Καβαλώντας το καλάμι της Εθνικής Μοναξιάς

Η κοινωνική δικτύωση είναι μεγάλος καταδότης αναγνώστη μου. Φυσικά ποτέ δεν κατάλαβα ακριβώς τη χρήση της, αλλά με έχει βοηθήσει στο να αποφύγω κακοτοπιές που παλιότερα απλά διαισθανόμουν. Αυτή η ικανότητα του να αφήνει ο καθένας ίχνη με το πάτημα ενός ποντικιού βοήθησε να τεκμηριώσω πολλά για τον χαρακτήρα ανθρώπων που ήταν ακατάλληλοι να τους πω έστω και μια καλημέρα. Για να σου δώσω ένα απλό παράδειγμα σε μια ομάδα που έκανα για την επανένωση των συμμαθητών του γυμνασίου μου ο φανατικός χριστιανός κουβάλησε μέσα όποια ιερόδουλη ήξερε κι ο φανατικός εθνικόφρονας όσους τζογαδόρους ήξερε. Φυσικά αυτό τρόμαξε δικαίως τους οικογενειάρχες συμμαθητές μου, αλλά με βοήθησε να καταλάβω με ποιες κοπριές δεν έπρεπε να συναναστρέφομαι, ώστε η δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος να μην χρειαστεί να πλησιάσει την πόρτα του σπιτιού μου. Από τους χίλιους ανθρώπους που ήξερα έβαλα μέσα περίπου τους μισούς. Εκεί άρχισαν να φαίνονται κάθε καρυδιάς καρύδι και με τι ουσιαστικά μπορούσε να σε μπλέξει. Βρέθηκαν τρεις παιδόφιλοι, πολλές προβληματικές χαζογκόμενες, άτομα του υποκόσμου που ντυμένοι με τον μανδύα του οικογενειάρχη έβγαζαν τις διαστροφές τους και βέβαια διάφοροι προβληματικοί νάρκισσοι και πάνω απ’ όλα αλαζόνες που μπορούν να τροφοδοτήσουν τα ψυχιατρεία της χώρας μας με το γνωστό “σύνδρομο του σωτήρα”.

Έτσι μια έρευνα που θα ήθελε χιλιάδες ώρες ενασχόλησης κι άπειρα χρήματα σε ιδιωτικούς ερευνητές έγινε στο ένα δέκατο του χρόνου και δωρεάν. Όλο αυτό βασισμένο στο αξίωμα “θέλει η πουτάνα να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει”. Τα πολύ ακραία στοιχεία τα απομάκρυνα σχετικά γρήγορα. Απλά οι υποψίες που είχα βγήκαν αληθινές, όπως για παράδειγμα στους παιδόφιλους που τα προφίλ τους ήταν γεμάτα από ανήλικα της Άπω Ανατολής. Οι δε τζογαδόροι μ΄ απασχόλησαν ακόμα λιγότερο όταν το διαδικτυακό μπαρμπούτι άρχισε να χτυπά τις πόρτες των λογαριασμών μου. Τελευταία κλείσανε την πόρτα οι διάφορες τυρομούνες με τα ψυχολογικά προβλήματα λόγω της αδυναμίας τους και των ενοχών τους και οι υπερόπτες καβαλημένοι καλλιτέχνες.

Σου ανέφερα τους τελευταίους γιατί οι προτελευταίοι που άδειασα ήταν η πιο επικίνδυνη και δηλητηριώδης ομάδα για την παγκόσμια κοινότητα για το ανθρώπινο είδος και για τον γράφοντα. Οι γνωστοί εθνικόφρονες του πληκτρολογίου που ανήκουν στην κατηγορία των ατόμων με υψηλά εθνικά φρονήματα και χαμηλή αυτοεκτίμηση. Το αστειότερο όλων είναι ότι διαχέονταν μέσα σε ομάδες που έπρεπε να τους αποκλείσουν λόγω των χαρακτηριστικών τους. Όταν είσαι σκαλιστής για παράδειγμα ανήκεις σε μια παγκόσμια κοινότητα ανθρώπων όπου δεν υπάρχει ανώτερος και κατώτερος απλά γιατί ο τεχνίτης εκφράζει καθαρά το περιβάλλον στο οποί ζει. Τα εθνικά κριτήρια εκτός από γελοία είναι κι επικίνδυνα για την ανάπτυξη της τέχνης.

Ένα ακόμα παράδειγμα είναι η έρευνα πάνω στη μυθολογία. Μπήκα στον “πειρασμό” κάποτε να πω ότι μυθολογίες υπάρχουν σ’ ΄όλον τον κόσμο. Είναι μεγάλη γελοιότητα να θεωρείς την Ιλιάδα και την Οδύσσεια ανώτερα απ’ το Μαχατμπαράτα ή το Έπος του Γιλγαμές. Φυσικά δεν τίθεται θέμα ανωτερότητας στην τέχνη και αυτή τη φορά, αλλά η ανοργασμικιά που με φωνές προσπάθησε να με πείσει για το αντίθετο, μ’ έκανε να καταλάβω πώς η υστερία είναι το καλύτερο κοντάρι για να πατήσει η εθνική ιδέα. Όπως είναι αναμενόμενο ένας άνθρωπος της έρευνας δεν έχει καμία δουλειά μέσα σε μια τέτοια σφηκοφωλιά.

