Όταν η εμπειρία δεν αξιοποιείται από τους πτυχιούχους.

Η συλλογή εμπειριών είναι το χόμπι μου λατρευτέ αναγνώστη. Το πρόβλημα βέβαια είναι ότι ποτέ δεν ξέρεις πότε μια εμπειρία είναι χρήσιμη και πότε όχι. Αν ξέρεις από προγραμματισμό (κι αν δεν ξέρεις ξεκινά μιας και είναι κάτι χρήσιμο που αν το δεις βιοποριστικά είναι σχεδόν άχρηστο) οι εμπειρίες είναι σαν τις βιβλιοθήκες και τα αντικείμενα σε μια αντικειμενοστραφή γλώσσα. Υπάρχουν, αλλά αν δεν έχεις την ικανότητα και την γνώση χρήσης απλά πιάνουν άχρηστο χώρο στο σκληρό σου δίσκο. Έτσι σαν συλλέκτης πέρασα από την ομάδα εμπειριών που λέγεται “Ελληνικός στρατός”. Φυσικά αν μάθεις ό,τι λέει το πρόγραμμα τότε είσαι ό,τι και οι χιλιάδες πτυχιούχοι της χώρας μας. Άνεργος με τίτλο σπουδών. Στην θητεία αξίζουν οι συζητήσεις με ανθρώπους που δεν θα μπορούσες να τους συναντήσεις με άλλο τρόπο.

Μια μέρα όταν κάναμε αγγαρείες σε μια απόσπαση μου έθεσαν επιβλέποντα αξιωματικό έναν Ίλαρχο που η ηλικία του έδειχνε ότι ανήκε στην ομάδα των στρατιωτικών που προτίμησαν αυτήν την δουλειά για να μην βόσκουν γίδια σαν υποτακτικοί του πρωτότοκου αδερφού τους. Συνήθως η συγκεκριμένη κατηγορία είναι απεχθής μιας και κουβαλάνε πολλά κόμπλεξ αλλά το βλέμμα αυτού του ανθρώπου παρέπεμπε περισσότερο σε βουδιστή μοναχό παρά σε Έλληνα καραβανά. Όταν τελειώσαμε την δουλειά, αντί να μας στείλει πίσω για να πάμε σε άλλη αγγαρεία μας έβαλε να καθίσουμε και φυσικά αναμενόμενο ήταν να πιάσουμε την κουβέντα. Όταν τον ρωτήσαμε γιατί βρίσκεται μαζί μας ενώ μπορούσε να κάνει κάτι πιο αξιόλογο μας είπε μια ιστορία. 

Κάποτε σ’ ένα συμβούλιο αξιωματικών εκπονήθηκε ένα σχέδιο διακίνησης στρατιωτικών φορτηγών από μια γέφυρα. Τον κάλεσαν σαν ειδικό στον τομέα μιας και είχε την μέγιστη εμπειρία σ’ αυτό το είδος. Φυσικά επειδή δεν είχε τα πτυχία των συναδέλφων του ο λόγος του ήταν ελάσσων. Τα “κεφάλια” απέρριψαν όλα τα σχέδια γιατί η γέφυρα καταστρέφονταν μόλις θα περνούσαν τα τελευταία τρία φορτηγά. Τότε έθεσε την ερώτηση: “Κύριοι εξασφαλίσαμε το γεγονός ότι θα περάσει η πομπή από την γέφυρα για να ανησυχούμε για τα τελευταία τρία;”. Φυσικά η απάντηση ήταν σιωπή για το συγκεκριμένο θέμα. Ας έρθουμε λοιπόν στην εφαρμογή της ερώτησης στον υπόλοιπο κόσμο.

