Λαός σε καταστολή.

Ήρθε η ώρα να θέσουμε τη μεγάλη απορία αναγνώστη μου. Δεν υπάρχει κανένας ν’ αντιδράσει στα σημάδια των καιρών μας; Η απάντηση είναι ναι. Πάντα υπάρχει μια μειοψηφία ανθρώπων που όταν βλέπουν το κακό προσπαθούν να κάνουν κάτι. Βέβαια σε κάποιες περιόδους το άσχημο ντύνεται με φανταχτερά ρούχα και παρουσιάζεται ως νέο. Αρωματίζει το σάπιο του σώμα με γαλλικά αρώματα όπως οι κυρίες της αυλής του Λούβρου για να κρύψουν την έλλειψη “λουτρών” στα γνωστά ανάκτορα. Σαν τον πιτσιρικά που λέει “ο βασιλιάς είναι γυμνός” προσπαθούν να φέρουν το μυαλό του τέρατος που λέγεται κοινή γνώμη στο δρόμο της λογικής. Αλλά η λογική δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια νύφη που δεν της αρέσουν τα φτιασίδια. Έτσι δεν μπορεί να εντυπωσιάσει το γαμπρό που είναι προορισμένος να κοιτάξει το έχω αντί για το είμαι. Θα μου πεις τι σχέση έχει ο γάμος; Είναι το πιο γνωστό συμβόλαιο και γι’ αυτό το αναφέρω. Το τέρας μας σκέφτεται συλλογικά, λειτουργεί ατομικά και μόλις κάνει το λάθος απολογείται σαν σύνολο. Άλλωστε η φράση “μαζί τα φάγαμε” δεν ήταν κάτι που είπε ένας τρελός τυχοδιώκτης στον αέρα. Από πίσω είχε τα γνωστά “γαλάζια παιδιά” που μας υποδηλώνει ότι το 90% σκέφτεται με τον ίδιο τρόπο όταν διαλέγει με την ψήφο του τη θανατική του καταδίκη. Το γνωστό “στις δημοκρατίες ο λαός έχει την κυβέρνηση που του αξίζει’ πάλι δεν ήταν μια φράση που πετούσε στους ουρανούς. Η εξουσία ξέρει πάρα πολύ καλά ποιους εξουσιάζει. Εξουσιάζει έναν λαό τόσο υποτονικό που ο πρεζάκιας δείχνει να είναι διάνοια. Μάλιστα στις συναναστροφές μου με το είδος οι χρήστες ηρωίνης κι ο υπόλοιπος λαός δεν διαφέρουν παρά μόνο στη χρήση της ουσίας. Η επιχειρηματολογία μοιάζει με μια φωτοτυπία που έχουν αποστηθίσει όλοι.

Αλλά πώς φτάσαμε ως εδώ; πολλοί οι παράγοντες κι αξίζει να τους αναφέρουμε. Πρώτα απ’ όλα η χρυσή δεκαετία του ογδόντα. Το έγκλημά της είναι ότι τα στερημένα παιδιά της κατοχής και του εμφυλίου καθόρισαν με την πειναλέα συμπεριφορά τους τη μορφή της πολιτικής δομής της χώρας. Ένας πολιτικός αναλυτής κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης είχε πει τη φράση “αλίμονό μας αν μας καθίσουν στο σβέρκο μια σοσιαλδημοκρατία”. Ως γνώστης του φαινομένου στην προπολεμική Γαλλία ήξερε για την παθητικότητα που δημιουργεί η συγκεκριμένη μορφή πολιτεύματος. Άλλωστε ο Λεό Μπλουμ (ο μεγάλος δάσκαλος του γνωστού μας Αντρέα) ήταν διάσημος για τις πελατειακές σχέσεις που δημιούργησε στην τότε γαλλική δημοκρατία και το κράτος ημετέρων δημοσίων υπαλλήλων κι εργολάβων. Το τέρας δηλαδή που απογοητευμένο είπε το “γιατί και για ποιον” (pour qui et pouquoi) δεν διαφέρει σε τίποτε από τον ελληνάρα που λέει «όλοι ίδιοι είναι». Εξάλλου πολλοί στέκονται στα δυο τους πόδια, αλλά λίγοι είναι οι άνθρωποι. Τη συνταγή την είχε γράψει στον ηγεμόνα ο Μακιαβέλι και λειτουργεί στις μάζες άριστα εδώ και πεντακόσια χρόνια. Ένας λαός λαπάς είναι εύκολος στόχος για πολιτικούς και λοιπούς απατεώνες (κηραλοιφές, μοναστηριακά ιάματα συμπληρώματα διατροφής, μέντιουμ και καφετζούδες).

