Όταν η Νέμεσις χτυπάει τον κακομοίρη.

«Η δημοκρατία πεθαίνει όταν ο λαός κοιμάται» μου είπε ένας γεράκος που έχοντας ζήσει δικτατορίες και πολέμους, κατέληξε στην ρήση του Πλάτωνα. «Κάθε λαός είναι άξιος των ανθρώπων που τον κυβερνούν. Κανείς δεν είναι πιο υποδουλωμένος από εκείνους που εσφαλμένα πιστεύουν πως είναι ελεύθεροι. Όσοι αδιαφορούν για τα κοινά είναι καταδικασμένοι να εξουσιάζονται πάντα από ανθρώπους κατώτερούς τους ». Έτσι την έπαθες αναγνώστη μου. Το χειρότερο βέβαια δεν είναι αυτό, το χειρότερο είναι να ασχολείσαι με τα «κοινά» για να βγάλεις προσωπικό πρόσκαιρο κέρδος εις βάρος των άλλων. Κι αυτήν την «τέχνη» την κατέχεις άριστα. Η κομματική πελατεία που γνώρισα εδώ και χρόνια, βρωμάει από τον κλασικό κακομοίρη που προσπαθεί κάπου να βολευτεί. Η λέξη «διορισμός» ήταν (και μάλλον είναι και θα είναι) το άγιο δισκοπότηρο για να λύσεις όλα τα προβλήματα σου. Θυμάμαι τους εκατοντάδες φακέλους από βουλευτές που ερχόταν στο σπίτι μου συστημένοι από συγγενείς, για να βολέψουν το παιδάκι τους με μια θεσούλα στο δημόσιο (συγγενείς που τις άλλες μέρες άλλαζαν στενό για να μην μου πουν καλημέρα, όπως ακριβώς οι βουλευτές που ψήφιζαν). Φυσικά τα χρήματα από τις επιδοτήσεις έπεφταν βροχή και η οικονομία μιας χώρας αεριτζήδων φούσκωνε από υπερηφάνεια. Ταυτόχρονα τις δουλειές του ποδαριού τις έδινες σε μετανάστες ή «αποτυχημένους» σαν και του λόγου μου, με αλυτρωτικές δικαιολογίες τύπου «Έχω μια αδερφή κουκλίτσα αληθινή» ή σε καραβιές κατοίκων μεταξύ Κασπίας και Μαύρης Θάλασσας (Τόσοι πολλοί Πόντιοι υπήρχαν;). Φυσικά επειδή πίστευες ότι μπορείς να γίνεις ένας μικρός Κροίσος άρχισες να «αυγατίζεις» τα λεφτά σου στο Χρηματιστήριο (πράγμα που δεν έκανα και με βοήθησε στις μακριές περιόδους ανεργίας), πήρες ό,τι άχρηστο έβρισκες για να φτιάξεις μια άχρηστη εικόνα στο άχρηστο περιβάλλον σου που αποτελείται από ασημαντότητες το ίδιο άχρηστες με την αφεντιά σου. Έγινες η ψείρα που μπορεί να καταπιεί το λιοντάρι. Έγινες ισχυρός. Αλλά έλα που αγνοείς το βίτσιο της Νέμεσης. Όταν βλέπει κάποιον ισχυρό να φέρεται με ασυδοσία του στέλνει συμφορές.

Οι «από επάνω» τα έβλεπαν και έτσι ήρθε η ώρα σου. Το τι σου έκαναν ανήκει στην ιστορία και δεν θα μπω στον κόπο να σου το πω. Άδικος κόπος γιατί και να καταλάβεις, θα βρεις τόσες δικαιολογίες, που είναι μάταιο να μπω σε αντίλογο με κάποιον που δεν έχει το ηθικό έρεισμα να παραδεχτεί το λάθος του. Έχω να σου πω πως όλα πάνε καλά. Όλα πάνε πάρα πολύ καλά. Οι γέροι με την φωτογραφία του «Αντρέα» που έδωσαν την ψήφο τους στην ΠΑΣΟΚάρα για να εφαρμόσει την συνθήκη του Μάαστριχ, επιτέλους βλέπουν την σύνταξη τους να πιάνει πάτο. Οι "νοικοκυραίοι" δεξιοί που νόμιζαν ότι είχαν βρει το Ελντοράντο της Ευρωπαϊκής Ένωσης πριν το καταλάβουν, έγιναν τα πορνίδια του Γερμανού κεφαλαιοκράτη προαγωγού τους , που τα έχει μετατρέψει σε αντικείμενα της κάθε οικονομικής υποτέλειας, με αντάλλαγμα την πλήρη σεξουαλική και ψυχολογική υποταγή. Τα παιδάκια τους επιτέλους γλείφουν οπίσθια για να διοριστούν με εξάμηνες συμβάσεις του πεντακοσάρικου , και όχι μόνιμοι των δύο χιλιάδων (οπότε το ύφος των «χιλίων καρδιναλίων» εξαφανίστηκε). Τα μπαχαλάκια που ψήφιζαν με κριτήριο με ποια κυβέρνηση θα έχουν πιο ευνοϊκή μεταχείριση από τους «μπάτσους», τους μπαγλαρώνει ο ΣΥΡΙΖΑ μια χαρά (ενίοτε με την συνθήκη του Σέγκεν οπότε ο αντιεξουσιαστικός χώρος προσέχει και με ποιους κάνει το τσιγαριλίκι του ). Η εκκλησία διατηρεί την περιουσία που με τόσο κόπο απόκτησε βασισμένη στην βλακεία των κατοίκων της Νότιας Βαλκανικής (και εύγε της, είναι όντως μεγάλη μαγκιά να έχεις ένα τόσο καλό μαγαζί). Οι «Έλληνες» επιχειρηματίες συνεχίζουν και τα χρήματα τους τα στέλνουν στην φίλη χώρα Ελβετία (και γιατί να μην το κάνουν;). Όσο για μένα και τους όμοιους μου , τις δουλειές του ποδαριού που κάναμε για το χαρτζιλίκι μας, έγιναν εργασίες βιοπορισμού (απλά δεν βγαίνουμε από το σπίτι μας και έτσι έχουμε και την ησυχία μας).

Η Νέμεσις χτύπησε επιτέλους τον Κακομοίρη. Τώρα βέβαια θα μου πεις γιατί. Γιατί ήσουν ο Κυρίαρχος, Ανήθικος, Λαός. Γιατί όταν καταπατούσαν τις συνταγματικές σου ελευθερίες δεν σε πείραζε, μιας και «κάτι» έβγαζες απ’ αυτό (αν βρεθείς με κάμερα στην τουαλέτα του σπιτιού σου να ξέρεις ότι εσύ το στήριξες). Γιατί όταν καταπατούσες με το «μέσον» την αξιοκρατία δημιουργούσες απαιτήσεις μεταξύ των «μέσων». Γιατί όταν έδινες λεφτά στην φιγούρα σου, τάιζες την λιγούρα σου. Οπότε στην χώρα που ζεις όλα πάνε μια χαρά. Η Νέμεσις έκανε ακόμη μια φορά την δουλειά της.

Πηγή: http://mythiki-anazitisi.blogspot.gr/2017/01/blog-post_95.html

Έξω από τα "τείχη".

Πως χωρίζονται οι πόλεις αναγνώστη μου; Από την αρχαιότητα ως τώρα στην πόλη των "πολιτών" και στην πόλη των "μετοίκων". Η κάθε πόλη είναι στοργική με κάποιους και απαθής με κάποιους άλλους. Αυτούς που στρογγυλοκάθονται στο κέντρο της πόλης και αμπελοφιλοσοφούν , αγνοώντας την ύπαρξη αυτών που τους το εξασφαλίζουν. Η πόλη μας δεν αποτελεί εξαίρεση. Ο άνθρωπος ορίζει την ύπαρξη του σύμφωνα με το πως βιοπορίζεται, χωρίς όμως να το κουβεντιάζει, τουλάχιστον ανοικτά. Είναι αυτοί που έχουν "εξασφαλίσει" την ζωή τους στο κέντρο και τις εύπορες συνοικίες και οι υπόλοιποι που ζουν στις φτωχές ή στις "ξεπεσμένες" περιοχές, στις ανάξιες λόγου. Οι δεύτεροι παλεύουν, μεταξύ της ανεργίας και του μεροκάματου του τρόμου. Τα καλοφτιαγμένα στερεότυπα του Θεσσαλονικού δεν τους αγγίζουν. Ο μέτοικος μπορεί να γεννήθηκε εδώ, αλλά δεν έχει τα προνόμια του πολίτη αυτής της πόλης. Έτσι, φτιάχνει μία πόλη, έξω από τα "τείχη". Και εδώ έρχεται το "άλλο μισό".Το "άλλο μισό" ζει στον φόβο, την άγνοια και την πλημμελή παιδεία των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων που τους λένε "και πολύ σας είναι". Ο χορτάτος τον νηστικό δεν το καταλαβαίνει.

Ως κάτοικος των εργατικών συνοικιών, που πλήττονταν από την κρίση ακόμα και κατά την διάρκεια της "ανάπτυξης", το έχω νοιώσει πολλές φορές. Οι βολεμένοι της πόλης, μιλάνε για υψηλά ιδανικά και υψηλές ιδέες. Για την εξύψωση του πνεύματος και διάφορα "αρώματα" που κρύβουν την μυρωδιά του βόθρου που έχει το βλέμμα τους. Αυτοαποκαλούνται "διανοούμενοι" για να κρύψουν το "διανοητικά καθυστερημένοι". Προτείνουν λύσεις, εκ του ασφαλούς, λέγοντας πως "καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή", αρκεί να μην την κάνουν οι ίδιοι. Έχοντας μπει πολλές φορές σε δουλειές που είχαν την μυρωδιά των κοπράνων και των ούρων, για ένα "μεροκάματο" βλέπω να μου προτείνουν τον δρόμο αυτόν άνθρωποι που δεν θα περνούσαν, ούτε από έξω από τον χώρο εργασίας μου. Επειδή αναπόφευκτα μπαινοβγαίνω σε αυτά τα "τείχη", κάτι που δεν κάνουν αυτοί ή αν το κάνουν θα είναι οι εργοδότες, ένα κατάλαβα. Πίσω από το επιμελημένα ατημέλητο ντύσιμο τους, το απαλό χεράκι του ρωμαίου ευνούχου αυλικού και το βλέμμα προσποιητής συμπόνοιας, βρίσκεται η μηχανή που παράγει τις κοπριές που πρέπει να καθαρίσω. Είναι η αληθινή εικόνα των ανθρώπων που ζουν μέσα στα "τείχη", κρυμμένοι πίσω από βρώμικες ιστορίες που τους εξασφαλίζουν τα προς το ζην.

Και εκεί έρχεται το κακό. Όταν σε μία κοινωνία, ένα κομμάτι της δυστυχεί, νομοτελειακά έρχεται η δυστυχία να εξαπλωθεί σαν αρρώστια σε όλη την κοινωνία. Αδιαφορώντας για το "σώμα", που είναι οι εργαζόμενοι της πόλης, το "πνεύμα" έμεινε άστεγο. Χάθηκε η δυνατότητα να διαχειριστούν την κατάσταση που στους αιώνες οδηγεί στην παρακμή. Φτάσανε να μιλάνε αόριστα για πνεύμα έχοντας δώσει υπόσταση στην ρήση του Ηράκλειτου "αυτό για το οποίο μιλάς πολύ είναι συνήθως αυτό που σου διαφεύγει". Και όντως, το πνεύμα δεν έχει θέση στο γεμάτο καλοπέραση κορμί τους. Και αυτό γιατί δεν αγκάλιασαν το σώμα που τους έτρεφε στις βιβλικές παχιές αγελάδες. Τώρα έρχονται να πουλήσουν την παλιά συνταγή, αλλά έλα που αν περάσεις τα "τείχη" και το μυαλό σου δεν λιώσει από την ταλαιπωρία, δεν τους έχεις πια ανάγκη. Ξεκινάς να φτιάχνεις την πόλη σου έξω από τα "τείχη" τους. Δεν είναι τυχαίο ότι η πόλη έχει ένα "νεκρό σωματικά και πνευματικά" κέντρο. Ο Επίκουρος για να γλυτώσει από το σάπιο πέρασε έξω από αυτό το "κουκούλι". Χτίζουμε το μέλλον έξω από την χαλασμένη πόλη. Μπορούμε να πάμε όπου θέλουμε και "μέσα" και "έξω", φτιάχνοντας ομάδες ανθρώπων που θέλουν να ζήσουν όμορφα, αγνά, ευτυχισμένα, χωρίς αυτό να στηρίζεται στην δυστυχία των άλλων.

Υ.Γ: αυτοί που είναι αργά για να τους αγκαλιάσετε.

Πηγή: http://mythiki-anazitisi.blogspot.gr/2016/10/blog-post_26.html

Πότε είναι πραγματικά χρήσιμοι οι θεοί.

Η κοινωνικότητα είναι χαρακτηριστικό που το συναντάμε σε όλα τα πρωτεύοντα αναγνώστη μου. Βέβαια εμείς οι άνθρωποι δεν έχουμε την πολυτέλεια να μπορέσουμε να καθίσουμε σε ένα δέντρο και να ξεψυριζόμαστε όπως οι υπόλοιπες μαϊμούδες. Επίσης χωριζόμαστε σε δύο κατηγορίες. Σε αυτούς που με την δύση του ήλιου περιμένουμε την συντέλεια του κόσμου και σε αυτούς που απλά περιμένουμε την επόμενη ημέρα. Και εδώ τα δύο χαρακτηριστικά μας έρχονται να ενωθούν σε μία λέξη. Ο παρατηρητής ή θεός είναι αυτός που μας εξασφαλίζει και τα δύο. Και μιας αυτοί που περιμένουν την επόμενη ημέρα είναι μία θλιβερή μειοψηφία, ο καλός θεούλης σε ενικό ή πληθυντικό μας εξασφαλίζουν την κοινωνικότητα μας και ταυτόχρονα απαλύνουν τον φόβο μας.

