Πότε είναι πραγματικά χρήσιμοι οι θεοί.

Η κοινωνικότητα είναι χαρακτηριστικό που το συναντάμε σε όλα τα πρωτεύοντα αναγνώστη μου. Βέβαια εμείς οι άνθρωποι δεν έχουμε την πολυτέλεια να μπορέσουμε να καθίσουμε σε ένα δέντρο και να ξεψυριζόμαστε όπως οι υπόλοιπες μαϊμούδες. Επίσης χωριζόμαστε σε δύο κατηγορίες. Σε αυτούς που με την δύση του ήλιου περιμένουμε την συντέλεια του κόσμου και σε αυτούς που απλά περιμένουμε την επόμενη ημέρα. Και εδώ τα δύο χαρακτηριστικά μας έρχονται να ενωθούν σε μία λέξη. Ο παρατηρητής ή θεός είναι αυτός που μας εξασφαλίζει και τα δύο. Και μιας αυτοί που περιμένουν την επόμενη ημέρα είναι μία θλιβερή μειοψηφία, ο καλός θεούλης σε ενικό ή πληθυντικό μας εξασφαλίζουν την κοινωνικότητα μας και ταυτόχρονα απαλύνουν τον φόβο μας.

Αν παρατηρήσεις τα παγκόσμια εορτολόγια συνδέονται με ένα απλό γεγονός. Έχουν να κάνουν με την περίοδο που δεν μπορούμε να ασχοληθούμε με τίποτα, για αυτό οι εορτές είναι πολύ λίγες το καλοκαίρι και το χειμώνα που μας πνίγει η μοναξιά και οι ανησυχίες πληθύνουν. Οπότε ο άνθρωπος που είναι ο κύριος δημιουργός των ίδιων του των φόβων ψάχνει να βρει κάπου να ακουμπήσει. Γιατί γιορτάζουμε; Γιατί απλά δεν αντέχουμε την παρέα με τον άσπονδο φίλο και εχθρό μας, τον εαυτό μας. Έτσι ορίζοντας το μεταφυσικό σαν φωτεινή πινακίδα βρίσκουμε μία αφορμή για να βρεθούμε και να μοιραστούμε πότε με χάρη, πότε με θλίψη και πότε με μυστήριο το δυσβάσταχτο φορτίο της ύπαρξής μας. Φυσικά δεν είναι τυχαίο ότι όλα συνδέονται με γεγονότα όπως η παραγωγή των προς το ζην και η ανάγκη του να πούμε έστω και την χαζομάρα μας μέσα σε ένα σύνολο. Οι εορτές που έχουμε ως σήμερα δεν είναι τυχαίο ότι συνδέονται με χιλιάδες χρόνια γεωργικής παραγωγής και χιλιάδες χρόνια φόβου και ανασφάλειας. Το ότι σήμερα μπορεί να πήραν άλλη μορφή δεν σημαίνει ότι πάψαμε να έχουμε τους ίδιους φόβους από την εποχή που κατεβήκαμε από τα δέντρα και κάναμε την διαφορά.

Όποιος θέλει να κυβερνήσει σε αυτόν τον κόσμο πρέπει να ξέρει τι δεν πρέπει να αλλάξει. Έτσι αν δούμε τις χριστιανικές εορτές έχουν πάντα μία αρχαία δοξασία που χάνεται στην φυσική μνήμη αλλά υπάρχει και διαποτίζει το εγώ μας και εκεί μπαίνει η θεότητα για να εξασφαλίσει αυτή την συνέχεια. Αν θα τον πούμε Δία, Ιαχωβά ή κόκα κόλα ένα είναι το σίγουρο, ότι χρησιμεύει για να διοχετευτεί ένα βαρύ φορτίο που μας γεννά μία μίζερη καθημερινότητα. Οι Βάκχες ζούνε ακόμα μέσα στο έθιμο της γυναικοκρατίας που εορτάζεται και σήμερα σε διάφορα χωριά. Επίσης τα αναστενάρια δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία τελετή μύησης. Τώρα αν οι αναστενάρηδες κουβαλούν το ξόανο του Βάκχου ή την εικόνα της παναγίας, ελάχιστη σημασία έχει. Δεν μπορώ να σου πω πολλά παραδείγματα γιατί θέλω να σκεφτείς μόνος σου το πόσες φορές έχεις την ανάγκη να γιορτάσεις για να γλυτώσεις από το μαρτύριο της σταγόνας που είσαι παγιδευμένος εδώ και χιλιάδες χρόνια. Το μόνο που έχω να σου πω είναι πως σε αυτή την περίπτωση όποιον θεό αν πιστεύεις ακόμα και σε κανέναν το να γιορτάζεις είναι ότι πιο χρήσιμο. Άλλωστε και ο θεός σου περιμένει από την ύπαρξη του μία ακόμα ημέρα ή την δική του συντέλεια.

Πηγή: http://mythiki-anazitisi.blogspot.gr/2016/05/blog-post_88.html