Τώρα βέβαια το ότι ο λαός έγινε λαπάς είναι το μισό. Το άλλο μισό είναι η γνήσια, αμόλυντη κι αγνή καταστολή. Το δικαστικό σύστημα το οποίο στην Ελλάδα δικαιώνει τη ρήση «η δικαιοσύνη είναι σαν τα φίδια: δαγκώνει μόνο τους ξυπόλητους», τα μέσα μαζικής εξημέρωσης, το εκπαιδευτικό σύστημα, οι δυνάμεις αποκατάστασης της τάξης αποτελούν τα κατάλληλα εργαλεία στα χέρια του εκάστοτε δικτατορίσκου που ντύνεται το δημοκρατικό μανδύα. Το «πού πας να μπλέξεις» είναι το καλύτερο διαφημιστικό των μέσων που φροντίζουν να είναι όλα σε «τάξη».

Αν μπορούσα να περιγράψω την κατάσταση της υγείας μας, θα έλεγα πως ο γύψος της χούντας συνεχίζεται με το «λαός στην πρίζα της εντατικής» Ο κάτοικος της χώρας που ζει από μικροεπιδοτήσεις αμολάει τα αέρια του ορθού του εντέρου μπροστά στην τηλεόραση ή στο διαδίκτυο, ενώ η γυναίκα του φαρδαίνει τα οπίσθια της βλέποντας σαπουνόπερες και πρωινάδικα. Οι ελάχιστες φορές που θα βγουν σαν ζευγάρι έξω θα παρουσιαστούν ωσάν δυο λατέρνες με ιδιότητες γλάστρας . Όσες φορές βρέθηκα σε τέτοιες συναναστροφές , η μπόχα από τα πατσουλιά των γυναικών και η λίγδα αναμεμειγμένη με την οσμή του τσιγάρου, μου ανακάτευε το στομάχι. Η αηδία ήταν τόσο μεγάλη, που σκεφτόμουν το πότε θα επανασυνδεθούν στις οθόνες τους ώστε να μη μου βρομίζουν τον αέρα που βγάζουν οι αγνές εξατμίσεις των αυτοκινήτων.

Αν περιμένεις να σου δώσω απάντηση στο πώς σώνεται ο διασωληνωμένος Έλλην υπήκοος (Αλβανός, Πακιστανός, ή οποιοσδήποτε λαουτζίκος που δεν παίρνει τη μοίρα στα χέρια του) δεν πρόκειται να μπω στο κόπο να αναλύσω το τι έπρεπε να γίνει. Το καλύτερο που βρήκα είναι αυτό που έλεγε ένας φίλος μου όταν τον ρωτούσαν: «και τι να έκανα;». «Το αντίθετο από αυτό που έκανες καραγκιόζη»! Αυτό είπε κι αηδιασμένος έφυγε απ’ αυτή τη χώρα για να πάει να βρει άλλους ποπολάρους σε καταστολή. Πως έλεγε κι η γιαγιά ενός γνωστού μου «του φτωχού δεν του λείπουν λεφτά, μυαλό του λείπει». Ως μέλος κοινότητας που αναλαμβάνει κάποιες δράσεις, έχω μάθει ότι η ζωή χρειάζεται συνδιαλλαγή και κινητοποίηση με σκοπό το κοινό συμφέρον. Όταν είναι να κοιμηθούμε, συμβαίνει επειδή νυστάζουμε κι όχι γιατί βαριόμαστε να ζήσουμε. Αφήνω λοιπόν το λαό στην καταστολή του κι αν ποτέ αποφασίσει να ξυπνήσει, κάπου εδώ κοντά θα είμαι.

Πηγή:Έχιδνα Κερασφόρος