Αν παρατηρήσεις τα παγκόσμια εορτολόγια συνδέονται με ένα απλό γεγονός. Έχουν να κάνουν με την περίοδο που δεν μπορούμε να ασχοληθούμε με τίποτα, για αυτό οι εορτές είναι πολύ λίγες το καλοκαίρι και το χειμώνα που μας πνίγει η μοναξιά και οι ανησυχίες πληθύνουν. Οπότε ο άνθρωπος που είναι ο κύριος δημιουργός των ίδιων του των φόβων ψάχνει να βρει κάπου να ακουμπήσει. Γιατί γιορτάζουμε; Γιατί απλά δεν αντέχουμε την παρέα με τον άσπονδο φίλο και εχθρό μας, τον εαυτό μας. Έτσι ορίζοντας το μεταφυσικό σαν φωτεινή πινακίδα βρίσκουμε μία αφορμή για να βρεθούμε και να μοιραστούμε πότε με χάρη, πότε με θλίψη και πότε με μυστήριο το δυσβάσταχτο φορτίο της ύπαρξής μας. Φυσικά δεν είναι τυχαίο ότι όλα συνδέονται με γεγονότα όπως η παραγωγή των προς το ζην και η ανάγκη του να πούμε έστω και την χαζομάρα μας μέσα σε ένα σύνολο. Οι εορτές που έχουμε ως σήμερα δεν είναι τυχαίο ότι συνδέονται με χιλιάδες χρόνια γεωργικής παραγωγής και χιλιάδες χρόνια φόβου και ανασφάλειας. Το ότι σήμερα μπορεί να πήραν άλλη μορφή δεν σημαίνει ότι πάψαμε να έχουμε τους ίδιους φόβους από την εποχή που κατεβήκαμε από τα δέντρα και κάναμε την διαφορά.

Όποιος θέλει να κυβερνήσει σε αυτόν τον κόσμο πρέπει να ξέρει τι δεν πρέπει να αλλάξει. Έτσι αν δούμε τις χριστιανικές εορτές έχουν πάντα μία αρχαία δοξασία που χάνεται στην φυσική μνήμη αλλά υπάρχει και διαποτίζει το εγώ μας και εκεί μπαίνει η θεότητα για να εξασφαλίσει αυτή την συνέχεια. Αν θα τον πούμε Δία, Ιαχωβά ή κόκα κόλα ένα είναι το σίγουρο, ότι χρησιμεύει για να διοχετευτεί ένα βαρύ φορτίο που μας γεννά μία μίζερη καθημερινότητα. Οι Βάκχες ζούνε ακόμα μέσα στο έθιμο της γυναικοκρατίας που εορτάζεται και σήμερα σε διάφορα χωριά. Επίσης τα αναστενάρια δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία τελετή μύησης. Τώρα αν οι αναστενάρηδες κουβαλούν το ξόανο του Βάκχου ή την εικόνα της παναγίας, ελάχιστη σημασία έχει. Δεν μπορώ να σου πω πολλά παραδείγματα γιατί θέλω να σκεφτείς μόνος σου το πόσες φορές έχεις την ανάγκη να γιορτάσεις για να γλυτώσεις από το μαρτύριο της σταγόνας που είσαι παγιδευμένος εδώ και χιλιάδες χρόνια. Το μόνο που έχω να σου πω είναι πως σε αυτή την περίπτωση όποιον θεό αν πιστεύεις ακόμα και σε κανέναν το να γιορτάζεις είναι ότι πιο χρήσιμο. Άλλωστε και ο θεός σου περιμένει από την ύπαρξη του μία ακόμα ημέρα ή την δική του συντέλεια.

Πηγή: http://mythiki-anazitisi.blogspot.gr/2016/05/blog-post_88.html

Όταν ο Γανυμήδης κράζει τον Ερμαφρόδιτο.

Έχω κάνει πολλά για να μην διαβάσω τα μαθήματα του σχολείου αναγνώστη μου. Κι επειδή τότε δεν υπήρχαν υπολογιστές, ηλεκτρονικά και κινητά κάθισα που λες και διάβασα, κάπου στα δέκα, μυθολογία. Αλλά έλα που ήταν μελέτες από κάποιο Βρετανικό πανεπιστήμιο και ακατάλληλες για δεκάχρονο. Εκεί που λέτε κάνει μια αναφορά στον Ερμαφρόδιτο και μια στον Γανυμήδη σαν θεότητες που αντιπροσώπευαν την ομοφυλοφιλία. Φυσικά κάτι έπιανε τα’ αυτί μου αλλά αυτό που έπιανε μόνο απορίες δημιουργούσε. Έτσι άκουγα διάφορα, αλλά μου έμενε η βασική. Γιατί δύο;

Στο δημοτικό που λέτε είχαμε κάνα δυο συμμαθητές που δεν συμβάδιζαν με το πρότυπο του τότε Έλληνος ανδρός. Παίζανε με τα κοριτσάκια, ήταν πολύ καλοί μαθητές, έβαζαν τα κλάματα όταν για δέκα με τρεις τόνους έπαιρναν με δύο και πάει λέγοντας. Φυσικά στο λύκειο σε μια βόλτα είδα το έναν πιασμένο χεράκι με τ’ αγόρι του και μου λύθηκαν οι απορίες. Είδα την μια θεότητα σε ζωντανή παράσταση. Ο Ερμαφρόδιτος είναι ένα κοριτσάκι σε σώμα αγοριού και δεν το παίδεψα παραπάνω. Άλλωστε πολλοί οι δρόμοι σ’ αυτήν την ζωή και δεν μπορούμε να τους ακολουθήσουμε όλους. Σε πολλά πράγματα θα έχουμε την άγνοια να μας συντροφεύει και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό αν δεν στραβώνουμε με το άγνωστο. Φυσικά αυτά τα λέω σαν μεγαλύτερος έχοντας καταπιεστεί σε πολύ λίγα ζητήματα. ∆εν ξέρω πως θα αντιδρούσα αν βάδιζα με τα παπούτσια των συμμαθητών μου. Έχοντας κάνει και πάρα πολλές φορές πλάκα σε πολύ κόσμο, έμαθα πως η διαφορά της τραγωδίας από την κωμωδία είναι η απόσταση που κοιτάς ένα γεγονός.

Φυσικά δεν άργησα ως κάτοικος μιας χώρας που διοχετεύει την νεανική ανεργία με την στρατιωτική θητεία να υπηρετήσω και αυτό το παιχνίδι. Σαν οπλίτης που λέτε έριξα ατελείωτες ώρες σκοπιάς και αγγαρείας. Φυσικά κάποιοι έλειπαν από το γλέντι και αρχίσαμε να ρωτάμε που είναι τα παλικάρια. Τα βύσματα με τον βουλευτή και τον στρατιωτικό τα μάθαμε στις πρώτες μέρες και δεν μας απασχόλησαν ιδιαίτερα. Στο κάτω - κάτω αυτό που μας διδάσκουν από τα παιδικά μας χρόνια είναι πως στο ισότιμο έθνος μας κάποιοι είναι περισσότερο «ίσοι». Καλά θα ήταν μέχρι τώρα αν δεν προέκυπτε το ότι κάποιοι δεν είναι στην κατηγορία. Εκεί ακούγαμε διάφορες φράσεις του τύπου «Έλα μωρέ, ξηγιέται αλμυρό φιστίκι» ή «το πάει το γράμμα». Έτσι μέσα από τους πωλητές ξηρών καρπών και τους ταχυδρόμους έμαθα το τι εστί Γανυμήδης. ∆εν έχει να κάνει με τον Κιναιδισμό όπως τον αποκαλούν τα διάφορα πτώματα μαϊντανοί των καναλιών που κρύβουν τον καταπιεσμένο και κακισμένο χαρακτήρα τους πίσω από μια ψόφια αρχαιολατρία.

Ο Γανυμήδης αναγνώστη μου είναι η θυσία των διάφορων «ηθικών» μας αντιστάσεων απέναντι στην εκάστοτε εξουσία. Είναι αυτοί που στην προσπάθεια τους να γίνουν ευνοούμενοι δεν το έχουν σε τίποτα να κάνουν και μια διεύρυνση της απολήξεως του ορθού τους. Φυσικά δεν είναι απαραίτητο. Οπαδός του δευτέρου είναι και αυτοί που απατάνε τις γυναίκες τους γιατί δεν τολμάνε να υψώσουν την φωνή τους στην σχέση τους, οι κοπελίτσες που προσφέρουν περισσότερες υπηρεσίες στον προϊστάμενο του πέραν της εργασίας τους, αυτοί που γίνονται γενικά υποτακτικοί σε κάτι αρνούμενοι τόσο την πραγματικά προσωπική τους άποψη ή την διαφορετική απ’ αυτήν του αρχηγού τους γνώμη. Έτσι όσο τεστοστερόνη και να μυρίζεις άμα είσαι δουλικός σε κάποιον ή σε κάτι οπαδός του Γανυμήδη είσαι.

Αλλά κι αυτό δεν είναι κακό. Ο κόσμος είναι μια σούπα κι όχι ένας πουρές και είναι καλό να υπάρχει και αυτό το είδος. Αυτό που μ’ αηδιάζει είναι όταν ο δουλικός που σκύβει κατηγοράει το άλλον σκυμμένο. Ρε φίλε ο άλλος μπορεί να σκύβει αλλά τουλάχιστον δεν έχει τις ενοχές σου. Τον βλέπουμε, τον ξέρουμε και είναι στην διακριτική μας ευχέρεια να τον αποδεχτούμε ή να τον απορρίψουμε. Φυσικά στον εργασιακό μας βίο οι οπαδοί του Ερμαφρόδιτου είναι από τους πιο συνεπείς συνεργάτες. Άρα το τι κάνει μετά από την δουλειά του, ούτε που με νοιάζει. Εσύ που σκύβεις και μετά σιχαίνεσαι το εαυτό σου είσαι το πρόβλημα. Άδικα τον κράζεις για να κρύψεις τις δικές σου ενοχές. Τελικά η απορία λύθηκε. Ο Γανυμήδης δεν είναι παρά ο θεός της δουλικής μιζέριας.

Πηγή: http://mythiki-anazitisi.blogspot.gr/2016/05/blog-post_79.html

Η Παχιά φακή δεν μένει ποτέ στο πιάτο.

Κάποτε πήγα να σπουδάσω. Ενώ λοιπόν ξεκίνησα σαν μια παραλλαγή του Νίκου Ξανθόπουλου με το Βασιλάκη Καΐλα την ζωή του σπουδαστή, έγινα το κλασικό ρεμάλι που βλέπουμε στα φοιτητικά πάρτι. Πάω να κάνω μια επίσκεψη σ’ έναν συνομήλικο μου συγγενή που μετά το στρατιωτικό στρώθηκε στην οικογενειακή επιχείρηση και έλιωνε στην βιοπάλη. Για όσους έχουν ζήσει αυτό το εργάκι ξέρουν ότι ο συγγενής είναι ο χειρότερος εργοδότης. Η παροιμία «με συγγενή φάε πιες κι αλισβερίσι μην κάνεις» είναι κάτι παραπάνω από σοφή. Πάνω στην απελπισία του το παιδί μου πετάει την φράση: «Μ’ αρέσουν οι άνθρωποι που τα παίρνουν απ’ αυτούς που τα έχουν αλλά περισσότερο αυτοί που τα παίρνουν απ’ όσους δεν τα έχουν». Τώρα αν θέλετε το λέτε κουσούρι αν όχι περισυλλογή μπήκα σε σκέψεις. Ποιοι είναι τα παλικάρια, για να τα γνωρίσω.

Τα παλικάρια βέβαια τα ήξερα ήδη. Απλά σαν αφελής νέος δεν έκανα τις συνδέσεις. Και φυσικά αν κοιτάξεις γύρω σου είναι πάρα πολλοί. Οι πρώτοι ζουν απ’ τα λεφτά των άλλων. Οι δεύτεροι από την εργασία των άλλων. Φυσικά το πρώτο δεν εμποδίζει το δεύτερο και το αντίστροφο. Το κακό ξεκινά από το πρώτο μας χαρτζιλίκι. Είναι κόκκινο πανί για πολλούς ταύρους και εμείς που το κρατάμε δεν είμαστε ταυρομάχοι. Ο πολιτισμός μας είναι ένας πολιτισμός που μας μαθαίνει στην κατανάλωση ώστε να καλύπτουμε τα κενά που ο ίδιος μας δημιουργεί. Έτσι από την παιδική σχεδόν ηλικία γινόμαστε συλλέκτες άχρηστων αντικειμένων. Τα τότε δισκάδικά δούλεψαν καλά με τους συνομήλικους μου που αυτοαποκαλούνταν μουσικοί επειδή ήξεραν παίζουν πικάπ. Το νεανικό μας σώμα ντύθηκε και στα δύο φύλα με σκουπίδια επειδή τα φορούσε κάποιος διάσημος-ασήμαντος «καλλιτέχνης» της κακιάς ώρας. Πολλοί από εμάς έχασαν την ζωή τους στους δυο και τέσσερις τροχούς γιατί χωρίς ρόδα δεν έβγαζες γκόμενα. Έτσι η παγίδα για «γκόμενες» έγινε μέσο για να κερδίζουν οι ορθοπεδικοί, οι φυσιοθεραπευτές αποκατάστασης και οι νεκροθάφτες. Πολλοί συνδεσμίτες έζησαν από τα διαρκείας που παίρναμε για να γίνουμε οι πολεμιστές της Κυριακής,μιας και αυτή η κατηγορία ως γνωστόν είναι οι κότες της υπόλοιπης εβδομάδας. Μετά βλέπουμε ότι η ζωή τελειώνει και το άδειο μέσα μας δεν γεμίζει με τίποτα. Εκεί παίρνουν την θέση τα παγκάρια. Και δεν είναι ένα. Μιλάνε για την απόλυτη αλήθεια την δική τους και την στρεβλή των «άλλων». Και μόλις μας σερβίρουν τη απογοήτευση εμείς σαν φελλοί πάμε σε άλλα παγκάρια. Άλλωστε ο διάολος έχει πολλά. Όσα και τα ποδάρια του.

