Από την Αφροδίτη στην Ήρα.

Μια οδυνηρή σκέψη. Πολλά δεινά πηγάζουν από τα πρέπει της ζωής μας. Έχοντας λοιπόν ζήσει σε μια περιοχή που ήταν ένα χωριό εγκλωβισμένο στην πόλη ανακάλυψα το βασικό. Την πηγή της δυστυχίας. Χρησιμοποιώ τους θεούς της Αρχαιότητας μόνο για έναν λόγο. Γιατί είναι ανθρώπινοι. Έτσι το καλό και το κακό έχει άρωμα γυναίκας. Κι αυτό φίλοι μου γιατί οι άντρες ουσιαστικά είμαστε επισκέπτες ακόμα και στα σπίτια μας. Τα πάντα χτίζονται με βάση το άλλο φύλο μιας και ακόμα και τα οικονομικά μας αφορούν κανένα πακέτο τσιγάρα ή κάποια ασχολία που καταδεικνύει τον αυτισμό μας. Παρά λοιπόν την ουρά του παγονιού που απλώνουμε ξέρουμε καλά ποιος έχει το πάνω χέρι. Και μόλις πιάσαμε το ιερό ζώο της θεάς που θα καταλήξει ο συλλογισμός μου. Αλλά ας δούμε από την Αφροδίτη που είναι η θεά του θέλω (γι αυτό είναι και η μητέρα του Έρωτα) πως καταλήγουμε στην Ήρα.
Όλοι έχουμε συναντήσει μια Ήρα στην ζωή μας. Αν εξαιρέσουμε μερικές που δεν ήταν ικανές να γίνουν, ναι είναι αυτή που μας έχει μεγαλώσει. Το οργισμένο θηλυκό που διαχειρίζεται τα πάντα στην προσπάθεια να πετύχει τον σκοπό του. Ποιος είναι αυτός; Μα Φυσικά να μας Μεγαλώσει. Αν δούμε την οικογένεια σαν σύνολο τότε θα μιλούσαμε για την Εστία. Αλλά έλα που οι περισσότεροι από εμάς κρύβουμε έναν μικρό Δία μέσα μας. Αν θέλετε να νιώσετε το πάνθεον δεν έχετε παρά να πάτε σε μια φτωχογειτονιά. Φυσικά πριν η ηρωίδα μας ήταν η Αφροδίτη.
Στο βαλτότοπο που έβγαλα το γυμνάσιο είχαμε πολλά κοριτσάκια που είχαν μεγαλώσει λίγο παραπάνω από το κανονικό. Όταν μεγαλώνεις υπάρχει η επιθυμία. Οι μικρές Αφροδίτες στην εποχή μου δεν προλάβαιναν να πάνε στο λύκειο. Ένα καλοκαίρι απόγευμα Σαββάτου την ώρα που πηγαίναμε να χαζολογήσουμε με κανένα φίλο τις βλέπαμε με νυφικό φτιαγμένο να κρύβει την κοιλιά της εγκυμοσύνης και το βλέμμα του “τι πάω να κάνω;”. Τις βλέπω και τώρα σαν σαραντάρες με το βλέμμα του “τι έχω ζήσει;”. Όντως οι πιο πολλές είναι στην κατάσταση που δεν μπόρεσαν να χαρούν ούτε την μητρότητα. Είναι χαμένες ανάμεσα στις δύο θεές. Άλλοτε με κοιτάνε χαρούμενες και άλλοτε με μια κακιά που θα έκανε και την Ήρα να τρομάξει. Αυτές που κατάφεραν ν' αργήσουν στο γεγονός που ικανοποιεί όλους τους άλλους εκτός από τους άμεσα ενδιαφερόμενους είναι οι πιο χαρούμενες.
Κατά συνέπεια έχετε βρει την πηγή της δυστυχίας και εσείς. Ναι φίλοι μου λέγεται γάμος. Είναι κάτι που κατά την γνώμη μου ξεφτιλίζει δύο ανθρώπους. Κι αυτό γιατί; Γιατί απλά μετατρέπει την σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων σε κόλλες Α4. Ο άντρας ουσιαστικά χάνει την ευκαιρία να αποδείξει ένα από τα χαρακτηριστικά του ανδρισμού του. Τον λόγο τιμής. Ναι αγαπητοί μου. Δεν μπορεί κανένας ληξίαρχος, ιερέας ή δήμαρχος, να ορίζει αυτό που εσύ νιώθεις για την γυναίκα που έχεις δίπλα σου. Βέβαια υπάρχουν και αυτοί που δεν έχουν αυτό το χαρακτηριστικό. Γι αυτόν τον λόγω όμως υπάρχουν και τα γηροκομεία. Από την άλλη η γυναίκα μέσα σ' ένα συμβόλαιο χάνει την θηλυκότητα της. Χάνει την δυνατότητα να νιώθει κάτι πέρα από τις υποχρεώσεις του ρόλου της. Κι αυτός ο ρόλος απλά ορίζεται από την κοινωνία. Την γυναίκα την θέλει κάτι σαν παιδομηχανή που βγάζει γρανάζια για ένα μηχάνημα που καταναλώνει τα εξαρτήματα του. Έτσι αρχικά σκληραίνει μετά αρχίζει και κουρεύεται σαν άντρας γιατί είναι πολυτέλεια το να φροντίζει τον εαυτό της. Τέλος γίνεται η γνωστή πεθερά που θα καταδυναστεύσει μια νέα γενιά γυναικών που το μόνο αμάρτημα πάνω τους είναι τα νιάτα. Από Αφροδίτη έχει γίνει Ήρα.
Κάποτε λοιπό η Ήρα ήρθε και με ρώτησε το γιατί. Γιατί ξέφυγα; Για έναν και μόνο λόγο. Γιατί στην ζωή εκτός από το πρέπει υπάρχει και το θέλω και το μπορώ. Ο κόσμος δεν ένα σπίτι φτιαγμένο από ένα υλικό. Η απόλαυση του αλητεύεις άσκοπα για να δεις τον κόσμο είναι κάτι που το κάνεις νέος. Χωρίς πρέπει. Όταν κάνεις τέχνη ξέρεις πως θα πεθάνεις στην ψάθα και θα ζουν άλλοι από το έργο σου. Πάλι δεν σε νοιάζει. Σ' ανταμείβουν τα έργα σου μέχρι το στομάχι σου να κολλήσει στην πλάτη. Η γυναίκα που σ' αρέσει είναι γιατί δεν σε νοιάζει τι θα γίνει αλλά τι θα σου βγάλει. Όσοι πάει και όπως πάει. Η δυστυχία λοιπών είναι μια γραμμή που μας πάει από την ομορφιά της Αφροδίτης στην εξουσία της Ήρας και αποτελείται από μια και μόνο λέξη. Πρέπει.

Πηγή: ΜΥΘΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

Η μεγάλη αρρώστια

Οι περισσότεροι που ζούμε στον ελλαδικό χώρο έχουμε ένα περίεργο βίτσιο. Αφού ξεχάσουμε τα δυο αυγά Τουρκίας μιλάμε για τον “Χρυσό αιώνα”. Φυσικά ξεχνάμε ότι αυτό είναι κάτι που αφορά ανθρώπους που έχουν πεθάνει. Η παροιμία “τα στερνά τιμούν τα πρώτα” μάλλον μας αφήνει αδιάφορους. Απόλυτα κατανοητό αν και παράλογο. Κι αυτό γιατί για να τιμήσεις τα πρώτα θέλει κόπο. Ο αιώνας που αναφέρουμε έχει να κάνει με την ανάπτυξη του ορθολογισμού. Απαραίτητο στοιχείο είναι η γνώση και το θάρρος. Δυστυχώς από τον Έλληνα λείπουν και τα δύο. Κι όχι τώρα. Και τότε έλειπαν. Δυστυχώς αν δούμε όλους τους φιλόσοφους έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Άσχημο τέλος.
Η κλασική εποχή έχει μια μεγάλη αποτυχία στο ενεργητικό της. Δεν νίκησε την δεισιδαιμονία. Δυστυχώς φίλοι μου ο λαουτζίκος και τότε τρόμαζε στις αντίστοιχες “μαύρες γάτες”. Βέβαια θα μου πείτε αν δεν συνέβαινε αυτό δεν θα ήταν και λαουτζίκος. Αλλά από που πηγάζει αυτή η αρρώστια που κάνει τους ηγέτες να μας βασανίζουν τόσα χρόνια; Δύο είναι οι μαγικές λέξεις. Ενοχές και ανασφάλεια. Το μοντέλο του θρησκόληπτου και του δεισιδαίμονα είναι στην αιωνιότητα της ιστορίας ένα. Άντρες αλλά κυρίως γυναίκες που φοβούνται τον ίσκιο τους και κρύβονται πίσω από κάτι για να μην φανεί. Αυτό μπορεί να είναι θρησκεία, ιδέα, έθνος και ότι άλλο μπορεί να δώσει δόξα και χρήμα στον απατεώνα. Το κακό ξεκινάει με το πατριαρχικό μοντέλο της οικογένειας . Δεν είναι τυχαίο πως έντεχνα καλλιεργείται η ενοχή στα κοριτσάκια πρώτα για δυο πράγματα. Για το σώμα τους και την σεξουαλικότητα τους. Στους άντρες εμφανίζεται λιγότερο γιατί απλά στην πατριαρχία ετοιμάζονται για ηγέτες. Φυσικά αυτό γεννά τους αποστάτες, τους φιλόσοφους και τους επαναστάτες. Επίσης οι γυναίκες που για κάποιον λόγο γλύτωσαν από το πατριαρχικό μοντέλο (που πολλές φορές το κηρύττουν και οι μητέρες) και φυσιολογική ζωή έχουν και λεφτά στους ψυχολόγους δεν δίνουν. Όταν λοιπόν περάσουν την θηλιά της ενοχής τότε ο άνθρωπος γίνεται ευάλωτος στην δεισιδαιμονία. Είναι μέρος του ακέφαλου τέρατος που λέγεται όχλος.
Σαν μέλος διάφορων ομάδων έχω τιμωρηθεί πολλές φορές για το θάρρος της γνώμης μου. Επειδή το κράτος δεν αφήνει τίποτα στην τύχη έχει αναπτύξει μηχανισμούς γι αυτό. Στα αγοράκια λέγεται “σχολείο” και “στρατός”. Στα κοριτσάκια “σχολείο” και “γάμος”. Έτσι αν κάτι δεν πάει καλά εξασφαλίζει το ότι ο “αποστάτης” ή η απείθαρχη δεν θα συνεχίσουν την σίγουρη διαδοχή που λέγεται “παιδιά”. Αλλά ας δούμε και ποτάμι μιας και είδαμε την πηγή.
Παλιά για να μένουμε τρομοκρατημένοι υπήρχε το “πνευματικό” και το "δαιμονικό". Φυσικά οι μάγισσες καίγονταν και οι αποστάτες διαμελίζονταν. Τώρα πια έχουμε εξελιχτεί. Οι μάγισσες έγιναν εξωγήινοι, παγκόσμια συνωμοσία και πολλές “μυστικές οργανώσεις” με σατανικό σκοπό. Τα ξωτικά έχουν γίνει το τέρας της αποκάλυψης που δεν είναι μια αλληγορία αλλά κάποιος που έχει γεννηθεί και μας ετοιμάζει τον αβίωτο βίο μας. Και βέβαια επειδή το κακό θα μας αναγκάσει να σκύψουμε το κεφάλι με το ζόρι, υπάρχει το καλό που θα σκύψουμε το κεφάλι εθελοντικά. Σαν οπαδός του ορθολογισμού βέβαια, ανήκω στο κακό. Για ποιο λόγο; μα φυσικά γιατί η άποψη μου είναι πως η ιστορία δεν γράφεται με τον τρόπο που θέλει αυτός που χειραγωγεί. Η λογική στην ιστορία λέει πως εκτός από την βούληση και τον σκοπό υπάρχουν και οι συνθήκες. Βλέπεται ο άνθρωπος εκτός από μυαλό έχει και άλλα όργανα. Το πρώτο βασικό είναι το στομάχι και τα επόμενα βασικά είναι αυτά που βρίσκονται κάτω από το στομάχι και μας βοηθούν να κάνουμε παιδάκια. Δεν είναι τυχαίο πως όλες οι θρησκείες με ιεραρχική δομή πυραμίδας ποινικοποιούν την γενετήσια πράξη. Αυτό γιατί ο έξυπνος χειραγωγός θέλει “ενόχους”. Κι αυτό γιατί ο Δαίμονας από πάνω του δεν έχει καμιά εξουσία σε ευτυχισμένους ανθρώπους. Έτσι τα μηνύματα που στέλνουν τα άλλα μας όργανα τα βαφτίζουμε από το τέλος της αρχαιότητας ως σήμερα “κακούς δαίμονες”. Φυσικά αυτό το βλέπω και σε ανθρώπους που θεωρητικά είναι διάνοιες. Ας μην ξεχνιόμαστε όμως. Αν είσαι δυστυχισμένος με την γνώση που αποκτάς τότε είσαι το ίδιο φελλός με κάποιον που είναι βουτηγμένος στην πλήρη άγνοια. Ή γνώση είναι ένα χρηστικό εργαλείο και όχι μέσω επίδειξης. Όσα έχω πάει να μάθω είχαν σκοπό την ανάπτυξη της βιοποριστικής μου ικανότητας. Ο δεισιδαίμονας αντίστοιχα γεμίζει το κεφάλι του με άχρηστες πληροφορίες. Έτσι βλέπει παντού συνωμοσίες φυσικές και μεταφυσικές. Και όταν το φυσικό καταρρέει τότε ψάχνει σανίδα σωτηρίας στα όνειρα, τα ταρώ, τους αστρολόγους και τις καφετζούδες. Αν οι παραπάνω αποκτήσουν τόσο ευρύ κοινό που να έχουν πάρε δώσε με τον τοπικό δικτάτορα βέβαια τους ονομάζουμε ιερείς. Και αξίζουν από εμάς τους ορθολογιστές συγχαρητήρια. Γιατί; Για τον απλό λόγο ότι πετυχαίνουν εκεί που εμείς αποτυγχάνουμε. Να πείσουμε τους δεισιδαίμονες. Αυτού που πάσχουν από την μεγάλη αρρώστια.

