Γίνεται;
Κι όμως. Ένα που έμαθα στα χρόνια που ζω
είναι, πως κάθε σύμπτωση που
επαναλαμβάνεται,παύει να είναι σύμπτωση.
Η κακομοίρα η Αφροδίτη έχει πάρα πολλούς.
Είχα κάποτε γράψει για την Ήρα αλλά,
λόγω της βιαστικής διατύπωσης και
ανάγνωσης, μια αναγνώστρια μπέρδεψε το
αρσενικό μόριο με την βούρτσα. Δεν
πειράζει πολλοί έχουν σαν όνειρο ζωής
ένα γάμο και φυσικά, μόλις διαιωνίσουν
το είδος τους, έναν καναπέ και μια
τηλεόραση που θα κάνει ανεκτή την
προσμονή του θανάτου. Ευτυχώς οι γυναίκες
που ξέρω δεν είναι έτσι. Αλλά αν εχθρός
της Αφροδίτης είναι μόνο το θηλυκό
πρόσωπο της εξουσίας είναι καλά. Αλλά
γιατί εχθρευόμαστε την ομορφιά;
Κάθε
τι άγνωστο τρομάζει τον άνθρωπο. Και ο
Άνθρωπος όσο και να παριστάνει τον
γνώστη σε πολλά έχει μαύρα μεσάνυχτα.
Κυρίως σε έννοιες που μπορούν να του
κάνουν την ζωή καλύτερη. Δεν είναι τυχαίο
πως κάθε περίοδος σκοταδισμού τα έβαζε
με το ωραίο. Αλλά γιατί; Γιατί το άσχημο
θέλει πάντα να βγει από την σπηλιά του
και να πάρει την θέση σ’ αυτό που νομίζει
ότι του ανήκει. Υπέρμαχοι της στείρας
ηθικής είναι συνήθως άνθρωποι δυσμορφικοί
και μέσα και έξω. Όπου δεις αλαζονεία
κάπου εκεί υπάρχει και η ασχήμια. Το
χειρότερο βέβαια γι αυτό το είδος είναι
ότι η ομορφιά δεν μπαίνει σε καλούπια.
Κι αυτό είναι που προκαλεί σύγχυση στους
εχθρούς της Αφροδίτης. Ότι από για μια
την και παροχή της Αφροδίτης. δεν μπορούν
να την βάλουν σε καλούπι ώστε το να
τελειώνουν καλή μαζί της. Γλιστρά κάθε
φορά που οι και υπηρέτες του άσχημου
πάνε να βάλουν στο παιχνίδι ορισμούς.
Νεότερος
είδα κάτι πολύ βασικό. Οι άνθρωποι που
βγάζανε κακία είχαν κάποιο πρόβλημα.
Οι παλιοί έλεγαν «Μακριά από ανθρώπους
που είναι σημαδεμένοι απ’ τον θεό». Σαν
αφελής τους έλεγα ρατσιστές. Έτσι έκανα
για πολλά χρόνια παρέα με «σημαδεμένους»
ανθρώπους που πολλοί τους απέφευγαν.
Το ζήτημα αναγνώστη μου είναι ότι όπως
η κοινωνία δεν σου διδάσκει την καλή
ζωή ή την ευτυχία, αναγκάζοντας σε να
τα μαθαίνεις πάντα έχοντας περάσει από
την σκοτεινή πλευρά, έτσι και για την
ομορφιά δεν λέει κουβέντα. Οι γνώσεις
του ανθρώπινου γένους συνοψίζονται σ’
έναν χρυσό κανόνα και σε μια χρυσή
ακολουθία. Οι οπαδοί της ασχήμιας μιλάνε
βέβαια για την «ομορφιά της ψυχής». Που
λες από όσους το άκουσα αυτό, η ψυχή τους
μύριζε σαν τους υπονόμους της Θεσσαλονίκης
όταν γεμίζουν ψόφιους αρουραίους που
ξεβράζονται στον Θερμαϊκό. Άλλωστε μετά
από τόσες κακοτοπιές, αναγνωρίζω τον
προβληματικό από χιλιόμετρα. Η κακία
και η ξινίλα στραβώνει πάντοτε την φάτσα
ή το σώμα. Και εκεί αρχίζουν και την
μισούν.
Βλέπεις
η Αφροδίτη δεν ακολουθεί κανόνες. Είναι
άπιστη και ρευστή. Μόλις αρχίσεις και
αποκτάς γνώση σ ́εγκαταλείπει και πολύ
καλά κάνει. Το πιο βαρετό πράγμα είναι
η συμμετρία και η σταθερότητα. Της αρέσει
το αντίστροφο από αυτήν αλλά όπως κάθε
θεά που σέβεται τον εαυτό της εκτός από
τον αστακό γουστάρει και την φακή. Δείτε
το και στις γυναικοπαρέες. Όλες έχουν
κάποια στραβοχυμένη διανοούμενη μέχρι
να βρουν αυτόν που θα φροντίσει να τις
γλιτώσει, από την φιλενάδα τους. Και
βέβαια η ομορφιά είναι κάτι που περνάει.
Έτσι η Αφροδίτη εγκαταλείπει και τις
γλάστρες που τρώνε την ζωή τους στον
καθρέφτη και τους «γαμπρούς» με την
τσατσάρα στην τσέπη και εμένα και εσένα
αναγνώστη μου. Γιατί η ομορφιά έχει να
κάνει μια δουλειά. Να φτιάχνει την ζωή
που εμείς λόγω υπεραπασχόλησης ξεχνάμε
να ζήσουμε. Αλλά αυτός δεν είναι λόγος
για να γίνουμε εχθροί της. Είναι λόγος
για να χαρούμε όταν θα είναι μαζί με τον
παντοτινό της έρωτα. Τα νιάτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου