Καβαλώντας το καλάμι της Εθνικής Μοναξιάς

Η κοινωνική δικτύωση είναι μεγάλος καταδότης αναγνώστη μου. Φυσικά ποτέ δεν κατάλαβα ακριβώς τη χρήση της, αλλά με έχει βοηθήσει στο να αποφύγω κακοτοπιές που παλιότερα απλά διαισθανόμουν. Αυτή η ικανότητα του να αφήνει ο καθένας ίχνη με το πάτημα ενός ποντικιού βοήθησε να τεκμηριώσω πολλά για τον χαρακτήρα ανθρώπων που ήταν ακατάλληλοι να τους πω έστω και μια καλημέρα. Για να σου δώσω ένα απλό παράδειγμα σε μια ομάδα που έκανα για την επανένωση των συμμαθητών του γυμνασίου μου ο φανατικός χριστιανός κουβάλησε μέσα όποια ιερόδουλη ήξερε κι ο φανατικός εθνικόφρονας όσους τζογαδόρους ήξερε. Φυσικά αυτό τρόμαξε δικαίως τους οικογενειάρχες συμμαθητές μου, αλλά με βοήθησε να καταλάβω με ποιες κοπριές δεν έπρεπε να συναναστρέφομαι, ώστε η δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος να μην χρειαστεί να πλησιάσει την πόρτα του σπιτιού μου. Από τους χίλιους ανθρώπους που ήξερα έβαλα μέσα περίπου τους μισούς. Εκεί άρχισαν να φαίνονται κάθε καρυδιάς καρύδι και με τι ουσιαστικά μπορούσε να σε μπλέξει. Βρέθηκαν τρεις παιδόφιλοι, πολλές προβληματικές χαζογκόμενες, άτομα του υποκόσμου που ντυμένοι με τον μανδύα του οικογενειάρχη έβγαζαν τις διαστροφές τους και βέβαια διάφοροι προβληματικοί νάρκισσοι και πάνω απ’ όλα αλαζόνες που μπορούν να τροφοδοτήσουν τα ψυχιατρεία της χώρας μας με το γνωστό “σύνδρομο του σωτήρα”.

Έτσι μια έρευνα που θα ήθελε χιλιάδες ώρες ενασχόλησης κι άπειρα χρήματα σε ιδιωτικούς ερευνητές έγινε στο ένα δέκατο του χρόνου και δωρεάν. Όλο αυτό βασισμένο στο αξίωμα “θέλει η πουτάνα να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει”. Τα πολύ ακραία στοιχεία τα απομάκρυνα σχετικά γρήγορα. Απλά οι υποψίες που είχα βγήκαν αληθινές, όπως για παράδειγμα στους παιδόφιλους που τα προφίλ τους ήταν γεμάτα από ανήλικα της Άπω Ανατολής. Οι δε τζογαδόροι μ΄ απασχόλησαν ακόμα λιγότερο όταν το διαδικτυακό μπαρμπούτι άρχισε να χτυπά τις πόρτες των λογαριασμών μου. Τελευταία κλείσανε την πόρτα οι διάφορες τυρομούνες με τα ψυχολογικά προβλήματα λόγω της αδυναμίας τους και των ενοχών τους και οι υπερόπτες καβαλημένοι καλλιτέχνες.

Σου ανέφερα τους τελευταίους γιατί οι προτελευταίοι που άδειασα ήταν η πιο επικίνδυνη και δηλητηριώδης ομάδα για την παγκόσμια κοινότητα για το ανθρώπινο είδος και για τον γράφοντα. Οι γνωστοί εθνικόφρονες του πληκτρολογίου που ανήκουν στην κατηγορία των ατόμων με υψηλά εθνικά φρονήματα και χαμηλή αυτοεκτίμηση. Το αστειότερο όλων είναι ότι διαχέονταν μέσα σε ομάδες που έπρεπε να τους αποκλείσουν λόγω των χαρακτηριστικών τους. Όταν είσαι σκαλιστής για παράδειγμα ανήκεις σε μια παγκόσμια κοινότητα ανθρώπων όπου δεν υπάρχει ανώτερος και κατώτερος απλά γιατί ο τεχνίτης εκφράζει καθαρά το περιβάλλον στο οποί ζει. Τα εθνικά κριτήρια εκτός από γελοία είναι κι επικίνδυνα για την ανάπτυξη της τέχνης.