Τελικά μια ωραία μέρα κάποιος θα δώσει έναν οβολό για εμάς για να περάσουμε, κατά τους διαχειριστές των φιλόπτωχων ταμείων, απέναντι. Μ’ ένα τεράστιο κενό. Αυτό που ταΐζαμε όχι για να γεμίσει αλλά να μεγαλώσει. Τότε θ’ αφήσουμε άλλους στο πόδι μας για συνεχίσουν το έργο μας. Μια αδυναμία να βγάλουμε το κουφάρι μας από επιθυμίες που εντυπωσιάζουν ανθρώπους που ουσιαστικά μας είναι αδιάφοροι. Δεν κουβαλήσαμε ποτέ τον αστακό που θα φάνε αυτοί που θα τα πάρουν απ’ αυτούς που τα έχουν. Κουβαλήσαμε όμως την παχιά φακή που ποτέ δεν μένει ποτέ στο πιάτο. Καλή μας όρεξη.

Πηγή: http://mythiki-anazitisi.blogspot.gr/2016/04/blog-post_78.html

Το «Λάθε Βιώσας» σήμερα.

Θα ήθελά να κάνω μια ερώτηση. Υπάρχει άραγε κάποιος που σε κάποια στιγμή της ζωής του δεν θα ήθελε να είναι αόρατος; Στη εφηβεία ίσως κανείς. Αλλά αυτό δεν κρατά για πάντα. Κάποια στιγμή βγάζουμε αυτό που λέμε Αστυνομικό ∆ελτίο Ταυτότητας. ∆εν ξέρω αν υπήρχε κάτι αντίστοιχο στην αρχαιότητα, πάντως για να το έψαξε ο Επίκουρος κάτι τάραζε και τότε την ησυχία των κατοίκων της ταλαίπωρης περιοχής με τις πόλεις κράτη. Φυσικά υπήρχαν φόροι άρα και κάποια εφορία, δημόσια έργα άρα και κάποιος «αρμόδιος» που κανόνιζε τα ιδιωτικά και με εξαίρεση κάτι βαρβαρικά μπιχλιμπίδια όπως το ηλεκτρικό και το τηλέφωνο μάλλον και ο τότε κόσμος την έτρωγε την ρημάδα την ταλαιπωρία. Βέβαια αυτά τα γράφω έχοντας βγάλει την κατάσταση εξόδων μου τα τελευταία δύο χρόνια. Λοιπόν αναγνώστη μου το τι πληρώνω σαν άνεργος δεν μπορεί να περιγραφεί. Βέβαια τα τραβάει ο οργανισμός μου μιας και ακόμα σπηλιές ελεύθερες υπάρχουν και αν δεν είχα το βίτσιο της κοινωνικότητας, κυρίως όταν συνοδεύεται από γυναικείες καμπύλες, υπάρχουν και τα μοναστήρια. Αλλά αρκετά σ’ έπρηξα με τα δικά μου.

Ο Μπάρμπα Επίκουρος λέγοντας αυτήν την φράση εξηγεί ότι συμβαίνει και σήμερα. Αν και πιστεύω πως ότι έχει να ειπωθεί για τον άνθρωπο το είπαν τότε, όχι γιατί είμαι λάτρης της τότε εποχής αλλά γιατί πιστεύω πως η παγκόσμια νοημοσύνη είναι σταθερή. Ο πληθυσμός της γης αυξάνεται άρα πέφτει λιγότερο κατά κεφαλή μυαλό. Ζούμε σε αστικά κέντρα με έναν και μόνο σκοπό. Να πάρουμε ένα κομματάκι από την δυσανάλογα μοιρασμένη πίτα της ευτυχίας. Έλα όμως που δεν ξέρουμε τι σημαίνει αυτή η λέξη. Φυσικά υπάρχουν αυτοί που μας την εξηγούν. Την μεταφράζουν κατά πως τους βολεύει. Για τον πρώτο κόσμο είναι το τι χρήμα μπορούμε να έχουμε για να γεμίζουμε το κενό μας με καταναλωτικά αγαθά. Για τον άλλο κόσμο είναι μια θέση στον παράδεισο με κόμιστρο που το δίνουν προκαταβολικά. Το να εισπράττεις αυτό το κόμιστρο είναι μεγάλη επιχείρηση και δεν θα μπω στον κόπο να το εξηγήσω μιας και την σελίδα την παρακολουθούν και ταλιμπάν που υπηρετούν διάφορους εισπράκτορες. Άλλωστε προσδοκώ τη αφύπνιση των κοιμισμένων και φυσικά πρέπει να ξυπνήσω πρώτα προσωπικά για να έχω την απαίτηση να το κάνουν και οι άλλοι.

Ας πάω λοιπόν στους πρώτους. Αυτό που μαθαίνουμε είναι ότι όσο πιο πολλά λεφτά έχουμε τόσο πιο ευτυχισμένοι είμαστε. Θα συμφωνούσα αλλά οι επισκέψεις στον ψυχολόγο κοστίζουν ένα βδομαδιάτικο δικό μου σύμφωνα με τους γνωστούς μου που έχουν στην τσέπη τους περισσότερα από μένα και πάντα μου κλαίγονται. Άρα η ευτυχία δεν έχει να κάνει με το ρήμα «έχω». Ίσως μόνο όταν αφορά την υγεία μας ή την ηρεμία μας. Κι εκεί μπαίνει το «είμαι». Μόνο που υπάρχει μια διαφορά. Η φράση σταματά εκεί. Γιατί; Γιατί απλά το τι είμαστε θα το πουν οι άλλοι όταν εμείς δεν θα είμαστε πια. Τι ζητάμε λοιπόν. Να είμαστε αόρατοι. Όσο πιο αόρατα ζούμε τόσο είμαστε μακριά από υπηρεσίες του δημοσίου για παράδειγμα που μας ζητάνε τέλη κυκλοφορίας ή τεκμήριο διαβίωσης (αν και το δεύτερο δεν το γλιτώνουμε). Το μέγιστο αγαθό του θείου Επίκουρου είναι η αυτάρκεια. Η κοινωνικότητα μας δεν πρέπει να έχει τίτλο. ∆είτε τις διάφορες ομάδες. ∆εν είναι παρά αθροίσματα μοναξιάς. Ναι ας έχεις ιδέες απόψεις και ότι άλλο θες. Αλλά ρε φίλε αν δεν είναι δικές σου καλό είναι να μην τις κρεμάς σαν φλάμπουρο. Έχε την ικανότητα να τις φιλτράρεις και να τις περνάς στην πραγματικότητα. Αν το κάνεις κέρδος είναι. Η ηδονή έχει να κάνει πάλι μ’ αυτό που λέμε «δεν πονάω δεν ταράζομαι». Αν ο πόνος που έχεις είναι μεγαλύτερος από το κέρδος τότε δυστυχισμένος είσαι. Μάθε να στέκεσαι στα πόδια σου με πραγματικές φιλίες κι όχι με σχέσεις δεκανίκια. Τότε κανείς δεν θα ξέρει ότι ζεις. Θα ζεις κρυφά κι όμορφα.

Πηγή: http://mythiki-anazitisi.blogspot.gr/2016/04/blog-post_45.html

Οι εχθροί της Αφροδίτης.

Γίνεται; Κι όμως. Ένα που έμαθα στα χρόνια που ζω είναι, πως κάθε σύμπτωση που επαναλαμβάνεται,παύει να είναι σύμπτωση. Η κακομοίρα η Αφροδίτη έχει πάρα πολλούς. Είχα κάποτε γράψει για την Ήρα αλλά, λόγω της βιαστικής διατύπωσης και ανάγνωσης, μια αναγνώστρια μπέρδεψε το αρσενικό μόριο με την βούρτσα. Δεν πειράζει πολλοί έχουν σαν όνειρο ζωής ένα γάμο και φυσικά, μόλις διαιωνίσουν το είδος τους, έναν καναπέ και μια τηλεόραση που θα κάνει ανεκτή την προσμονή του θανάτου. Ευτυχώς οι γυναίκες που ξέρω δεν είναι έτσι. Αλλά αν εχθρός της Αφροδίτης είναι μόνο το θηλυκό πρόσωπο της εξουσίας είναι καλά. Αλλά γιατί εχθρευόμαστε την ομορφιά;

Κάθε τι άγνωστο τρομάζει τον άνθρωπο. Και ο Άνθρωπος όσο και να παριστάνει τον γνώστη σε πολλά έχει μαύρα μεσάνυχτα. Κυρίως σε έννοιες που μπορούν να του κάνουν την ζωή καλύτερη. Δεν είναι τυχαίο πως κάθε περίοδος σκοταδισμού τα έβαζε με το ωραίο. Αλλά γιατί; Γιατί το άσχημο θέλει πάντα να βγει από την σπηλιά του και να πάρει την θέση σ’ αυτό που νομίζει ότι του ανήκει. Υπέρμαχοι της στείρας ηθικής είναι συνήθως άνθρωποι δυσμορφικοί και μέσα και έξω. Όπου δεις αλαζονεία κάπου εκεί υπάρχει και η ασχήμια. Το χειρότερο βέβαια γι αυτό το είδος είναι ότι η ομορφιά δεν μπαίνει σε καλούπια. Κι αυτό είναι που προκαλεί σύγχυση στους εχθρούς της Αφροδίτης. Ότι από για μια την και παροχή της Αφροδίτης. δεν μπορούν να την βάλουν σε καλούπι ώστε το να τελειώνουν καλή μαζί της. Γλιστρά κάθε φορά που οι και υπηρέτες του άσχημου πάνε να βάλουν στο παιχνίδι ορισμούς.

Νεότερος είδα κάτι πολύ βασικό. Οι άνθρωποι που βγάζανε κακία είχαν κάποιο πρόβλημα. Οι παλιοί έλεγαν «Μακριά από ανθρώπους που είναι σημαδεμένοι απ’ τον θεό». Σαν αφελής τους έλεγα ρατσιστές. Έτσι έκανα για πολλά χρόνια παρέα με «σημαδεμένους» ανθρώπους που πολλοί τους απέφευγαν. Το ζήτημα αναγνώστη μου είναι ότι όπως η κοινωνία δεν σου διδάσκει την καλή ζωή ή την ευτυχία, αναγκάζοντας σε να τα μαθαίνεις πάντα έχοντας περάσει από την σκοτεινή πλευρά, έτσι και για την ομορφιά δεν λέει κουβέντα. Οι γνώσεις του ανθρώπινου γένους συνοψίζονται σ’ έναν χρυσό κανόνα και σε μια χρυσή ακολουθία. Οι οπαδοί της ασχήμιας μιλάνε βέβαια για την «ομορφιά της ψυχής». Που λες από όσους το άκουσα αυτό, η ψυχή τους μύριζε σαν τους υπονόμους της Θεσσαλονίκης όταν γεμίζουν ψόφιους αρουραίους που ξεβράζονται στον Θερμαϊκό. Άλλωστε μετά από τόσες κακοτοπιές, αναγνωρίζω τον προβληματικό από χιλιόμετρα. Η κακία και η ξινίλα στραβώνει πάντοτε την φάτσα ή το σώμα. Και εκεί αρχίζουν και την μισούν.

Βλέπεις η Αφροδίτη δεν ακολουθεί κανόνες. Είναι άπιστη και ρευστή. Μόλις αρχίσεις και αποκτάς γνώση σ ́εγκαταλείπει και πολύ καλά κάνει. Το πιο βαρετό πράγμα είναι η συμμετρία και η σταθερότητα. Της αρέσει το αντίστροφο από αυτήν αλλά όπως κάθε θεά που σέβεται τον εαυτό της εκτός από τον αστακό γουστάρει και την φακή. Δείτε το και στις γυναικοπαρέες. Όλες έχουν κάποια στραβοχυμένη διανοούμενη μέχρι να βρουν αυτόν που θα φροντίσει να τις γλιτώσει, από την φιλενάδα τους. Και βέβαια η ομορφιά είναι κάτι που περνάει. Έτσι η Αφροδίτη εγκαταλείπει και τις γλάστρες που τρώνε την ζωή τους στον καθρέφτη και τους «γαμπρούς» με την τσατσάρα στην τσέπη και εμένα και εσένα αναγνώστη μου. Γιατί η ομορφιά έχει να κάνει μια δουλειά. Να φτιάχνει την ζωή που εμείς λόγω υπεραπασχόλησης ξεχνάμε να ζήσουμε. Αλλά αυτός δεν είναι λόγος για να γίνουμε εχθροί της. Είναι λόγος για να χαρούμε όταν θα είναι μαζί με τον παντοτινό της έρωτα. Τα νιάτα.

Πηγή: http://mythiki-anazitisi.blogspot.gr/2016/04/blog-post_30.html

Ο καλύτερος τρόπος για να σκοτώσεις τον Οδυσσέα.

