Όπως
καταλάβατε αυτά που γράφω παράγονται
από συζητήσεις που κάνω με φίλους και
γνωστούς. Αντί λοιπόν να πιάνω το θέμα
και συμμετέχω πολλές φορές κάθομαι και
λίγο στην άκρη, όχι γιατί δεν θέλω να
κουβεντιάσω αλλά γιατί ο χρόνος για μια
θέση δεν είναι αρκετός για να αναλύσω
το τι πραγματικά σκέφτομαι εκείνη την
ώρα. Έχω που λέτε έναν φίλο που ενώ μπορεί
να λύσει πολλές απορίες και μ’ έχει
βοηθήσει άπειρες φορές στον συλλογισμό
μου, αυτό που αξίζει είναι οι απορίες
που έχει. Άλλωστε κάθε λύση έχει
τουλάχιστον δύο προβλήματα. Αυτό που
λύνει κι αυτό που δημιουργεί. Ρώτησε
λοιπόν γιατί οι «πονόψυχοι» Ευρωπαίοι
ενώ μιλάνε για τα πνιγμένα παιδάκια που
προσπαθούν να περάσουν τα σύνορα και
να κοινοποιούν φωτογραφίες φρίκης, δεν
στέλνουν μερικά πλοία στα σημεία
μεταβίβασης ώστε και από τέτοιες σκηνές
να γλιτώνουμε και οι Δουλέμποροι να
μην έχουν αντικείμενο εργασίας. Λογική
ερώτηση σε παράλογο σύστημα διακυβέρνησης.
Σαν
απόγονος μικρασιατών έχω ακούσει πολλές
ιστορίες για τα κομμένα χέρια των
προσφύγων που έμειναν στ’ αγγλικά, τα
γαλλικά και τ’ αμερικάνικα πλοία κατά
την καταστροφή της Σμύρνης. Άρα αυτό
που ζούμε δεν είναι παρά μια ιστορική
επανάληψη που μάλλον δεν έχει να κάνει
με τίποτα άλλο από την δημιουργία
ανθρωπιστικών κρίσεων με σκοπό το
κέρδος. Αν δεν με λιθοβολήσετε ίσως να
καταλάβετε και τον συλλογισμό μου.
Κάποτε γνώρισα μια κοπέλα σαν σερβιτόρα
σε κάποια καφετερία. Αυτή ήταν η δεύτερη
της δουλειά για βιοπορισμό. Η πρώτη ήταν
Μαρκουτσάνθρωπος (αυτούς που βλέπουμε
στα παράθυρα των καναλιών με υπότιτλο
«σε ζωντανή μετάδοση»). Την είδα
στεναχωρημένη και την ρώτησα τι έχει.
Με το χαζοχαρούμενο ύφος της μου απαντά
«δεν γίνεται και κανένα πολύνεκρο για
να βγάλουμε κανένα έξτρα». Κι εδώ
εμπεριέχεται η πεμπτουσία του Ευρωπαϊκού
πολιτισμού μας. Η βλαμμένη που κατάγεται
από τον Πόντο και χτυπιέται κάθε 19 Μαΐου
για ότι έκαναν στους παππούδες της,
θέλει πτώματα για να αυγαταίνει ο
τραπεζικός της λογαριασμός. Κι αν η
τελευταία τρύπα του ζουρνά ζητάει κάτι
τέτοιο φανταστείτε τι θέλουν οι
προϊστάμενοι της.
Φυσικά
αν το μελετήσουμε πρέπει να δούμε τι
ακριβώς είναι μια ανώνυμη εταιρία. Ο
Καπιταλισμός σαν σύστημα έχει κάποιες
εφευρέσεις. Δεν είναι αυτές που νομίζουμε.