 
Πηγή: ΜΥΘΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

Ένας κλέφτης με θεϊκή καταγωγή

Ήρθε ο καιρός για τον πιο συμπαθή θεό της αρχαιότητας. Η λέξη εμπορεύομαι είναι το κλειδί. Ο Θεός αυτός έχει ακόμα και στις μέρες μας μια οδό αφιερωμένη στο όνομα του σχεδόν σε κάθε πόλη του κόσμου. Χωρίς αυτόν ουσιαστικά η πόλεις δεν θα υπήρχαν. Μιλάμε για τον φτεροπόδαρο θεό που μας δίδαξε πως να ζούμε. Είναι ο πρώτος δάσκαλος του ανθρώπινου γένους. Και συμβολίζει τον κάθε κάτοικο της κάθε πόλης. Ο Ερμής είναι αυτός που μας δίδαξε την διακίνηση, την κλοπή και την απάτη. Αν θέλετε να επιβιώσετε μέσα στο τσιμέντο αυτές οι λέξεις δεν πρέπει να σας ξενίζουν. Κρύβουν μια τιμιότητα που δεν μπορούν να καταλάβουν αυτοί που την ηθική την αφήνουν σε ειδικούς. Στα αστικά κέντρα αν θες να είσαι τίμιος πρέπει να έχεις αυτές τις ιδιότητες. Αλλιώς ξεγελάς τον εαυτό σου.
Ο Αγγελιοφόρος των θεών έχει την χάρη που κανένας νεοέλληνας δεν μπορεί να καταλάβει. Εξασφαλίζει την συμπάθεια όλων ακόμα κι αυτών που κατά βάθος δεν τον χωνεύουν. Ο αδερφός του ο Απόλλωνας ας πούμε. Αν τον συγκρίνουμε είναι ο γόης της οικογένειας που βάζει τον μικρό του αδερφό να κάνει την βρώμικη δουλειά. Βέβαια ο μικρός δεν κάνει τίποτα χωρίς την αμοιβή του . Ο πατέρας Δίας τον έχει για όλες τις αγγαρείες. Σαν να λέμε το παιδί για τα θελήματα. Όμως τίποτα δεν γίνεται χωρίς τον μικρό. Κανένας άνθρωπος δεν πεθαίνει αν δεν πάει ο Ερμής την ψυχή του στον θείο του τον Άδη. Είναι δηλαδή αυτό που λέμε ο διακινητής των πάντων. Όταν χρειάστηκε να δουλέψω για λογαριασμό του κατάλαβα το γιατί. Γιατί δεν υπάρχει πολιτισμός χωρίς την έννοια της διακίνησης. Αν το δούμε σαν την ιστορία μας τα πάντα γίνονται στο όνομα του. Σταυροφορίες, πόλεμοι, επαναστάσεις. Όταν ο Θεός μας δεν κινείται έχουμε αυτό που ζούμε τώρα και λέγεται κρίση.
Ο ένας και μοναδικός αστός θεός λοιπόν μας διδάσκει πως χωρίς ροή δεν έχουμε τίποτα. Μέσα στην ροή η απάτη, η κλοπή και το εμπόριο είναι τα δομικά στοιχεία. Αν και δεν έχει φανερούς πιστούς αυτό δεν τον εμποδίζει να υπάρχει. Κι αυτό γιατί ακόμα και όσοι τον αμφισβητούν για να το κάνουν πατάνε πάνω του. Φανταστείτε ότι οι περισσότεροι από εμάς τον λατρεύουμε κάθε μέρα. Κι αυτό γιατί κάθε μέρα συναλλασσόμαστε. Πουλάμε αγοράζουμε, κοιτάμε να κάνουμε καμιά κομπίνα ή φυλαγόμαστε από τις κομπίνες που παν να μας κάνουν. Η εξουσία πάντα τον είχε δίπλα της. Πότε σαν κήρυκα πότε σαν έμπορο και άλλες φορές σαν λαοπλάνο. Θα τον δούμε σαν παρουσιαστή ειδήσεων να παπαγαλίζει ότι του λένε οι χορηγοί του. Θα μας πλευρίσει για να μας πουλήσει το κλεμμένο ή το νόμιμο αγαθό. Θα είναι η θείτσα που θα μας πει τα κουτσομπολιά της γειτονιάς μόνο και μόνο για να δείξει ότι ξέρει.
Αυτό όμως που πρέπει να δούμε είναι το γιατί υπάρχει; Γιατί είναι αυτό που λέμε το κοινωνικό μας πρόσωπο. Είναι ψυχοπομπός ακριβώς σαν τις γιαγιάδες που συχνάζουν σε κηδείες και μνημόσυνα. Κάνει απάτες γιατί στον κόσμο που ζούμε αν πεις την αλήθεια τότε το μέλλον σου είναι ζοφερό. Κλέβει γιατί ουσιαστικά ο αστικός τρόπος ζωής έχει να κάνει με την υφαρπαγή είτε αγαθού ή εργασίας. Ταυτίστηκε με τον αιγυπτιακό Θωθ. Κι αυτό γιατί ο Ερμής είναι πολύ μεγάλος για να γνωρίζει σύνορα. Είναι κι αυτός που έχεις την ιδιότητα του λόγου (και της λογικής). Κι αυτό γιατί αν μουγκανίζεις βουκολικά ο λόγος είναι άχρηστος. Στο αστικό περιβάλλον όμως είναι ένα από τα βασικά εργαλεία επιβίωσης. Αυτό είναι ο Ερμής ουσιαστικά. Ένα εργαλείο επιβίωσης όταν δεν έχεις άλλη επιλογή από το να περάσεις τα τείχη μιας πόλης. Και όσοι χαχανίζουν μ' αυτό μετρήστε το πόσοι επαρχιώτες που πούλησαν το χωράφι τους και έφτιαξαν μια επιχείρηση γύρισαν κακήν κακώς από εκεί που ήρθαν. Δεν είχαν βλέπετε την εύνοια του Θεού μας. Του κλέφτη με την θεϊκή καταγωγή.

Πηγή: ΜΥΘΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

Τα παπούτσια του Πάνα.

Όλοι οι άνθρωποι έχουν την τάση να ψάχνουν βαρυσήμαντα νοήματα στον μύθο. Είναι όμως έτσι; Ο Αρκαδικός θεός Πάνας δεν συμφωνεί. Κι αυτό γιατί κατά την αρχαιότητα εξελίσσεται η Αγροτική επανάσταση. Ο Πάνας είναι ο θεός των ζώων κάτι δηλαδή σαν τον Άγιο Μάμα. Βέβαια αυτό που μ΄ εντυπωσίασε είναι τα τραγοπόδαρα του και τα κέρατα του. Παρά την αστική μου προέλευση πάντα με συγκινούσε ο παγανισμός σαν πεδίο έρευνας για τον καφέ μου. Κι αυτό γιατί το ποδόσφαιρο δεν με συγκινεί. Το αγαπημένο μου άθλημα είναι ο πετροπόλεμος αλλά από το κίνημα στο Γουδί και πέρα δεν υπάρχουν συγκεκριμένα αθλητικά συμβάντα. Έτσι κάνοντας παρέα με φίλους που είχαν ποιμενική καταγωγή άρχισα να ανακαλύπτω από την θητεία μου και πέρα τον τραγοπόδαρο. Ναι φίλοι μου τραγοπόδαροι κυκλοφορούν ανάμεσα μας και μέσα στις πόλεις. Αν έχουν μάλιστα και ισχυρή προσωπικότητα ακόμα καλύτερα. Αν δεν είναι οι φοιτητές μέλλοντες  καθηγητές που έχουν ποσοστό ευθύνης για το χάλι παιδείας είναι τα καλύτερα παιδιά. Έχω δεχτεί άπειρες φορές συμπαράσταση από τους πιστούς του και με εξαίρεση κάτι κολλήματα που έχουν μπορώ να πω ότι αξίζει να τους κάνεις παρέα.
Το παράξενο με τον Πάνα είναι ότι μαζί με την λατινική φορτούνα είναι το πιρούνι που τρυπά τα πλευρά του μονοθεϊσμού για πολλά χρόνια. Κι αυτό γιατί είναι θεοί που υπάρχουν σ' όλο τον κόσμο. Παντού υπάρχουν τζογαδόροι και τσοπάνηδες. Τους πρώτους θα τους πιάσω μια άλλη φορά γιατί μόνο για να τους περιγράψω χρειάζεται πολλούς τόνους χαρτιού. Παρατηρώντας λοιπόν ποιμενικές φορεσιές σ' όλο τον κόσμο είδα ένα κοινό μοτίβο. Όλοι φορούσαν δερμάτινες περισκελίδες. Ανάλογα με το ζώο που έβοσκαν ήταν και το δέρμα που φορούσαν. Στις πιο μοντέρνες εκδοχές το ένδυμα γινόταν υπόδημα. Ο πονηρός πάνας ξεγέλασε μέχρι και τους οίκους μόδας. Έτσι υποχρέωσε  γυναίκες να φοράνε κάτι που έχει χρηστική αξία μόνο στην εξοχή. Το δέμα τις περισκελίδας που έγινε μπότα σταματάει το δάγκωμα των φιδιών. Η πρακτική αυτή υπήρχε και στην αρχαιότητα. Οι βοσκοί έντυναν με δέρμα τράγου τα πόδια του γιατί ο κίνδυνος των φιδιών που δεν έβλεπαν παραμόνευε. Επίσης για να βρίσκουν που είναι το κοπάδι τους όταν το έχαναν οπτικά χρησιμοποιούσαν την ακουστική μέθοδο. Αυτή περιελάμβανε τις κυπρίδες ή κουδούνες σήμερα και έναν αυλό που η κάθε τρύπα αντιστοιχούσε σε μια ομάδα ζώων. Μέχρι να εφευρεθεί το ραδιόφωνο τσέπης οι απόγονοι του πάνα έπαιζαν φλογέρα μιας και η Σύριγγα που αντιστοιχούσε στο καλάμι που μεταμορφώθηκε η αγαπημένη του ήταν κάτι σατανικό. Η ειδυλλιακή εικόνα άλλωστε του “κορίτσια στον Ήλιο” αυτό περιγράφει. Άλλωστε ο τότε Έλλην ποιμήν ήταν πιο ντούρος από τον Δυτικό χρηματιστή. Το τραγούδι “Αχ Ευρώπη” εξηγεί το γιατί.
Έτσι η μυθολογία εδώ δεν περιγράφει το σπουδαίο αλλά το καθημερινό. Φυσικά και οι τότε κάτοικοι των αστικών κέντρων δεν έβλεπαν τον καλοσυνάτο Πάνα με θετική σκέψη. Η λέξη Αγροίκος που περιλαμβάνει το κάθε τι απολίτιστο αποδεικνύει περίτρανα την άποψη πως αυτός ο θεός δεν είχε καμιά θέση στην ελιτίστικη αστική κουλτούρα. Το κακό με τις πόλεις όμως και τότε και τώρα είναι ο τρόπος λειτουργίας τους. Κάθε βαρβαρική σφαγή, όπως αυτή του Αλάριχου, έγινε σε αστικά κέντρα. Το ίδιο ισχύει και σήμερα που οι Μητροπόλεις που ζούμε δεν είναι παρά νεκροταφεία ονείρων και ανθρώπων με χρέωση ανά τετραγωνικό. Έτσι ο Τραγοπόδαρος μας μένει ήσυχος σε κρυφές γωνιές της επαρχίας για να κάνει την δουλειά του. Αν και οι νεράιδες που κυνηγάει τις περισσότερες φορές είναι υστερικές ντόπιες και ξένες τουρίστριες, αυτός την βρίσκει την άκρη. Μπορεί την μουσική του αυλού του να την αντικατέστησαν θόρυβοι από σκυλάδικο χιλιομέτρου. Μπορεί να ντύνεται με τα ρούχα των οίκων μόδας. Μπορεί να μην είναι καν Έλληνας αλλά αλλοδαπός που εξασφαλίζει κομπόδεμα από την βαριεστημάρα των ιθαγενών. Πάντως ένα είναι το σίγουρο. Ότι θα συνεχίσει να υπάρχει για πολλά χρόνια και πολύς κόσμος θα είναι αναγκασμένος να προσκυνήσει στο πλαίσιο των οικονομικών κρίσεων τα τραγίσια πόδια του. Όταν το αστικό οικοδόμημα καταρρέει τότε όλοι σκύβουν και φιλάν τα παπούτσια του.

Πηγή: ΜΥΘΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

Η κουτσή τέχνη και ο Μύθος της

Η Μυθολογία έχει πολλά να δώσει στην ανάλυση εννοιών που η επιστήμη δεν καταπιάνεται. Σήμερα λοιπόν ας τιμήσουμε το άσχημο που μας είναι απαραίτητο. Η θηλυκή εξουσία που ακούει στο όνομα Ήρα γέννησε αυτό το παιδί. Και φυσικά όπως και σήμερα γίνεται με τους τεχνίτες το πέταξε από την ντροπή της. Ο Ήφαιστος δεν είναι παρά ο κάθε άνθρωπος που με τις φόρμες εργασίας κάθε πρωί χαλάει την αισθητική των καλοντυμένων που δουλεύουν σε γραφείο. Το έχω νιώσει πολλές φορές σε άγνωστα πρόσωπα που έχει τύχει να έχουν μετά ανάγκη από τις υπηρεσίες μου. Η Μητριές του άλλωστε είναι πολύ πιο γενναίες όπως ακριβώς και οι γυναίκες που ξέρουν πως γονιός είναι αυτός που μεγαλώνει ένα παιδί. Δεν είναι τυχαίο πως για να γίνεις σωστός και χρήσιμος άνθρωπος χρειάζεται να έχεις και την σωστή ανατροφή. Η φωτιά και το σίδερο δεν θέλουν καλοφτιαγμένους και λεπτεπίλεπτους. Αν δεν δώσεις την αγάπη σου στην τέχνη θα φανεί αμέσως.
Ο θεός μας λοιπόν με την τέχνη του ανάγκασε την υπερόπτη φυσική μητέρα του να τον δεχτεί πίσω  μετά από την αγάπη που πήρε από αυτούς που εκτιμάν όποιον αφιερώνει την ζωή του στο να δίνει μορφή στην ύλη. Και το έδωσε για γυναίκα την θεά της ομορφιάς. Ο τεχνίτης αν και άσχημος είναι πάντα παντρεμένος με την ομορφιά. Κι αυτό γιατί όλοι θέλουν αυτό που βγάζουν τα χέρια του από το πιάτο που θα φάτε μέχρι τον υπολογιστή που βλέπετε τον κόσμο σαν παράθυρο. Φυσικά οι θεοί πλασμένοι καθ εικόνα και καθ ομοίωση μας δεν διαφέρουν. Όλοι και όλες είχαν ανάγκη τα όπλα και τα κοσμήματα που έφτιαχνε. Τα όπλα του Αχιλλέα, η Πανδώρα τα κοσμήματα της Θέτιδας. Σήμερα των πληρώνουμε πολύ ακριβά μιας και τον αναγκάσαμε να μεταναστεύσει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και στην Άπω Ανατολή.
Ελάχιστες φιγούρες στην μυθολογία δεν έχουν ηγεμονικό ρόλο. Μία από αυτές είναι και ο Ήφαιστος. Γενικά οι τεχνίτες δεν σαλεύουν αν δεν έχουν κάτι να φτιάξουν. Η σημασία που έχει για την κουλτούρα μας βέβαια είναι πολύ βασική. Οι Ίωνες και οι Δωριείς αποίκισαν όλη τη Μεσόγειο με μια οικονομική προοπτική. Πουλούσαν την Τέχνη στους περίοικους λαούς της κάθε αποικίας ανταλλάσσοντας την με πρώτες ύλες. Οι πόλεμοι που διεξήγαν στηρίχτηκαν πολλές φορές στην τεχνολογική υπεροχή. Στην ιστορία της μουσικής η ικανότητα των εκάστοτε τεχνητών όριζε και τα καινοτόμα άλματα. Ο τεχνίτης θεός δεν βγαίνει ποτέ μπροστά. Ζει λαθραία στο εργαστήριο του, που το διεκδικούν πολλές περιοχές ανά τον κόσμο. Αν σας παραξενεύει αυτό μ' εξαίρεσή την μεταπολεμική Ελλάδα πολλές χώρες λατρεύουν την τέχνη και κυρίως την τεχνογνωσία. Κι αυτό γιατί καμία εξουσία θεσμός και ιδέα δεν μπορεί να υφίσταται αν δεν υπάρχει από πίσω της και το τεχνικό υπόβαθρό. Από τα κουδουνάκια που έδινε ο Κολόμβος στους ιθαγενείς για να πάρει το χρυσό τους μέχρι τα αμάξια που μας έδιναν οι γότθοι για να τους παραχωρήσουμε την εθνική μας κυριαρχία. Από τα δεξαμενόπλοια που έκαναν οι εφοπλιστές το διαμετακομιστικό εμπόριο ως τα όπλα μαζικής καταστροφής που θα έρθουν σαν την Νέμεση για τις αμαρτίες μας. Ο μεγάλος άσχημος θα είναι αυτός που θα κλείσει την ύπαρξή μας.
Όπως είπα και στην αρχή τα στοιχεία για τον κουτσό εκπρόσωπο της τέχνη είναι πολύ λίγα. Κι αυτό γιατί οι οπαδοί του είναι λίγοι και εκλεκτοί. Στις μέρες μας αυτό το κομμάτι το αφήσαμε σε άλλους μιας και η μόδα του καρεκλοκένταυρου είναι η σημαία μας. Φυσικά επειδή η ιστορία κάνει κύκλους και τότε αυτό μας είχε καταστρέψει. Δεν τιμήσαμε επαρκώς τον άσχημο βασιλιά της τέχνης. Ίσως να αναρωτιέστε γιατί δεν μπαίνω σε παραπάνω περιγραφές. Μα αν το κάνω τότε θα σας δώσω την μασημένη τροφή που σας ταΐζουν για τους ένδοξους και του πομπώδεις. Η τέχνη εμπεριέχει το στοιχείο της έρευνας. Έτσι ότι λέω και ότι γράφω είναι απλές λέξεις κλειδιά που ανοίγουν το εργαστήριο του. Δεν είναι κάποιος που θα τον τιμήσετε με θυσίες και φανφάρες. Η μεγαλύτερη τιμή που μπορεί να έχει είναι ο δρόμος που θα φτιάξετε με αρχή το μυαλό σας και τέλος τα χέρια σας. Κι αυτό έχει μια μεγάλη αμοιβή. Ποια είναι; Αρχίστε και θα το ανακαλύψετε. Το άσχημο νόμιμο παιδί της Ήρας Έχει μεγάλη υπομονή ακόμα και μ' εσάς.