Ας έρθουμε τώρα λοιπόν στο γιατί οι άνθρωποι αυτού του είδους είναι καταδικασμένοι να μείνουν μόνοι. Όπως λένε οι αναρχικοί πολύ σωστά, ο εθνικισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο του απατεώνα. Έτσι τα άτομα που χρησιμοποιούν έννοιες όπως ο μεγαλοϊδεατισμός ή ο αλυτρωτισμός είναι άνθρωποι που αποφεύγουν άλλες μεγαλύτερες ιδέες όπως αυτή του βιοπορισμού μέσω της μισθωτής εργασίας. Λειτουργούν σαν τις παραθρησκευτικές οργανώσεις των Ηνωμένων Πολιτειών που κρύβουν διάφορες επενδυτικές πυραμίδες. Έτσι καλύτερα να απομακρύνεσαι καθώς τα χρήματα και ο χρόνος σε καμία περίπτωση δεν περισσεύουν. Για παράδειγμα το προσωπικό μου χόμπι είναι η ενασχόληση με τους υπολογιστές των 8 bits. Η συγκεντρωμένη ύλη αφορά όλες τις χώρες του κόσμου και όλες τις εθνότητες. Ο άνθρωπος που κάνει την ίδια δουλειά με μένα στην Τουρκία ή στην Αλβανία δεν θέτει ζήτημα εθνικής υπόστασης, αλλά γνώσεων. Το ίδιο ισχύει για τους πάντες. Αυτό προεκτείνεται σε όλες τις δραστηριότητες και μαντέψτε πού ακριβώς: στη μυθολογία ή την αρχαιολογία. Αν θες να διαβάσεις Αρχιμήδη, ας πούμε, να ξέρεις ότι τα γνήσια κείμενα σώζονται στα Αραβικά Οι “αρχαιολάτρες” βέβαια γενικά δεν μπορούν να διαβάσουν γιατί οι μισοί φιλόσοφοι απαιτούν μαθηματική γνώση και οι άλλοι μισοί γνώση της αρχαίας Ελληνικής γλώσσας. Κι απ’ αυτά τα δύο οι περισσότεροι έχουν μαύρα μεσάνυχτα. Τι είναι όμως αυτό που κάνει να το υποστηρίζουν τόσο φανατικά; Σύμφωνα με συζητήσεις ανθρώπων που κατείχαν κάτι παραπάνω την Ψυχολογία και την Κοινωνιολογία, το εθνικό κόμπλεξ είναι μασκαρεμένο κοινωνικό σύμπλεγμα. Παρατηρώντας πολλούς από τους μπροστάρηδες του είδους θα δείτε ότι ταξικά ανήκουν σ’ αυτό που ορίζουν οι μαρξιστές ως λούμπεν προλεταριάτο. Και εκεί αγαπητοί μου φίλοι βρίσκεται η μοναξιά. Ένα σύνολο δυσλειτουργικών οικογενειών που πατάνε με το ένα πόδι στον υπόκοσμο. Δημιουργούν ένα σύνολο ανθρώπων που πατάνε πάνω στην εθνική ιδέα για να χειραγωγήσουν αφελείς με χαμηλή αυτοεκτίμηση οντότητες με το σύστημα της υποχρέωσης. Φυσικά σε βάθος χρόνου γίνονται αντιληπτοί και τα θύματά τους εγκαταλείπουν τη βάρκα που μπάζει νερά λόγω της έλλειψης τεχνογνωσίας καθώς και της υπεροψίας που έχει το κάθε άτομο με την πεποίθηση ότι η κοινωνία του χρωστάει. Έτσι εν κατακλείδι αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται μέσα σε μια θάλασσα μοναξιάς καβαλώντας το καλάμι της Εθνικής Ιδέας.

Πηγή: Έχιδνα Κερασφόρος

Το καναρίνι του ανθρακωρύχου.

Φυσικά είναι πολύ βαρύ συναίσθημα η απώλεια του Θανάτου. Βέβαια δεν ήταν πάντα έτσι. Κατά τας γραφάς ο άνθρωπος ισορροπεί μεταξύ ευαισθησίας και αναισθησίας ανάλογα με τις απαιτήσεις του πολιτισμού του και την ταξική του θέση. Έτσι λυπόμαστε τα κατοικίδια μας (άσχετα αν τα στειρώνουμε στερώντας τους την μοναδική χαρά της ζωής που μπορούν να έχουν) και ευχόμαστε να έχουμε φτηνό πετρέλαιο και ipad (μια ευχή που εξασφαλίζει νεκρούς από πολεμικές συγκρούσεις στην Μέση Ανατολή και στο Αφγανιστάν που παράγει το λίθιο για τα μαραφέτια που εξασφαλίζουν την αποβλάκωση μας). Φυσικά ο θάνατος παραμονεύει σε κάθε μας κίνηση. Όλα καλά μιας και αυτό είναι η συνέχεια της ζωής και ο σκοπός δεν είναι να αναλύσουμε φιλοσοφικά κάτι που δεν μπορούμε να αποφύγουμε.

Έλα όμως που ζούμε σ' ένα σύστημα που το ρητό “ο θάνατος σου η ζωή μου” είναι το κύριο χαρακτηριστικό του. Όταν οι ανθρακωρύχοι στην Βρετανία άνοιγαν μια σήραγγα βάζανε ένα κλουβί με ένα καναρίνι για να δουν αν έχει τοξικά θανατηφόρα αέρια. Αν το έβρισκαν νεκρό επαναλάμβαναν την διαδικασία μέχρι ο χώρος να “καθαρίσει”. Φυσικά δεν θα απασχολούσε κανέναν αν δεν υπήρχε μια μικρή λεπτομέρεια. Το “καναρίνι” στις μέρες μας είμαστε εμείς. Έχεις σκεφτεί αναγνώστη μου ότι σε κάθε κερδοφόρα διαδικασία των επιχειρήσεων χρειάζονται πειραματόζωα; Στα ραδιόφωνα της πόλης μας οι διαφημίσεις δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα εμβολισμός του μυαλού σου από μηνύματα (τις περισσότερες φορές αντιφατικά) που έχουν σκοπό την χειραγώγηση σου. Μια από αυτές μου κίνησε το ενδιαφέρον. Γνωστή πετρελαϊκή εταιρία παρέχει δωρεάν υποτροφίες και προγράμματα σπουδών που αφορούσαν μόνιμους κάτοικους συγκεκριμένων δήμων. Ποιοι ήταν αυτοί; Μα φυσικά αυτοί που οι κάτοικοι της μολύνονται από τον βρώμικο αέρα της επεξεργασίας των πετρελαιοειδών. Στην πόλη μας η μόλυνση είναι ορατή με έναν τρόπο. Αν πας νύχτα στο Χορτιάτη θα δεις ότι είναι καλυμένη από έναν θόλο που χωρίζει τον καθαρό αέρα από την αστική μόλυνση. Αν δεις και αεροπλάνο να ανεβαίνει θα δεις και την ουρά από τον θόλο που παρασέρνει. Κάποιες περιοχές μάλιστα έχουν τρομερά μεγάλα ποσοστά αύξησης καρκίνων (οι κάτοικοι μάλιστα είναι φωστήρες στο να σου λένε και τι θα ακολουθήσει όταν μου έτυχε σε συγγενικό μου πρόσωπο). Ζούμε δηλαδή στην πιο βρώμικη πόλη του κόσμου όπου ουσιαστικά μας έχουν καθίσει και βλέπουν το πόσοι θα ζήσουμε από τον τρόπο που κάποιοι τα οικονομάν.

Αν βέβαια νομίζεις πως μόνο εδώ συμβαίνει σου λέω πως γελιέσαι. Το πείραμα γίνεται σχεδόν σε όλα τα αστικά κέντρα του κόσμου μόνο που εδώ λόγω της παραθυρολάγνας νομοθεσίας έχουμε τον παράδεισο του επιχειρηματία. Φυσικά αν σταματούσε εδώ όλα θα λύνονταν εύκολα. Σαν πειραματόζωο είσαι αναγνώστη μου από την εποχή που ο παππού σου χαιρόταν που αγόραζε έπιπλα με φορμάικα μέχρι τον πατέρα σου που έπαιρνε σαλόνι με MDF (το F σημαίνει φορμαλδεΰδη και είναι η κόλλα της ινοσανίδας ένα υλικό που άμα δεν πάθεις καρκίνο μπορείς να ζητήσει και πίσω τα λεφτά σου) κι εσένα που σου πουλάνε υλικά με βακτηριοκτόνες ιδιότητες (και δεν σου λένε πω ότι σκοτώνει ένα βακτήριο δεν έχει πρόβλημα να σκοτώσει κι έναν άνθρωπο). Σου μιλάνε για το περιβάλλον άνθρωποι που το καταστρέφουν και σου πετάνε μια δράση δεντροφύτευσης για να σε δουλέψουν. Επειδή δεν θέλω να σε κουράσω με το πώς και το γιατί, και ο λόγος είναι πως αν ένα διαδικτυακό άρθρο είναι μεγάλο ουσιαστικά είναι αδύνατο και να διαβαστεί. Ένα μόνο σου λέω η απάντηση σ' όλα είναι η τεχνογνωσία. Αντί να ανησυχείς για το τι θα πάθεις (όπως χθες κάποιος μου είπε για έναν γνωστό του που μετά το κέρδος που έβγαλε κόβοντας σερβικά άρματα που χτυπήθηκαν έπαθε κι έναν ωραίο καρκίνο στα οστά) άρχισε να ψάχνεις. Η πόλη μας είναι γεμάτη βιβλιοθήκες. Άρχισε να απαιτείς την γνώση πάνω σε τέτοια θέματα και να έχεις γνώμη πάνω στο τι γίνεται εις βάρος σου. Αλλιώς σε βλέπω να είσαι ένα ψόφιο καναρίνι.

Πηγή: Έχιδνα Κερασφόρος

Στην Γηραιά Ιερόδουλη δεν πουλάμε Έρωτα.

“Η πάλη των τάξεων παραμένει ιστορικά αδικαίωτη”, παπαγάλισε ο Τραμπάκουλας και μετά είπε: θεός σχωρέσ’ τον. Είχε κάποιο δίκιο μιας και η τριτοκοσμική χώρα που ζούμε έπεσε από το Μεσαίωνα στην κεφαλαιοκρατία χωρίς να έχει τις ευεργετικές ιδιότητες του ευρωπαϊκού διαφωτισμού. Έτσι στη χώρα μας δεν υπάρχει σαφής διαχωρισμός τάξεων, αλλά αντιστοιχίες κοινωνικών διαστρωματώσεων της μικροαστικής τάξης. Οι Έλληνες αστοί έτσι κι αλλιώς δε ζουν στην Ελλάδα. Αυτό που μας έλεγε ένας δάσκαλός μου, ο Ιάκωβος (Jack, το καλλιτεχνικό του) ήταν ότι σας μαθαίνω μερικά πράγματα για να επιβιώσετε. Οι εργοδότες σας εκείνη τη στιγμή νοιάζονται για άλλα πράγματα. Οι τότε εργοδότες που δεν είναι άλλο από τους Έλληνες εφοπλιστές που κατοικοεδρεύουν στο City του Λονδίνου, νοιάζονται για το πώς θα αυγαταίνει ο τραπεζικός τους λογαριασμός μιας και έχουν πολλά έξοδα παραστάσεως. Όπως έλεγε ο Jack έχουν να αγοράσουν παρθενιές από εγγλεζάκια με το ίδιο τρόπο που ο φραγκάτος ελληνάρας κάνει πορνοτουρισμό στην Ταϊλάνδη (σε περιόδους κρίσης η Ταϊλάνδη μπορεί να βρίσκεται και στη διπλανή μας πόρτα). Ο δε ελληνικός υπόκοσμος είναι συνήθως ενσωματωμένος στους μηχανισμούς και είναι πιο αόρατος κι από τους υαλοπίνακες μετά το πέρασμά τους με ajax. Έτσι ερχόμαστε στο ότι οι εργοδότες κι οι εργαζόμενοι σ’ αυτή τη ριμάδα χώρα βρίσκονται σε διαφορετικές ταξικές διαστρωματώσεις, αλλά στην ίδια τάξη. Είμαστε δηλαδή μια σούπα που τα όρια μεταξύ του να γίνεις εργοδότης, ή να καταλήξεις υπάλληλος είναι δυσδιάκριτα. Αυτό το κατάλαβα όταν οι συνταξιούχοι του ΤΕΒΕ που με έδιωχναν από τη δουλειά τους κάθε φορά που ζητούσα ένσημα παραπονέθηκαν για τη μείωση των συντάξεων .Το “καλά να πάθεις σκατόγερε” βγαίνει αβίαστα από το στόμα μου μιας κι έχω συμπληρώσει πάνω από δεκαπέντε χρόνια μαύρης εργασίας. Φυσικά οι γονείς μου μου άφησαν κάποια εχέγγυα για να παλεύω με τους μεσόκοπους που θα γίνουν στο μέλλον οι αντίστοιχοι σκατόγεροι.

Όπως κατάλαβες αναγνώστη μου σήμερα θα μιλήσουμε για πόρνες και προαγωγούς. Μόνο που η πόρνη δεν πουλάει απαραίτητα υπηρεσίες μ' αυτό που έχει ανάμεσα στα πόδια της και ο προαγωγός δεν είναι άλλος από τον κάθε έναν τραχανά που επειδή έχει να σου δώσει ένα μεροκάματο, νομίζει πως μπορεί να παίζει με την αξιοπρέπειά σου. Στην Ελλάδα που η ανεργία έχει κάτσει στο σβέρκο των ιθαγενών από την ύπαρξη της ελληνικής σημαίας, όχι ότι πριν ήταν καλύτερα, ο τσομπάνης που έβοσκε γίδια νομίζει ότι μπορεί να κάνει το ίδιο και στους ανθρώπους. Κάθε αστικός χώρος έχει τις λεγόμενες ζώνες εργασίας που δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα μείγμα από παραγωγικές μονάδες της πλάκας και χώρους παροχής υπηρεσιών. Το κέντρο της πόλης συνήθως γεμίζει με νέους εργαζόμενους μιας και τη “φρέσκια” ιερόδουλη την προτιμούν όλοι. Άλλωστε ακόμα δεν γνωρίζει ότι το αφροδισιακό που λέγεται υπεραξία είναι το άλφα και το ωμέγα της σύγχρονης θεότητας που λέγεται κέρδος. Κι επειδή η ανάγκη για αυτοδιάθεση περνάει από το πορτοφόλι, δίνουν βάση σ’ αυτό αγνοώντας παντελώς τα εργασιακά δικαιώματα. Όσο γερνάμε εμείς οι πόρνες σιγά-σιγά προωθούμαστε προς τις εξωτερικές παραγωγικές ζώνες για να γίνουμε οι εργατοϋπάλληλοι με τα σακατεμένα σώματα, ή οι αριθμοί σε στατιστική για εργατικά ατυχήματα. Αν δείτε το μέσο πιτσιρίκο που πιάνει κάπου δουλειά, νομίζει ότι οι προοπτικές και το μέλλον ανοίγονται μπροστά του σαν τριαντάφυλλο που είναι έτοιμο δώσει τη γύρη του στο λαμπρό μέλλον. “Όνειρα, πουλιά μου ταξιδιάρικα”, κατά το άσμα. Σε όλες τις σκατένιες δουλειές που πήγα, οι συνάδελφοί μου είχαν να μου παρουσιάσουν ένα ένδοξο παρελθόν. Κάτι σαν το σφριγηλό κομμάτι από μοσχαράκι πριν μπει στη μηχανή του κιμά. Όταν δε, κοντράρονταν για το ποιος είναι ο καλύτερος, τους έλεγα: κορίτσια ηρεμήστε, εδώ μέσα όλες θα τον φάμε.