Πιάνουν τα χέρια σου. Το πιο σπαστικό πράγμα που ακούω όταν προτείνω κάτι σ’ αυτούς που θέλουν να ζουν κάνοντας το τίποτα. Ο Οδυσσέας είχε το χαρακτηριστικό να πιάνουν τα χέρια του; Όχι φίλε. Το μυαλό πιάνει. Η λέξη πολυμήχανος δεν σημαίνει αυτός που ρεμβάζει με τις ώρες ξοδεύοντας το χρόνο σε προσευχές και οράματα. Είναι αυτός που ξοδεύει το μυαλό του στο να δίνει λύσεις που θα κάνουν την ζωή του καλύτερη. Όταν το πλοίο του βούλιαζε πέταξε το άγαλμα του Ποσειδώνα στην θάλασσα. Είχε να σώσει βλέπεις το τομάρι το δικό του και των συντρόφων του. Αν καθόταν και οραματιζόταν μάλλον ο Όμηρος θα έγραφε μόνο την Ιλιάδα. Και αυτό είναι που λες που τον κάνει ήρωα. Το ότι δεν φοβάται να εφαρμόσει αυτό που σκέφτεται. Μάλλον αυτό στις μέρες μας είναι δυσνόητο.

Οι απόγονοι του, τρομάρα μας, κάνουν μεγαλόπνοα σχέδια. Έχουν καταπληκτικές ιδέες. Κολλάνε μόνο σ ́ ένα. Θέλουν κάποιος άλλος να τις εφαρμόσει. Εδώ και καιρό έφτιαχνα ομάδες με σκοπό να γίνουν κάποια πράγματα που θα βελτίωναν κατά την άποψη μου κάποιες καταστάσεις. Μια φίλη μου γύρισε και είπε ότι είμαι τρομερά ονειροπόλος και ότι νομίζω ότι συνεργάζομαι. Το ότι βρέθηκα να είμαι μια περίοδο ο πιο κουρασμένος άνεργος μάλλον την δικαίωσε. Αλλά το κακό είναι ότι αυτό δεν αλλάζει. Η χώρα μας είναι μια όαση για όσους θέλουν να παραστήσουν το ότι έχουν κάποια αρμοδιότητα. Αν πετάξεις τυχαία μια πέτρα σε σκύλο δύσκολα πια θα πετύχεις. Πρόεδρο, γραμματέα και ταμεία θα πετύχεις σίγουρα.

Η ηγετική ασθένεια δεν σταματάει πουθενά. Έχουμε πήξει στους άσχετους που ενώ δεν έχουν την γνώση για τίποτα έχουν γνώμη για τα πάντα. Πολιτικούς του καφενείου, προπονητές του καναπέ, βασιλιάδες του τίποτα που με ύφος χιλίων Καρδιναλίων προτείνουν χωρίς να μπορούν να πράξουν. Υπάρχουν και οι κακομοίρηδες που σε όλους τους τομείς της ζωής προσπαθούν να βγάλουν τα κάστανα από την φωτιά. Που παλεύουν με την απογοήτευση στο όνειρο ενός καλύτερου κόσμου ή μιας καλύτερης κατάστασης. Φυσικά τίποτα δεν γίνεται γιατί είναι απλά μονάδες που νομίζουν ότι δουλεύουν ομαδικά. Αλήθεια πόση μοναξιά να ένιωθε ο Ομηρικός ήρωας παρέα με τους συντρόφους του;

Μια Καλυψώ Ίσως ν’ άξιζε περισσότερο από ολόκληρο πλήρωμα. Ο Οδυσσέας έζησε λίγη χαρά με μια ανιδιοτελή αγάπη και μ’ έναν απλό σκοπό. Αλλά τα απλά δεν μας αρέσουν πια. Ήταν τυχερός που χάρηκε έστω κι αυτό. Εσύ απόγονέ του πότε θα το καταλάβεις; Τον έχεις σκοτώσει τον Οδυσσέα με τον πιο βάναυσο τρόπο. Κόβοντας την επαφή που είχαν τα χέρια σου με το μυαλό σου.

Πηγή: http://mythiki-anazitisi.blogspot.gr/2016/03/blog-post_84.html

Οι Βάρβαροι που ζουν μέσα μας.

Ένα θυμάμαι στα παιδικά μου χρόνια. Χαμογελαστούς ανθρώπους . Όσο πιο πολύ φτώχεια τόσο πιο πολύ χαμόγελο. Φυσικά θυμάμαι και τους καυγάδες στα φτωχόσπιτα. Τα σχολεία της Uniseff σε σχέση με τους στρατώνες που έβγαλα το γυμνάσιο, είναι μάλλον κολέγια, όπως άριστα το περιέγραψε μια νεαρή κοπέλα. Τι άλλαξε από τότε; Μα φυσικά οι φάτσες των ανθρώπων. Μετά από κάποια χρόνια γεμίσαμε νεόπλουτους . Υπήρχε μια περίοδος που μπορούσε ο καθένας να βγάλει τόσα όσα ο πατέρας του και ο παππούς του θα έβγαζαν σε δυο ζωές. Φυσικά όχι όλοι. Αυτοί που τα κατάφεραν, άρχισαν να βγάζουν ξινίλα με όσους θέλανε μια ζωή σε πιο χαμηλούς τόνους. Κάποιοι εγκατέλειψαν τις φτωχογειτονιές για να πάνε στα νέα προάστια και να γεμίσουν με τσιμέντο τις παλιές στάνες και το περιαστικό δάσος, σαν γνήσιοι «φυσιολάτρες». Ένα όργιο επίδειξης άρχισε. Το χαμόγελο της φτώχειας έγινε μειδίαμα της ειρωνείας του πετυχημένου.

Αλλά τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Η εξουσία κρατάει κεραυνούς και ξέρει πότε θα τους αμολήσει. Μόλις λοιπόν διαλύθηκε αυτό που λέμε «κοινωνικός ιστός» άρχισαν τα παρατράγουδα. Εκεί έγινε και το μεγάλο ξεκαθάρισμα.

Μιλώντας κάποτε με κάποιον για την όπερα της πεντάρας μου είπε πως καλό είναι αντί να βλέπουμε κοριτσάκια με τα σπίρτα σε πιο μεγάλη ηλικία να βλέπουμε την αλήθεια. Και η αλήθεια δυστυχώς έχει πάντα μία ανάγνωση. Αυτό που είδα είναι όρνια που πρόλαβαν και τους έφαγαν άλλα όρνια. Πόσο βάρβαροι άραγε είμαστε; Τόσο που δεν μπορούμε να καταλάβουμε το μέγεθος της βαρβαρότητας μας . Όταν φίλε μου η επιτυχία σου πατάει σε πτώματα μπορείς να υπολογίζεις τον εαυτό σου την από ζωή το σου σαν μελλοθάνατο. Είναι δεδομένο όταν χτίζεις πάνω στον ανταγωνισμό. Αλήθεια όταν μιλάμε και για πολιτισμό τι εννοούμε άραγε; Το να κοιτάμε φάμε ό,τι δεν είναι σαν τα μούτρα μας ; Μήπως να τα βάζουμε με όσους δεν μας μοιάζουν;

Βγαίνουν πολλοί που μιλάνε για τον πολιτισμό. Μιλάνε για Πλάτωνα, Αριστοτέλη Σωκράτη. Αλλά οι ίδιοι που τους μνημονεύουν έχουν την φάτσα και την συμπεριφορά του Αττίλα. Συνεχή κηρύγματα μίσους με λίγο μεγαλείο που δεν τους ανήκει ούτε κατά διάνοια. Φυσικά όλοι μιλάνε για ανωτερότητα πνεύματος. Καλά νεόπτωχε κακομοίρη νεοέλληνα. Βγάλε πρώτα τις ορδές των Βαρβάρων που έχεις μέσα σου και μετά όταν γίνεις άνθρωπος έλα χαμογελαστός, με το χαμόγελο της φτώχειας σου, να μου μιλήσεις. Μέχρι τότε, σαν Νεοβάρβαρο θα σε βλέπω.

Πηγή: http://mythiki-anazitisi.blogspot.gr/2016/03/blog-post_90.html

Πότε σηκώνουμε τον Λεωνίδα από τον τάφο.

Οι Έλληνες είναι ένας λαός τρομερά δεκτικός. Αν μου δώσεις λίγο χρόνο αναγνώστη μου θα σου περιγράψω την εμπειρία μου. ∆εν περιμένω να συμφωνήσεις. Άλλωστε αν δεν είδες αυτά που είδα ζεις σε άλλο κόσμο οπότε η ανάγνωση σου μ’ ενδιαφέρει τόσο όσο σε σένα η γραφή μου. Ο κόσμος δεν αλλάζει μ’ εμάς του δυο κι αυτό το ξέρουμε πολύ καλά.

Ο Έλληνας είναι δεκτικός με τον τρόπο διακυβέρνησης του. Αφήνει την δουλειά σε άλλους και τα πάντα τα κάνει μέσω αντιπροσώπων. Αν ο βουλευτής του το βολέψει και κάπου ακόμα καλύτερα. Αν όχι δεν βαριέσαι ρε αδερφέ την άλλη τετραετία οι ίδιες οικογένειες θα βγουν και δεν τρέχει κάστανο. Στο κάτω - κάτω μια συλλογική ευθύνη είναι καλύτερη από μια προσωπική.

Ο Έλληνας δέχεται να του πιπιλίζει το μυαλό το χαζοκούτι. Οι πληρωμένοι με μισθούς που ζει η μισή Ελλάδα παρουσιαστές ειδήσεων που παρουσιάζουν την ανηθικότητα σαν επιτακτική ανάγκη, οι διάφοροι ειδήμονες τηλεοπτικοί μαϊντανοί, βιβλιοπώλες του μίσους πωλητές άχρηστων προϊόντων και όλος συρφετός που του τρώει τον πολύτιμο του χρόνο και το μεροκάματο του αν δεν τον συγκινεί τουλάχιστον δεν τον αγγίζει.

Ο Έλληνας απολαμβάνει την παραβίαση της ζωής του στο διαδίκτυο. Οι Ελληνίδες βγάζουν ότι έχουν και δεν έχουν σε ένα στυλ βαλκανικού νυφοπάζαρου που παραπέμπει σε κρεαταγορά με λίγο δουλεμπόριο για τις βαμβακοφυτείες της νέας Αγγλίας. Βγάζει και φωτογραφίες από οικογενειακές στιγμές εκθέτοντας τα παιδιά του στις ορέξεις του κάθε παιδόφιλου. Φυσικά ζητά μετά και την παραδειγματική τιμωρία τους, πάντα μέσω του παγκόσμιου ιστού όταν το κακό γίνει.

Δέχεται μειονοτικές ομάδες σαν τους ομοφυλόφιλους. Αρκεί να είναι κάποιος μόδιστρος, κάποιος κομμωτής, να έχει κάποιο σχήμα ή να έχει κάποιο αξίωμα που θα ευνοήσει αυτόν τον ίδιο.

∆εν έχει κανένα πρόβλημα με τους αλλοδαπούς. Αρκεί να είναι πιο ανοιχτόχρωμοι από αυτόν και αν δεν συμβαίνει να είναι κάποιοι καλλιτέχνες που τους καταπιέζουν πάντα κάποιοι άλλοι, ν’ αφήνουν χρήμα σαν τουρίστες ή να του κάτσουν στο σβέρκο σαν ειρηνευτική δύναμη.

Τον Ξετρελαίνουν οι απατεώνες όταν δεν το κλέβουν προσωπικά. Θέλει να μοιάζει πολύ με τους διάφορους μιζαδόρους εργολάβους και κλέφτες. Έτσι πάμε μπροστά σαν χώρα. Όταν μάλιστα είναι και γνωστός του, τότε είναι θύμα με κατασκευασμένες κατηγορίες.

Ένα μόνο δεν δέχεται ο Έλληνας. Τα διαφημιστικά κάτω από την πόρτα του. Εκεί μπαίνουν ταμπέλες, απειλές για μηνύσεις και πολλά άλλα. Εκεί σηκώνεται ο Λεωνίδας μαζί με τους τριακόσιους και το θιγμένο Πατριώτη. Ποιος είσαι συ «ΡΕ» που θα μας λερώσεις την είσοδο με τα χαρτιά σου; Που θα παραβιάσεις τον ιδιωτικό μας χώρο; Μετά παίρνει το χαρτί διαβάζει τις προσφορές και ψωνίζει ότι πιο φθηνό υπάρχει στο φυλλάδιο.

Πηγή: http://mythiki-anazitisi.blogspot.gr/2016/03/blog-post_22.html

Η αποδοχή του Πλούτωνα.

Τι δεν μπόρεσε ποτέ να κάνει ο άνθρωπος; Να αποφύγει το μοιραίο. Όσο και να προσπαθήσει κανείς τον μόνο που μπορεί να καταφέρει είναι να παρατείνει την ληξιαρχική πράξη θανάτου του. Το καλύτερο σενάριο βέβαια είναι να πεθάνει αφήνοντας πίσω του μόνο νεανικές φωτογραφίες. Κι αυτό γιατί η ζωή έχει τον θάνατο σαν απαραίτητο στοιχείο για να διορθώνει τα λάθη της. Ας πούμε το ότι την ώρα που διαβάζω αυτά που σου λέω, γεννιέται ένας τουλάχιστον αντικαταστάτης μου κάθε μέρα. Φυσικά είναι καλύτερος πιο ζωντανός και έχει την όρεξη να μπει στο παιχνίδι, αντικαθιστώντας τις μεσόκοπες ιδέες μου. Άλλωστε θα ήταν πολύ βαρετό αναγνώστη μου να γράφω αυτά που βλέπω και σου σερβίρω κι εσύ να τα διαβάζεις ή να τα παρακολουθείς στην αιωνιότητα. Έτσι για να μην τελματώνουμε η μητέρα φύση πρόβλεψε το τέλος μας ως οντότητες για να παίρνει σειρά και κανένας άλλος, πιο φρέσκος. Αυτό βέβαια δεν μπορεί να το χωνέψει εύκολα κανένας. Πίστεψε με ούτε εγώ το χωνεύω, ασχέτως αν το αποδέχομαι. Έσπαγα και πολύ πλάκα, κατά καιρούς, με όσους δεν μπορούσαν ν’ αποδεχτούν τον θάνατο των γονιών τους. Φυσικά είναι γιατί πολλοί συνομήλικοι μου δεν έχουν θάψει κανέναν. Έχοντας αντίθετα τελειώσει μ’ αυτές τις υποχρεώσεις περιμένω απλά την σειρά μου, φροντίζοντας να ζω την ζωή μου όσο καλύτερα μπορώ. Αυτή είναι η σκληρή προσέγγιση του Επίκουρου που δεν θέλέι ν’ ασχολούμαστε με κάτι που θα υπάρχει μετά από εμάς.