Ζούμε σ’ ένα σύστημα αξιών που η αξία ενός ανθρώπου δεν καθορίζεται από την εμπειρία ή την γνώση του αλλά από το πτυχίο. Έτσι η ιεραρχία δεν ορίζεται από την ικανότητα πάνω στο αντικείμενο αλλά από το πόσο φυτό είσαι σε κάποια σχολή και από το τι μέσον έχεις για να αναρριχηθείς. Οι οικονομικές αναλύσεις καθορίζονται από οικονομολόγους που δηλώνουν υποταγή στο σύστημα και τις αρθρογραφούν δημοσιογράφοι που είναι αυλικοί του εκάστοτε επιχειρηματία. Εμείς οι άσχετοι διαβάζουμε την “ανεξάρτητη εφημερίδα” που είναι κατευθυνόμενη ή ακόμα χειρότερα μόνο τον τίτλο της. Φυσικά σαν μαλθακοί δεν έχουμε διαβάσει ούτε ένα οικονομικό ή έστω ένα βιβλίο στατιστικής. Γιατί; Γιατί η μελέτη ενός τέτοιου βιβλίου θέλει να ξέρεις τουλάχιστον τις βασικές αριθμητικές πράξεις και να λύσεις τις ασκήσεις που θα σου δώσουν την ικανότητα να αξιολογείς αυτό που διάβασες στην εφημερίδα. Το επόμενο ερώτημα είναι “τι θέλουμε από τον έστω και ελαττωμένης ικανότητας πτυχιούχο”. Εντάξει το διοικητή μας στο στρατό δεν τον εκλέγουμε μιας και αυτό δεν μπορεί να ισχύει σε μια κοινωνία πολλών ταχυτήτων. Ναι αλλά ο πτυχιούχος της νομικής, ή άλλης βοϊδοσχολής, πέρδεται στα έδρανα της βουλής με την δική σου ψήφο (ή με την αποχή σου που μάλλον παραπέμπει σε ένοχη σιωπή). Όταν τον ψήφιζες έλεγξες την εμπειρία του; κουβέντιασες μαζί του για το πρόγραμμα του ή για το προσωπικό σου ρουσφέτι; Αν όχι, τότε έθεσες το ερώτημα του πώς θα πραγματοποιήσει τις εξαγγελίες του; Μήπως σου άρεσε το κουστούμι του κατά το “όσο σε τιμάν τα ρούχα σου δεν σε τιμά το σόι σου”; Μήπως τον ψήφισες γιατί ήταν “δικό σου παιδί”; Οι ερωτήσεις είναι ρητορικές και απλά καταδεικνύουν τα πόσα εμπόδια έχει η εμπειρία απέναντι στο πτυχίο. Η βουλή έχει ανθρώπους που ξέρουν πάρα πολύ καλά τόσο τα οικονομικά όσο και τα εργασιακά. Εσύ ξέρεις την ελληνική γλώσσα ώστε να καταλάβεις τι λένε; Όταν ο Κώστας Σημίτης έλεγε “θα φτιάξω την οικονομία” εσύ έκανες την ερώτηση “για ποιους;”. Γιατί αν δεν την έκανες είσαι τόσο φελλός ώστε πιστεύεις ότι σ’ ένα σύστημα που λέγεται καπιταλισμός είσαι ίσος με το κεφαλαιοκράτη, δηλαδή τον αρχηγό του συστήματος. Ο συγκεκριμένος μάλιστα εκτός από το πτυχίο έχει και την εμπειρία. Αλλά όταν έχει 46% ηλίθιους γιατί να μην το εκμεταλλευτεί; Και ναι είσαι ηλίθιος γιατί όταν θυσιάζεις την προσωπική σου νοημοσύνη για το προσωρινό ατομικό σου συμφέρον δεν μπορεί να λέγεσαι αλλιώς.

Η γνώση χρειάζεται και την τεχνογνωσία (έστω και με την μορφή του κουρελόχαρτου που λέγεται πτυχίο) αλλά και την εμπειρία. Το θέμα είναι ότι αυτό δεν χρειάζεται τόσο στους επάνω αλλά στους κάτω. Οι “πτυχιούχοι” καλά κρατούν. Ο απαίδευτος κι ο αμόρφωτος λαός είναι το πρόβλημα. Τελικά ο Ίλαρχος έθεσε την ερώτηση στο σωστό κοινό. Στον Έλληνα φαντάρο.