Τώρα που ξεκαθάρισα το ρόλο μου ως “ιερόδουλη” μέσα στο οικονομικό σύστημα (πουλάω το κορμί μου για κέρδος άσχετα αν αυτό δεν μεταφράζεται σε σεξουαλική ηδονή), έχω να σου πω αναγνώστη μου ότι ανήκω στην κατηγορία εργαζομένων “πέτρα που κυλάει”. Έτσι που λες σε αντίθεση με τον δημόσιο υπάλληλο (που εκπορνεύεται με βάση τα “ψυχικά” του χαρίσματα χάριν μονιμότητας) δεν έπιασα ποτέ μαλλί. Απέκτησα όμως μεγάλη πείρα. Έχω συναντήσει τόσους πολλούς εργοδότες που οι βλακείες που θα μου πουν είναι για μένα απλά ποσοστά.

Ας πιάσουμε λοιπόν τον εργοδότη. Συνήθως είναι ένας πίθηκος που ή κληρονόμησε την επιχείρηση από τον μπαμπά του, ή την έφτιαξε με τρόπους και παράθυρα που ψάχνει να βρει και να κλείσει η ποινική δικονομία στη χώρα μας. Το πόσοι μικρο απατεώνες κατοικούν σ’ αυτό τον τόπο αξίζει της μελέτης των μεγαλύτερων συγγραφέων επιστημονικής φαντασίας. Κι αυτό γιατί; Επειδή ο γάιδαρος που πετάει είναι η αρχή για τα ψέματα που λένε. Το επίπεδο των τερατουργημάτων που ξεστομίζουν είναι αξιοζήλευτο ακόμα και από τις ταινίες. Μόνο ένα έχω να σου πω: την περίοδο που δούλευα σε έναν από δαύτους, ενώ φώναζε για κρίση και περικοπές στο μισθό μου, είχε αγοράσει δύο διαμερίσματα. Μόλις του έβγαλα τα διαμερίσματα από τον ισολογισμό, τον “απέλυσα” μιας και θεώρησα τον εαυτό μου πολύ βλάκα ώστε να εργάζεται σ’ έναν βλάκα του αισχίστου είδους.

Ένα ακόμα που ξέρω είναι ότι καθώς τα λεφτά που θα βγάλω αναγκαστικά θα περάσουν από τα χέρια μου η μούρη μου μπορεί να πέσει άνετα σε κάποιο φιλόπτωχο συσσίτιο όταν αυτά δεν θα μπορούν ν’ αντεπεξέλθουν. Έτσι κάθε φορά που πάει να μ’ εκβιάσει ένας εργοδότης με απόλυση, θυμάμαι τι έχω στο παντελόνι μου, τον γράφω εκεί πάνω και του λέω: εσύ θα χάσεις. Το ακόμα καλύτερο είναι όταν δεν του το λέω και το κάνω. Το τελευταίο βλαχαδερό ούρλιαζε σαν γουρούνι που το σφάζουν. Με συγκεντρωμένη πείρα λοιπόν και αυτογνωσία δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα από κάποιον ο οποίος το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να σου κουνήσει τα λεφτά από έναν μισθό στη μούρη κι αυτό με το ζόρι. Μετά από ένα σημείο αν γνωρίσεις και τα σωστά σωματεία μπορείς να τους τρέξεις έτσι για να σε θυμούνται.

Ίσως να κατάλαβες αναγνώστη μου ότι η προσπάθειά μου έχει να κάνει με την ταύτιση της μισθωτής εργασίας με την πορνεία. Φυσικά θα έχεις ενστάσεις, αλλά να σου θυμίσω ότι όσο και να σεβόμαστε την εργασία δεν πρέπει να ξεχνάμε τι είναι αυτή τη στιγμή. Ένας εκβιασμός που βασίζεται πάνω στην ανάγκη του βιοπορισμού, οπότε η γραμμή που χωρίζει αυτά τα δύο είναι από ελάχιστη έως ανύπαρκτη. Σε μια κοινωνία που ο άνθρωπος χάνει την υπόστασή του η εργασία δεν είναι αυτό πού ίσως θα θέλαμε να είναι: ένας τρόπος για να εξασφαλίζεις τη διαβίωσή σου χωρίς να επιβαρύνεις το κοινωνικό σύνολο. Κι αυτό γιατί ο εργοδότης που φύσει ζει παρασιτικά σε βάρος του εργαζόμενου στο συγκεκριμένο παρακλάδι του συστήματος που είναι η χώρα μας λειτουργεί με απόλυτη ασυδοσία. Αυτό έχει σαν συνέπεια να δημιουργεί και την ανέντιμη συμπεριφορά του εργαζόμενου. Όταν πάω για δουλειά το πρώτο που σκέφτομαι είναι “με ποιον όρχι πάω να μπλέξω”. Κι αυτό γιατί η πείρα μου δεν μου έδωσε έστω και μια φωτεινή εξαίρεση που να επιβεβαιώνει τουλάχιστον τον κανόνα. Οπότε ακολουθώ τη βασική ιωνική αρχή: “άνθρωπος με τους ανθρώπους και γάιδαρος με τα γαϊδούρια”.Αφού θέλουν να έχουν πόρνες, αυτό θα πάρουν. Υπάρχει βέβαια το άλλο ρητό που λέει: “να φυλάγεσαι από νεόπλουτο κι από παλιά πουτάνα”. Δεν είναι παράξενο ότι στις αγγελίες ζητάνε υπαλλήλους κάτω των τριάντα. Αλλά έλα που με τη συμπεριφορά τους αυτή την ηλικία τη μετατρέπουν αργά και σταθερά σε μετανάστες. Έτσι το εργατικό δυναμικό της χώρας αποτελείται από “γριές ιερόδουλες” και σ’ αυτές δεν πουλάμε “έρωτα”.

Υστερόγραφο. Αυτός που ζει με λίγα δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Ο εργοδότης δεν ανήκει σ’ αυτή την ομάδα ανθρώπων, γιατί απλά δεν είναι καν άνθρωπος.

Πηγή: Έχιδνα Κερασφόρος

Λαός σε καταστολή.