Έλα όμως που σαν την αφεντιά μου είναι πολύ λίγοι. Έτσι έχουμε δουλειά για έναν θεό που κάνει την δυσάρεστη δουλειά. Ο πλούτωνας αναλαμβάνει όσους γουστάρουν την πνευματική συνέχεια μιας και δεν έχουν την ωριμότητα να αποδεχτούν το ότι είναι μέλη ενός μεγαλύτερου οργανισμού που λέγεται ανθρώπινη κοινωνία. Ασθένειες άλλωστε όπως αυτή του ρατσισμού εκεί βασίζονται. Στον υπέρμετρο ναρκισσισμό του όντος που δεν βασάνισε ποτέ το μυαλό του για τίποτα, πιστεύοντας ότι είναι αιώνιος.Έτσι ο καημένος ο θεός του κάτω κόσμου πρέπει να αναλάβει πολλές δουλειές. Την μετάβαση μας στον κόσμο του δι αντιπροσώπου, πότε του Ερμή και πότε του Χάροντα. Την Ευδαιμονία μας στα Ηλύσια πεδία αν δεν είμαστε τόσο κοπριές ώστε να καταλήξουμε στα Τάρταρα. Τα οράματα που μας φέρνουν ξανά την ζωή όποτε μας το ζητάνε αυτοί που αφήσαμε πίσω. Πολλές δουλειές για έναν Θεό που άνοιγαν τον Ναό του μια φορά τον χρόνο.

Αυτό που ίσως δεν πιάνουμε με τον Πλούτωνα είναι ότι δεν είναι μόνος του. Δίπλα του υπάρχει και μια Περσεφόνη. Αλλά Αλήθεια γιατί έδωσαν αυτό το γλυκό παραμυθάκι που άνετα γίνεται στις μέρες μας ταινία τρόμου οι αρχαίοι ημών παραμυθάδες; Μα σου το είπα πιο πάνω. Γιατί ζωή χωρίς θάνατο δεν έχουμε. Το ανελκυστήρα που παίρνει η συμβία του κορυφαίου κατά την γνώμη μου της τριάδας έχει να κάνει μ’ αυτό. Οι νεκροί είναι περισσότεροι από τους ζωντανούς και η ζωή μας εξαρτάται από ενέργειες ανθρώπων που έχουν πεθάνει. Πληρώνουμε δάνεια που πήρε κάποιος αείμνηστος πρωθυπουργός εν γνώσει του πως όταν θα έρθει η ώρα να τα πληρώσουμε θα είναι αείμνηστος. Παραχωρήθηκε εθνική μας κυριαρχία με το «ανήκωμεν εις την δύσιν» από άλλον Μακαρίτη. Σαν Ζωντανοί είμαστε τόσο ανώμαλοι που ακόμα και μεγάλο ποσοστό ψηφοφόρων ψηφίζουν τους απόγονους των πτωμάτων που μας έφεραν σ’ αυτό το χάλι. Το «Αντρέα ζεις» ακούστηκε λίγο πριν το Καστελόριζο και μας κυβερνάει κάποιος που έκανε την έξυπνη κίνηση να αντιγράψει την φρασεολογία ενός Μακαρίτη. Σαν «νεκρόφιλο» έθνος που είμαστε ένα μένει να κάνουμε είτε με τον δικό μου είτε με τον δικό σου τρόπο θεατή μου. Ν‘ αποδεχτούμε τον Πλούτωνα μπας και ανέβει καμιά Περσεφόνη και δούνε καλύτερες μέρες αυτοί που καταστρέψαμε με τις επιλογές μας μέχρι να γίνουμε Μακαρίτες.

Πηγή: http://mythiki-anazitisi.blogspot.gr/2016/01/blog-post_3.html

Να δεις τι σου 'χουν για μετά.

Όπως καταλάβατε αυτά που γράφω παράγονται από συζητήσεις που κάνω με φίλους και γνωστούς. Αντί λοιπόν να πιάνω το θέμα και συμμετέχω πολλές φορές κάθομαι και λίγο στην άκρη, όχι γιατί δεν θέλω να κουβεντιάσω αλλά γιατί ο χρόνος για μια θέση δεν είναι αρκετός για να αναλύσω το τι πραγματικά σκέφτομαι εκείνη την ώρα. Έχω που λέτε έναν φίλο που ενώ μπορεί να λύσει πολλές απορίες και μ’ έχει βοηθήσει άπειρες φορές στον συλλογισμό μου, αυτό που αξίζει είναι οι απορίες που έχει. Άλλωστε κάθε λύση έχει τουλάχιστον δύο προβλήματα. Αυτό που λύνει κι αυτό που δημιουργεί. Ρώτησε λοιπόν γιατί οι «πονόψυχοι» Ευρωπαίοι ενώ μιλάνε για τα πνιγμένα παιδάκια που προσπαθούν να περάσουν τα σύνορα και να κοινοποιούν φωτογραφίες φρίκης, δεν στέλνουν μερικά πλοία στα σημεία μεταβίβασης ώστε και από τέτοιες σκηνές να γλιτώνουμε και οι Δουλέμποροι να μην έχουν αντικείμενο εργασίας. Λογική ερώτηση σε παράλογο σύστημα διακυβέρνησης.

Σαν απόγονος μικρασιατών έχω ακούσει πολλές ιστορίες για τα κομμένα χέρια των προσφύγων που έμειναν στ’ αγγλικά, τα γαλλικά και τ’ αμερικάνικα πλοία κατά την καταστροφή της Σμύρνης. Άρα αυτό που ζούμε δεν είναι παρά μια ιστορική επανάληψη που μάλλον δεν έχει να κάνει με τίποτα άλλο από την δημιουργία ανθρωπιστικών κρίσεων με σκοπό το κέρδος. Αν δεν με λιθοβολήσετε ίσως να καταλάβετε και τον συλλογισμό μου. Κάποτε γνώρισα μια κοπέλα σαν σερβιτόρα σε κάποια καφετερία. Αυτή ήταν η δεύτερη της δουλειά για βιοπορισμό. Η πρώτη ήταν Μαρκουτσάνθρωπος (αυτούς που βλέπουμε στα παράθυρα των καναλιών με υπότιτλο «σε ζωντανή μετάδοση»). Την είδα στεναχωρημένη και την ρώτησα τι έχει. Με το χαζοχαρούμενο ύφος της μου απαντά «δεν γίνεται και κανένα πολύνεκρο για να βγάλουμε κανένα έξτρα». Κι εδώ εμπεριέχεται η πεμπτουσία του Ευρωπαϊκού πολιτισμού μας. Η βλαμμένη που κατάγεται από τον Πόντο και χτυπιέται κάθε 19 Μαΐου για ότι έκαναν στους παππούδες της, θέλει πτώματα για να αυγαταίνει ο τραπεζικός της λογαριασμός. Κι αν η τελευταία τρύπα του ζουρνά ζητάει κάτι τέτοιο φανταστείτε τι θέλουν οι προϊστάμενοι της.

Φυσικά αν το μελετήσουμε πρέπει να δούμε τι ακριβώς είναι μια ανώνυμη εταιρία. Ο Καπιταλισμός σαν σύστημα έχει κάποιες εφευρέσεις. Δεν είναι αυτές που νομίζουμε. Αν και ξεκινάνε τεχνικά όπως το ψυγείο και η κονσέρβα (δεν αναφέρομαι στις οικιακές συσκευές αλλά στον τρόπο του να διακινούμε στην σαβούρα μας σε περισσότερο κόσμο με σκοπό να γεμίζουμε τις τσέπες μας) πάμε σε πιο εκλεπτυσμένα όπως το γραμμάτιο τραπέζης και η Ανώνυμη Εταιρία. Αυτή η τελευταία φτιάχτηκε για έναν λόγο. Οι πιο καλές και ασφαλείς κομπίνες γίνονται «ανώνυμα». Έχετε παρατηρήσει τα διάφορα ιδιωτικά κανάλια. Είναι θυγατρικές ομίλων επιχειρήσεων και πάντα έχουν κι ένα φιλανθρωπικό ίδρυμα να διαφημίζουν. Φυσικά εκεί κοντά που βρίσκονται οι επιχειρήσεις, υπάρχει πάντα μια εμπόλεμη ζώνη ή μια περιοχή με φτωχούς στα όρια της εξαθλίωσης. Γιατί αυτό; Γιατί στο οικονομικό μας σύστημα τα κέρδη που φέρνει μία και μόνο δυστυχία δεν τα φέρνουν ένα εκατομμύριο ευτυχίες. Δουλεύουν εργολάβοι που χτίζουν πάνω στα βομβαρδισμένα (Περίπτωση της Χιροσίμα). Έχουν ειδικότητα εθνολόγοι (Περίπτωση της σφαγής στην Ρουάντα). Βρίσκουν δουλειά καλλιτέχνες για φιλανθρωπικές συναυλίες (Περίπτωση του Γιώργου που δεν μπορώ να πω το όνομα του). Μεγάλος ο κατάλογος αυτών που κερδίζουν από την ανθρώπινη φτώχεια και ανασφάλεια και ας με συγχωρέσουν όσοι ξέχασα. Ας διαμαρτυρηθούν για αυτά που γράφω ώστε να τους περιλάβω. Το ζήτημα όμως πάλι δεν είναι αυτό.

Θυμάστε τι ήταν η λατινική Αμερική και η δυτική Αφρική κατά την διάρκεια το δεύτερου παγκοσμίου πολέμου; Θα σας το πω για να μην ζορίζεστε. Ήταν ο παράδεισος. Έχοντας παιδιά από την Συρία που σπούδαζαν μαζί μου θυμάμαι πως ο πιο φτωχός ήταν ο πλούσιος της σχολής. Αυτό βέβαια γιατί έγινε και τώρα είναι πρόσφυγες; Μα γιατί ο μικροαστικός πλούτος προκαλεί τους μεγάλους λευκούς καρχαρίες που κρύβονται πίσω από τον τίτλο «Ανώνυμη εταιρία». Αν νομίζετε πως αυτό που ζούμε στην Ελλάδα και λέγεται «Οικονομική κρίση» δεν είναι παρά μια επιχείρηση υφαρπαγής οικογενειακών περιουσιών που δημιουργήθηκαν κατά την ανάπτυξη είστε γελασμένοι. Οπότε μετά την κρίση νομοτελειακά όπως έλεγε και ο Γέρων Κάρολος έρχεται ο πόλεμος. Για να φτιάξει την απαραίτητη καμένη γη ώστε να μπορεί να ξανακερδίσει σαν σοφός αγρότης που αφήνει τα χωράφια του σε αγρανάπαυση αφού πετάξει πρώτα ένα μπουρλότο στ’ άχυρα. Απ’ την φωτιά κερδίζουν τα δουλικά του σαν τα Πρετεντεροειδή και οι Εισαγγελατοι, οι μαρκουτσάνθρωποι τους και φυσικά τα φιλανθρωπικά ιδρύματα των επιχειρηματικών ομίλων και οι επιδοτούμενες ΜΚΟ. Η δυστυχία των μεταναστών είναι η πρώτη ύλη για να κάνουν τις επενδύσεις τους. Κι επειδή στην λέξη Σύριος μπορεί να μπει πολύ εύκολα η λέξη Έλληνας, μην βιάζεστε να πείτε το οτιδήποτε. Να δείτε πρώτα, τι σας έχουν για μετά.

Πηγή: http://mythiki-anazitisi.blogspot.gr/2015/11/blog-post_6.html

Η βούληση ο σκοπός και η μοίρα.