Πηγή: Έχιδνα Κερασφόρος

Τα φτερά δεν μπαίνουν στην πρίζα.

Ήρθε η ώρα αναγνώστη μου να λύσουμε το μεγάλο μυστήριο που σ’ έχει δεμένο χειροπόδαρα. Πολλές φορές έχεις ιδέες που προσπάθησες να τις κάνεις πράξη. Αλήθεια προσπάθησες; Και ναι και όχι. Αν σκέφτεσαι λίγο παραπάνω από μια αμοιβάδα (ή έναν προπονητή του καναπέ που δεν διαφέρει από την αμοιβάδα παρά μόνο στο μέγεθος) ίσως να το αποπειράθηκες κάνα δυο φορές. Τις υπόλοιπες που δεν το έκανες είναι γιατί τα όνειρά σου πήγες να τα περάσεις μέσα από κάποιο δρόμο, σωλήνα ή καλώδιο. Και κάπου εκεί σφήνωσαν. Τα έφαγε το μποτιλιάρισμα, το πουρί, ή ο ηλεκτρικός θόρυβος. Κι αυτό γιατί τα, όνειρα έχουν μια ιδιότητα. Θέλουν “αέρα” για να πετάξουν.

Αν και οι όμοιοι σου έφτιαξαν “διαδρόμους”, τα “συρματοπλέγματα” στον ουρανό είναι νοητά.

Οι σκέψεις και οι δράσεις σου είτε το θες είτε όχι είναι καρφωμένες στη γη, γιατί αν και το μυαλό σου πετάει, η “πραγματικότητα” σε προσγειώνει στη μούχλα του καθημερινού.

Μιλώντας για τις φιλοδοξίες που βλέπω ανακάλυψα ότι όσο πιο “φτερωτές” είναι τόσο θα βρεθούν αυτοί που θα σε συνετίσουν. Όμως κάθε προοδευτική ιδέα και ανακάλυψη σε όλο τον κόσμο που τον έκανε καλύτερο και έγινε πράξη έχει από πίσω της μία βασική αρχή. Δεν πατούσε σ’ αυτό που λέμε “κοινή λογική”. Κι αυτό γιατί όταν αντιγράφεις την φύση για να κάνεις την πρωτοπορία είσαι υποχρεωμένος να δεις το ότι είσαι ο μονόφθαλμος στην χώρα των τυφλών. Αλλιώς πάντα θα σταματάς μια στάση πριν τον προορισμό που ονειρεύεσαι να φτάσεις.

Παρατηρώντας τους νεοσσούς είδα πως αν αυτοί φοβηθούν να πετάξουν γιατί έμαθαν να τους ταΐζει κάποιος που “πετάει” τότε ο θάνατος είναι μονόδρομος. Το σύστημα που μας θρέφει έχει φτερά, απλά τα κρατάει για τον εαυτό του. Εμείς σαν τυφλοχήναρα κοιτάμε το σκουλήκι που μας πασάρει στο στόμα και αγνοούμε ότι αυτό έρχεται πετώντας. Στο σχολείο ο δάσκαλος μας έλεγε ότι ο έρωτας είναι εκείνη η επιθυμία του ανθρώπου να δημιουργεί προσδοκώντας έναν καλύτερο κόσμο. Έτσι του έδωσαν φτερά. Εσύ αντίθετα του τα έκοψες. Ονειρεύεσαι πλούτο (χωρίς όμως να θες να υποστείς συνέπειες, όπως η έλλειψη ηρεμίας ή ο κίνδυνος να βρεθείς πίσω από ένα κελί), δόξα (αλλά ταυτόχρονα χωρίς να εισπράττεις την δυσαρέσκεια που προκαλεί αυτή), κοινωνική θέση (που γεννά τον κοινωνικό πάτο όπου μπορείς να βρεθείς). Ακόμα και την ανάγκη σου για γνώση την έκανες ένα κορνιζαρισμένο χαρτί που όταν χρειαστεί να το υποστηρίξεις δεν γίνεται παρά το λουρί που σε δένει στο έδαφος.