Ήρθε η ώρα να θέσουμε τη μεγάλη απορία αναγνώστη μου. Δεν υπάρχει κανένας ν’ αντιδράσει στα σημάδια των καιρών μας; Η απάντηση είναι ναι. Πάντα υπάρχει μια μειοψηφία ανθρώπων που όταν βλέπουν το κακό προσπαθούν να κάνουν κάτι. Βέβαια σε κάποιες περιόδους το άσχημο ντύνεται με φανταχτερά ρούχα και παρουσιάζεται ως νέο. Αρωματίζει το σάπιο του σώμα με γαλλικά αρώματα όπως οι κυρίες της αυλής του Λούβρου για να κρύψουν την έλλειψη “λουτρών” στα γνωστά ανάκτορα. Σαν τον πιτσιρικά που λέει “ο βασιλιάς είναι γυμνός” προσπαθούν να φέρουν το μυαλό του τέρατος που λέγεται κοινή γνώμη στο δρόμο της λογικής. Αλλά η λογική δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια νύφη που δεν της αρέσουν τα φτιασίδια. Έτσι δεν μπορεί να εντυπωσιάσει το γαμπρό που είναι προορισμένος να κοιτάξει το έχω αντί για το είμαι. Θα μου πεις τι σχέση έχει ο γάμος; Είναι το πιο γνωστό συμβόλαιο και γι’ αυτό το αναφέρω. Το τέρας μας σκέφτεται συλλογικά, λειτουργεί ατομικά και μόλις κάνει το λάθος απολογείται σαν σύνολο. Άλλωστε η φράση “μαζί τα φάγαμε” δεν ήταν κάτι που είπε ένας τρελός τυχοδιώκτης στον αέρα. Από πίσω είχε τα γνωστά “γαλάζια παιδιά” που μας υποδηλώνει ότι το 90% σκέφτεται με τον ίδιο τρόπο όταν διαλέγει με την ψήφο του τη θανατική του καταδίκη. Το γνωστό “στις δημοκρατίες ο λαός έχει την κυβέρνηση που του αξίζει’ πάλι δεν ήταν μια φράση που πετούσε στους ουρανούς. Η εξουσία ξέρει πάρα πολύ καλά ποιους εξουσιάζει. Εξουσιάζει έναν λαό τόσο υποτονικό που ο πρεζάκιας δείχνει να είναι διάνοια. Μάλιστα στις συναναστροφές μου με το είδος οι χρήστες ηρωίνης κι ο υπόλοιπος λαός δεν διαφέρουν παρά μόνο στη χρήση της ουσίας. Η επιχειρηματολογία μοιάζει με μια φωτοτυπία που έχουν αποστηθίσει όλοι.

Αλλά πώς φτάσαμε ως εδώ; πολλοί οι παράγοντες κι αξίζει να τους αναφέρουμε. Πρώτα απ’ όλα η χρυσή δεκαετία του ογδόντα. Το έγκλημά της είναι ότι τα στερημένα παιδιά της κατοχής και του εμφυλίου καθόρισαν με την πειναλέα συμπεριφορά τους τη μορφή της πολιτικής δομής της χώρας. Ένας πολιτικός αναλυτής κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης είχε πει τη φράση “αλίμονό μας αν μας καθίσουν στο σβέρκο μια σοσιαλδημοκρατία”. Ως γνώστης του φαινομένου στην προπολεμική Γαλλία ήξερε για την παθητικότητα που δημιουργεί η συγκεκριμένη μορφή πολιτεύματος. Άλλωστε ο Λεό Μπλουμ (ο μεγάλος δάσκαλος του γνωστού μας Αντρέα) ήταν διάσημος για τις πελατειακές σχέσεις που δημιούργησε στην τότε γαλλική δημοκρατία και το κράτος ημετέρων δημοσίων υπαλλήλων κι εργολάβων. Το τέρας δηλαδή που απογοητευμένο είπε το “γιατί και για ποιον” (pour qui et pouquoi) δεν διαφέρει σε τίποτε από τον ελληνάρα που λέει «όλοι ίδιοι είναι». Εξάλλου πολλοί στέκονται στα δυο τους πόδια, αλλά λίγοι είναι οι άνθρωποι. Τη συνταγή την είχε γράψει στον ηγεμόνα ο Μακιαβέλι και λειτουργεί στις μάζες άριστα εδώ και πεντακόσια χρόνια. Ένας λαός λαπάς είναι εύκολος στόχος για πολιτικούς και λοιπούς απατεώνες (κηραλοιφές, μοναστηριακά ιάματα συμπληρώματα διατροφής, μέντιουμ και καφετζούδες).

Τώρα βέβαια το ότι ο λαός έγινε λαπάς είναι το μισό. Το άλλο μισό είναι η γνήσια, αμόλυντη κι αγνή καταστολή. Το δικαστικό σύστημα το οποίο στην Ελλάδα δικαιώνει τη ρήση «η δικαιοσύνη είναι σαν τα φίδια: δαγκώνει μόνο τους ξυπόλητους», τα μέσα μαζικής εξημέρωσης, το εκπαιδευτικό σύστημα, οι δυνάμεις αποκατάστασης της τάξης αποτελούν τα κατάλληλα εργαλεία στα χέρια του εκάστοτε δικτατορίσκου που ντύνεται το δημοκρατικό μανδύα. Το «πού πας να μπλέξεις» είναι το καλύτερο διαφημιστικό των μέσων που φροντίζουν να είναι όλα σε «τάξη».

Αν μπορούσα να περιγράψω την κατάσταση της υγείας μας, θα έλεγα πως ο γύψος της χούντας συνεχίζεται με το «λαός στην πρίζα της εντατικής» Ο κάτοικος της χώρας που ζει από μικροεπιδοτήσεις αμολάει τα αέρια του ορθού του εντέρου μπροστά στην τηλεόραση ή στο διαδίκτυο, ενώ η γυναίκα του φαρδαίνει τα οπίσθια της βλέποντας σαπουνόπερες και πρωινάδικα. Οι ελάχιστες φορές που θα βγουν σαν ζευγάρι έξω θα παρουσιαστούν ωσάν δυο λατέρνες με ιδιότητες γλάστρας . Όσες φορές βρέθηκα σε τέτοιες συναναστροφές , η μπόχα από τα πατσουλιά των γυναικών και η λίγδα αναμεμειγμένη με την οσμή του τσιγάρου, μου ανακάτευε το στομάχι. Η αηδία ήταν τόσο μεγάλη, που σκεφτόμουν το πότε θα επανασυνδεθούν στις οθόνες τους ώστε να μη μου βρομίζουν τον αέρα που βγάζουν οι αγνές εξατμίσεις των αυτοκινήτων.

Αν περιμένεις να σου δώσω απάντηση στο πώς σώνεται ο διασωληνωμένος Έλλην υπήκοος (Αλβανός, Πακιστανός, ή οποιοσδήποτε λαουτζίκος που δεν παίρνει τη μοίρα στα χέρια του) δεν πρόκειται να μπω στο κόπο να αναλύσω το τι έπρεπε να γίνει. Το καλύτερο που βρήκα είναι αυτό που έλεγε ένας φίλος μου όταν τον ρωτούσαν: «και τι να έκανα;». «Το αντίθετο από αυτό που έκανες καραγκιόζη»! Αυτό είπε κι αηδιασμένος έφυγε απ’ αυτή τη χώρα για να πάει να βρει άλλους ποπολάρους σε καταστολή. Πως έλεγε κι η γιαγιά ενός γνωστού μου «του φτωχού δεν του λείπουν λεφτά, μυαλό του λείπει». Ως μέλος κοινότητας που αναλαμβάνει κάποιες δράσεις, έχω μάθει ότι η ζωή χρειάζεται συνδιαλλαγή και κινητοποίηση με σκοπό το κοινό συμφέρον. Όταν είναι να κοιμηθούμε, συμβαίνει επειδή νυστάζουμε κι όχι γιατί βαριόμαστε να ζήσουμε. Αφήνω λοιπόν το λαό στην καταστολή του κι αν ποτέ αποφασίσει να ξυπνήσει, κάπου εδώ κοντά θα είμαι.

Πηγή:Έχιδνα Κερασφόρος

Όταν η εμπειρία δεν αξιοποιείται από τους πτυχιούχους.

Η συλλογή εμπειριών είναι το χόμπι μου λατρευτέ αναγνώστη. Το πρόβλημα βέβαια είναι ότι ποτέ δεν ξέρεις πότε μια εμπειρία είναι χρήσιμη και πότε όχι. Αν ξέρεις από προγραμματισμό (κι αν δεν ξέρεις ξεκινά μιας και είναι κάτι χρήσιμο που αν το δεις βιοποριστικά είναι σχεδόν άχρηστο) οι εμπειρίες είναι σαν τις βιβλιοθήκες και τα αντικείμενα σε μια αντικειμενοστραφή γλώσσα. Υπάρχουν, αλλά αν δεν έχεις την ικανότητα και την γνώση χρήσης απλά πιάνουν άχρηστο χώρο στο σκληρό σου δίσκο. Έτσι σαν συλλέκτης πέρασα από την ομάδα εμπειριών που λέγεται “Ελληνικός στρατός”. Φυσικά αν μάθεις ό,τι λέει το πρόγραμμα τότε είσαι ό,τι και οι χιλιάδες πτυχιούχοι της χώρας μας. Άνεργος με τίτλο σπουδών. Στην θητεία αξίζουν οι συζητήσεις με ανθρώπους που δεν θα μπορούσες να τους συναντήσεις με άλλο τρόπο.

Μια μέρα όταν κάναμε αγγαρείες σε μια απόσπαση μου έθεσαν επιβλέποντα αξιωματικό έναν Ίλαρχο που η ηλικία του έδειχνε ότι ανήκε στην ομάδα των στρατιωτικών που προτίμησαν αυτήν την δουλειά για να μην βόσκουν γίδια σαν υποτακτικοί του πρωτότοκου αδερφού τους. Συνήθως η συγκεκριμένη κατηγορία είναι απεχθής μιας και κουβαλάνε πολλά κόμπλεξ αλλά το βλέμμα αυτού του ανθρώπου παρέπεμπε περισσότερο σε βουδιστή μοναχό παρά σε Έλληνα καραβανά. Όταν τελειώσαμε την δουλειά, αντί να μας στείλει πίσω για να πάμε σε άλλη αγγαρεία μας έβαλε να καθίσουμε και φυσικά αναμενόμενο ήταν να πιάσουμε την κουβέντα. Όταν τον ρωτήσαμε γιατί βρίσκεται μαζί μας ενώ μπορούσε να κάνει κάτι πιο αξιόλογο μας είπε μια ιστορία. 

Κάποτε σ’ ένα συμβούλιο αξιωματικών εκπονήθηκε ένα σχέδιο διακίνησης στρατιωτικών φορτηγών από μια γέφυρα. Τον κάλεσαν σαν ειδικό στον τομέα μιας και είχε την μέγιστη εμπειρία σ’ αυτό το είδος. Φυσικά επειδή δεν είχε τα πτυχία των συναδέλφων του ο λόγος του ήταν ελάσσων. Τα “κεφάλια” απέρριψαν όλα τα σχέδια γιατί η γέφυρα καταστρέφονταν μόλις θα περνούσαν τα τελευταία τρία φορτηγά. Τότε έθεσε την ερώτηση: “Κύριοι εξασφαλίσαμε το γεγονός ότι θα περάσει η πομπή από την γέφυρα για να ανησυχούμε για τα τελευταία τρία;”. Φυσικά η απάντηση ήταν σιωπή για το συγκεκριμένο θέμα. Ας έρθουμε λοιπόν στην εφαρμογή της ερώτησης στον υπόλοιπο κόσμο.

