” είναι το κύριο χαρακτηριστικό του. Όταν οι ανθρακωρύχοι στην Βρετανία άνοιγαν μια σήραγγα βάζανε ένα κλουβί με ένα καναρίνι για να δουν αν έχει τοξικά θανατηφόρα αέρια. Αν το έβρισκαν νεκρό επαναλάμβαναν την διαδικασία μέχρι ο χώρος να “καθαρίσει”. Φυσικά δεν θα απασχολούσε κανέναν αν δεν υπήρχε μια μικρή λεπτομέρεια. Το “καναρίνι” στις μέρες μας είμαστε εμείς. Έχεις σκεφτεί αναγνώστη μου ότι σε κάθε κερδοφόρα διαδικασία των επιχειρήσεων χρειάζονται πειραματόζωα; Στα ραδιόφωνα της πόλης μας οι διαφημίσεις δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα εμβολισμός του μυαλού σου από μηνύματα (τις περισσότερες φορές αντιφατικά) που έχουν σκοπό την χειραγώγηση σου. Μια από αυτές μου κίνησε το ενδιαφέρον. Γνωστή πετρελαϊκή εταιρία παρέχει δωρεάν υποτροφίες και προγράμματα σπουδών που αφορούσαν μόνιμους κάτοικους συγκεκριμένων δήμων. Ποιοι ήταν αυτοί; Μα φυσικά αυτοί που οι κάτοικοι της μολύνονται από τον βρώμικο αέρα της επεξεργασίας των πετρελαιοειδών. Στην πόλη μας η μόλυνση είναι ορατή με έναν τρόπο. Αν πας νύχτα στο Χορτιάτη θα δεις ότι είναι καλυμένη από έναν θόλο που χωρίζει τον καθαρό αέρα από την αστική μόλυνση. Αν δεις και αεροπλάνο να ανεβαίνει θα δεις και την ουρά από τον θόλο που παρασέρνει. Κάποιες περιοχές μάλιστα έχουν τρομερά μεγάλα ποσοστά αύξησης καρκίνων (οι κάτοικοι μάλιστα είναι φωστήρες στο να σου λένε και τι θα ακολουθήσει όταν μου έτυχε σε συγγενικό μου πρόσωπο). Ζούμε δηλαδή στην πιο βρώμικη πόλη του κόσμου όπου ουσιαστικά μας έχουν καθίσει και βλέπουν το πόσοι θα ζήσουμε από τον τρόπο που κάποιοι τα οικονομάν.

Αν βέβαια νομίζεις πως μόνο εδώ συμβαίνει σου λέω πως γελιέσαι. Το πείραμα γίνεται σχεδόν σε όλα τα αστικά κέντρα του κόσμου μόνο που εδώ λόγω της παραθυρολάγνας νομοθεσίας έχουμε τον παράδεισο του επιχειρηματία. Φυσικά αν σταματούσε εδώ όλα θα λύνονταν εύκολα. Σαν πειραματόζωο είσαι αναγνώστη μου από την εποχή που ο παππού σου χαιρόταν που αγόραζε έπιπλα με φορμάικα μέχρι τον πατέρα σου που έπαιρνε σαλόνι με MDF (το F σημαίνει φορμαλδεΰδη και είναι η κόλλα της ινοσανίδας ένα υλικό που άμα δεν πάθεις καρκίνο μπορείς να ζητήσει και πίσω τα λεφτά σου) κι εσένα που σου πουλάνε υλικά με βακτηριοκτόνες ιδιότητες (και δεν σου λένε πω ότι σκοτώνει ένα βακτήριο δεν έχει πρόβλημα να σκοτώσει κι έναν άνθρωπο). Σου μιλάνε για το περιβάλλον άνθρωποι που το καταστρέφουν και σου πετάνε μια δράση δεντροφύτευσης για να σε δουλέψουν. Επειδή δεν θέλω να σε κουράσω με το πώς και το γιατί, και ο λόγος είναι πως αν ένα διαδικτυακό άρθρο είναι μεγάλο ουσιαστικά είναι αδύνατο και να διαβαστεί. Ένα μόνο σου λέω η απάντηση σ' όλα είναι η τεχνογνωσία. Αντί να ανησυχείς για το τι θα πάθεις (όπως χθες κάποιος μου είπε για έναν γνωστό του που μετά το κέρδος που έβγαλε κόβοντας σερβικά άρματα που χτυπήθηκαν έπαθε κι έναν ωραίο καρκίνο στα οστά) άρχισε να ψάχνεις. Η πόλη μας είναι γεμάτη βιβλιοθήκες. Άρχισε να απαιτείς την γνώση πάνω σε τέτοια θέματα και να έχεις γνώμη πάνω στο τι γίνεται εις βάρος σου. Αλλιώς σε βλέπω να είσαι ένα ψόφιο καναρίνι.

Πηγή: Έχιδνα Κερασφόρος