Τα καφενεία και οι χώροι συνάθροισης είναι γεμάτοι από τέτοια λουριά. Ο λόγος είναι πως τα όνειρα έχουν αξία όταν έχουν φτερά. Δεν καλουπώνονται στο μποτιλιάρισμα των δρόμων. Δεν μυρίζουν την μούχλα και το πουρί του σωλήνα. Είναι μαλωμένα με την “κοινή λογική”. Συγχώρεσε με. Τα όνειρα δεν έχουν αλλά είναι φτερά. Και τα φτερά αναγνώστη μου δεν μπαίνουν στην πρίζα.

Καληνύχτα.

Το κομπόδεμα και το σκυρόδεμα.

Σ’ όλον τον κόσμο υπάρχει όνειρο. Αυτό μπορεί να είναι μια ουτοπική τρέλα στο μυαλό του ανθρώπου που το βράδυ μετράει τα’ άστρα. Όταν όμως μιλάμε για «κόσμο» ,ή «μάζα» για τους λάτρες της στατιστικής, το όνειρο είναι πεζό, πατάει στην γη και είναι συνήθως υπαγορευμένο από τους «τεχνίτες» της εξουσίας, όχι απαραίτητα σ’ ευθύ αλλά στον πλάγιο λόγο του πολιτικάντη. Ας ασχοληθούμε λοιπόν με το δεύτερο που μυρίζει λίγο μούχλα κι ας αφήσουμε τους ονειροπόλους στο βαθύ μπλε του νυχτερινού ουρανού.

Το αμερικάνικο όνειρο με την ζουμερή σύζυγο, το οικογενειακό αμάξι και το ξύλινο διώροφο σπίτι στα προάστια, το εμπεδώσαμε σε κάθε ταινία που έχουμε δει μιας και σπάνια η φράση «ξένη ταινία» παραπέμπει σε κάτι που δεν είναι αμερικάνικο. Η «μούχλα» του άλλωστε είναι το αστυνομικό εργάκι που μας ταρακουνά στον υποτονικό μας χρόνο. Έλα όμως που έχει και διαφορετικές εκδοχές ανάλογα με την χώρα που κατάγεται το «αμερικανάκι». Στην Ελλαδίτσα κάπου μετά τον πόλεμο και αφού χτίστηκε η νέα τάξη πραγμάτων πάνω στα κόκαλα ανθρώπων που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα, ανακαλύφθηκε η «κεραμίδα πάνω από το κεφάλι» και το «έχε κάτι στην άκρη για μια ώρα ανάγκης». Ο ανθρωπάκος που έχανε την αγροτική γη για να πάει στα δυο μεγάλα αστικά κέντρα ή «Στις φάμπρικες της Γερμανίας και του Βελγίου τις στοές» κατά το κλαψιάρικο λαϊκό άσμα ένιωθε ξεκρέμαστος. Έτσι πιάστηκε από το πεζό όνειρο για να έχει έναν λόγο ν’ ανασάνει. Έχτισε δυο πόλεις που θα ιστορικά μπορούν να τις πουν τα «τέρατα της αντιπαροχής», για να μπει σε μια σπηλιά από σκυρόδεμα, μιας και το κρύο της Ελλάδας δεν έχει μπει σαν διαφήμιση στις αφίσες του ΕΟΤ. Πολλοί τον εκμεταλλεύτηκαν για να του φτιάξουν αυτήν την αλυσίδα. Άλλωστε αυτός που δουλεύει με τα χέρια μόνο αλυσίδα μπορεί να κατέχει και μόνον αυτή μπορεί να χάσει. Το πότε ορίζεται από την ικανότητα του ν’ αντιληφθεί ότι είναι αλυσοδεμένος. Ο χειρότερος εχθρός της ελευθερίας είναι γνωστό ότι αποκτά εικόνα στο πρόσωπο του ευτυχισμένου σκλάβου. Οι κρίκοι της αλυσίδας του σκυροδέματος είναι οι λογαριασμοί που πρέπει να πληρώνει ο κακομοίρης για να διατηρεί την σκλαβιά του μιας και το να μείνεις στον δρόμο πιστέψτε με είναι αρκετά επικίνδυνο. Έτσι το «δικαίωμα του σκυροδέματος» έγινε το κερδοφόρο εμπόρευμα στα χέρια των επιτηδείων. Ποιοι είναι αυτοί; Σας παίρνουν τηλέφωνο σαν «Τράπεζες για το στεγαστικό», σαν «τηλεφωνικές εταιρίες» έχουν την μορφή του υπαλλήλου της ηλεκτρικής εταιρίας όταν σας κόβει το ρεύμα ή του φακέλου με τους λογαριασμούς που σας φέρνει ο ταχυδρόμος για να πληρώσετε. Βαριά αλυσίδα το σκυρόδεμα.