Αν και ξεκινάνε τεχνικά όπως το ψυγείο
και η κονσέρβα (δεν αναφέρομαι στις
οικιακές συσκευές αλλά στον τρόπο του
να διακινούμε στην σαβούρα μας σε
περισσότερο κόσμο με σκοπό να γεμίζουμε
τις τσέπες μας) πάμε σε πιο εκλεπτυσμένα
όπως το γραμμάτιο τραπέζης και η Ανώνυμη
Εταιρία. Αυτή η τελευταία φτιάχτηκε για
έναν λόγο. Οι πιο καλές και ασφαλείς
κομπίνες γίνονται «ανώνυμα». Έχετε
παρατηρήσει τα διάφορα ιδιωτικά κανάλια.
Είναι θυγατρικές ομίλων επιχειρήσεων
και πάντα έχουν κι ένα φιλανθρωπικό
ίδρυμα να διαφημίζουν. Φυσικά εκεί κοντά
που βρίσκονται οι επιχειρήσεις, υπάρχει
πάντα μια εμπόλεμη ζώνη ή μια περιοχή
με φτωχούς στα όρια της εξαθλίωσης.
Γιατί αυτό; Γιατί στο οικονομικό μας
σύστημα τα κέρδη που φέρνει μία και μόνο
δυστυχία δεν τα φέρνουν ένα εκατομμύριο
ευτυχίες. Δουλεύουν εργολάβοι που
χτίζουν πάνω στα βομβαρδισμένα (Περίπτωση
της Χιροσίμα). Έχουν ειδικότητα εθνολόγοι
(Περίπτωση της σφαγής στην Ρουάντα).
Βρίσκουν δουλειά καλλιτέχνες για
φιλανθρωπικές συναυλίες (Περίπτωση του
Γιώργου που δεν μπορώ να πω το όνομα
του). Μεγάλος ο κατάλογος αυτών που
κερδίζουν από την ανθρώπινη φτώχεια
και ανασφάλεια και ας με συγχωρέσουν
όσοι ξέχασα. Ας διαμαρτυρηθούν για αυτά
που γράφω ώστε να τους περιλάβω. Το
ζήτημα όμως πάλι δεν είναι αυτό.
Θυμάστε
τι ήταν η λατινική Αμερική και η δυτική
Αφρική κατά την διάρκεια το δεύτερου
παγκοσμίου πολέμου; Θα σας το πω για να
μην ζορίζεστε. Ήταν ο παράδεισος. Έχοντας
παιδιά από την Συρία που σπούδαζαν μαζί
μου θυμάμαι πως ο πιο φτωχός ήταν ο
πλούσιος της σχολής. Αυτό βέβαια γιατί
έγινε και τώρα είναι πρόσφυγες; Μα γιατί
ο μικροαστικός πλούτος προκαλεί τους
μεγάλους λευκούς καρχαρίες που κρύβονται
πίσω από τον τίτλο «Ανώνυμη εταιρία».
Αν νομίζετε πως αυτό που ζούμε στην
Ελλάδα και λέγεται «Οικονομική κρίση»
δεν είναι παρά μια επιχείρηση υφαρπαγής
οικογενειακών περιουσιών που δημιουργήθηκαν
κατά την ανάπτυξη είστε γελασμένοι.
Οπότε μετά την κρίση νομοτελειακά όπως
έλεγε και ο Γέρων Κάρολος έρχεται ο
πόλεμος. Για να φτιάξει την απαραίτητη
καμένη γη ώστε να μπορεί να ξανακερδίσει
σαν σοφός αγρότης που αφήνει τα χωράφια
του σε αγρανάπαυση αφού πετάξει πρώτα
ένα μπουρλότο στ’ άχυρα. Απ’ την φωτιά
κερδίζουν τα δουλικά του σαν τα
Πρετεντεροειδή και οι Εισαγγελατοι, οι
μαρκουτσάνθρωποι τους και φυσικά τα
φιλανθρωπικά ιδρύματα των επιχειρηματικών
ομίλων και οι επιδοτούμενες ΜΚΟ. Η
δυστυχία των μεταναστών είναι η πρώτη
ύλη για να κάνουν τις επενδύσεις τους.
Κι επειδή στην λέξη Σύριος μπορεί να
μπει πολύ εύκολα η λέξη Έλληνας, μην
βιάζεστε να πείτε το οτιδήποτε. Να δείτε
πρώτα, τι σας έχουν για μετά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου