Τα φτερά δεν μπαίνουν στην πρίζα.

Ήρθε η ώρα αναγνώστη μου να λύσουμε το μεγάλο μυστήριο που σ’ έχει δεμένο χειροπόδαρα. Πολλές φορές έχεις ιδέες που προσπάθησες να τις κάνεις πράξη. Αλήθεια προσπάθησες; Και ναι και όχι. Αν σκέφτεσαι λίγο παραπάνω από μια αμοιβάδα (ή έναν προπονητή του καναπέ που δεν διαφέρει από την αμοιβάδα παρά μόνο στο μέγεθος) ίσως να το αποπειράθηκες κάνα δυο φορές. Τις υπόλοιπες που δεν το έκανες είναι γιατί τα όνειρά σου πήγες να τα περάσεις μέσα από κάποιο δρόμο, σωλήνα ή καλώδιο. Και κάπου εκεί σφήνωσαν. Τα έφαγε το μποτιλιάρισμα, το πουρί, ή ο ηλεκτρικός θόρυβος. Κι αυτό γιατί τα, όνειρα έχουν μια ιδιότητα. Θέλουν “αέρα” για να πετάξουν.

Αν και οι όμοιοι σου έφτιαξαν “διαδρόμους”, τα “συρματοπλέγματα” στον ουρανό είναι νοητά.

Οι σκέψεις και οι δράσεις σου είτε το θες είτε όχι είναι καρφωμένες στη γη, γιατί αν και το μυαλό σου πετάει, η “πραγματικότητα” σε προσγειώνει στη μούχλα του καθημερινού.

Μιλώντας για τις φιλοδοξίες που βλέπω ανακάλυψα ότι όσο πιο “φτερωτές” είναι τόσο θα βρεθούν αυτοί που θα σε συνετίσουν. Όμως κάθε προοδευτική ιδέα και ανακάλυψη σε όλο τον κόσμο που τον έκανε καλύτερο και έγινε πράξη έχει από πίσω της μία βασική αρχή. Δεν πατούσε σ’ αυτό που λέμε “κοινή λογική”. Κι αυτό γιατί όταν αντιγράφεις την φύση για να κάνεις την πρωτοπορία είσαι υποχρεωμένος να δεις το ότι είσαι ο μονόφθαλμος στην χώρα των τυφλών. Αλλιώς πάντα θα σταματάς μια στάση πριν τον προορισμό που ονειρεύεσαι να φτάσεις.

Παρατηρώντας τους νεοσσούς είδα πως αν αυτοί φοβηθούν να πετάξουν γιατί έμαθαν να τους ταΐζει κάποιος που “πετάει” τότε ο θάνατος είναι μονόδρομος. Το σύστημα που μας θρέφει έχει φτερά, απλά τα κρατάει για τον εαυτό του. Εμείς σαν τυφλοχήναρα κοιτάμε το σκουλήκι που μας πασάρει στο στόμα και αγνοούμε ότι αυτό έρχεται πετώντας. Στο σχολείο ο δάσκαλος μας έλεγε ότι ο έρωτας είναι εκείνη η επιθυμία του ανθρώπου να δημιουργεί προσδοκώντας έναν καλύτερο κόσμο. Έτσι του έδωσαν φτερά. Εσύ αντίθετα του τα έκοψες. Ονειρεύεσαι πλούτο (χωρίς όμως να θες να υποστείς συνέπειες, όπως η έλλειψη ηρεμίας ή ο κίνδυνος να βρεθείς πίσω από ένα κελί), δόξα (αλλά ταυτόχρονα χωρίς να εισπράττεις την δυσαρέσκεια που προκαλεί αυτή), κοινωνική θέση (που γεννά τον κοινωνικό πάτο όπου μπορείς να βρεθείς). Ακόμα και την ανάγκη σου για γνώση την έκανες ένα κορνιζαρισμένο χαρτί που όταν χρειαστεί να το υποστηρίξεις δεν γίνεται παρά το λουρί που σε δένει στο έδαφος.

Τα καφενεία και οι χώροι συνάθροισης είναι γεμάτοι από τέτοια λουριά. Ο λόγος είναι πως τα όνειρα έχουν αξία όταν έχουν φτερά. Δεν καλουπώνονται στο μποτιλιάρισμα των δρόμων. Δεν μυρίζουν την μούχλα και το πουρί του σωλήνα. Είναι μαλωμένα με την “κοινή λογική”. Συγχώρεσε με. Τα όνειρα δεν έχουν αλλά είναι φτερά. Και τα φτερά αναγνώστη μου δεν μπαίνουν στην πρίζα.

Καληνύχτα.