Κι επειδή μια αλυσίδα δεν είναι ποτέ αρκετή ας πιάσουμε και την δεύτερη μιας και τις υπόλοιπες (αμάξι, κοινωνική θέση και άλλες πολλές) θέλουν βιβλίο για την περιγραφή τους. Το κομπόδεμα έχει δύο πηγές. Την κληρονομική που έγινε από την πονηρία ή την τύχη κάποιου προγόνου και προορίζεται να καταναλωθεί από κάποιον «ανίκανο» απόγονο και την προσωπική που ο δημιουργός είναι ο «μικρός θεός» που κρύβει ο καθένας. Φυσικά έφτασε μια μόνο κρίση και ένα χρηματιστήριο για να μας αποδείξει πως η «ασφάλεια» που μας παρέχει είναι κούφια όπως το υλικό που είναι φτιαγμένη. Το «κομπόδεμα» είναι ένα ψέμα που μας εξασφαλίζει το ότι δεν θα τρελαθούμε όταν το «κακό» συμβεί. Γιατροί, δικηγόροι, χρηματιστές, κράτος είναι έτοιμοι να το κατασπαράξουν με την πρώτη ευκαιρία που τους δίνει η αδυναμία μας να κάνουμε πραγματική και κοινωνική ή προσωπική ζωή (άλλωστε οι περισσότερες αρρώστιες στο σύγχρονο κόσμο προέρχονται από το δηλητήριο που καταναλώνουμε ώστε να είναι ανεκτή η ύπαρξη μας). 

Αφού λοιπόν σου μίλησα για τις δυο βασικές αλυσίδες ίσως θα έχεις την απορία γιατί σου κάνω τον έξυπνο. Γιατί είμαι αυτός που είναι δεμένος δίπλα σου. Δεν ξέρω αν έχω λύση γι αυτό και αν είχα αν θα την μοιραζόμουνα μαζί σου. Πάντως να θυμάσαι τι σε κρατάει δεμένο είναι ένα βήμα προς την απελευθέρωση δεν ξέρω ίσως τον τρόπο αλλά καταλαβαίνω τον λόγο και ετοιμάζομαι αργά αλλά σταθερά να γίνω αυτό που τόσα χρόνια φοβάσαι. Ένας ελεύθερος ευτυχισμένος άνθρωπος. Δεν σου λέω περισσότερα μιας και αν μιλήσω παραπάνω θα αρχίσει να μου διαφεύγει.

Καλή λευτεριά.

Η Μήτρα η Σπηλιά και το καλώδιο.