Πηγή: ΜΥΘΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

Ο Μύθος σαν πρόγονος της επιστήμης

Ο ανθρώπινος νους είναι μια δύσκολη έννοια. Το πιο δύσκολο απ' όλα είναι το πως αντιλαμβάνεται πράγματα πέρα από τις αισθήσεις του. Φυσικά αυτό δεν είναι κάτι που έγινε από την μια στιγμή στην άλλη. Πήρε πολύ χρόνο στα φωτεινά μυαλά για να μας δώσουν ότι θεωρούμε αυτονόητο. Οι πρώτοι πολιτισμοί είναι ουσιαστικά καταγραφείς φαινομένων που για να γίνουν επιστήμη χρειάστηκε να γίνουν πολλές ζυμώσεις. Οι Αιγύπτιοι και οι Βαβυλώνιοι λόγω της οργανωμένης κοινωνίας που είχαν ιεραρχικά έδωσαν το χρόνο για την δημιουργία των πρώτων βιβλιοθηκών. Φυσικά οι πρώτοι γραφιάδες ήταν μια ελίτ λίγο πιο κάτω από την κεντρική εξουσία. Το ίδιο ισχύει και στον ελλαδικό χώρο. Τα ιερατεία μέσω των μυστηρίων έμπασαν τον κόσμο στην γνώση με έναν  εύκολο τρόπο. Τα θεόπνευστα παραμυθάκια. Ο ουρανός της αρχαιότητας είναι το πρώτο παράδειγμα. Η αστρολογία πριν διαχωριστεί και γίνει στις μέρες μας αστρονομία ήταν η πηγή των περισσότερων μύθων. Ο νυχτερινός ουρανός αντιστοιχούσε σε θεότητες, μουσικές κλίμακες και εικασίες μελλοντολογίας που μετέδιδαν πληροφορίες σχετικά με ζητήματα που ήταν δυσνόητα για τον λαό αλλά πολύ χρήσιμα για τους κατόχους της πληροφορίας. Οι Ίωνες άλλαξαν τα δεδομένα βέβαια και από τότε αρχίζει και αναπτύσσεται δειλά ο σύγχρονος τρόπος σκέψης. Ο ορθολογισμός ακόμα και στις μέρες μας είναι βέβαια πολυτέλεια που αφορά λίγους.
Ο πρώτος αντάρτης ήταν ο Θαλής. Έχοντας ταξιδέψει για επαγγελματικούς λόγους στην Βαβυλώνα που ήταν η τότε μεγαλύτερη βιβλιοθήκη έκανε ότι αποφεύγει και σήμερα το 99,9% των σύγχρονων ανθρώπων. Έρευνα. Ξέροντας τους ελληνικούς μύθους σχετικά με την θεϊκή προέλευση του ουρανού σύγκρινε τους μύθους στις δύο περιοχές. Έτσι ανακάλυψε με βάση τις εκεί καταγραφές πως οι μύθοι σχετικά με τις θεότητες δεν ήταν τίποτα άλλο παρά περιοδικά φαινόμενα. Το ίδιο μπορεί να κάνει και σήμερα ο οποιοσδήποτε άνθρωπος που έχει την απαραίτητη αυτοπεποίθηση ώστε να μη ρίχνει το φταίξιμο για τα χάλια του σε θεούς, μάγισσες και εξωγήινους. Φυσικά όταν επέστρεψε στην πατρίδα του και προέβλεψε την πρώτη έκλειψη ηλίου είχε την ίδια αντιμετώπιση που έχουν όλοι όσοι είναι λίγο πιο μπροστά από την εποχή τους. Αρχικά χλευάστηκε από τους δεισιδαίμονες και όταν αποδείχτηκε ότι είχε δίκιο κυνηγήθηκε ως βλάσφημος προς τον Απόλλωνα από τους συμπατριώτες του. Ανοίγοντας τον δρόμο για αυτό που χρωστάμε από το φαγητό μας μέχρι τον τρόπο που γράφω τα άρθρα μου ώστε να βασανίζω τους άμυαλους με τις ορθολογικές μου φανφάρες, ή τους έξυπνους που βλέπουν τους πρώτους σαν εύκολα θύματα.
Η αξία βέβαια του μύθου σαν καταγραφή επιστημονικών δεδομένων ή σαν προέκταση της ανθρώπινης φαντασίας δεν είναι κάτι που πρέπει να υποτιμάμε. Ένα παραμυθάκι άλλωστε είναι πολύ πιο εύπεπτο από την βαρετή ανάγνωση επιστημονικών αναλύσεων. Είναι επίσης καλύτερος τρόπος αποθήκευσής ενός φαινομένου από τα κακογραμμένα βιβλία πολλών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Όταν ο Ισαάκ Ασίμοφ μιλούσε για οντότητες με μηχανικά μέρη σε μυθιστορήματα το έκανε γιατί ο Τάλως που είναι η ίδια μελλοντική εικασία κατάφερε να περάσει από την φωτιά και το τσεκούρι όλων των νέων θρησκειών. Σήμερα που είναι εφικτό βέβαια υπάρχουν ακόμα άνθρωποι σε θρησκευτικές ομάδες που υποστηρίζουν πως η Γη είναι επίπεδη. Τι να κάνουμε; δεν μπορούν να σωθούν όλοι.
Μια ατάκα που άκουσα από έναν γνωστό μου είναι πως το προτέρημα του Έλληνα είναι η αναλυτική σκέψη. Το ελάττωμα του είναι η υπέρ αναλυτική σκέψη. Φυσικά είναι κλεμμένη από κάποιο βιβλίο. Οι Ίωνες φιλόσοφοι αρχικά κατάφεραν να πάρουν τις θεότητες και να τις δώσουν την αξία του φυσικού φαινομένου. Αυτό έγινε με σύγκριση, διάλογο και έρευνα με βάση έγγραφα που κρατούσαν ιερείς για λογαριασμό των αρχών. Η αναλυτική σκέψη έδωσε στους μύθους την πρέπουσα υπόσταση ώστε ο άνθρωπος να μπορεί να λύνει προβλήματα και να διαμορφώνει το περιβάλλον του με τρόπους που κανένα ον δεν μπορεί να αντιληφθεί. Φυσικά η επιστήμη χρειάζεται πηγές για να τα κάνει όλα αυτά όπως και η τέχνη για να τα μετατρέψει από μια απλή ιδέα σε σώμα. Αλλά για να μην ξεχνάμε τα πρώτα δεδομένα έχουν έναν πατέρα. Τον Μύθο.

Πηγή: ΜΥΘΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

Το δώρο των γονιών μου.

Σήμερα μια απ’ τις δουλειές που είχα ήταν να πάω στα κοιμητήρια για να καθαρίσω έναν τάφο. Όσοι ζουν στην επαρχία δεν μπορούν ίσως να το καταλάβουν αλλά αν δεν έχεις όχημα είναι μια διαδικασία που θέλει τρία λεωφορεία και τον χρόνο που χρειάζεται για να πας σε άλλη πόλη. Επειδή με πίεζε ο χρόνος μιας και είχα και τις δουλειές του σπιτιού αναγκαστικά να πάρω ταξί. Μιλώντας με τον ταξιτζή μου έλεγε για την κατάσταση στον κλάδο του και μου πετάει το ότι «φταίνε οι γονείς που έσπρωξαν τα παιδιά τους στο τραπεζικό σύστημα». Τότε θυμήθηκα τους δικούς μου γονείς.
Ο πατέρας μου έλεγε πως το τέρας του καπιταλισμού έρχεται με δώρα για να σε καταστρέψει όταν βλακωδώς όπως αποδείχτηκε τον ρωτούσα γιατί δεν έχουμε αμάξι και δεν παίρνουμε ένα στεγαστικό για να μην τρέχουμε στα νοίκια. Δεν είχαμε αμάξι και σπίτι γιατί απλά είχαμε να φάμε και ενώ δεν είχα τα πάρα πολλά έχω καταλάβει ότι μεγάλωσα σαν πρίγκιπας σε σχέση μ’ αυτό που με περιβάλει.Η Μάνα μου, μου έλεγε σαν πιο λαϊκός άνθρωπος μου έλεγε πως ανάλογα με το πάπλωμα απλώνεις τα πόδια σου, και οι λαμαρίνες από τ’ αμάξι δεν τρώγονται (όπως και το μαύρο χαβιάρι και το φουαγκρά που δοκίμασα στα 10 μου, γιατί ήθελαν να μου δείξουν πως η ανοησία πάει με το πορτοφόλι αλλά ποτέ με το μυαλό). Έτσι κατάλαβα πως κάθε φάση στην ζωή μου δεν ήταν παρά μια προετοιμασία γι αυτό που ζω τώρα. Κατάλαβα γιατί αδιαφορούσαν για τους βαθμούς μου, γιατί δεν ήθελαν να είμαι ανταγωνιστικός και γιατί σαν μέτριος μαθητής είχα διαβάσει τόσο που οι αριστούχοι της τάξης μου θα κατέληγαν σε τρελάδικο αλλά τόσο χαλαρά και τόσο σαν παιχνίδι που σήμερα καταλαβαίνω το γιατί δεν παίρνω τίποτα στα σοβαρά. Τελικά αυτό που είδα είναι ότι το δώρο που με έδωσαν είναι η προετοιμασία γι αυτό που έρχεται μιας και ακόμα βλέπουμε την κορυφή του παγόβουνου.
Μου έδωσαν κι ένα τραγούδι που στην δικιά τους εποχή ήταν σύμβολο. Τελικά τα πραγματικά τα δώρα φαίνονται όταν τα έχεις ανάγκη.

Πηγή: ΜΥΘΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

Θεωρίες συνωμοσίας για την κοινωνική δικτύωση.

Είναι τρομερά διασκεδαστικό το πώς όταν μια θεωρία συνωμοσίας καταρρέει πως έρχεται η επόμενη να την αντικαταστήσει με τόση ευκολία. Έτσι μετά τους ψεκασμούς έρχεται η συνωμοσία της παρακολούθησης και των πειραμάτων μέσω κοινωνικής δικτύωσης. Οι βαρύγδουποι τίτλοι έρχονται να ταράξουν την γαλήνια ζωή μας κάθε φορά που χτυπάς την επιλογή σου στη μηχανή αναζήτησης. Το χειρότερο που έχω συναντήσει είναι φίλους μου να φοβούνται να πατήσουν «μου αρέσει» μήπως και τους δουν και τους χαρακτηρίσουν. Θα μου πείτε βέβαια καλά να πάθω όταν στον λογαριασμό μου περιλαμβάνω και ζωντόβολα, αλλά όλοι θέλουμε ένα μπούγιο για να μην τρομάξει αυτός που μας ενδιαφέρει από την μικρή ποσότητα ατόμων που συγχνοτιζόμαστε. Άλλωστε ο κάθε παράδεισος έχει ένα φίδι για να διώχνει τους ανάξιους.
Αλλά ας το δούμε από την αρχή. Οι σελίδες αυτές είναι δωρεάν. Δηλαδή μπαίνετε κάπου και χωρίς να πληρώσετε βάζετε τ’ απωθημένα σας, την δουλειά σας ή την χαζομάρα σας. Φυσικά ότι κοινοποιείς δεν σου ανήκει γι αυτό και φροντίζεις να μην βάζεις την φάτσα σου σε 1000 φωτογραφίες γιατί μου δίνεις την δυνατότητα να την πάρω και να κάνω ένα κόμικ που θα βγάζω χρήματα για μια ζωή. Επίσης τα βίτσια σου που σε τελική ανάλυση απασχολούν μόνο τους όμοιους σου. Όπως δεν πετάς τα βρακιά σου σε μια καφετερία το ίδιο κάνεις και σε μια σελίδα κοινωνικής δικτύωσης. Και τώρα ας έρθουμε στα βούρλα που φοβούνται. Ναι είναι αλήθεια πως η κοινωνική δικτύωση παρακολουθείται. Αλλά και το τηλέφωνο που το πέταξες βλήμα επίσης παρακολουθείται. Με ποιο τρόπο; Από το 1992 οι επικοινωνίες στον εξελιγμένο κόσμο είναι ενοποιημένες και γι αυτό δεν κάνει 20 χρόνια για να σου περάσουν τηλέφωνο. Έτσι λουλούδι μου τα πάντα καταγράφονται και σε περίπτωση έκνομης πράξης άρουν το απόρρητο και σε χώνουν μέσα. Το να βρίζεις λοιπόν μια κυβέρνηση, και τους στόκους που την στηρίζουν, μάντεψε τι δεν είναι. Η σύλληψη μάλιστα των «ΟΥΓΚ» που έστειλες στο κοινοβούλιο αποδεικνύει ότι το σύστημα φοβάται πιο πολύ τους παρακρατικούς από τους αντικαθεστωτικούς και αυτό γιατί όποιος έχει το θάρρος της γνώμης του αν μη τι άλλο έχει ηθική. Το προτέρημα μάλιστα είναι ότι μπορείς να παρακολουθείς κι εσύ. Έτσι βρήκα ποιοι παλιοί συμμαθητές μου έχουν σχέση με «ύποπτες σελίδες» (μιας και ο σαχλός έφηβος γίνεται ανώμαλος μεσήλικας) και τους ξεφορτώθηκα μια ώρα αρχύτερα. Αρά αν στην κοινωνική δικτύωση είσαι κότα λειράτη και πλουμιστή, άστο και στην ζωή το ίδιο είναι κάτσε σε μια γωνιά και περίμενε να πεθάνεις. Επίσης καλό είναι να πεθάνεις πριν κάνεις παιδιά για να μην μεταδοθεί το γονίδιο του περδολουτήρα.
Αν σε καλύπτει το να ζεις με διάφορους φόβους για μένα δεν υπάρχει πρόβλημα. Κοινοποιώ ότι φτιάχνω και πιστεύω ότι δεν αξίζει για μένα ν’ ασχοληθώ παραπάνω. Επίσης κάποιες ιδέες άλλων που λόγω χαζομάρας τις κατοχύρωσαν με αποτέλεσμα να τους ξεχάσει και η μάνα τους, άρα χάρη τους κάνω. Ουσιαστικά στην κοινωνική δικτύωση δοκιμάζουμε και πειραματιζόμαστε όλοι ανάλογα το που φτάνει το μυαλό μας. Αν τώρα αυτό στο μέλλον γίνει έγκλημα τι να πω ας μου επιβάλουν την εσχάτη των ποινών. Εσύ μείνε ο γνωστός ανθρωπάκος.