Ζούμε σ’ ένα σύστημα αξιών που η αξία ενός ανθρώπου δεν καθορίζεται από την εμπειρία ή την γνώση του αλλά από το πτυχίο. Έτσι η ιεραρχία δεν ορίζεται από την ικανότητα πάνω στο αντικείμενο αλλά από το πόσο φυτό είσαι σε κάποια σχολή και από το τι μέσον έχεις για να αναρριχηθείς. Οι οικονομικές αναλύσεις καθορίζονται από οικονομολόγους που δηλώνουν υποταγή στο σύστημα και τις αρθρογραφούν δημοσιογράφοι που είναι αυλικοί του εκάστοτε επιχειρηματία. Εμείς οι άσχετοι διαβάζουμε την “ανεξάρτητη εφημερίδα” που είναι κατευθυνόμενη ή ακόμα χειρότερα μόνο τον τίτλο της. Φυσικά σαν μαλθακοί δεν έχουμε διαβάσει ούτε ένα οικονομικό ή έστω ένα βιβλίο στατιστικής. Γιατί; Γιατί η μελέτη ενός τέτοιου βιβλίου θέλει να ξέρεις τουλάχιστον τις βασικές αριθμητικές πράξεις και να λύσεις τις ασκήσεις που θα σου δώσουν την ικανότητα να αξιολογείς αυτό που διάβασες στην εφημερίδα. Το επόμενο ερώτημα είναι “τι θέλουμε από τον έστω και ελαττωμένης ικανότητας πτυχιούχο”. Εντάξει το διοικητή μας στο στρατό δεν τον εκλέγουμε μιας και αυτό δεν μπορεί να ισχύει σε μια κοινωνία πολλών ταχυτήτων. Ναι αλλά ο πτυχιούχος της νομικής, ή άλλης βοϊδοσχολής, πέρδεται στα έδρανα της βουλής με την δική σου ψήφο (ή με την αποχή σου που μάλλον παραπέμπει σε ένοχη σιωπή). Όταν τον ψήφιζες έλεγξες την εμπειρία του; κουβέντιασες μαζί του για το πρόγραμμα του ή για το προσωπικό σου ρουσφέτι; Αν όχι, τότε έθεσες το ερώτημα του πώς θα πραγματοποιήσει τις εξαγγελίες του; Μήπως σου άρεσε το κουστούμι του κατά το “όσο σε τιμάν τα ρούχα σου δεν σε τιμά το σόι σου”; Μήπως τον ψήφισες γιατί ήταν “δικό σου παιδί”; Οι ερωτήσεις είναι ρητορικές και απλά καταδεικνύουν τα πόσα εμπόδια έχει η εμπειρία απέναντι στο πτυχίο. Η βουλή έχει ανθρώπους που ξέρουν πάρα πολύ καλά τόσο τα οικονομικά όσο και τα εργασιακά. Εσύ ξέρεις την ελληνική γλώσσα ώστε να καταλάβεις τι λένε; Όταν ο Κώστας Σημίτης έλεγε “θα φτιάξω την οικονομία” εσύ έκανες την ερώτηση “για ποιους;”. Γιατί αν δεν την έκανες είσαι τόσο φελλός ώστε πιστεύεις ότι σ’ ένα σύστημα που λέγεται καπιταλισμός είσαι ίσος με το κεφαλαιοκράτη, δηλαδή τον αρχηγό του συστήματος. Ο συγκεκριμένος μάλιστα εκτός από το πτυχίο έχει και την εμπειρία. Αλλά όταν έχει 46% ηλίθιους γιατί να μην το εκμεταλλευτεί; Και ναι είσαι ηλίθιος γιατί όταν θυσιάζεις την προσωπική σου νοημοσύνη για το προσωρινό ατομικό σου συμφέρον δεν μπορεί να λέγεσαι αλλιώς.

Η γνώση χρειάζεται και την τεχνογνωσία (έστω και με την μορφή του κουρελόχαρτου που λέγεται πτυχίο) αλλά και την εμπειρία. Το θέμα είναι ότι αυτό δεν χρειάζεται τόσο στους επάνω αλλά στους κάτω. Οι “πτυχιούχοι” καλά κρατούν. Ο απαίδευτος κι ο αμόρφωτος λαός είναι το πρόβλημα. Τελικά ο Ίλαρχος έθεσε την ερώτηση στο σωστό κοινό. Στον Έλληνα φαντάρο.

Πηγή: Έχιδνα Κερασφόρος

Τα φτερά δεν μπαίνουν στην πρίζα.

Ήρθε η ώρα αναγνώστη μου να λύσουμε το μεγάλο μυστήριο που σ’ έχει δεμένο χειροπόδαρα. Πολλές φορές έχεις ιδέες που προσπάθησες να τις κάνεις πράξη. Αλήθεια προσπάθησες; Και ναι και όχι. Αν σκέφτεσαι λίγο παραπάνω από μια αμοιβάδα (ή έναν προπονητή του καναπέ που δεν διαφέρει από την αμοιβάδα παρά μόνο στο μέγεθος) ίσως να το αποπειράθηκες κάνα δυο φορές. Τις υπόλοιπες που δεν το έκανες είναι γιατί τα όνειρά σου πήγες να τα περάσεις μέσα από κάποιο δρόμο, σωλήνα ή καλώδιο. Και κάπου εκεί σφήνωσαν. Τα έφαγε το μποτιλιάρισμα, το πουρί, ή ο ηλεκτρικός θόρυβος. Κι αυτό γιατί τα, όνειρα έχουν μια ιδιότητα. Θέλουν “αέρα” για να πετάξουν.

Αν και οι όμοιοι σου έφτιαξαν “διαδρόμους”, τα “συρματοπλέγματα” στον ουρανό είναι νοητά.

Οι σκέψεις και οι δράσεις σου είτε το θες είτε όχι είναι καρφωμένες στη γη, γιατί αν και το μυαλό σου πετάει, η “πραγματικότητα” σε προσγειώνει στη μούχλα του καθημερινού.

Μιλώντας για τις φιλοδοξίες που βλέπω ανακάλυψα ότι όσο πιο “φτερωτές” είναι τόσο θα βρεθούν αυτοί που θα σε συνετίσουν. Όμως κάθε προοδευτική ιδέα και ανακάλυψη σε όλο τον κόσμο που τον έκανε καλύτερο και έγινε πράξη έχει από πίσω της μία βασική αρχή. Δεν πατούσε σ’ αυτό που λέμε “κοινή λογική”. Κι αυτό γιατί όταν αντιγράφεις την φύση για να κάνεις την πρωτοπορία είσαι υποχρεωμένος να δεις το ότι είσαι ο μονόφθαλμος στην χώρα των τυφλών. Αλλιώς πάντα θα σταματάς μια στάση πριν τον προορισμό που ονειρεύεσαι να φτάσεις.

Παρατηρώντας τους νεοσσούς είδα πως αν αυτοί φοβηθούν να πετάξουν γιατί έμαθαν να τους ταΐζει κάποιος που “πετάει” τότε ο θάνατος είναι μονόδρομος. Το σύστημα που μας θρέφει έχει φτερά, απλά τα κρατάει για τον εαυτό του. Εμείς σαν τυφλοχήναρα κοιτάμε το σκουλήκι που μας πασάρει στο στόμα και αγνοούμε ότι αυτό έρχεται πετώντας. Στο σχολείο ο δάσκαλος μας έλεγε ότι ο έρωτας είναι εκείνη η επιθυμία του ανθρώπου να δημιουργεί προσδοκώντας έναν καλύτερο κόσμο. Έτσι του έδωσαν φτερά. Εσύ αντίθετα του τα έκοψες. Ονειρεύεσαι πλούτο (χωρίς όμως να θες να υποστείς συνέπειες, όπως η έλλειψη ηρεμίας ή ο κίνδυνος να βρεθείς πίσω από ένα κελί), δόξα (αλλά ταυτόχρονα χωρίς να εισπράττεις την δυσαρέσκεια που προκαλεί αυτή), κοινωνική θέση (που γεννά τον κοινωνικό πάτο όπου μπορείς να βρεθείς). Ακόμα και την ανάγκη σου για γνώση την έκανες ένα κορνιζαρισμένο χαρτί που όταν χρειαστεί να το υποστηρίξεις δεν γίνεται παρά το λουρί που σε δένει στο έδαφος.

Τα καφενεία και οι χώροι συνάθροισης είναι γεμάτοι από τέτοια λουριά. Ο λόγος είναι πως τα όνειρα έχουν αξία όταν έχουν φτερά. Δεν καλουπώνονται στο μποτιλιάρισμα των δρόμων. Δεν μυρίζουν την μούχλα και το πουρί του σωλήνα. Είναι μαλωμένα με την “κοινή λογική”. Συγχώρεσε με. Τα όνειρα δεν έχουν αλλά είναι φτερά. Και τα φτερά αναγνώστη μου δεν μπαίνουν στην πρίζα.