Πάντα είχα την απορία αν ζω έναν κόσμο ψευδαισθήσεων. Με την σπηλιά του Πλάτωνα δεν τα είχα καλά αλλά το κακό είναι ότι με το μικρό φτωχό μυαλό μου, οι διακριτές τιμές μεταξύ αλήθειας και ψευδαίσθησης δεν είναι ορατές. Το να ζει ο καθένας στον κόσμο του δεν τον αποσυνδέει από το περιβάλλον. Το λάθος που κάνουμε όλοι. Είμαστε συνδεδεμένοι με την φαντασίωση των κούφιων ονείρων μιας ζωής που μας υπαγορεύουν με ερεθίσματα από το “φυσικό” περιβάλλον. Από την τυπογραφική μήτρα του Γουτεμβέργιου μέχρι την ψηφιακή μήτρα του Matrix. Από το οικογενειακό περιβάλλον μέχρι τον τάφο δεχόμαστε το παρά φύση σαν φυσικό.

Αλλά οι αντιστάσεις μας είναι ανύπαρκτες. Βλέπετε το καλώδιο σύνδεσης είναι πολύ ισχυρό και πλεγμένο χιλιάδες χρόνια πριν την φυσική μας ύπαρξη. Η παιδική μας σοκολάτα, ο καφές και τα τσιγάρα, το ποτό της “εξομολόγησης” ή η “ομαδάρα μας” μιας και η μοναξιά παραπέμπει πάντα σε κάτι τρομερό. Το καλώδιο ορίζει και την συμπεριφορά μας. Κάθε τι άλλο πέρα από την περπατημένη ψευδαίσθηση (ακόμα και αν δεν αποτελεί πραγματικότητα) δεν είναι παρά το μήλο της Εδέμ. Και αν η φαντασίωση είναι ποινικοποιημένη ας φανταστούμε τι είναι η πραγματικότητα; Εδώ και χρόνια συμπέρανα ότι το συνώνυμο της λέξης διάβολος λέγεται αλήθεια.

Στην σπηλιά μας δεχόμαστε διάφορες επισκέψεις. Όλες καλοδεχούμενες κατά την ταμπέλα του παλιού κόμικ “Ξένε δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τους ξένους αρκεί να είναι από τον τόπο μας”.Έτσι πορευόμαστε σαν ανακυκλώσιμα υλικά στο κοινωνικό μας σκοτάδι μιας και το φως της πραγματικότητας μπορεί να μας κάψει. Ζούμε τις μικρές μας ιστορίες κατά το άσμα αλλά ο τόπος είναι απροσδιόριστος όπως και ο χρόνος με μια εικασία γραμμικότητας σαν τα μυρμήγκια στο πλατό ενός πικάπ. Η αλλαγή άλλωστε σκοτώνει την ασφάλεια και αυτό είναι ένας από τους ζωτικούς ακροδέκτες της σύνδεσης μας.

Θα μου πείτε ότι ίσως δεν καταλάβατε τίποτα από τα παραπάνω. Θα μπορείτε να το παρομοιάσετε με το παραλήρημα κάποιου που λέει ότι του κατέβει. Θα σας πω λοιπόν την αλήθεια. Έχετε απόλυτο δίκιο. Κι αυτό γιατί είστε ακόμα συνδεδεμένοι. Δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να κατανοήσετε κάποιον που βρίσκεται σε διαδικασία αποσύνδεσης. Σας εύχομαι Όνειρα γλυκά και αιώνια.

Υ.Γ. Το καλώδιο κόπηκε.