Πηγή: Έχιδνα Κερασφόρος -  ΜΥΘΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

Οι σύγχρονοι μύθοι και οι σκοπιμότητες τους

Σας έχω πει τι είναι ο μύθος. Ας δούμε τώρα και την αξία του μέσα στην κοινωνία. Αν νομίζετε ότι σταματάει στο παρελθόν ξανασκεφτείτε το. Μύθοι γράφονται και λέγονται σε όλες τις ιστορικές περιόδους. Επίσης σε όλους τους πολιτισμούς άσχετα με το επίπεδο τους. Κι αυτό γιατί είναι ο καλύτερος τρόπος για να αναπτύσσονται κοινωνικοί δεσμοί στα μέλη μιας ομάδας. Από την απλή περιγραφή της καθημερινότητας ως και τα δελτία ειδήσεων. Η σημερινή κοινωνία της προπαγάνδας και των κατευθυνόμενων μέσων δεν αποτελεί εξαίρεση. Έτσι οι άνθρωποι γεννούν στο μυαλό τους μύθους πότε διαδίδοντας και πότε κακοποιώντας ιστορικά στοιχεία. Η κοινωνία μας δεν αποτελεί εξαίρεση. Το κάθε μέσω επικοινωνίας και διάδοσης ιδεών θέλει ένα παραμυθάκι για να λειτουργήσει. Σήμερα θα εξετάσουμε τρις σύγχρονους μύθους και τις σκοπιμότητες τους μιας και από την βιομηχανική επανάσταση ως το διαδίκτυο η τάση μας να ξεφεύγουμε από την καθημερινότητα αλλάζοντας της τα φώτα είναι αναγκαία. Πόσο; Όσο το φαγητό μας, ένα καλό κρεβάτι ή οι καμπύλες αυτής που θα δούμε στο δρόμο και θα μας τρέξουν τα σάλια. Ας πιάσουμε λοιπόν τρεις μύθους του 19ου αιώνα που όλοι ξέρουμε.
Γαλλία ως γνωστών αποκαλούμε το πρώην βασίλειο των Φράγκων. Επειδή το Φράγκος από το 1204 είναι βρισιά στην χώρα μας υιοθετήσαμε μια παραλλαγή του αρχαίου ονόματος της χώρας των Κελτών. Οι Φράγκοι είναι ένα γερμανικό φύλο που πάτησε στην χώρα ως κατακτητή που καταπίεζε τους προηγούμενους λαούς που κατοικούσαν όπως οι Κέλτες της Βρετάνης ή οι Ίωνες της Μασσαλίας. Ο λιγότερος διπλωμάτης ως προς τους νέους κατακτητές ήταν οι Γκασκόνοι. Αυτοί είναι οι Βάσκοι από την πλευρά που συνορεύει η χώρα με την Ισπανία. Φυσικά Στην διάρκεια της απόλυτης μοναρχίας δεν υπήρχαν αποσχιστικές τάσεις μιας και αποτελούσαν την Βασιλική φρουρά (όπως οι Σκύθες την αστυνομία της αρχαίας Αθήνας). Έλα όμως που το σύγχρονο Κράτος ξεκινούσε την βιομηχανική επανάσταση; Έχοντας Αφαλοκόψει την Βασιλική οικογένεια, οι Γκασκόνοι μένουν άνεργοι. Το ίδιο φαινόμενο παρουσιάζεται στην χώρα μας σε δήμους που για χρόνια έγλειφαν την μεταπολιτευτική εξουσία. Τότε ο Αλέξανδρος Δουμάς έφτιαξε το κατάλληλο βιβλίο. Ο επαρχιώτης που φτάνει στην Πρωτεύουσα για να βρει την τύχη του σαν Φρουρός. Ο συμβολισμός παραπέμπει στο βιομηχανικό Παρίσι και στους χιλιάδες μετανάστες του. Φυσικά έτσι τονίζουν το εθνικό ιδεώδες την σύγχρονης Γαλλίας. Ακόμα και στην χώρα μας οι φύλακες των εργοστασίων είναι νεοφερμένοι συνήθως επαρχιώτες. Τους Τρεις Σωματοφύλακες τους έχουμε διαβάσει όλοι.
Η Βιομηχανική επανάσταση Ξεκινά λίγο πιο νωρίς στην Βρετανία. Οι αστική τάξη μορφώνεται σε ικανοποιητικά επίπεδα. Το στέμμα την χρειάζεται μιας και είναι απειλή για την αριστοκρατία που πάντα το αμφισβητούσε. Ο Λαουτζίκος είναι βολεμένος στην αγροτική ζωή όπως είναι σήμερα στις τρεις και εξήντα που του εξασφαλίζουν τα προγράμματα του ΟΑΕΔ. Έλα όμως πως δεν χωράνε όλοι στην Βρετανική επαρχία. Αρχικά έχουμε ανάπτυξη του διαμετακομιστικού εμπορίου με τις αποικίες. Έτσι θέλουμε κόσμο για τα καράβια μας. Μετά θέλουμε κόσμο για να δουλέψει στις αποικίες μιας και το δουλεμπόριο το ελέγχουν οι Πορτογάλοι. Τέλος χρειαζόμαστε βιοτεχνικούς στην αρχή και βιομηχανικούς μετά εργάτες. Φυσικά όλοι αυτοί αποκόπτονται από τις οικογένειες τους πολλές φορές με βίαιο τρόπο. Όπως ακριβώς ο ναυαγός. Ο Ντάνιελ Νταφόε σαν επιχειρηματίας έχει αναλάβει τον παρηγορητικό ως προς το “ψωμί της ξενιτιάς” ρόλο. Διδάσκει το πολύ απλό. Αν έχετε τον δυτικό τρόπο σκέψης ακόμα και να ναυαγήσετε μπορείτε να ζήσετε για χρόνια. Σήμερα βλέπω πολλούς που έχουν ναυαγήσει στα σύγχρονα αστικά κέντρα σε όλο τον κόσμο. Βλέπω μπροστά μου την άθλια φιγούρα που λέγεται Ροβινσώνας Κρούσος.
Φυσικά το οικονομικό σύστημα που ζούμε δεν άργησε να δείξει το απάνθρωπο πρόσωπο του. Ακόμα θυμάμαι ιστορίες από το παππού μου για την ζωή πριν το οκτάωρο. Οι παλιές επαρχιώτικες γιορτές δεν υπάρχου για τους εργάτες. Οι εξαθλιωμένοι εργαζόμενοι αρχίζουν τις εξεγέρσεις στον σύγχρονο δυτικό κόσμο. Ο Κάρολος Ντίκενς ξέρει πως η αδιάλλακτη στάση των εργοδοτών δημιουργεί τα προβλήματα. Έτσι πρέπει να τους πείσουμε ότι αν δεν χαλαρώσουν λίγο τα λουριά τους περιμένει ένας βαρύς μεταφυσικός πέλεκυς. Τα Χριστούγεννα είναι μια γιορτή που κολλάει παντού. Σε αρχαιότερες δοξασίες και βασικά στην ανάγκη για λίγες μέρες ανάπαυσης. Αν βγάλουμε και κέρδος από αυτό ακόμα καλύτερα. Ο κόκκινο Άγιος Βασίλης άλλωστε αποφέρει τόσα κέρδη στην βιομηχανία και το εμπόριο που καλό είναι να υπάρχει. Ο στριμμένος εργοδότης που ακούει στο όνομα Εμπενίζερ Σκρουτζ πρέπει να ξέρει πως αν δεν δώσει τον απαραίτητο αέρα στου εργαζόμενους του θα τον Φάει το μαύρο σκοτάδι. Έτσι έχουμε την Χριστουγεννιάτικη ιστορία που την πληρώνουμε ακριβά κάθε χρόνο σε δώρα και πρόσκαιρες διασκεδάσεις.
Αν καταλάβατε καλά οι αστικοί μύθοι και τα μυθιστορήματα είναι κάτι που θα συνεχίσει να βγαίνει . Αφού απολαύσετε το περιεχόμενο τους ψάξτε και λίγο συμβολισμό. Μπορεί να είναι από την πιο όμορφη κατάθεση ψυχής μέχρι την πιο βρώμικη προπαγάνδα.

Πηγή: ΜΥΘΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

Η Χρυσή Ηθική Μακριά από την Ορεινή Αρκαδία

Ίσως να σε μπέρδεψε ο τίτλος αναγνώστη μου αλλά, δυστυχώς είναι ένα επίπονο θέμα που έχει να κάνει με το πόσο το άσπρο στις μέρες μας βάφεται μαύρο και το αντίστροφο.Και θα μου πεις γιατί "Ορεινή Αρκαδία". Η τοπογραφία είναι ουσιαστικά ασήμαντη. Αν Έλεγα "Σέρρες" ή "Μπροστοτσάνη Δράμας" το ίδιο θα εννοούσα. Αν νομίζεις ότι αυτές οι περιοχές είναι μακριά σου λέω πως το μόνο που έχεις να κάνει για να πας είναι μια επίσκεψη στο διπλανό διαμέρισμα. Πολλοί από εμάς έχουν και την ατυχία να μην χρειάζεται παρά να χτυπήσουν την πόρτα στο διπλανό δωμάτιο.Η λέξη "ατυχία" παρακαλώ να γραφεί στα πρακτικά και φυσικά όσοι ακολουθούν αυτόν το ηθικό κώδικα που παραπέμπει στο τηλεοπτικό "Κολοκοτρωνίτσι"καλό θα είναι να μην συνεχίσουν την ανάγνωση. Το κείμενο είναι ρατσιστικό και ο συντάκτης πολύ περήφανος που το γράφει.
Κατά το λεξικό ηθική είναι σύνολο κανόνων και αξιών με τους οποίους ορίζεται τι επιτρέπεται,τι απαγορεύεται και τι οφείλουμε να κάνουμε στις σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους. Επιδερμικός ορισμός που ίσως να είχε αξία αν ο άνθρωπος είχε έξι πόδια μέγεθος όσο το νύχι του και ήταν τροφή για μυρμηγκοφάγο. Η ηθική είναι μια καθαρά εγκεφαλική λειτουργία που βοηθά την ψυχολογική ισορροπία του ανθρώπου μέσα στην κοινωνία και στηρίζεται στην λογική αναγνώριση του σωστού και του λάθους (ή του αποδεκτού και του απαράδεκτου)και στην δημιουργία συμπεριφοράς ανάλογα με τις συνθήκες του περιβάλλοντος μας. Φυσικά το να υιοθετήσεις δοκιμασμένους κανόνες που αποδίδουν είναι θεμιτό αλλά αυτό θέλει την ίδια προσοχή με το να κάνεις συνέχεια του κεφαλιού σου. Οι πάγιοι ηθικοί κανόνες οδηγούν στην υποκρισία των ανθρώπων και τελικά στην πλήρη ανηθικότητα. Έτσι η οικονομική ηθική που ορίζει κάποιες σχέσεις που έχουν να κάνουν με την αρμονική συμβίωση είναι θετικό να είναι σκληροί. Οι κανόνες που ορίζουν πάλι αυτό που λέμε ελεύθερος χρόνος πρέπει να έχουν μια ελαστικότητα. Κι αυτό γιατί η παραγωγική διαδικασία είναι άκαμπτη, σε αντίθεση με την διασκέδαση ή την μόρφωση που είναι στο πανάρχαιο “βλέποντας και κάνοντας”μιας και ο άνθρωπος έχει πάντα την ανάγκη της διαφυγής από την σκληρότητα που παράγει η συμβίωση.
 Χωρίζοντας λοιπόν την ηθική σε δύο άξονες θα μπορούσαμε να πούμε πως αν έχουμε κανόνες 24 ώρες το εικοσιτετράωρο τότε το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να χάνουμε την ουσία του ανθρώπου. Έλα όμως που αυτό είναι θέμα πολιτισμού. Στην γέννηση της τραγωδίας παρουσιάζονται δύο στοιχεία. Το απολλώνιο και το διονυσιακό. Η αυστηρή και η φαιδρή πλευρά μας. Ναι αναγνώστη μου είμαστε διχασμένες προσωπικότητες που αντί να τοποθετήσουμε τον χαρακτήρα μας στην σωστή θέση την κάθε φορά μπουρδουκλωνόμαστε σε μια χαβαλέ παραγωγική διαδικασία και σε μια αυστηρή διασκέδαση. Σου μιλάω σαν άνθρωπος που την έχει πάθει και αναπροσαρμόζει την ζωή του κάθε φορά που κάτι δεν του βγαίνει. Σαν αστός (με την τοπογραφική και όχι την ταξική έννοια) έχω μάθει το βασικό. Το ένα τρίτο της μέρας μου τουλάχιστον πρέπει να αναλώνεται σε κάποιον χώρο εργασίας την ώρα που ο αγρότης θα είναι αραχτός στο καφενείο του χωριού γιατί δεν έχει δουλεία. Αντίστοιχα θα κάνω διακοπές την ώρα που ο αγρότης θα τρέχει και δεν θα φτάνει. Αυτό δεν δημιουργεί κανένα πρόβλημα ηθικό ούτε σ' εμένα ούτε σ' αυτόν. Έλα όμως που αυτό είναι κάτι που δεν μπορούν να το καταλάβουν οι περισσότεροι. Κι επειδή και ο τεχνίτης και ο αγρότης είναι δουλειές που ταλαιπωρούν το σώμα μεταξύ μας παρεμβάλλονται οι αεριτζήδες.Ποιοι είναι αυτοί; Μα φυσικά όσοι έχουν τυποποιημένη ηθική και ουσιαστική ανηθικότητα. Θα τους αναγνωρίσεις από την βάση που δίνουν σε δύο δια στροφικές εμμονές. Το ντύσιμο και τις τελετές. Στην ουσία δεν είναι παρά αυτοί που ζουν από την εργασία των άλλων.  Τόσο εγώ σαν τεχνίτης όσο και ο αγρότης βγάζουμε αλλεργία στις δεξιώσεις και στις γιορτές.
Η δουλειά μας απαιτεί χρόνο και μάλιστα υπαγορεύει την ζωή μας. Βέβαια η σχέση είναι αμφίδρομη και αυτό σημαίνει ότι ελέγχουμε πολύ περισσότερο την δουλειά μας απ' ότι ο βιομηχανικός εργάτης ή ο υπάλληλος μιας επιχείρησης ή ενός οργανισμού. Τώρα θα μου πείτε όλα αυτά τι σχέση έχουν με την ηθική. Μα φυσικά και έχουν. Όσο πιο ελεύθερος είναι ένας άνθρωπος στην παραγωγική διαδικασία τόσο πιο ηθικός είναι. Δεν είναι τυχαίο πως αυτοί που σακατεύουν το μυαλό ξεκινάνε από το σακάτεμα της παραγωγής.
Ουσιαστικά ηθική δεν είναι τίποτα άλλο από το να σκέφτεσαι να λες και να πραγματοποιείς το ίδιο πράγμα. Είναι αυτό που εξασφαλίζει την άνοδο της κοινωνικής σου μετοχής από ανήθικο σε ηθικό με βάση το πόσο φερέγγυος είσαι πάνω στις ατομικές και κοινωνικές σου ενέργειες. Αυτό είναι κάτι τρομερά δύσκολο αν σκεφτούμε ένα πολύ γνωστό μας παράδειγμα τους πολιτικούς. Αν νομίζεις πως πολιτικός είναι μόνο αυτός που στέλνεις κάθε τέσσερα χρόνια στο κοινοβούλιο ξανασκέψου το. Είναι πολύ περισσότεροι και δεν τους πιάνει το μάτι σου. Ο δικαστικός, ο Παιδαγωγός, ο ιερέας, ο δημοσιογράφος είναι κι αυτοί πολιτικά πρόσωπα.
Αν πιάσουμε τον ιερέα ας πούμε είναι ο κατά τον Μακιαβέλι “χειραγωγός” κάποιος δηλαδή που πουλά οικόπεδα στον παράδεισο με κόστος δόσης ένα κερί. Ο παιδαγωγός είναι στην ουσία ένας καταστολέας της παιδικής λογικής και φαντασίας τον οποίο τον πληρώνεις για να κάνει το παιδί σου καλύτερο άνθρωπο και αυτός το κάνει σαν τα μούτρα του. Ο δημοσιογράφος που ουσιαστικά είναι αυτός που λειτουργεί ως φωνή της εξουσίας μέσα στο σπίτι σου με το πρόσχημα της ενημέρωσης. Φυσικά ο δικαστικός που είναι αυτός που μασκαρεύει με αποφάσεις το ανήθικο ως νόμιμο και ουσιαστικά παρασιτεί πάνω στην εργασία εκτελώντας εντολές της εξουσίας (το γνωστό παράνομη και καταχρηστική απεργία απαλλαγή του επιχειρηματία λόγω αμφιβολιών).Και γιατί σου του ανέφερα; Γιατί είναι παραδείγματα της κατ' εξ ακολούθηση ανηθικότητας. Και φυσικά με τι τρόπο την Μασκαρεύουν; Με την νομοθεσία ο δικαστικός, με την θεόπνευστη ηθική του ευαγγελίου ο ιερέας (ή με το κοράνι και το Ταλμούδ οι άλλοι συνάδελφοι τους),με τον εκπαιδευτικό κανονισμό ο καθηγητής και με την δημοσιογραφική δεοντολογία ο γλειωδέστερος όλων. Αν κατάλαβες μόλις βγήκε ο λαγός από το καπέλο. Όποτε η “ηθική” θέλει να γίνει ανηθικότητα αποκτά κανόνες. Και φυσικά οι κανόνες που αποκτά δεν είναι πάρα λεπτομέρειες που σκοτώνουν την ουσία. Έτσι η μάζα ασχολείται με πράγματα που υπό κανονικές συνθήκες θα ήταν γελοιότητες. Ο δικαστικός ας πούμε σου λέει πως δεν πρέπει να κλέβεις όταν πεινάς, αλλά μπορείς να πάρεις μια μίζα εξοπλιστικού μιας και όταν θα σε δικάσουν θα είσαι με το ένα πόδι στον τάφο και φυσικά θα αποπροσανατολίσεις και την κοινή γνώμη από τους πιο νέους και πιο αδίστακτους σε σχέση με εσένα μιζαδόρους. Ο ιερέας σου λέει το πώς θα είναι η σεξουαλική σου ζωή σε πια στάση θα το κάνει με ποιον σκοπό και πότε, αλλά ποτέ δεν μαθαίνεις τι γίνεται με τα λεφτά που συγκεντρώνονται στα παγκάρια (τα καλύτερα πλυντήρια χρήματος εις τους αιώνας των αιώνων αμήν). Ο δάσκαλος απαιτεί τον σεβασμό σου σαν παιδί ή σαν έφηβος αλλά όπως έλεγε και ένας δάσκαλός μου “πως ένα παιδί θα σεβαστεί έναν κλάδο που οι μισοί είναι για το ψυχιατρείο;”. Για το σαλιγκάρι δεν χρειάζεται να σου πω τον βλέπεις κάθε μέρα και πιστεύω πως αν θέλουμε σοβαρότητα οι ειδήσεις πρέπει να να γίνουν παράσταση στο τσίρκο.
Και φτάνουμε στην ορεινή Αρκαδία. Τι είναι όλοι αυτοί που σου ανέφερα; Μα φυσικά οι αποβολές της επαρχίας στα αστικά κέντρα που δεν είναι ικανοί να παράγουν παρά μόνο κοπριά. Είναι δηλαδή αυτοί που ζουν από την εργασία των άλλων και προσπαθούν γλιτώσουν από τα χωράφια,τις στάνες τα εργοστάσια και ότι άλλο μειώνει τον χρόνο ζωής του ανθρώπου. Βέβαια τα παράσιτα δεν είναι μόνο αυτοί ούτε είναι τα κύρια παράσιτα ή οι φορείς της ανηθικότητας. Οι προαναφερθέντες είναι τα εκτελεστικά όργανα. Τώρα εσύ βέβαια τι ρόλο, παίζεις μα φυσικά του κρέατος στην μηχανή του κιμά. Αν δουλεύεις στην παραγωγή (το θεμέλιο της κυριαρχίας)όλοι οι άλλοι θέλουν ένα κομμάτι από τον εργασιακό σου χρόνο. Έτσι έρχονται με την τενεκεδένια ηθική τους να σου τον πάρουν.
Η χρυσή ηθική είναι βέβαια περίπλοκη. Θέλει να μπεις στον βόθρο και να μην βρομίσεις.
Θέλει να αποδέχεσαι τους γύρω σου όταν έχουν διαφορετικές απόψεις και να μην κάνεις τα ίδια που κάνουν αυτοί. Θέλει να κάνεις την σεξουαλική πράξη και να την δηλώνεις μόλις τελειώσεις με το όνομα της χωρίς να την κάνεις βούκινο(κατά προτίμηση στο σύμφωνα με τις επιλογές σου έτερον ήμισυ). Θέλει να είσαι βουβός στους φλύαρους και να πράξεις σύμφωνα με την ακοή σου και την σκέψη σου και όχι με την παρόρμηση ή την υποταγή. Και φυσικά θέλει να ακολουθείς τους κανόνες που συμφώνησες ή όρισες ακόμα κι όταν δεν σε συμφέρουν. Αυτή είναι η χρυσή ηθική που θα πάει μια ζωή κόντρα στην ηθική των αγροίκων, την ηθική της Ορεινής Αρκαδίας.