Καληνύχτα.

Το κομπόδεμα και το σκυρόδεμα.

Σ’ όλον τον κόσμο υπάρχει όνειρο. Αυτό μπορεί να είναι μια ουτοπική τρέλα στο μυαλό του ανθρώπου που το βράδυ μετράει τα’ άστρα. Όταν όμως μιλάμε για «κόσμο» ,ή «μάζα» για τους λάτρες της στατιστικής, το όνειρο είναι πεζό, πατάει στην γη και είναι συνήθως υπαγορευμένο από τους «τεχνίτες» της εξουσίας, όχι απαραίτητα σ’ ευθύ αλλά στον πλάγιο λόγο του πολιτικάντη. Ας ασχοληθούμε λοιπόν με το δεύτερο που μυρίζει λίγο μούχλα κι ας αφήσουμε τους ονειροπόλους στο βαθύ μπλε του νυχτερινού ουρανού.

Το αμερικάνικο όνειρο με την ζουμερή σύζυγο, το οικογενειακό αμάξι και το ξύλινο διώροφο σπίτι στα προάστια, το εμπεδώσαμε σε κάθε ταινία που έχουμε δει μιας και σπάνια η φράση «ξένη ταινία» παραπέμπει σε κάτι που δεν είναι αμερικάνικο. Η «μούχλα» του άλλωστε είναι το αστυνομικό εργάκι που μας ταρακουνά στον υποτονικό μας χρόνο. Έλα όμως που έχει και διαφορετικές εκδοχές ανάλογα με την χώρα που κατάγεται το «αμερικανάκι». Στην Ελλαδίτσα κάπου μετά τον πόλεμο και αφού χτίστηκε η νέα τάξη πραγμάτων πάνω στα κόκαλα ανθρώπων που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα, ανακαλύφθηκε η «κεραμίδα πάνω από το κεφάλι» και το «έχε κάτι στην άκρη για μια ώρα ανάγκης». Ο ανθρωπάκος που έχανε την αγροτική γη για να πάει στα δυο μεγάλα αστικά κέντρα ή «Στις φάμπρικες της Γερμανίας και του Βελγίου τις στοές» κατά το κλαψιάρικο λαϊκό άσμα ένιωθε ξεκρέμαστος. Έτσι πιάστηκε από το πεζό όνειρο για να έχει έναν λόγο ν’ ανασάνει. Έχτισε δυο πόλεις που θα ιστορικά μπορούν να τις πουν τα «τέρατα της αντιπαροχής», για να μπει σε μια σπηλιά από σκυρόδεμα, μιας και το κρύο της Ελλάδας δεν έχει μπει σαν διαφήμιση στις αφίσες του ΕΟΤ. Πολλοί τον εκμεταλλεύτηκαν για να του φτιάξουν αυτήν την αλυσίδα. Άλλωστε αυτός που δουλεύει με τα χέρια μόνο αλυσίδα μπορεί να κατέχει και μόνον αυτή μπορεί να χάσει. Το πότε ορίζεται από την ικανότητα του ν’ αντιληφθεί ότι είναι αλυσοδεμένος. Ο χειρότερος εχθρός της ελευθερίας είναι γνωστό ότι αποκτά εικόνα στο πρόσωπο του ευτυχισμένου σκλάβου. Οι κρίκοι της αλυσίδας του σκυροδέματος είναι οι λογαριασμοί που πρέπει να πληρώνει ο κακομοίρης για να διατηρεί την σκλαβιά του μιας και το να μείνεις στον δρόμο πιστέψτε με είναι αρκετά επικίνδυνο. Έτσι το «δικαίωμα του σκυροδέματος» έγινε το κερδοφόρο εμπόρευμα στα χέρια των επιτηδείων. Ποιοι είναι αυτοί; Σας παίρνουν τηλέφωνο σαν «Τράπεζες για το στεγαστικό», σαν «τηλεφωνικές εταιρίες» έχουν την μορφή του υπαλλήλου της ηλεκτρικής εταιρίας όταν σας κόβει το ρεύμα ή του φακέλου με τους λογαριασμούς που σας φέρνει ο ταχυδρόμος για να πληρώσετε. Βαριά αλυσίδα το σκυρόδεμα.

Κι επειδή μια αλυσίδα δεν είναι ποτέ αρκετή ας πιάσουμε και την δεύτερη μιας και τις υπόλοιπες (αμάξι, κοινωνική θέση και άλλες πολλές) θέλουν βιβλίο για την περιγραφή τους. Το κομπόδεμα έχει δύο πηγές. Την κληρονομική που έγινε από την πονηρία ή την τύχη κάποιου προγόνου και προορίζεται να καταναλωθεί από κάποιον «ανίκανο» απόγονο και την προσωπική που ο δημιουργός είναι ο «μικρός θεός» που κρύβει ο καθένας. Φυσικά έφτασε μια μόνο κρίση και ένα χρηματιστήριο για να μας αποδείξει πως η «ασφάλεια» που μας παρέχει είναι κούφια όπως το υλικό που είναι φτιαγμένη. Το «κομπόδεμα» είναι ένα ψέμα που μας εξασφαλίζει το ότι δεν θα τρελαθούμε όταν το «κακό» συμβεί. Γιατροί, δικηγόροι, χρηματιστές, κράτος είναι έτοιμοι να το κατασπαράξουν με την πρώτη ευκαιρία που τους δίνει η αδυναμία μας να κάνουμε πραγματική και κοινωνική ή προσωπική ζωή (άλλωστε οι περισσότερες αρρώστιες στο σύγχρονο κόσμο προέρχονται από το δηλητήριο που καταναλώνουμε ώστε να είναι ανεκτή η ύπαρξη μας). 

Αφού λοιπόν σου μίλησα για τις δυο βασικές αλυσίδες ίσως θα έχεις την απορία γιατί σου κάνω τον έξυπνο. Γιατί είμαι αυτός που είναι δεμένος δίπλα σου. Δεν ξέρω αν έχω λύση γι αυτό και αν είχα αν θα την μοιραζόμουνα μαζί σου. Πάντως να θυμάσαι τι σε κρατάει δεμένο είναι ένα βήμα προς την απελευθέρωση δεν ξέρω ίσως τον τρόπο αλλά καταλαβαίνω τον λόγο και ετοιμάζομαι αργά αλλά σταθερά να γίνω αυτό που τόσα χρόνια φοβάσαι. Ένας ελεύθερος ευτυχισμένος άνθρωπος. Δεν σου λέω περισσότερα μιας και αν μιλήσω παραπάνω θα αρχίσει να μου διαφεύγει.

Καλή λευτεριά.