Δεν ξέρω πόσα είδη φιλοσοφικών θεωρήσεων υπάρχουν στον κόσμο. Κάθε φορά άλλωστε που κάποιος, έχοντας διαθέσιμο χρόνο ή χρήμα, πιστεύει ότι μπορεί να καλύψει τις φυσικές ή μεταφυσικές ανησυχίες, βγάζει και από μία. Βλέπετε τα λυμένα προβλήματα δημιουργούν το πρόβλημα του όλα πάνε καλά (κατά τον λαό «κάποιο λάκκο έχει η φάβα»). Βέβαια αυτό είναι λίγο αφοριστικό, αλλά αν το καλοσκεφτούμε ποτέ δεν φιλοσόφησε κανένας που είχε τον αγώνα της επιβίωσης σαν αναγκαστική προτεραιότητα. Ακόμα και η λαϊκή φιλοσοφία είναι παράγωγο της ταβέρνας και του καφενέ, δηλαδή γνήσιο παιδί του ελεύθερου χρόνου. Αυτή η παραδοχή βοηθά να καταλάβουμε και την αξία του ανθρώπου στο να μεγαλουργεί, άσχετα με την κοινωνική του θέση αν οι συνθήκες τον ευνοούν. Το κακό είναι πως οι νηστικοί και οι κουρασμένοι αυξάνονται παράλληλα με την αύξηση του πληθυσμού και σε τέτοιο βαθμό που μειώνουν τα ποσοστά όσων σκέφτονται και όσων φιλοσοφούν. Οι εχθροί της σκέψης άλλωστε έχουν κάνει άριστη δουλειά σ’ αυτόν τον τομέα μιας και ο άβουλος μπορεί να μετατραπεί άνετα σε εργαλείο. Μια ελεύθερη σκεπτόμενη κοινωνία όπως και να χει καθιστά τον αρχηγό άχρηστο και διακοσμητικό στοιχείο. Κατά συνέπεια αυτό σημαίνει ότι για να μπορείς να κυβερνάς οι πρώτοι που πρέπει να ξεπαστρέψεις είναι αυτοί που σκέφτονται. Βέβαια το κακό είναι ότι μ’ αυτόν τον τρόπο επειδή οι άνθρωποι ως εργαλεία άσκησης της εξουσίας απαξιώνονται ως οντότητες οδηγούνται ή στην οργή ή στην αδιαφορία με αποτέλεσμα να τρίζει ο θρόνος του κάθε αυτόκλητου «σωτήρα». Γι αυτό αν θες να ελέγχεις τα πάντα το πρώτο που έχεις να κάνεις είναι να βάλεις χέρι στις δεξαμενές της σκέψης π.χ. εκπαιδευτικό σύστημα. Οι σελίδες κοινωνικής δικτύωσης και έκθεσης ιδεών είναι επίσης το τελευταίο και πιο τρανταχτό παράδειγμα. Δεν είναι τυχαίο ότι μετά την 11η Σεπτεμβρίου όλοι οι εξυπηρετητές κρατάνε αντίγραφα των δεδομένων που κοινοποιούμε για δύο τουλάχιστον χρόνια με σκοπό το έλεγχο και την άμεση επέμβαση σε περίπτωση «κινδύνου». Ίσως και τα άτυχα θύματα αυτού του συμβάντος να είναι η δαπάνη αυτής της σκοπιμότητας. Βλέπετε το ότι δεν διακρίνω διαβόλους δε σημαίνει ότι αναγνωρίζω αγγέλους στα κέντρα διαχείρισης της εξουσίας. Η φιλοσοφία λοιπόν που πάντα ήταν σε κόντρα με την εξουσία (ή σε σύμπνοια όταν έπρεπε να επιβιώσει με κλασικό παράδειγμα τον Αριστοτέλη) στηρίζεται σε τρία σημεία αναφοράς. Την βούληση, το πεπρωμένο και τον σκοπό.

Υπάρχει και η φιλοσοφία της σήμανσης, αλλά αυτή λειτουργεί σαν κόλλα που συνδέει τα τρία προηγούμενα, όταν αυτά οδηγούν σε αδιέξοδο. Η βούληση ας πούμε λέει πως ό,τι κάνουμε στην ζωή μας είναι καθαρά θέμα προσωπικών μας αποφάσεων. Έλα όμως που ένα τυχαίο γεγονός μπορεί να έρθει και να ανατρέψει το τι σκεφτόμασταν και ό,τι θέλαμε να πράξουμε; Και αν δεχτούμε ότι η ζωή μας είναι προδιαγεγραμμένη από τυχαία γεγονότα που συνθέτουν το πεπρωμένο, τότε πώς εξηγείται ότι πετυχαίνουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε; Κι αν η ζωή μας έχει έναν σκοπό τότε πώς η τύχη και η βούληση τον ευνοούν ή τον ανατρέπουν ανάλογα με τις «θαρραλέες» αποφάσεις μας, την «καλή» ή την «κακή» μας τύχη; Η βούληση ας πούμε γεννά θεωρίες που έχουν ευνοήσει όπως ο βολονταρισμός και ο «υπεράνθρωπος» αλλά και ταυτόχρονα την έχουν καταστρέψει όπως ο εθνοσοσιαλισμός και ο «υπάνθρωπος».

Η μοιρολατρία όταν έγινε σκοπός γέννησε τον χριστιανισμό που κατέστρεψε την αρχαιότητα αλλά ήταν και το ελατήριο του ντετερμινισμού και του ουμανισμού που οδήγησε στην κουτσή αλλά σίγουρα ανθρωπιστική αναγέννηση. Η δεξαμενή της μοιρολατρίας πρόσφερε την απέχθεια που παράγει τον σοσιαλισμό, που αναδημιουργεί την ορθολογιστική αντιμετώπιση του κακομοίρη σαν πολιτικό ον, αλλά παράλληλα οδηγεί στην επαναστατική βούληση από την μια και στην μοιρολατρική προσωπολατρία από την άλλη. Η πανίσχυρη βούληση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας τσακίζεται από τους στωικούς (αυτήν την άποψη υιοθέτησαν οι χριστιανοί παρά την ιστορική παραχάραξη) που κηρύττουν την αδυναμία σαν αρετή και φέρνουν την μοιρολατρία του μεσαίωνα. Τα παραδείγματα της αλλόκοτης αυτής ροής των σημείων είναι εντυπωσιακά όπως εντυπωσιακό είναι και πως το μυαλό ξεφεύγει από τις δεδομένες αισθήσεις και πλέοντας στο άγνωστο βρίσκει τον προορισμό του.

Η θεωρία της σχετικότητας τσακίζεται στην γέννηση της από τα θεωρήματα της μη πληρότητας δηλαδή συγκρούεται ο Αϊνστάιν από το Γκέντελ δύο επιστήμονες που είναι φίλοι και πίνουν το τσάι τους κάθε απόγευμα. Πως δηλαδή δύο άνθρωποι με εντελώς διαφορετικές απόψεις είναι φίλοι προσκείμενοι ο ένας στον άλλον έχοντας τόσο αντίθετες γνώμες που σε άλλες καταστάσεις θα οδηγούσαν σε σφαγή; Ακόμα πιο περίεργο είναι ότι πολλοί άνθρωποι έχασαν την ζωή τους για πιο ασήμαντες φιλοσοφικές διαφωνίες για παράδειγμα αν το Άγιο πνεύμα πορεύεται και από τον υιό. Τελικά το αστείο είναι πως μια φιλοσοφική περιγραφή του τι είναι άνθρωπος μπορεί να γελοιοποιηθεί από μια μαδημένη κότα (Διογένης); Αν και σήμερα είχα μόνο ερωτήσεις σε ένα μόνο μπορώ να καταλήξω. Οι τρεις βασικοί φιλοσοφικοί πόλοι αναγνώστες μου θα βασανίζουν τα ανθρώπινα μυαλά για χρόνια. Το ζήτημα είναι πως κάθε τι που έλκεται στις άκρες είναι καταδικασμένο να αποτύχει μιας και χρειάζεται τα άλλα δύο για να υπάρχει.

Πηγή: http://mythiki-anazitisi.blogspot.gr/2013/04/blog-post_7925.html

Μαίανδρος η συμβίωση της τάξης με το χάος.

Για να μην απορείς τι σχέση μπορεί να έχουμε με το σχήμα αυτό αγαπητέ μου αναγνώστη θα σου πω ότι διέπει την ζωή μας. Έχω ταλαιπωρηθεί αρκετά από άτομα του αντιεξουσιαστικού χώρου γιατί με θεωρούσαν ακροδεξιό επειδή σχεδίαζα μαιάνδρους. Βέβαια και από ακροδεξιούς που με θεωρούσαν αντιεξουσιαστή επειδή γενικά έχω ένα θέμα με τις φανφάρες όταν δεν βγαίνουν από τρομπέτα αλλά από μικρόφαλλους αυγοκέφαλους που με μια σημαία προσπαθούν να δείξουν κάτι που δεν είναι:πατριώτες δηλαδή.

Η δική μου άποψη είναι ότι μπορώ να φιλοσοφώ με σημάνσεις μέχρι το σλαβικό μου «παρέκταμα» να πάψει να επιτελεί την δεύτερη λειτουργία του προστάτη. Μετά ίσως μπορέσω να κατατάξω τις απόψεις μου, στην βούληση, την μοίρα ή τον σκοπό αν δεν με σηκώσουν πρώτα οι τέσσερις. Αλλά ας ασχοληθούμε με ανθρώπους. Το σχήμα είναι μια γλώσσα από μόνο του και αυτήν την φιλοσοφική προσέγγιση που αγγίζει την μυθολογία είναι που θέλω να σου περιγράψω.

Κατ’ αρχή το όνομα Μαίανδρος έχει να κάνει με τον ποταμό της Μικράς Ασίας που ξεκινά από το εσωτερικό της και εκβάλει στο Αιγαίο. Στις εκβολές του ήταν χτισμένη η Αρχαία Μίλητος πατρίδα του Μεγάλου φιλόσοφου Θαλή. Η παρατήρηση είναι στοιχείο της γνώσης και της εφεύρεσης. Έτσι το σπειροειδές σχήμα των εκβολών του Μαιάνδρου μας έδωσε ένα από τα πιο γνωστά σχήματα της αρχαιότητας. Η κεραμική, η ζωγραφική, η γλυπτική και η αρχιτεκτονική το τίμησαν στο έπακρο. Η σπείρα αυτή βέβαια δεν περιορίσθηκε στις καλές τέχνες. Η τεχνολογία με πρώτο τον Αρχιμήδη έδωσε λειτουργικότητα σ’ αυτήν την ανακάλυψη, ιδέα, παρατήρηση ή ότι άλλο μπορεί να φανταστεί ο μέσος άνθρωπος. Οι αντλίες κυβικής διαστολής που δεν είναι εμβολοφόρες χρησιμοποιούν αυτό το σχήμα για να μεταφέρουν ρευστά. Εξέλιξη είναι ο έλικας που χρησιμοποιεί την ίδια αρχή. Η τεχνολογία τον συστημάτων στεγάνωσης πάλι χρησιμοποιεί το ίδιο σχήμα για να αποτρέψει την ροή αερίων και ρευστών σε στρόβιλους υψηλής πίεσης.

Τώρα ελπίζω να καταλαβαίνεις την αγάπη μου για το σχήμα αυτό. Γεννάει ανάλογά με την χρήση του πολλαπλές χρησιμότητες, όπως το γινγκ γιαν που προκαλεί την ισορροπία ή και πολλά άλλα σύμβολα που το κάθε ένα προσδίδει ιδιότητες που συμβάλουν στην οπτική γλώσσα. Αξίζει να σημειώσουμε επίσης ότι πέρα από την σπείρα ένα άλλο σχήμα που παράγεται στον ίδιο ποταμό είναι η πολλαπλή τεθλασμένη. Έτσι όπως είναι και η ζωή μας. Βλέπετε η ομαλή καμπύλη και η ευθεία είναι βαρετές όπως οι ζωή των ανθρώπων που τα βρήκαν όλα έτοιμα. Η ταραχή που προκαλεί δίνει την αστάθεια που χρειαζόμαστε για να καταλαβαίνουμε την αξία αυτής της ζωής. Δεν είναι τυχαίο πως οι περισσότεροι που δεν αντέχουν την ζωή (και αυτοκτονούν) είναι οι βολεμένοι ή οι πρώην βολεμένοι μιας και για τον άπορο και τον ταλαίπωρο η παράταση της ζωής είναι ένα έπαθλο.

Το σχήμα βέβαια ξεπερνά ακόμα και την τεχνολογία. Ο ανατολίτικος κύκλος με την δυτική ευθεία έρχονται να ισορροπήσουν με την σπειροειδή κίνηση της ιστορίας, κατά την οποία όλα επαναλαμβάνονται αλλά με την πρέπουσα απόκλισης που κάνει δυσδιάκριτο τον ιστορικό κύκλο. Για να μπορέσεις βέβαια να αποκολληθείς από την ευθύγραμμη Ευρώπη, το ανατολίτικο πεπρωμένο (κισμέτ) και τους ινδουιστικούς κύκλους (που είναι πολύ καλοί μόνο για τους Ινδούς και τους Ευρωπαίους που με το Ράστα μαλλί κάνουν την μικροδιακίνηση ινδικών μπιχλιμπιδιών και αυθεντικής κάνναβης, μέχρι να γίνουν πρωταγωνιστές σε κάποιο Εξπρές του μεσονυκτίου) πρέπει εκτός από τα γράμματα να ψάχνεις και τα σχήματα.

Ο Μαίανδρος είναι ένα σχήμα ισορροπημένο και παράλληλα ανισόρροπο. Η ιστορία των ανθρώπων το ίδιο. Είναι χάος με τάξη σε εναλλαγή. Όταν πας να το σχεδιάσεις είναι σαν να σχεδιάζεις την ιστορία ενώ θα δώσεις τα ίδια δεδομένα στις ίδιες συνθήκες θα φαίνεται ίδιο αλλά μόνο αισθητικά αν το κοιτάξει με κάτι που υπερβαίνει τις αισθήσεις σου θα δεις ότι το αποτέλεσμα είναι διαφορετικό. Κι αυτό αναγνώστη μου είναι γιατί και ο ίδιος ο άνθρωπος είναι ένα ποτάμι. Πότε ρυάκι, ποτέ ξεροπόταμο χείμαρρος ή πλωτός ποταμός. Το σύμβολο αυτό εκφράζει τον ίδιο τον άνθρωπο. Δεν ρέει τυχαία κάτω από τα κεραμικά και τις ζωοφόρους. Δείχνει μια βαθιά όψη της ζωή μας που σπάει τα μούτρα της σε μια τεθλασμένη χάνεται σε λαβύρινθους με κομμένα κουβάρια και ταυτόχρονα επιβιώνει από το κακό προστατευμένη από τις ίδιες της τις κακοτυχίες. Ναι φίλοι μου γιατί η τάξη και το χάος κάνουν πάντα καλή παρέα. Ελπίζω να βοήθησα για να βρείτε την μορφή τους.

Πηγή: http://mythiki-anazitisi.blogspot.gr/2013/04/blog-post_8016.html

Οι κρυφές γωνιές της βαρβαρότητας μέσα στον πολιτισμό.