Πηγή:Οχιά - ΜΥΘΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

Η Μάχη των Καρεκλοκένταυρων

Όταν μαλώνουν τα βουβάλια την πληρώνουν τα βατράχια. Πασίγνωστη παροιμία που δηλώνει την μοίρα του αδύναμου σε μάχη των ισχυρών. Αν και διαφωνώ στο ποιος είναι αδύναμος ο Βούβαλος ή ο Βάτραχος, έχει μια δόση αλήθειας. Δυστυχώς η Βατραχόμορφη κοινωνία μας θεωρεί την παραλλαγή του Μανδαρίνου σαν δύναμη έχοντας απολέσει την την δύναμή της από την εποχή που έθαβε τα ροδάκινα για να πάρει τις αγροτικές επιδοτήσεις από το νυν υποκατάστημα θυγατρική της τράπεζας Πειραιώς.Έτσι το όνειρο της κυρά Τασούλας ήταν να δει τον κανακάρη της να κάθεται σε γραφείο. Και φυσικά επειδή ο Λάκης ο γιος της δεν μπορούσε να μπει με την μέθοδο της επετηρίδας ο Κυρ Παντελής ο Άντρας της κουβαλούσε την δύναμη της ψήφου του σε κάτι γαλαζοπράσινα ανθρωπάκια που μέσω αυτής της διαδικασίας απόκτησαν Βουβαλίσια δύναμη. Βέβαια αφιχθέντες από την γη των χειρότερων κατακτητών της Ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (των Φράγκων) ο μεν γαλάζιος πήρε τις εντολές για την Ευρωπαϊκή μας προοπτική και από την κατακτηθείσα γη των των ερυθρόδερμων ο δε πράσινος που μας έδωσε την Νατοϊκή προοπτική του να είμαστε ορντινάντσες του θείου Σαμ με τις ευλογίες της τετάρτης σοσιαλιστικής διεθνούς. Όμορφος κόσμος αγγελικά πλασμένος.
Τι τα θέλετε όμως όλα τα καλά πράγματα έχουν ένα τέλος. Έτσι το θάψιμο της αγροτικής παραγωγής μας οδήγησε στην εισαγωγή αγροτικών προϊόντων από τους εξ Ανατολάς "εχθρούς" (Θαρρείς και ο Μουσταφά που καλλιεργεί το κρεμμύδι που τρώμε στην Ανατολία έχει κανένα ζόρι για το αν θα αναβιώσει η οθωμανική αυτοκρατορία και όλο αυτό δεν είναι παρά ένα παιχνίδι για να δημιουργούν οι έμποροι όπλων χρηματιστηριακές φούσκες) και φυσικά η καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων που δηλώνουν την υποταγή μας σαν ανθρώπους πρώτα απ' όλα σε μια κάστα που συμπεριφέρεται στις κατώτερες οικονομικές τάξεις όπως ο αγελαδοτρόφος στις γελάδες του. Έτσι τα δάση που ήταν για υλοτόμηση (μια επένδυση με μακροπρόθεσμο αλλά σίγουρο κέρδος) έγιναν οικόπεδα για τουριστικές μονάδες ώστε να μπορεί ο κάθε ομοφυλόφιλος γότθος να παρενοχλεί σεξουαλικά τον κάθε ιθαγενή σερβιτόρο, οι παραλίες έγιναν από ψαρότοποι (που εξασφάλιζαν την αξιοπρέπεια του μισογεμάτου πιάτου) χώροι για να προβάλει τους μαστούς της η γυναίκα του γότθου όταν αυτός γίνεται χώμα από την μεθανόλη και θέλει κάποιον βαλκάνιο για την ορμονική της ρύθμιση γιατί ως γνωστό οι αλκοόλες μειώνουν την γενετήσια διάθεση και κάποιος πρέπει να κάνει κι αυτήν την δουλειά. Κι εμείς οι ιθαγενείς; Μα φυσικά φιλήσαμε την γαλαζοπράσινη παντοφλίτσα (και βάζω και τον εαυτό μου γιατί ενώ τα έβλεπα τα ρεζιλίκια έκανα τα στραβά μάτια μόλις μου κολλήσανε το παρατσούκλι "Έχιδνα" και δεν αφόδευσα στις μούρες των οσφυοκαμπτών συμπατριωτών μου με την δέουσα μεγαλοπρέπεια που αρμόζει σ' αυτές τις καταστάσεις) και άρχισαν να πέρδονται σε καρέκλες γραφείων που τους εξασφάλιζαν το γνωστό "μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει". Φυσικά οι το δράμα έχει και συνέχεια. Ο καλός ο τοκογλύφος  μόλις σε βάλει στο χέρι ζητάει τα λεφτά του (όχι γιατί θέλει να τα πάρει αλλά γιατί ότι έκανε πέτυχε). Έτσι με έναν Καποδίστρια και ένα Καλλικράτη αρχίζει και κόβει το σαλάμι σε φέτες.
Ναι Αναγνώστη μου. Η οικονομική κρίση δεν έχει παρά σαν σκοπό την σαλαμοποίηση της κάθε χώρας που θα την υποστεί (χωρίς να εξαιρείται ούτε αυτή που νομίζει ότι είναι ο "κυρίαρχος του παιχνιδιού"). Ουσιαστικά μετά την κάθε "παγκοσμιοποίηση" (ο γερο Κάρολος το λέει Ιμπεριαλισμό και φυσικά είναι ο πιο ορθόδοξος ορισμός) έρχεται η σαλαμοποίηση που δεν είναι παρά η ανακατανομή των πόρων στους νικητές του πανάρχαιου ταξικού πολέμου. Βέβαια επειδή θέλει χρόνο για να έχουμε όλοι την ίδια ώρα με τον τοπικό Άρχοντα Μεσσία (στην Ελλάδα εμφανίστηκε ένας με φάτσα βγαλμένη από ρωμαϊκό παρακμιακό συμπόσιο και ακούει στο όνομα Αρτέμης) γίνεται η μετάθεση των Αρμοδιοτήτων από το κεντρικό κράτος στις περιφέρειες. Αυτό γιατί παρά το ότι το οικόπεδο σακατεύτηκε 15000 χιλιόμετρα Αιγιαλού δεν μπορούν να είναι διαχειρίσιμα από έναν άρα θέλουμε τουλάχιστον 9 χαραμοφάηδες για να βγάλουν κέρδος από την καμπούρα μας και να μας πετάξουν ψίχουλα και κανένα κρεατικό κάθε Χριστούγεννα - Πάσχα και λοιπές Γιορτές της 3Ε μιας και ως γνωστόν Ο Άγιος Βασίλης λέγεται Άγιος Νικόλαος και φοράει κόκκινα από τότε που κάποια εταιρία αναψυκτικών ισοπέδωσε έθιμα αιώνων προς εξασφάλιση πωλήσεων.
Τώρα βέβαια θα μου πεις γιατί σε ζαλίζω. Μα φυσικά γιατί εδώ ξεκινά η μάχη των καρεκλοκένταυρων. Το κεντρικό κράτος (που είναι βέβαια οι Γενικοί Γραμματείς) δεν θέλουν οι σκουπιδιάρηδες να τους φάνε την Αγία καρέκλα. Έτσι παρακωλύουν τις αποφάσεις των τοκογλύφων που χρειάζονται ακόμα την κρατική μηχανή για να δώσουν μια "Δημοκρατική Εσάνς" στην απολυταρχία που ετοιμάζουν. Και φυσικά ποιος είναι στην μέση; Αν πεις "εγώ" κερδίζεις χρυσούν ωρολόγιον που θα μπορέσεις να το σκοτώσεις σε κάποιο ενεχυροδανειστήριο για να εξασφαλίσεις 60 ψωμιά ή 15 μπουκάλια γάλα ή το λογαριασμό τηλεφώνου σε κάποια εταιρία που σε αποκαλεί "πνευματικά καθυστερημένο" μέσω τω διαφημίσεών της. Και πως γίνεται αυτό. Μια υπηρεσία κρατική έχει τα αρχεία που αφορούν ευαίσθητα σημεία της ζωής σου (σπίτι ας πούμε). Δεν σου το χάρισαν το πλήρωσες και ουσιαστικά σαν πελάτης ακόμα και στο κράτος ισχύει το "με τον παρά μου. και την κυρά μου". Έρχεται λοιπόν η δημοτική ή νομαρχιακή υπηρεσία και λέει "από δω και πέρα εμείς κάνουμε κουμάντο και απόδειξέ μας ότι αυτό σου ανήκει αν δεν θες να το κατασχέσουμε" (Δηλαδή πουλάει "προστασία"). Εσύ παθαίνεις το πρώτο εγκεφαλικό και αν ζήσεις πας τα αποδεικτικά (με ένα καφετί στίγμα στο κάτω εσώρουχο σου βέβαια). Εκεί ανακαλύπτεις ότι ουσιαστικά ο σκουπιδιάρης έκανε έμμεσο εκβιασμό για να πάρει έγγραφα που δεν του παραχωρούσε ο προηγούμενος "προστάτης" σου. Και ναι φίλε μου παθαίνεις το δεύτερο και εύχεσαι το ανεύρυσμα να μην σου δώσει την ευκαιρία να πληρώσεις 25 ευρώ σε οργανισμό που υπεύθυνος για μερικούς μήνες ακόμα θα είναι Μπουμπούκος.Αν ζήσεις τώρα τα πράγματα είναι απλά. Αρχικά ελέγχεις το χρώμα του δέρματος σου. Αν δεν είναι πράσινο ελέγχεις αν έχει τρίχες. Ε! αν δεν είσαι βάτραχος τότε καλά θα κάνεις να μην τους αφήνεις να παριστάνουν τα βουβάλια. Ξεκινάς από τα απλά.Αυτοί που κάθονται μέσα σε γραφεία δύο πράγματα μπορεί να έχουν κάνει στην ζωή τους. Σκύψιμο και γλύψιμο. Δεν είναι οι τριμμένοι δημοτικοί υπάλληλοι της εποχής που ο Καζαντζίδης τραγουδούσε την Ζιγκουάλα. Είναι κοπρίτες που τρέμουν μπροστά στον κάθε άνθρωπο που έχει ηθική. Τώρα πόσοι έμειναν από αυτούς στην χώρα είναι ένα πρόβλημα.
Δεύτερο οι Λατίνοι έλεγαν "si vis pacem para bellum"("Αν θες ειρήνη ετοιμάσου για πόλεμο"). Στο πίσω μέρος του μυαλού σου δεν πρέπει να βλέπεις ένα "μεροκαματιάρη που εκτελεί εντολές" (αν είναι έτσι και ο επαγγελματίας δολοφόνος μεροκάματο βγάζει) αλλά έναν εχθρό. Κάποιο πονηρό υπάνθρωπο που εξασφαλίζει την καρέκλα του από την δική σου ταλαιπωρία. Θα είσαι ευγενικός μιας και ο θυμός είναι μια σύντομη τρέλα που αλείφει βούτυρο στην φέτα τους δικαιολογώντας μισθούς χαραμοφάηδων που θα φυλάνε χαραμοφάηδες που θα ζουν από την ταλαιπωρία σου.
Τρίτο οργανώνεσαι σε ομάδες με οριζόντια ακτινική οργάνωση κατά προτίμηση ή με ελεγχόμενη μη προσωποκεντρική ιεραρχία. Άνθρωπος με σταθερά ιδανικά είναι παντοδύναμος (όχι βέβαια αήττητος μιας και αυτό στους καιρούς μας είναι προνόμιο των ηλιθίων). Και φυσικά αν θες μεσσία κοιτάξου στον καθρέφτη. Η κατάντια σου οφείλεται στο ότι δεν αναλαμβάνεις την ζωή σου. Όποιος είναι πετυχημένος δεν ασχολείται με τον χαμένο που δεν μπορεί να έχει το θάρρος της γνώμης του. απλά τον εκτρέφει σαν γελάδα για να τον κατασπαράξει στην πρώτη ευκαιρία. Ναι αναγνώστη μου αν νομίζεις πως είσαι ο βάτραχος που θα τον φιλήσει η πριγκίπισσα για να γίνεις πρίγκιπας τότε σου αξίζει να σε πατάνε τα βουβάλια που μαλώνουν για την ηδονή της καρέκλας. Αν δεν το πιστεύεις τότε πρέπει να γίνεις το σαρκοφάγο που θα τα κατασπαράξει.

Πηγή: ΜΥΘΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

Ο περιούσιος λαγός του θεού.

Υπάρχουν πολλά είδη ναρκωτικών. Και ο λόγος είναι πως ο άνθρωπος έχει ανάγκη ένα πρόσχημα για να αποστασιοποιείται από την κοινωνική μιζέρια. Αν σε μπέρδεψα αναγνώστη μου είναι γιατί τα πιο σκληρά ναρκωτικά δεν χρειάζονται παρά μόνο τα μάτια σου ή τα αυτιά σου. Και βέβαια έχει να κάνει με το πώς αποκαλούν οι πρεζάκηδες την πρέζα. Παραμύθα. Δεν είναι τυχαία η λέξη και μέσα σ’ αυτόν τον χώρο (όπως και στους περισσότερους) τίποτα δεν είναι τυχαίο. Αλλά ας αφήσουμε τους μικρούς κύκλους αρρώστων και ας πάμε στο μεγάλο κύκλο που καλείται «Έθνος». Δεν υπάρχει τίποτα πιο αρρωστημένο από έναν αλαζόνα λαό.Και βέβαια σ’ αυτό συμβάλουν τόσο η εξουσία που κυβερνά όσο και η εξουσία που χειραγωγεί.
Οι πρώτοι ασθενείς είναι ιστορικά σαν έθνος οι Εβραίοι. Ναι σοφέ λαγέ μου, ο καλύτερος τρόπος χειραγώγησης της μάζας είναι ο μονοθεϊσμός (όχι ότι δεν υπάρχουν και άλλοι ίσως λιγότερο αποτελεσματικοί). Αυτό ήταν μια ανάγκη που προέκυψε από την ταλαιπωρία που τράβηξε αυτός ο τότε νομαδικός λαός. Για να επιβιώσεις σε μια ομάδα που περνά δύσκολα πρέπει να νιώσεις «μοναδικός» σαν τον Θεό που πιστεύεις. Βέβαια επειδή οι πλουτοπαραγωγικές πηγές και τα στρατηγικά σημεία είναι ευσεβής πόθος του κάθε κατακτητή, το δύσμοιρο έθνος έφαγε πολύ ταλαιπωρία από τις τότε υπερδυνάμεις. Αυτό γέννησε ένα σκληροπυρηνικό έθνος δομημένο στον ένα Θεό και στην μία άποψη που εξασφάλιζε την κοινωνική συνοχή στα πέρατα του κόσμου.
Έτσι ο τελευταίος αδυσώπητος κατακτητής (οι Ρωμαίοι) διασκόρπισαν τους κατά τα’ άλλα ήσυχους  νομάδες στα πέρατα της Ευρώπης μεταδίδοντας και την ασθένεια του περιούσιου Λαγού. Και επειδή ένα τυραννικό καθεστώς όπως η αυτοκρατορία έχει την τάση της σύνθλιψης και της διάλυσης καθώς και την ανάγκη της σωτηρίας από τους βαρβάρους (Αττίλας, Καρλομάγνος) οι δυτικές λατινικές επαρχίες διασπάστηκαν σε αυτόνομα κράτη έχοντας την μόλυνση του θεϊκά ευνοούμενου στα σπλάχνα τους (το σημερινό τραπεζικό σύστημα). Δεν είναι τυχαίο αν αναλογιστούμε πως το τότε επάγγελμα των μετοίκων συνήθως ήταν  τραπεζίτης (σήμερα θα τους λέγαμε τοκογλύφους για να τους διαχωρίσουμε από τους σπεσιαλίστες του είδους που είναι αυτοί που ζαλίζουν τους μισούς συμπατριώτες μας με τους τηλεφωνικούς εκβιασμούς τύπου «πληρώστε»).
Στην χώρα μας τα πράγματα ήταν λίγο διαφορετικά. Βγάζαμε ότι βγάζαμε μια χρονική περίοδο και μετά αράζαμε τον υπόλοιπο χρόνο φιλοσοφώντας ανάλογα με το μορφωτικό μας επίπεδο. Οι πολλοί θεοί (και κατά συνέπεια ιδέες που είχαμε) άλλοτε μας ευνοούσαν και άλλοτε μας χαντάκωναν. 
Οι μάχες μεταξύ των πόλεων ήταν σαν τους καυγάδες που γίνονται ακόμα και στις μέρες μας για την θέση παρκαρίσματος. Άρα χίλιοι καλοί χωρούσανε αρκεί να μην μας πατούσε κανένας τον κάλο. Η Ελλάδα ποτέ δεν είχε το γόνιμο έδαφος για οποιασδήποτε μορφής απολυταρχία. Πολλοί θεοί πολλές απόψεις από αυτές που διαχωρίζουν το μυαλό του ανθρώπου απ’ αυτό του χιμπατζή.Έλα όμως που είχαμε τότε τον ίδιο κατακτητή με τον περιούσιο Λαγό του Ιεχωβά;  Και όταν ένας κατακτητής βρίσκει κάτι πιο απολυταρχικό στις επαρχίες τρέχει να το εφαρμόσει παντού.  Έτσι αρχίσαμε να εθιζόμαστε στο ναρκωτικό με την βία. Κάτι σφαγές όσων δεν πίστευαν από τον Θεοδόσιο κάτι η παρακμή από Ίωνες, Δωριείς, Αιολείς και λοιπά φύλα γίναμε ρωμαίοι. Και επειδή το καθ’ εαυτόν ιουδαϊκό θρήσκευμα είναι λίγο βάρβαρο (περιτομές, νηστείες τιμωρίες) γίναμε χριστιανοί που είναι το ίδιο αλλά με λιγότερα λιπαρά (κάτι σαν τα προϊόντα διαίτης να φανταστείτε).  Βέβαια ο πολυθεϊσμός κρατήθηκε (αν δείτε την εικόνα του Αγίου Χριστόφορου θα καταλάβετε τι εννοώ) αλλά το πρόβλημα είναι ότι και εμείς αρχίσαμε να την ψωνίζουμε. Μια κοινωνία που σαν αρχή της είχε την ανεκτικότητα (ο Ηλίας με το τατουάζ σβάστικα στην αρχαιότητα θα ήταν λίπασμα για τα χωράφια) διαγράψαμε το εμπορικό μας πνεύμα (το πήραν βέβαια επάξια άλλοι) και αρχίσαμε να γινόμαστε κάτοχοι τυρόπιτας εντός κρανιακής κοιλότητας.
Ο Ιεχωβά διέγραψε τον προηγούμενο περιούσιο λαγό και τώρα πια είμαστε εμείς γιατί οι άλλοι σταύρωσαν τον γιο του (για τις περαιτέρω σεξουαλικές διαστροφές δεν αναφέρομαι γιατί μετά δεν θα έχω τι να γράψω στις επόμενες φορές). Αυτό μετέτρεψε τους κακομοίρηδες τους ιουδαίους σαν εγκληματίες στην λαϊκή παράδοση (το κάψιμο του Ιούδα) θαρρείς και οι εγκληματίες να κατάγονται από συγκεκριμένη χώρα.
 Έτσι από την όρθια στάση που είχαμε (ακόμα και μέχρι την μικρασιατική καταστροφή) αρχίσαμε να γινόμαστε εγωκεντρικά πιθηκοειδή που ζητάνε τον κόσμο όλο χωρίς να κουνήσουμε το δαχτυλάκι μας. Αρχίσαμε να ξεπουλάμε τα πάντα γιατί όταν «είσαι κάτι» δεν έχεις κανέναν λόγο να γίνεις «κάτι άλλο». Η παρακμή μας έφτασε στο απροχώρητο όταν γίναμε πολιτικά πειραματόζωα για μεσαιωνικές μεθόδους μετά την δεκαετία του '80.Ο ξεπεσμός άρχισε βέβαια νωρίτερα αλλά θέλαμε το σύστημα του ανύπαρκτου Σοσιαλισμού για να γίνουμε οι απόλυτοι ξεφτίλες. Δικαιώνοντας τον Μακιαβέλι ως προς την προβλεψιμότητα της μάζας πέσαμε για τριάντα χρόνια στο ψητό. Όποιος έλεγε πως όλο αυτό είναι μια παγίδα ήταν γραφικός και κοινωνικά απομονωμένος. Το τραγουδάκι «τα βλαχαδερά» του Νικόλα του Άσημου περιγράφει την ταμπελοποιημένη «δήθεν» κοινωνία μας.
Σαν περιούσιος λαγός του Θεού τις τελευταίες του μέρες τις ζει με πολύ μεγάλη δυσκολία. Μετά το φαγοπότι ήρθε ο λογαριασμός. Οι λίγοι ηθικοί που έμειναν σιώπησαν σεβόμενοι το δράμα των ανεύθυνων.Αλλά τελικά το πιο δύσκολο είναι να είσαι περιούσιος άνθρωπος.  Πάψτε το λοιπόν να πορδολογείτε διαδικτυακά ή στον δρόμο και γυρίστε τις πλάτες σας στο μέλλον που σας ετοιμάζουν.Αν νομίζετε ότι με επαναστατικά πυροτεχνήματα θα σωθείτε είστε γελασμένοι. Ο γείτονας σας έχει ανάγκη την καλημέρα σας.Αλλιώς θα χαρείτε την τελευταία καληνύχτα σας.

Πηγή: Οχιά

Το νησί της Κίρκης και οι φάμπρικες των Γότθων

Τι είναι ο μύθος; Είναι το συνηθισμένο που γίνεται τερατώδες για να χωρέσει όσο πιο πολύ κόσμο γίνεται. Ξέρω είναι λίγο παράξενο αυτό που λέω αλλά ότι καλούμε σαν μύθο είναι μια πραγματικότητα που έχασε τον ρεαλισμό της σαν στοιχείο και μεταλλάχτηκε για να αποκτήσει εύρος σαν νόημα. Έτσι ο Οδυσσέας μπορεί να είναι χιλιάδες άνθρωποι που για να χωρέσουν στην λόγια παράδοση έγινα ένα όνομα. Το νησί της Κίρκης αντίστοιχα μπορεί να είναι χιλιάδες σημεία στον κόσμο που μπορεί να παγιδευτεί ο καθένας μας και να χάσει την ανθρώπινη του υπόσταση ζώντας σαν γνήσιο γουρούνι.
Έτσι έχουμε την ιστορία του Θωμά. Ο συγκεκριμένος είναι ο κλασικός ελληνάρας που φυσικά σαν κάτοικος Νεάπολης δεν είχε στον ήλιο μοίρα. Το μόνο κοινό που είχε με τους αρχαίους ήταν αυτό που χαρακτηρίζει και τις τρεις βασικές φυλές που ορίστηκαν από τους ρομαντικούς Γερμανούς αρχαιολόγους ως Έλληνες όταν τα έβρισκαν σκούρα. Την κοπάνησε από την χώρα. Κι επειδή δεν μπορούμε πια να φτιάξουμε αποικίες, πήγε και εγκαταστάθηκε σε μια παροικία. Φυσικά στην αρχή όλα είναι καλά όταν πας συστημένος και επείγον. Και αυτό γιατί καμιά Κίρκη δεν θέλει να νιώσεις ναυαγός αλλά φιλοξενούμενος. Έτσι το παλικάρι εξασφάλισε τα αγαθά που μια μάγισσα σου εξασφαλίζει μέχρι να σε μετατρέψει σε χοίρο. Τα σύγχρονα μαγικά ονομάζονται τραπεζικά δάνεια. Σου εξασφαλίζουν την αξιοπρεπή διαβίωση τις διακοπές και το αμαξάκι που θα έρθετε στην μαμά Ελλάδα για να κάνετε την φιγούρα στους ιθαγενείς που έχουν το ίδιο πνευματικό επίπεδο μ' εσάς, και δεν εξαιρούνται μέχρι και οι καθηγητές πανεπιστημίου μιας και αμόρφωτοι υπάρχουν σε όλες της βαθμίδες της εκπαίδευσης. Φυσικά μόλις το τραπεζικό σας χρέος πάψει να είναι βιώσιμο η Γερμανίδα Κίρκη (μετά το έκανε και στην Ελλάδα) σας αποκτηνώνει σταδιακά πετώντας σας στον λάκκο και ταΐζοντας σας με σκουπίδια.
Θα μου πείτε εδώ ολόκληρη χώρα την πάτησε θα την γλυτώσει ο δύσμοιρος αφελής Έλλην επαρχιώτης; Κι εδώ φίλοι μου έρχεται το μεγαλείο του μύθου. Ο Οδυσσέας δεν έγινε γουρούνι γιατί η θεά της σοφίας, που τυγχάνει να είναι πάνοπλη ετοιμοπόλεμη και οπαδός των τολμηρών που έχουν την αίσθηση του κινδύνου, του έδωσε το μαγικό ξόρκι για να την γλυτώσει αυτός που ορίζει το μισό της συνείδησης μας. Η εξυπνάδα είναι ένα στοιχείο που κάνει παρέα με την λιτότητα και τα σταθερά ιδανικά. Μην το μπερδέψετε με την επιβεβλημένη λιτότητα από την Σημερινή Κίρκη αλλά δείτε το σαν την άριστη διαχείριση των πόρων που πρέπει να αρχίσουμε σαν οντότητες να διεκδικούμε. Τα σταθερά ιδανικά εξασφαλίζουν ότι δεν θα παρασυρθείς από κανένα τέρας που θα βρεις μέσα στην οδύσσεια. Άμα το κάνεις αυτό σίγουρα δεν κινδυνεύεις επίσης κι από τις ευκαιρίες που σου παρουσιάζουν όσοι θέλουν το κακό σου.
Η αρχαιότητα είναι συνδεδεμένη στο παρόν με μια βασική αρχή. Το θεϊκό δεν είναι πάντα και υπέρ σου. Τις περισσότερες φορές είναι ότι πάει να σ' εκμεταλλευτεί με διάφορους τρόπους ακριβώς όπως οι κυβερνήσεις της χώρας που σου πουλάνε φούμαρα. Κι αυτό είναι ένα βασικό πλεονέκτημα των ελεύθερων ανθρώπων για να αναπτύξουν αυτό που λέγεται ορθολογισμός . Αν θέσουμε τον Δία (με την γνωστή παρέα του το Κράτος και την Βία) σαν εξουσία τότε πρέπει να είμαστε έτοιμοι για την επίθεσή που θα μας κάνει ο Ποσειδώνας αν δεν δείξουμε ανοχή στον κάθε Πολύφημο. Η Κίρκη που θα είναι το πλαστό καταφύγιο που θα μας απομακρύνει από τον στόχο μας (να ζήσουμε με αξιοπρέπεια στην Ιθάκη) είναι πολύ εύκολο να μας μαγέψει. Έχει αμάξια, Ηλεκτρονικά, Μισθό και κοινωνικές παροχές που πηγάζουν από την για χρόνια εκμετάλλευση της εργασίας των μεταναστών. Έχει και το πικρό ψωμί που δεν πηγάζει από τα δώρα αλλά από την παγίδα του να βρεθείς εγκλωβισμένος σ' ένα σύστημα που θα σε υποχρεώνει να ζεις κάτω από το καθεστώς ανάγκης. Το νησί της Κίρκης μπορεί ναι μην είναι και περιτριγυρισμένο από Θάλασσα. Το παλάτι της μπορεί να είναι οι Φάμπρικες των γότθων (ή οι ευκαιρίες εργασίας στην Ωκεανία). Πάντως αν το μυαλό σου έχει εξυπνάδα και ψάχνει την πάνοπλη σοφία τότε είναι δύσκολο να μεταμορφωθεί σε γουρούνι. Είσαι σίγουρα ένα από τα παιδιά του Οδυσσέα.