Το σπαθί με τα φτερά

Όταν οι Ισπανοί κονκισταντόρες μπήκαν στο Μεξικό βρήκαν μια αυτοκρατορία που σαν έθιμο είχε να θυσιάζει τους αιχμαλώτους στον Θεό Ήλιο. Το τελετουργικό περιελάμβανε μια μάχη όπου ο θυσιαζόμενος έπρεπε να πολεμήσει έχοντας σαν όπλο ένα σπαθί που είχε λάμες από φτερά απέναντι στους στρατιώτες του αυτοκράτορα που είχαν σπαθιά με δόντια από οψιδιανό (ηφαιστειακό γυαλί που χρησιμοποιήθηκε σαν βοηθητικό μέσω κοπής κατά την εποχή του χαλκού στον Κυκλαδικό και τον Μινωικό πολιτισμό). Αυτό ήταν η “μεγαλοψυχία” της αυτοκρατορίας των Αζτέκων (ότι έδιναν “ευκαιρίες” ακόμα και στους εχθρούς τους). Φυσικά όλα αυτά καταγράφονταν σε εικόνες γιατί κράτος χωρίς γραφειοκρατεία είναι ομελέτα χωρίς αυγά.

Μια φυλή κοντά στην σημερινή Γουατεμάλα επαναστάτησε και φυσικά ο αυτοκρατορικός στρατός του “Θεού Ήλιου” κατέστειλε την εξέγερση. Συλλαμβάνουν τον φύλαρχο και φυσικά έκαναν ότι κάνουν με όποιον σηκώνει κεφάλι οι αυτοκρατορίες. Του έδωσαν το σπαθί που ήταν φτιαγμένο από φτερά τον έδεσαν στον πάσσαλο και έστειλαν την αυτοκρατορική φρουρά να επιτελέσει το μακάβριο έργο της παρουσία θεατών σε μια μάχη που θύμιζε Ρωμαϊκή αρένα στο πιο αισχρό. Ελάτε όμως που ο φύλαρχος ήταν παλικάρι και με το σπαθί του που δεν έκοβε έκανε αυτό που οι ανίκανοι που περιστοιχίζουν έναν αυτοκράτορα δεν μπορούν να κάνουν. Σκότωσε τους είκοσι πρώτους και η υπόλοιπη φρουρά φοβόταν να πλησιάσει. Ο Αυτοκράτορας τρομοκρατημένος ζήτησε από το θύμα αυτής της μακάβριας τελετής να σταματήσει να τους σκοτώνει κι αυτός θα τον έκανε αρχιστράτηγο του. Τότε ο γενναίος επαναστάτης πέταξε το σπαθί ξάπλωσε κάτω και του είπε “προτιμώ να μου ξεριζώσεις την καρδιά παρά να είμαι δίπλα σου”. Έτσι και έγινε πέθανε αφού απέδειξε πρώτα ότι οι αντίπαλοι του ήταν ανάξιοι του.

Μακάβρια ιστορία του παρελθόντος που όμως γίνεται σήμερα και στην χώρα μας. Λέγεται διαγωνισμοί του ΑΣΕΠ. Παίρνετε ένα σπαθί με φτερά που είναι τα πτυχία σας και παλεύετε με τα σπαθιά από οψιδιανό που είναι οι φωτογραφικές διατάξεις των εκάστοτε διαγωνισμών. Αν νικήσετε τότε παρατείνετε τη ζωή σας αλλιώς το σύστημα σαν πιο έξυπνο αντί να σας θυσιάσει (μια και η καρδιά είναι μία) σας τρώει τα παράβολα από την τσέπη. Φυσικά επειδή δεν έχετε την γενναιότητα του φυλάρχου της ιστορίας μας, δέχεστε να γίνετε απολογητές του συστήματος για το “δικαίωμα στην εργασία” και ο “αυτοκράτορας” (που ζει κάπου στη Ευρώπη και δεν τον ξέρουμε γιατί είναι αρκετά έξυπνος) τρίβει τα χέρια του. Αυτά θυμήθηκα όταν είδα ξανά αυτό το παιχνίδι και βέβαια είναι καλό να θυμόμαστε ότι καλύτερα νεκρός στον Θεό ήλιο παρά ζωντανός δίπλα στον τύραννο (ή κάλιο πρώτος στο χωριό σου παρά δεύτερος στην πόλη).

Πηγή: Έχιδνα