Όσο και να προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε τον άνθρωπο, αγαπητοί μου αναγνώστες πάντα αυτό το πρωτεύον θηλαστικό θα μας εκπλήσσει. Πότε αισιόδοξα και πότε δημιουργώντας τόση πικρία που η καταστροφή του κόσμου να φαντάζει σαν την απόλυτη λύση. Αναλύοντας τον ελληνικό πολιτισμό στην «Γέννηση της τραγωδίας» ο Νίτσε έκανε μια παρατήρηση που όντως εξηγεί την φύση του ανθρώπου αρκετά καλά. Έδωσε δύο θεούς τον Απόλλωνα και τον Διόνυσο. Κι ενώ ο Απόλλωνας έχει την τιμητική του (ακόμα και στο διαδίκτυο), ο Διόνυσος κάνει τις βρωμοδουλιές του σκανδαλίζοντας τον τακτικό και έντιμο βίο μας. Και αυτό γιατί ο άνθρωπος έχει και την άγρια, βάρβαρη, χαοτική του πλευρά. Όπως έλεγε ο Κυρ Νίκος ο Τσιφόρος: «Ο Ησίοδος έξυσε το μούσι του και είπε εν αρχή ην το Χάος». Ναι αναγνώστες μου το Χάος επιστρέφει με διάφορες μορφές, και μάλιστα με την μορφή αυτού του παιχνιδιάρη θεού. Ως εδώ όλα καλά. Όλοι έχουμε την ανάγκη του να ξεδώσουμε από τον καθώς πρέπει τρόπο ζωής μας. Αλλά το χάος είναι κάτι ανεξέλεγκτο. Και όταν ο Νίονιος δεν μπορεί να εκτονώσει την οργή του καθωσπρεπισμού τότε γεννιέται η κόρη του που ακούει στο όνομα βαρβαρότητα. Και παρόλο που είναι παιδί της αταξίας κάνει παρέα και με δυο αλλόκοτες φιλενάδες το κράτος και την βία. Βλέπετε η βαρβαρότητα προσδιορίζει πολλά πράγματα.

Και επειδή καλό είναι να πιάνουμε το παιδί από το οικογενειακό του περιβάλλον ο μπαμπάς Διόνυσος δεν ανήκει στο Δωδεκάθεο. Και αυτό γιατί έχει ή Θρακική ή Σκυθική καταγωγή (οι πρόγονοι μας σαν πιο ανοιχτόμυαλοι δεχόταν εκτός από αλλοδαπούς εργάτες και αλλοδαπούς θεούς που τους πληρώνανε και με γιορτές και με λατρείες, όχι σαν τους παραγωγούς φράουλας που απόδειξαν την ασυνέχεια του Νομού Ηλείας με την Αρχαία Ολυμπία). Η βαρβαρότητα δηλαδή έχει να κάνει με τα ένστικτα των ανθρώπων που δεν τιθασεύονται από την λογική ή την πειθώ. Γι αυτό και όσοι στήριξαν άλλωστε την ζωή τους και τις σχέσεις τους σε λογικά συμπεράσματα απέτυχαν παταγωδώς. Η βαρβαρότητα μπορεί να κρυφτεί παντού. Από το κλομπ του ΜΑΤατζή (που δέρνει ένα χωριό για λογαριασμό των Καναδικών μεταλλευτικών, ή τους συνταξιούχους που ζητάνε να μην τους κοπεί η αξιοπρέπεια στο τέλος της ζωής τους), την καφέ ρίζα της ξανθιάς που κάνει «ταραχή» στο σκυλάδικο χιλιομέτρου, τον πολιτικό που πατρονάρει τα πόστα επαιτείας σε συνδυασμό με τον εργολάβο που εισάγει ζητιάνους από άλλες Βαλκανικές χώρες και η αστυνομία κάνει τα στραβά μάτια. Βέβαια η βαρβαρότητα συχνάζει και στα καλύτερα σπίτια. Έχω ακούσει για διάφορους μορφωμένους που κακοποιούν τις συζύγους τους, ιερωμένους που ασελγούν σε αγοράκια, καθηγητές που εκβιάζουν μαθητές για την πτυχιακή τους.

Θα μου πείτε φήμες. Ναι θα σας πω βέβαια ότι καπνός χωρίς φωτιά δεν υπάρχει παρά μόνο όταν είναι αναψυκτικό σε ξηρό πάγο. Σαφώς υπάρχει και η συκοφαντία αλλά από μόνη της συνήθως πέφτει στο κενό. Άλλωστε αυτό είναι ένα επάγγελμα που μαζί με την ιερόδουλο, τον ιερέα και τον πολιτικό έχουν δομήσει την ανθρώπινη ιστορία. Η κρυμμένη βαρβαρότητα δεν έχει να κάνει με την απόκρυψη των γεγονότων μόνο αλλά και με την αλλοίωση τους σε σημείο που να εξισώνεται ο θύτης με το θύμα. Ναι αγαπητοί μου. Η βαρβαρότητα έχει θύματα. Αν δεν είχε άλλωστε δεν θα ξόδευα τον πολύτιμο μου χρόνο για να λέω κάτι που δεν προσεγγίζει όλους μας. Η Βαρβαρότητα που ζούμε στις μέρες μας βέβαια έχει σαφή προέλευση. Το ίδιο μας το κράτος που την επιτελεί για την κλίκα που το χρηματοδοτεί. Επίσης την αντανάκλαση της όταν ο κάθε κακομοίρης ξεσπά πάνω μας την βαρβαρότητα που δέχεται νομίζοντας ότι είμαστε του χεριού του. Ναι φίλοι μου. Ο πολιτισμός μας είναι τόσο απολίτιστος που αυτοί που μας κλέβουν την ζωή μετά οργανώνουν ιδρύματα και φιλανθρωπίες για να απαλύνουν τον πόνο μας. Ο πολιτισμός μας είναι να οργανώνουμε συναυλίες για την Αφρική αφού πρώτα θα πουλήσουμε τα όπλα που θα σφαχτούνε. Θα κοινοποιούμε ή θα αποκρύπτουμε γενοκτονίες ανάλογα με το πώς συμφέρει στη άποψη μας ή το πορτοφόλι μας.

Επίσης όλοι εμείς οι πολιτισμένοι που κανιβαλίζουμε, διατυμπανίζοντας πολιτισμό που δεν μπορούμε να τον στηρίξουμε. Η διαφορά μας από την λίθινη εποχή είναι ότι ο άνθρωπος των σπηλαίων (και αναφέρομαι στην κανονική λαογραφία των μέχρι πρόσφατα ζώντων πολιτισμών και όχι στις πιθανόν στημένες θεωρίες του Homo Erectus) είχαν κανόνες που ίσχυαν στην ομάδα, βασισμένες στην ηθική και το κοινό καλό. Εμείς ζούμε με χιλιάδες ανθρώπους γύρω μας και αισθανόμαστε μόνοι. Ναι αναγνώστες μου ο πολιτισμός μας περιέχει πολλή βαρβαρότητα. Απλά πρέπει να περιμένετε να ξεπροβάλει από τις γωνίες που κρύβεται.

Πηγή: http://mythiki-anazitisi.blogspot.gr/2013/04/blog-post_19.htm

Παξιμαδοποίηση κοπράνων. Ένα ψυχικό νόσημα με σημαία την διαστροφή.

Σύμφωνα με την επικρατούσα άποψη του κόσμου που ζούμε (με εξαίρεση την Ινδία και την άπω Ανατολή) η ζωή που μας δίνεται είναι για μια φορά και στο περιορισμένο μέσο διάστημα των ογδόντα ετών δηλαδή είκοσι χρόνια λιγότερα από την «ιστορική στιγμή» που είναι ο αιώνας. Βέβαια η μέτρηση του χρόνου είναι ένα βάναυσο άθλημα που οι άντρες το μαθαίνουν στον στρατό και οι γυναίκες στον γυναικολόγο. Αυτό το ιστορικό μας «φτέρνισμα» που λέτε φίλοι και εχθροί μου, εμείς τα δίποδα, έχουμε το ταλέντο να το κάνουμε τόσο επίπονο που το κάναμε τέχνη. Είναι εντυπωσιακό πως το κινέζικο βασανιστήριο της σταγόνας, ενώ δεν προκαλεί πόνο, καταφέρνει και τσακίζει αυτόν που το υφίσταται.

Οι απόγονοι των δουλοπάροικων του Ιωάννη του Ακτήμονα , αδερφού του Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου (του πιο εξέχοντος μέλους της Καθολικής Συμμορίας, που με πρόσχημα την απελευθέρωση των Ιεροσολύμων μας τάραξε από το 1204 ως το 1453 στο πλιάτσικο) λένε το γνωστό «Time is Money» που μεταφράζεται στην μαλλιαρή «ο χρόνος είναι χρήμα». Αυτοί βέβαια το χρήμα το χρειάζονται περισσότερο από εμάς, γιατί όταν μια χώρα έχει τόσο κρύο και υγρασία για να θεωρείται «πολιτισμένη» πρέπει οι πολίτες της να αγοράζουν τα πάντα. Εμείς πάλι που ζούμε σε μια χώρα λουσμένη από ήλιο, δεν χρειαζόμαστε και πολλά, θα έλεγα δεν χρειαζόμαστε τίποτα αλλά για να μπορώ να το προτείνω πρέπει πρώτα να το εφαρμόσω στον εαυτό μου. Ακόμα και ο παραχαράκτης από την Σινώπη, ο Διογένης , παρά ότι ζούσε σε πιθάρι, είχε κάποιες ανέσεις που του είχαν εξασφαλίσει οι μαθητές του και η σταδιοδρομία του σαν κιβδηλοποιός στην δουλειά του πατέρα του. Άλλωστε μια φαρμακερή γλώσσα δεν μπορεί να λειτουργήσει ούτε με πολύ άδειο, αλλά ούτε και με πολύ γεμάτο στομάχι.

Η διαστροφή ξεκινάει από την στιγμή που αυτός που δεν έχει την ανάγκη του Σάξονα για εργασία κάνει «κομπόδεμα». Ναι αναγνώστη μου οι μικρές περιουσίες στην χώρα μας είναι δώρο του Απόλλωνα μιας και ουσιαστικά προέρχονται από την δυνατότητα μας να είμαστε αυτάρκεις σε μια χώρα που σε ελάχιστες περιοχές η θερμοκρασία πέφτει κάτω από το μηδέν κατά την διάρκεια του χειμώνα με οπωρικά που μπορούν να βγαίνουν σε δύο σοδειές τον χρόνο. Οι άντρες πήγαιναν ένα μεροκάματο στο σπίτι και οι γυναίκες μπορούσαν (Πριν την φεμινιστική παγίδα της «ισότητας», που δεν ήταν παρά μασκαρεμένη καταδυνάστευση) να διαχειρίζονται μια μικρή περιουσία με μόνη αμοιβή την ιδιότητα της νοικοκυράς. Αξίζει να σημειώσουμε ότι Ελλάδα, είναι η μόνη χώρα που προσδίδει τίτλο ευγένειας σε γυναίκα χωρίς αυτό να προσδιορίζει ταξική θέση και χωρίς να είναι παρομοίωση. Οι κατάλληλοι άνθρωποι, στην κατάλληλη θέση, στον κατάλληλο τόπο. Δεν ήταν βέβαια όλα ρόδινα αλλά γι αυτά που είχε ο μέσος Ρωμιός, ο μέσος Ευρωπαίος έπρεπε να δουλέψει πολύ σκληρά ή να ξεπαστρέψει πολύ κόσμο. Δεν είναι τυχαίο ότι πίσω από κάθε οικολογική καταστροφή, γενοκτονία και πόλεμο κρύβεται ένας Ευρωπαίος (Καναδική μεταλλευτική στις Σκουριές και τον Αμαζόνιο, Αυστραλός στην Τασμανία, Ισπανός στο Περού κτλ). Βέβαια οι Ευρωπαίοι ζηλεύουν ότι δεν έχει αυτήν την κτηνώδη μανία την κτήσης και ή το οικειοποιούνται ή το εξαφανίζουν (Ιθαγενείς της Βορείου Αμερικής από τους Αγγλοσάξονες, Γενοκτονία των Ιθαγενών της Κούβας από τους Ισπανούς του Κολόμβου και άλλα «λαμπρά» Ιστορικά παραδείγματα που σας αφήνω να τα βρείτε μόνοι σας).

Σ’ εμάς τα πράγματα ήταν πιο δύσκολα. Η φραγκοκρατία, οι δοτοί βασιλιάδες και κυβερνήτες, η γερμανική κατοχή, έφεραν μόνο πλήγματα. Το τελευταίο πλήγμα της κατοχής ήταν και το πιο ισχυρό. Την γενιά των κατοχηκόπληκτων (μια ζημιά που καμία πολεμική αποζημίωση δεν καλύπτει). Μια γενιά που σαν παιδιά της κατοχής βίωσαν την πείνα, δούλεψαν σκληρά και έκαναν το βασικό. Έμαθαν να κάνουν τα κόπρανα τους παξιμάδι . Αυτό σε συνδυασμό με την χαλαρή νομικά (για τους «ήσυχους» πολίτες) χώρα που ζούμε και με τα δωράκια των Ευρωπαίων «φίλων» μας (που εξαγόραζαν για τρεις γενιές συνειδήσεις), βοήθησε στο να δημιουργηθούν κάποιες οικονομίες. Τούτο το γεγονός έμπαινε στο μάτι όσον δεν μπορούσαν να το κάνουν στις άλλες χώρες της Γηραιάς Ηπείρου. Έτσι κάθε Έλληνας έχει ένα σπιτάκι (που συνήθως είναι το Μαυσωλείο του) και λίγες οικονομίες σε λογαριασμό ταμιευτηρίου για μια ώρα ανάγκης. Αυτή η κατάσταση κατάφερε να εξασφαλίσει την οικογενειακή θαλπωρή αλλά διέσπασε την κοινωνική συνοχή. Έτσι γίναμε ένας άθλιος και άβουλος συρφετός που αντί να κοιτάμε το συμφέρον μας μέσα από την οπτική της κοινωνίας που ζούμε, φτιάξαμε κλίκες που έτρωγαν τους αδύναμους με σειρά προτεραιότητας. Αντί να χαρούμε την ζωή μας την σπαταλούσαμε στο πως θα αποκτήσουμε πράγματα που δεν μπορούμε να πάρουμε μαζί μας μετά το τέλος του «φταρνίσματος». Ναι αναγνώστες μου. Γίναμε διαστροφικοί με το χρήμα και ότι άλλο, εκτός από την αναζήτηση της πραγματικής ευτυχίας .