Πηγή: ΜΥΘΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

Οι αρχαίοι δεν ήταν φτιαγμένοι από πέτρα

Αλήθεια ποια είναι η εικόνα που έχουμε στο μυαλό μας για την αρχαιότητα; Όποιο βιβλίο ιστορίας κι αν ανοίξεις, αυτό που θα δεις είναι συνήθως φωτογραφίες αγαλμάτων και σπάνια τοιχογραφιών ή λογότυπων πάνω σε αγγεία. Ναι φίλοι μου, τα αρχαία κεραμικά έχουν λογότυπα και όχι ζωγραφιές, ακριβώς όπως έχουμε εμείς ετικέτες στα μπουκάλια. Αν λοιπόν κάποιος αρχαιολόγος σας πει πως δεν υπήρχε γνώση προοπτικής στην αρχαιότητα και σας φέρει σαν παράδειγμα τα αγγεία απλά μπορείτε να του χαμογελάστε όπως κάθε χαζοχαρούμενο που ξέρετε και χρειάζεται την στοργή σας.
Τώρα βέβαια θα μου πείτε το “κάτι μας είπες” και φαινομενικά θα έχετε δίκιο αλλά το τελευταίο καιρό παρατηρώ την εξιδανίκευση προσώπων, καταστάσεων και γεγονότων στο απώτερο παρελθόν που καλούμε αρχαιότητα θαρρείς και το παρόν φύτρωσε σαν αγγουράκι θερμοκηπίου. Αυτό βέβαια είναι ένας καλός τρόπος να παρηγορούμε τον εαυτό μας για τις καλύτερες μέρες που υπήρχαν αναπολώντας περασμένα μεγαλεία. Φυσικά, υπάρχει μεγαλείο στο κάθε τι πάνω στον κόσμο, αλλά όχι όπως είναι αντιληπτό μέσα στο μυαλό μας. Κι αυτό γιατί ο άνθρωπος έχει την τάση να παίρνει αποστάσεις από την πραγματικότητα κακοποιώντας ταυτόχρονα και την ομορφιά του μύθου.
Η αφορμή βέβαια είναι η ιστορία του διαβόλου που μου έστειλαν σε έναν σύνδεσμο στο διαδίκτυο. Το συμπέρασμα που μου έδωσε αυτό που είδα και τρόμαξε πολλούς γνωστούς μου ήταν το εξής: Ο Αριμάν (ο θεός του κακού στο ζωροαστρισμό), ο Άδης, ο Πάνας και ο Διόνυσος, ενώθηκαν κάπου στο τέλος της αρχαιότητας (ή στις αρχές του μεσαίωνα για όσους έχουν την ανάγκη μιας αναγέννησης) για να δημιουργήσουν όλοι μαζί τον άρχοντα του σκότους. Αλλά τι στην πραγματικότητα είναι για τον “σύγχρονο” κόσμο μας, το “σκότος”;
Μετά την στρατηγική επιλογή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας να καθιερώσει τον ιουδαϊσμό στην ελαφρά έκδοση του που λέγεται χριστιανισμός και την κατάκτηση της ανατολής από το ισλάμ (την άλλη ιουδαϊκή αίρεση) σκότος δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ανθρώπινη φύση μας. Έτσι το καθετί ανθρώπινο αυτόματα για την ολοκληρωτική κοινωνία μας είναι και σατανικό. Αν εξαιρέσουμε τον Αριμάν (που απλά μας δίνει την μεταφυσική πόλωση) η ηθική του Άδη, η χαρά του Πάνα (με το γλυκό επαρχιώτικο ερωτισμό) και η ηδονή του Διόνυσου (η βάρβαρη πλευρά μας που μας γλυτώνει από τον καθωσπρεπισμό) δεν είναι παρά για το καθυστερημένο, το στερημένο από χαρές και πλήρες από θρησκευτικά κόμπλεξ ανθρώπινο γένος, το μήλο που μας οδηγεί στην κόλαση.
Φυσικά όπου υπάρχει δράση υπάρχει και αντίδραση και επειδή ο θρησκευτικός καθωσπρεπισμός δεν είναι παρά μία θηλιά που μας πνίγει αναπολούμε την αρχαιότητα. Το κακό είναι πως αντί να ρίξουμε ένα φάσκελο στην καταπιεστική θεοκρατία φτιάχνουμε το αντίπαλο δέος με τον τρόπο που μας δίδαξαν αυτοί που μετατρέπουν τον φόβο της κόλασης σε ράβδους χρυσού. Έτσι, φτάνουμε στο σημείο να προσκυνάμε τον Απόλλωνα (φιγούρα στο τελευταίο ελληνικό χιλιάρικο) σαν την εικόνα της παγανιάς της Τήνου. Αυτό, είναι λογικό γιατί η αρχαιότητα αφήνει ίχνη σε αντικείμενα που εκφράζουν ιδέες αλλά όχι λεπτομέρειες που γεννούν αυτές τις ιδέες.
Ο Διογένης ήταν φιλόσοφος στην Αθήνα. Ήταν παραχαράκτης όμως στην Σινώπη. Αλήθεια φίλοι μου, πως θα θέλατε να ήταν φιλόσοφος και μάλιστα κυνικός αν δεν ήξερε την πραγματική και βρώμικη όψη της ζωής. Αν ο Θεμιστοκλής δεν λειτουργούσε παραπολιτικά (φουσκώνοντας τον φόβο για την Αίγινα) πιστεύετε ότι θα είχαμε Σαλαμίνα; Αν νομίζετε ότι ο Φειδίας είδε θεϊκό όνειρο για να φτιάξει το άγαλμα της Αθηνάς είστε γελασμένοι. Κάποια εμφανίσιμη κοπελίτσα σε συμπόσιο είδε που ήταν, για την εποχή του, σαν όνειρο. Κάποιοι λένε πως ο Σωκράτης δεν άφησε γραπτά, αλλά τότε θα πρέπει να αναζητήσετε τα πνευματικά δικαιώματα του Πλάτωνα. Η ανθρώπινη φύση ποτέ δεν ήταν κάτι αποστειρωμένο. Στην αρχαιότητα ήταν ακόμα πιο ελεύθερο. Αν βγάζαμε σε χαρτονόμισμα τον Διόνυσο ή τον Πάνα ίσως και καταλαβαίναμε και την αξία της χαράς. Στην αρχαιότητα ξέρανε πάρα πολύ καλά ότι το πνεύμα θέλει σάρκα για να υπάρχει. Για να μιλήσουμε για ιδανικά πρέπει να λύσουμε πρώτα το ταπεινό και το ασήμαντο και τότε και τώρα. Αγνοείστε το άγαλμα σαν εικόνα αν δεν είστε τεχνικοί και δείτε το σαν έννοια και σαν τρόπο να ειπωθεί κάτι γιατί πάνω στο μάρμαρο. Αυτό δεν είναι παρά ένα σημάδι και αυτοί που το έφτιαξαν σίγουρα δεν ήταν φτιαγμένοι από πέτρα.

Πηγή: ΜΥΘΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

Τάνταλος όπως λέμε Ελλάδα.

Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της. Μια φράση που θυμίζει μελοδραματική ταινία της δεκαετίας του ’60. Δεν θα είχα ασχοληθεί αν αυτή η φράση δεν ήταν αληθής από την μία αλλά γεμάτη ανακρίβεια από την άλλη. Και αυτό γιατί λέγοντας «Ελλάδα» έχουμε συνηθίσει να ορίζουμε τους αιρετούς των κατακτητών μας και να τους αποκαλούμε ηγέτες. Αυτό συμβαίνει στους λαούς που τελούν υπό κατοχή δηλαδή σε όλους. Και αυτό γιατί μπερδεύουμε έναν πρωθυπουργό ή έναν πρόεδρο της δημοκρατίας με έναν ηγέτη. Αλλά οι ηγέτες αγαπητοί μου αναγνώστες είναι κάτι σπάνιο και φυσικά αόρατο. Έχεις σκεφτεί ότι μια πολυεθνική μπορεί να κατέχει τον πλούτο από τρεις χώρες, και δεν αναφέρομαι στην χώρα μας αλλά στις άνω από εμάς υπερδυνάμεις; Η ίδια η μυθολογία μας, το ότι πιο πλήρες στην εξήγηση των φυσικών και κοινωνικών φαινομένων παγκόσμια, μαζί με τον ινδουισμό, παρουσιάζει το κράτος σαν υποτελή του Δία δηλαδή της καθαρή και αναμφισβήτητης εξουσίας. Γιατί άραγε; Γιατί οι έλληνες, ο μοναδικοί ίσως πολιτισμένοι και ελεύθεροι άνθρωποι (οι Κέλτες δεν άφησαν πολλά στοιχεία για το πολίτευμα τους) άνθρωποι που περπάτησαν στη Ευρώπη, ήξεραν πως αυτό που ζούνε είναι μια παροδική ανάσα της ανθρωπότητας με σίγουρο τέλος την απολυταρχία. Το ότι εμείς σε μια πλατωνική ψευδαίσθηση (κάτι σαν το Matrix) πιστεύουμε ότι είμαστε ελεύθεροι κλεισμένοι στο κουκούλι μας δεν έχει να κάνει παρά με το να μας περάσει η δόση της αλαζονείας που μας πότισαν την δεκαετία του ’80 και μέχρι την μεγάλη επιχείρηση με το κωδικό όνομα «οικονομική κρίση». Αν διαβάσεις τις λίγες αράδες που γράφτηκαν για τον Διογένη θα καταλάβεις ότι ο μεγάλος κυνικός δεν ζούσε στην Αθηναϊκή δημοκρατία αλλά σε μια παρωδία της μιας και ουσιαστικά ο χρυσός αιώνας είναι θαμμένος από τότε κάτω από τον Παρθενώνα (τα ελληνιστικά χρόνια που ακολούθησαν έδωσαν βέβαια πολλά αλλά όχι τόσα όσα θα έπρεπε για να εξυψωθεί ο ουμανιστικός πολιτισμός που έχει σαν κέντρο τη ελεύθερη και όχι την ασύδοτη σκέψη). Είναι ο μοναδικός ίσως αιώνας που η παγκόσμια διανόηση τρέφεται από τις σάρκες του. Κι αυτό γιατί τα παιδιά του Ταντάλου έκαναν το δώρο τους στην ανθρωπότητα πριν φαγωθούν από την μοιρολατρία, την εξουσία και τους «ειδικούς».
Αλλά ας πάμε στον μύθο. Ο βασιλιάς της Φρυγίας (ένα αρχαίο έθνος που η ιστορία, κυρίως η Αιγυπτιακή το αναφέρει με τρόμο) ήταν ο αγαπημένος γιος του Δία. Αυτήν την λεπτομέρεια αξίζει να την αναλύσουμε. Πάνω από την βασιλική εξουσία η θεϊκή εξουσία έκανε διακρίσεις και ευνοούσε συγκεκριμένους «βασιλιάδες». Έχεις σκεφτεί πόσες κυβερνήσεις στην χώρα μας είχαν την εύνοια τω βιομηχάνων, των πολυεθνικών και των τραπεζών (μια και ο νέος «θεός» ας μην γελιόμαστε είναι το χρήμα). Και όπως είναι φυσικό όταν η μικρή εξουσία δει ότι είναι ευνοούμενη τότε ξεθαρρεύει. Το ίδιο κάνουν πολλοί «ηγέτες» που παριστάνουν το ποντίκι που βρυχάται. Και επειδή το ποντίκι δεν είναι λιοντάρι,  η κανονική εξουσία φταρνίζεται και έχουμε παράξενες «αποκαθηλώσεις» και από πάνω όπως έγινε στο Ιράκ και από κάτω όπως έγινε στην Λιβύη (για το τελευταίο δεν βάζω το χέρι μου και στην φωτιά). Έτσι ο Τάνταλος για να δει αν μπορεί να ξεγελάσει τους «από πάνω» έσφαξε τον γιο του τον Πέλοπα και πήγε να τον ταΐσει στους Θεούς. Σήμερα πολλοί Πέλοπες είναι τροφή των Θεών. Όλοι έχετε έναν γνωστό άνεργο, επαγγελματία, αγρότη, τεχνίτη, μικροέμπορο στην παρέα σας που έχει γίνει «γεύμα» πολυεθνικής ή τράπεζας. Εδώ αξίζει να βγάλω το καπέλο στους Αμερικάνους, που ξέροντας ποιος στηρίζει τα δυο μεγάλα τους κόμματα, διατηρούν αυτό το κοινωνικό στρώμα ζωντανό επιτυγχάνοντας έτσι να μεταβιβάζουν τις οικονομικές τους κρίσεις στην Ευρώπη (χωρίς να το κάνουν βέβαια για την ψυχή της μάνας τους). Η ντροπή ανήκει στην μητρόπολη όταν οι αποικίες την ξεπερνάν σε νοημοσύνη.
Οι θεοί όμως οργίστηκαν, με πρώτη την Ήρα, που εμφανίζεται στην περίπτωση σαν κυρία φιλανθρωπικού σωματείου που τα βάζει με τον ζητιάνο επειδή χτυπάει το παιδί του. Αν πάτε έξω από ένα συσσίτιο της πρόνοιας θα δείτε πως αυτό ισχύει και σήμερα για όσους ζαλίζουν τον υψηλά ιστάμενο στην ιεραρχία. Ανάστησαν τον Πέλοπα, καθώς η εξουσία θεωρεί πάντα χρήσιμο το νέο είτε είναι άνθρωπος ή ιδέα, και έστειλαν τον Πέλοπα (στην Ελλάδα αυτό έγινε πολλές φορές κατά την διάρκεια του τελευταίου αιώνα) στον Άδη. Η εξουσία δηλαδή τιμώρησε το κράτος για την κτηνωδία του. Πόσες φορές ένας έλληνας δεν έχει βρεθεί στην θέση του Πέλοπα; Πόσες φορές οι αγνές προθέσεις μας δεν έγιναν προϊόν κανιβαλισμού από «αρμόδιους»; Σαν απλός άνθρωπος μπορώ να πω με σιγουριά πολλές. Για χρόνια ότι καλό προσπαθούσαν να κάνω στον ελεύθερο χρόνο μου σκάλωνε στην γραφειοκρατία. Ακόμα υποφέρω από το φάντασμα της κι ας κατεβαίνει αργά αλλά σταθερά στον Άδη. Βλέπετε ο Τάνταλος έδειξε και την κρατική πονηριά. Όπως η εκμετάλλευση των εθελοντών για να μπαλώνει τρύπες προϋπολογισμού. Οπότε ας πούμε και για το κερασάκι στην τούρτα. Ο Τάνταλος είναι ουσιαστικά ένα είδωλο εξουσίας που έχει σαν σκοπό να κάνει τις βρομοδουλειές για την εξουσία που θέλει να κρατήσει μυστική την ταυτότητα της.
Όπως και στον Σίσυφο περιγράφω ότι τα ελληνικός Τάρταρα δεν έχει καμία σχέση με την κόλαση του Δάντη. Κι αυτό γιατί τα Τάρταρα είναι στον ίδιο χώρο με τα Ηλύσια πεδία δηλαδή στο Άδη (Η βασιλεία των ουρανών πάει πάντα παρέα με την βασιλεία των εμπόρων). Αυτό δεν συμβαίνει και στην πραγματική ζωή; Η κόλαση και ο παράδεισος μπορεί να είναι η διπλανή μας πόρτα. Έτσι σαν κάθε αχόρταγο δικτατορίσκο ο Τάνταλος βρήκε την αιώνια πείνα και την αιώνια δίψα. Το έβαλαν σε έναν λάκκο γεμάτο νερό που καλύπτονταν από οπωροφόρα δέντρα. Όταν πήγαινε να πει ο λάκκος στέρευε και όταν πήγαινε να φάει τα φρούτα τα κλαδιά ψήλωναν για να μην μπορεί  να τα φτάσει. Όπως στέρεψαν τα δημόσια ταμεία στην χώρα μας από τους δικτατορίσκους και τους κομματικούς Στρατούς τους, σε τέτοιο σημείο που ακόμα και οι βουλευτές που προσπαθούσαν να κάνουν λειτούργημα καταπίνονταν ή συκοφαντούνταν από κακοήθεις δημοσιογραφίσκους που έγλυφαν το κοκαλάκι από το πόδι του σφαγμένου Πέλοπα. Ο Πέλοπας όμως είναι ζωντανός. Η ελπίδα δεν πέθανε παρά τις κατραπακιές που έφαγε τα τελευταία είκοσι χρόνια από την κακοήθεια που παγκόσμια έχει κυριαρχήσει. Ο άνθρωπος δεν χρειάζεται θεούς για να αναστηθεί αλλά τους συνανθρώπους του. Όσο για τον Τάνταλο; Ας απολαύσει το «Μαρτύριο» του.