Ένα ακόμα παράδειγμα είναι η έρευνα πάνω στη μυθολογία. Μπήκα στον “πειρασμό” κάποτε να πω ότι μυθολογίες υπάρχουν σ’ ΄όλον τον κόσμο. Είναι μεγάλη γελοιότητα να θεωρείς την Ιλιάδα και την Οδύσσεια ανώτερα απ’ το Μαχατμπαράτα ή το Έπος του Γιλγαμές. Φυσικά δεν τίθεται θέμα ανωτερότητας στην τέχνη και αυτή τη φορά, αλλά η ανοργασμικιά που με φωνές προσπάθησε να με πείσει για το αντίθετο, μ’ έκανε να καταλάβω πώς η υστερία είναι το καλύτερο κοντάρι για να πατήσει η εθνική ιδέα. Όπως είναι αναμενόμενο ένας άνθρωπος της έρευνας δεν έχει καμία δουλειά μέσα σε μια τέτοια σφηκοφωλιά.

Ας έρθουμε τώρα λοιπόν στο γιατί οι άνθρωποι αυτού του είδους είναι καταδικασμένοι να μείνουν μόνοι. Όπως λένε οι αναρχικοί πολύ σωστά, ο εθνικισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο του απατεώνα. Έτσι τα άτομα που χρησιμοποιούν έννοιες όπως ο μεγαλοϊδεατισμός ή ο αλυτρωτισμός είναι άνθρωποι που αποφεύγουν άλλες μεγαλύτερες ιδέες όπως αυτή του βιοπορισμού μέσω της μισθωτής εργασίας. Λειτουργούν σαν τις παραθρησκευτικές οργανώσεις των Ηνωμένων Πολιτειών που κρύβουν διάφορες επενδυτικές πυραμίδες. Έτσι καλύτερα να απομακρύνεσαι καθώς τα χρήματα και ο χρόνος σε καμία περίπτωση δεν περισσεύουν. Για παράδειγμα το προσωπικό μου χόμπι είναι η ενασχόληση με τους υπολογιστές των 8 bits. Η συγκεντρωμένη ύλη αφορά όλες τις χώρες του κόσμου και όλες τις εθνότητες. Ο άνθρωπος που κάνει την ίδια δουλειά με μένα στην Τουρκία ή στην Αλβανία δεν θέτει ζήτημα εθνικής υπόστασης, αλλά γνώσεων. Το ίδιο ισχύει για τους πάντες. Αυτό προεκτείνεται σε όλες τις δραστηριότητες και μαντέψτε πού ακριβώς: στη μυθολογία ή την αρχαιολογία. Αν θες να διαβάσεις Αρχιμήδη, ας πούμε, να ξέρεις ότι τα γνήσια κείμενα σώζονται στα Αραβικά Οι “αρχαιολάτρες” βέβαια γενικά δεν μπορούν να διαβάσουν γιατί οι μισοί φιλόσοφοι απαιτούν μαθηματική γνώση και οι άλλοι μισοί γνώση της αρχαίας Ελληνικής γλώσσας. Κι απ’ αυτά τα δύο οι περισσότεροι έχουν μαύρα μεσάνυχτα. Τι είναι όμως αυτό που κάνει να το υποστηρίζουν τόσο φανατικά; Σύμφωνα με συζητήσεις ανθρώπων που κατείχαν κάτι παραπάνω την Ψυχολογία και την Κοινωνιολογία, το εθνικό κόμπλεξ είναι μασκαρεμένο κοινωνικό σύμπλεγμα. Παρατηρώντας πολλούς από τους μπροστάρηδες του είδους θα δείτε ότι ταξικά ανήκουν σ’ αυτό που ορίζουν οι μαρξιστές ως λούμπεν προλεταριάτο. Και εκεί αγαπητοί μου φίλοι βρίσκεται η μοναξιά. Ένα σύνολο δυσλειτουργικών οικογενειών που πατάνε με το ένα πόδι στον υπόκοσμο. Δημιουργούν ένα σύνολο ανθρώπων που πατάνε πάνω στην εθνική ιδέα για να χειραγωγήσουν αφελείς με χαμηλή αυτοεκτίμηση οντότητες με το σύστημα της υποχρέωσης. Φυσικά σε βάθος χρόνου γίνονται αντιληπτοί και τα θύματά τους εγκαταλείπουν τη βάρκα που μπάζει νερά λόγω της έλλειψης τεχνογνωσίας καθώς και της υπεροψίας που έχει το κάθε άτομο με την πεποίθηση ότι η κοινωνία του χρωστάει. Έτσι εν κατακλείδι αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται μέσα σε μια θάλασσα μοναξιάς καβαλώντας το καλάμι της Εθνικής Ιδέας.

Πηγή: Έχιδνα Κερασφόρος