Ο Επίκουρος έλεγε πως ο σκοπός της ηδονής είναι να εξαλείφει τον σωματικό πόνο και την ταραχή της ψυχής. Εμείς αυτό το γράψαμε στα παλιά μας τα παπούτσια και ορίσαμε σαν ηδονή το «φιάλη πρώτο τραπέζι πίστα» ( πιάνοντας το μπούτι της γυναίκας του κολλητού μας, παρατήρηση που μου ανάφερε κάποιος σερβιτόρος Μαιτρ του είδους για τους θαμώνες αυτής της διασκέδασης). Γίναμε δηλαδή Φράγκοι με φουστανέλα. Ο Φοίβος Ανωγειανάκης, στα μουσικά του βιβλία, περιγράφει μια άλλη Ελλάδα που τα παιδιά έφτιαχναν μόνα τους τα παιχνίδια τους και έπαιρναν ρόλους που παρέπεμπαν στους γονείς τους. Τώρα αποβλακώνονται σε κάποιον υπολογιστή ή παιχνιδομηχανή και έχουν σαν πρότυπο κάποιον λατινοαμερικάνο ποδοσφαιριστή(ή κουνιστό τραγουδιστή) ή κάποια αμερικάνα ιερόδουλο πολυτελείας (ηθοποιό, μοντέλο, ή τραγουδίστρια τύπου «από φωνή κορμάρα»). Οι γέροι μας μαστουρώνουν με τις ειδήσεις που σερβίρουν οι δημοσιοκάφροι και οι μεσήλικοι κοιτάζουν να παριστάνουν τον εραστή ή την θεογκόμενα στην πιτσιρίκα που βλέπουν στο μπαράκι ή στον πακετά της γειτονιάς αντίστοιχα. Αν ζούσε ο Αριστοφάνης σίγουρα θα ήταν η χρυσή του εποχή μιας και με τόσους κωμικούς χαρακτήρες θα έκανε χρυσές δουλειές.

Όλη αυτή η θεατρική παράσταση νεοπλουτισμού που στις μέρες μας οδήγησε όπως ήταν αναμενόμενο στην τάξη των νεόφτωχων, ξεκινά με μια αρχή. Την αρχή του πώς να κάνετε τα προϊόντα εκκενώσεως του παχέως εντέρου σας παξιμάδι. Μου έχουν ζητήσει από να τους πληρώσω τον καφέ μέχρι τα του «καίγομαι», τζογαδόροι που έριχναν τον μισθό μου σε μια ζαριά (ή στον κουλοχέρη), κάτοχοι γερμανικού αυτοκινήτου (ο τύπος με την Mercedes που λέει και ο αγαπημένος μου καλλιτέχνης), συλλέκτες άχρηστων πραγμάτων (στα δύο το ένα δώρο) και χαζοθείτσες ανεξαρτήτου ηλικίας που κοστολογούσαν την μαύρη τρύπα στο διάστημα ανάμεσα στα πόδια τους περισσότερο από τις «αγορανομικές» τιμές που ορίζουν οι επαγγελματίες εκδιδόμενες που στο κάτω-κάτω κάνουν την δουλειά τους νόμιμα, με υγειονομικές βεβαιώσεις και τις κοινωνικές συνέπειες που επιτάσσει το αρχαιότερο «τίμιο» επάγγελμα. Όλοι αυτοί είχαν κάτι κοινό. Ενώ δεν υπολόγιζαν τι θα δώσουν για το όποιο πάθος είχαν στην υπόλοιπη ζωή τους έκαναν τα κόπρανα τους φρυγανιά. Η πλήρης διαστροφή δηλαδή. Βέβαια όλα αυτά έχουν σαν βάση την έλλειψη παιδείας. Για εμένα το μέγιστο αγαθό είναι η αυτάρκεια. Για τους παραπάνω το πώς θα διατηρήσουν το status μέσα στην κλίκα που ανήκουν (βασιλεία του «τίποτα»). αν πρέπει να γίνουν κάτι άλλο τους πιάνει πανικός σε επίπεδο αυτοκτονίας.

Για να είσαι πλούσιος αναγνώστες μου δεν θέλει να έχεις μόνο λεφτά. Πρέπει να ξέρεις να τα πολλαπλασιάζεις, τα κρατάς και το βασικότερο όλων να τα τρως. Οι πλούσιοι δεν έχουν την ανάγκη της επίδειξης παρά μόνο όταν αυτό τους γλιτώνει από τον έλεγχο τους ΣΔΟΕ. Γι αυτό κι εμείς δεν γνωρίζουμε παρά ελάχιστους που φαίνονται μόνο και μόνο γιατί όταν συμβαίνει αυξάνεται το «κομπόδεμα» τους. Αυτό το κομπόδεμα φίλοι μου δεν γίνεται με τον χαζό διορισμό στο δημόσιο, ούτε με δουλειά, ούτε με μικροαπάτες. Γίνεται με τρόπους που το οργανωμένο έγκλημα τους ζηλεύει, οι κρατικοί μηχανισμοί το τρέμουν και οι Στρατιωτικοί (και παραστρατιωτικοί) μηχανισμοί το ονειρεύονται. Αυτοί που πιστεύουν ότι με ένα εξοχικό έχουν και περιουσία δυστυχώς είναι τόσο πνευματικά καθυστερημένοι που οι Αστερίες οι μέδουσες, που δεν έχουν εγκέφαλο, δείχνουν μπροστά τους διάνοιες. Πάσχουν από ψυχικό νόσημα που δεν θεραπεύεται μια και η ψυχιατρική δεν μπορεί να θεραπεύσει το εγκέφαλο που έχει μετατραπεί σε στόκο. Η βλακεία άλλωστε είναι δικαίωμα του κάθε ανθρώπου που νομίζει ότι είναι ελεύθερος. Πάντως η ζωή όπως την μάθαμε είναι μία και όταν αν θέλετε να την ζήσετε όταν θα σας δοθεί ξανά η ευκαιρία να δείτε κάποιο οικονομικό κέρδος στην τσέπη σας να το φάτε μόνο μια φορά και να μη το ξαναφάτε σαν «παξιμάδι».

Πηγή: http://mythiki-anazitisi.blogspot.gr/2013/04/blog-post_6905.html

Η σύνθλιψη της βάσης της πυραμίδας.

Ο αρχιτεκτονικός τίτλος φίλοι μου δεν έχει βέβαια να κάνει με την κατασκευή κτηρίων. Άλλωστε οι μπογιατζήδες πολυτελείας των ημερών μας κατασκευάζουν απλά καλύβες στοιβαγμένες με τέτοιο τρόπο που οι σπηλιές μοιάζουν με επαύλεις πολυτελείας. Αν τύχει ποτέ να επισκεφτήκατε το σπήλαιο τον Πετραλώνων θα καταλαβαίνετε τι εννοώ. Έτσι τους αφήνουμε να ζουν στην μιζέρια που προκαλεί η οικονομική διατίμηση της τέχνης τους και θα ασχοληθούμε με την αιώνια πυραμίδα που έχει να κάνει με μας. Την οικονομική. Βέβαια η αρχιτεκτονική πυραμίδα δεν είναι τόσο άσχετοι μιας και όσοι αρχαίοι λαοί χρησιμοποίησαν αυτό το σχήμα στην ουσία έκαναν επίδειξη της ισχύος τους στον κόσμο που καταδυνάστευαν. Αυτό που αυτή την στιγμή πάντως αυτοί που κυβερνάνε, ενώ χρησιμοποιούν συνήθως το παραλληλεπίπεδο στις κατασκευές χρησιμοποιούν την πυραμίδα στα πορτοφόλια.

Ένα προτέρημα των Ιώνων (της φυλής δηλαδή που κατάγομαι και που πολύ σωστά οι Άραβες και οι Τούρκοι το χρησιμοποιούν για να ορίσουν την Ελλάδα) ήταν η πρώτη προσπάθεια να σπάσει αυτό το στιβαρό αλλά καταθλιπτικό οικοδόμημα. Ο Κλεισθένης αν και αριστοκράτης (όχι με την Ευρωπαϊκή έννοια του όρου που παραπέμπει σε μασκαρεμένο ολιγάρχη) καθιέρωσε το δημοκρατικό πολίτευμα. Δεν μπορεί κανένας να γνωρίζει για το αν είχε αγαθές προθέσεις, αλλά για πρώτη φορά η μοιρολατρική ιεραρχία έφαγε τα μούτρα της. Κι αυτό γιατί ουσιαστικά ο καλύτερος τρόπος για να προστατευθεί μια χώρα είναι να ενδιαφέρονται οι κάτοικοι της (Ζωντανό παράδειγμα προς αποφυγή η δημοκρατική παρωδία του σύγχρονου ελληνικού κράτους «το μεγάλο μας

τσίρκο»).

Βέβαια η οικογενειοκρατία είναι μια αρρώστια που υπήρχε, αλλά ο κάθε έξυπνος ηγέτης ξέρει πως η απολυταρχία είναι μια μαύρη τρύπα που καταπίνει στο διάβα της τους πάντες. Επίσης δεν είναι τυχαίο πως στην μόνη ίσως πραγματική δημοκρατία, με εξαίρεση κάτι Σκανδιναβικά και Αφρικάνικα χωριά, καθιερώθηκε η σεισάχθεια δηλαδή η απαγόρευση της δημιουργίας χρέους του ελεύθερου πολίτη με αντάλλαγμα την ελευθερία του. Αυτό γιατί ακόμα και μια σκληρή δικτατορία δεν έχει το δικαίωμα στέρησης των βασικών δικαιωμάτων του πολίτη. Δικαιώματα όπως η στέγη, η σίτιση και η κοινωνικότητα πού όσες φορές καταπατήθηκαν γέννησαν την οργή (Οθωμανική Αυτοκρατορία) ή την αδιαφορία (Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία).

Αν πιστεύεις αναγνώστη μου ότι δεν υπάρχουν ταξικές διαφορές σήμερα τότε είσαι γελασμένος. Η πυραμίδα στον σύγχρονο κόσμο μας έχει την τιμητική της. Από το παράδειγμα της υγείας που σου ανέφερα μέχρι το τι τρως και το τι πίνεις, ιεραρχείται με αυτό το άχαρο σχήμα. Επίσης μεταξύ της βάσης και τις κορυφής υπάρχουν και αυτοί που διατηρούν την πυραμίδα μιας και πατάνε στην βάση. Ένα παράδειγμα είναι οι τεχνοκράτες οι υψηλά αμειβόμενοι υπάλληλοι (οι περισσότεροι κάτοικοι του χαρτοκιβωτίου στις ΗΠΑ), οι φελλοί καθηγητές, πρυτάνεις πανεπιστημίου (και λοιπών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων) διορισμένοι τις περισσότερες με κομματικά κριτήρια (ουδείς μωρότερος των ιατρών αν δεν υπήρχαν οι δάσκαλοι), οι δημοσιογράφοι που αποτελούν την τέταρτη προσκυνημένη εξουσία. Και επειδή είναι μακρύς ο κατάλογος δεν θα σε κουράσω. Όλοι αυτοί το λοιπόν ζουν στην από την βάση της πυραμίδας. Το κακό συμβαίνει όταν αυτή η έρημη βάση αρχίζει και συνθλίβεται. Τότε αρχίζει το τραγουδάκι «πήραμε την κάτω βόλτα όμορφη μου Παναγιώτα». Αυτό γιατί ξαφνικά η επόμενη στρώση που πατούσε ασφαλής πάνω στους «από κάτω» βρίσκεται να είναι οι «κάτω». Τότε το ποιο δύσκολο που έχουν να κάνουν σαν βάση της πυραμίδας είναι να πουλήσουν αέρα. Ναι αναγνώστες μου γίνονται δούλοι στην θέση των δούλων. Αυτό μπορεί να γίνει με πολλούς τρόπους. Πόλεμος, ή αλλαγή ηγεσίας. Οι μισοί Μικρασιάτες πρόσφυγες από έμποροι και μεγαλοκτηματίες βρέθηκαν στον Πειραιά ή στην Θεσσαλονίκη αχθοφόροι και καπνεργάτες (οι τυχεροί που γλίτωσαν από το κουρδικό λεπίδι). Βλέπετε εμείς που είμαστε από εκεί έχουμε ακόμα δυνατή μνήμη, που δεν μας κάνει μνησίκακους αλλά προσεχτικούς.

Αυτοί που τόσα χρόνια συντηρούσαν την πυραμίδα λόγω της νέας αντίληψης των κρατούντων αδυνατούν πλέον να το κάνουν. Το μέλλον της πυραμίδας λοιπόν αν συνθλίβει η βάση της είναι η διαδοχική κατάρρευση του οικοδομήματος. Αυτό βέβαια διορθώνεται με πόλεμο. Αλλά αυτό είναι κάτι σαν την μορφίνη στους καρκινοπαθείς. Παρηγορητική θεραπεία για να μην πονάει ο ασθενής λίγο πριν το μοιραίο. Το ευτύχημα είναι ότι η πυραμίδα συνεχίζει να υπάρχει απλά είναι πια «επίπεδη».

Πηγή: http://mythiki-anazitisi.blogspot.gr/2013/04/blog-post_374.html