Πηγή: ΜΥΘΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

Η διαφορά της πονηριάς από την εξυπνάδα, ή «Γιατί ο Σίσυφος δεν μπορεί να στερεώσει τον βράχο».

Τελικά πρέπει να είναι πολύ δύσκολο να διαχωριστεί το αυτονόητο. Ίσως γιατί έχουμε μάθει να μπερδεύουμε την ύψιστη μορφή βλακείας κατά τον Λεμπέση με την νοημοσύνη. Ένα στοιχείο που πάντα παραβλέπουμε είναι ότι ο απατεώνας είναι ουσιαστικά αυτός που διαπράττει το έγκλημα του όχι λόγο εξυπνάδας αλλά λόγω ανοχής των θυμάτων του. Και φίλοι μου η ανοχή είναι παράγωγο της αδυναμίας. Της πνευματικής, σωματικής ή οικονομικής. Αυτό σε μια κοινωνίας που αποδομείται είναι πασιφανές, αν και τα πρώτα θύματα συνήθως δέχονται τον χλευασμό των υπολοίπων (βέβαια και οι υπόλοιποι μετά δέχονται τον χλευασμό των πρώτων θυμάτων). Τώρα ίσως να προλογίζω την ιστορία λίγο περίεργα αλλά ο σκοπός είναι να μην μπω σε αρνητική κριτική με γνώμονα την κακία αλλά την συμπόνια, πράγμα που δεν είναι εύκολο πάντα.
Η βασιλική καταγωγή του Σίσυφου μας δείχνει το λαϊκό ρητό «άμα δεν είσαι λέρα δεν οδηγάς γαλέρα», και ο ιδρυτής και βασιλιάς της αρχαίας Εφύρας της γνωστής Κορίνθου για να εξασφαλίσει νερό για την ακρόπολη του πρόδωσε στον Ασωπό την σχέση της κόρης του με τον Δία. Το προσωπικό όφελος που μας βάζει σε καυγάδες έχει προέκταση στον μύθο. Ας μην ξεχνάμε ότι πολλοί πολιτικοί έχουν εξασφαλίσει ψήφους με νόμους για την νομιμοποίηση αυθαιρέτων μόνο που τότε δεν χρειάζονταν και ηλεκτρικό το ρεύμα τότε ήταν παιχνίδι για θεούς. Έτσι ο Ήρωας μας έκανε το πάνθεον μαντάρα για να βολέψει την κλίκα του, ότι έκανα οι «ψηφοφόροι» της μεταπολίτευσης στην Ελλάδα για μια θέση σκουπιδιάρη ή νοσηλευτή. Τα Φύλλα της Εφημερίδας της Κυβερνήσεως είναι γεμάτα από τέτοια «διαμάντια» με πρώτο και καλύτερο τους νοσοκομειακούς διορισμούς παλιννοστούντων όταν ο υπόδικος ήταν υπουργός στην πρώτη κυβέρνηση του Κώστα του Τουρκοφάγου των Ιμίων.
Ναι αλλά όταν τα βάζεις με την δύναμη χρησιμοποιώντας την πονηριά και το κάρφωμα το μέλλων σου είναι ζοφερό. Είτε είναι ο Δίας ή ο κυρίαρχος λαός (που μόλις καταλάβει την δύναμη του βλέπω πολλούς να έχουν το μέλλον την Μαρίας Αντουανέτας), Μόλις συνέλθουν από την ταραχή τότε η ανακατώστρα μετράει τις μέρες της πάνω στην γη ανάποδα. Έτσι ο Δίας που είναι ανθρώπινος σε σχέση με τον Ιεχωβά (πράγμα πολύ φυσικό μιας και οι έλληνες πάντα προσευχόταν όρθιοι, εκτός αν έκαναν καμιά χοντράδα και έπρεπε να ικετέψουν) τον έστειλε στον Άδη.
Όπως η κλασικές κουτσομπόλες που ξέρουν ότι αυτό που κάνουν είναι επιζήμιο αλλά συνεχίζουν να το κάνουν, ο Κυρ Σίσυφος (αν ήταν γυναίκα και ζούσε σήμερα θα τον αποκαλούσαν «Κυρά Κατίνα») τα έκανε άνω κάτω κι εκεί που πήγε. Φυλάκισε τον Άδη (σήμερα θα το περιγράφαμε στην φράση «ξέρω που ήσουν μωρή αλλά δεν μιλάω γιατί είμαι Κυρία», δηλαδή ο έμμεσος εκβιασμός που κλειδώνει το θύμα). Αλλά όπως και ο Θάνατος αυτό δημιούργησε τον Αλυτρωτισμό, κάτι σαν την υπηρεσία αποξήρανσης της Κοπαΐδας και το Φιλόπτωχο ταμείο που βγάζει τον άστεγο εκτός συσσιτίου μετά από τρία χρόνια. Οι πεθαμένοι έμενα απέθαντοι χωρίς να είναι αθάνατοι, σαν το ελληνικό κράτος που ενώ ουσιαστικά έχει καταντήσει δημαρχείο των Βρυξελλών το μόνο που έχει σαν αυτόνομη αρμοδιότητα είναι η έγερση και η υποστολή της παλιάς του σημαίας. Άλλωστε και στην κατοχή οι Γερμανοί σ’ έναν μικρότερο ιστό άφηναν να κυματίζουν οι ελληνικές σημαίες ή το δημόσιο είχε την ελληνική σφραγίδα που έμπαινε προτελευταία στα κατοχικά διατάγματα. Μεγάλη ζημιά δηλαδή και για τον επάνω και για τον κάτω κόσμο.
Εκεί ο Άρης (ο πόλεμος είναι πάντα σωτήριος για μια τέτοια κατάσταση μιας και η νοικοκυρά αναλαμβάνει τις ευθύνες τις και στέλνει την πονηρή γειτόνισσα στον έξω από δω) κατεβάζει ξανά στον Άδη τον πονηρό πελοπονήσιο που του έχει μείνει μια ακόμα πονηριά να κάνει. Βάζει την γυναίκα του στο κόλπο (το έθιμο διατηρείται από εμπόρους στις μέρες μας που χρεοκοπούν την επιχείρηση και την ξανανοίγουν στο όνομα της γυναίκας τους) και τον αφήνει άταφο. Η διπλωματία που στην αρχαία Ελλάδα μαζί με το εμπόριο και την κλοπή (τυχαίο; Δεν νομίζω) είχε το πρόσωπο του Ερμή (από τότε όλες οι κεντρικές εμπορικές οδοί που γίνονται και οι περισσότερες νόμιμες κλοπές, όπως π.χ. τα επώνυμα ρούχα «ο κούκος αηδόνι», ονομάζονται «Ερμού») χώνει στον Άδη τον παλικαρά μας και έτσι ησύχασε η πλάση.
Και επειδή οι κριτές των νεκρών ξέρουν την διαφορά του πονηρού από τον έξυπνο (σε αντίθεση με το δικό μας δικαστικό σύστημα που επιβραβεύει την απάτη βάση συντάγματος, ξεκινώντας από την βουλευτική ασυλία και καταλήγοντας στους φοροφυγάδες των Α.Ε. και τον πολυεθνικών) του έβαλαν μια πνευματική τιμωρία που ταλαιπωρούσε το σώμα. «Αφού είσαι τόσο έξυπνος και όλοι εμείς τα κοροΐδα στερέωσε αυτόν τον βράχο και το μαρτύριο σου θα λάβει τέλος». Αλλά ελάτε που η εξυπνάδα και η πονηριά είναι κάτι διαφορετικό; Το ίδιο παθαίνουν όλοι όσοι λειτουργούν τον εγκέφαλό τους υποτιμώντας τους γύρω τους. Η τιμωρία αυτή μας δείχνει πως το βραχυπρόθεσμο ατομικό συμφέρον δεν έχει καλό τέλος. Όταν προκαλείς δυσαρέσκεια για λογαριασμό δικό σου και της κλίκας σου, τότε θα έρθει η στιγμή που οι δυνατοί ή οι πολλοί θα σε τσακίσουν. Και βέβαια τότε δεν γλιτώνεις ούτε με τον θάνατο. Η ψευδαίσθηση ότι ελέγχεις τα πράγματα με ψέματα ή απάτες έχει απάντηση με βάση την παροιμία «ο ψεύτης και ο κλέφτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται». Βλέπω πολλούς Σίσυφους για τα επόμενα χρόνια να προσπαθούν να ταιριάξουν τον βράχο.

Πηγή: ΜΥΘΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

Ο Προμηθέας είναι ακόμα καρφωμένος στον Καύκασο.

Άραγε πόσο σημαντικοί είναι κάποιοι μύθοι για τον άνθρωπο. Και κυρίως εξηγώντας την ανθρώπινη φύση βλέπουμε την διαχρονική τους αξία. Υπήρχε ένας μάγκας τιτάνας που τον έλεγαν Προμηθέα και είναι ο πατέρας μας. Μας έκανε από πηλό και φωτιά. Είναι δεμένος μαζί μας δηλαδή από την εποχή που οι άλλοι θεοί μας θεωρούσαν «κτήνη». Ακόμα και σήμερα η εξουσία έτσι μας βλέπει κάτι παραπάνω από αγελάδες που αντί να δίνουμε το γάλα μας δίνουμε το σώμα, το μυαλό και την ψυχή μας για να μας πουλάει την «τάξη». Όπως κάθε οικόσιτο η σφαγή μας γι αυτούς είναι δεδομένη. Γι αυτό οι απανταχού ηγέτες ψάχνουν την θεϊκή προέλευση της εξουσία τους (ελέω Θεού βασιλεία π.χ.). Μην φοβάστε εμείς οι «κοινοί θνητοί» έχουμε την σίγουρα τιτάνια από τον πατέρα μας. Κι αυτό γιατί έτσι χαοτικοί και τιτάνιοι που είμαστε έχουμε την θεία μας την Αθηνά (ναι αναγνώστες μας ακόμα και η θεϊκή όψη της Σοφίας σιχαίνεται την «τάξη»), να μας βοηθάει να ζούμε αιώνια με ότι δεινά και τιμωρίες και να μας επιφυλάσσουν οι δυνάστες μας. Κι αυτό γιατί η δεμένη με τις σάρκες μας εξουσία για να υπάρχει μας χρειάζεται. Κάθε φορά άλλωστε που πήγαινε να αυτονομηθεί από εμάς ο Προμηθέας του χαλούσε την συνταγή. Η πιο γνωστή ιστορίας γι αυτό είναι όταν του έδωσαν την αρμοδιότητα για το πιο μέρος της θυσίας ενός ζώου πάει σ’ αυτούς και πιο σ’ εμάς. Ο πανέξυπνος προστάτης μας, άλειψε με λίπος τα κόκαλα για να γυαλίζουν και έκοψε στραβά το κρέας, αφήνοντας τον Δία να διαλέξει. Από τότε τρώμε εμείς κρέας και οι Θεοί κόκαλα αμάσητα. Και οι σημερινοί «θεοί» έχουν αδυναμία σε ότι λάμπει και γι αυτό οι μέρες τους είναι μετρημένες. Βέβαια το υπέρτατο δώρο είναι αυτό της φωτιάς. Δεν θα σου περιγράψω μια ιστορία που σίγουρα ξέρεις γιατί θα ξέφευγα πολύ από τον διαδικτυακό χώρο με την περιορισμένη λόγω οθόνης αναγνωστική ικανότητα.
Τι συμβολίζει αυτός ο καλοσυνάτος, λίγο ύπουλος με την εξουσία, και παθιασμένος με τα δημιουργήματα του τιτάνας; Μα φυσικά την πρόνοια αναγνώστη μου και μάλιστα στην ανθρώπινη της μορφή την αγνή και απαραίτητη για την κοινωνική μας συνοχή που τρομάζει όλους τους «σωτήρες» μας. Και αυτό γιατί όταν προνοούμε για τον συνάνθρωπο μας, το παιδί, τον γέρο οι κυβερνώντες μένουν άνεργοι στον τομέα υπηρεσίες ή στην μεγάλη επιχείρηση που ακούει στο όνομα «φιλανθρωπικά σωματεία» (που στο άκουσμα φαντάζει ίδιο με το «φιλοζωικές οργανώσεις»). Γιατί η εξουσία φίλοι τρέφεται από την εξαθλίωση μας. Πόσες απ’ αυτές τις οργανώσεις ζητάνε τον οβολό σου για κάθε απίθανο πρόβλημα; Γιατί να πρέπει να υιοθετήσεις ένα παιδάκι από την Αφρική επειδή κάποιοι τοκογλύφοι κρατάνε το χωριό του στην φτώχια για να κερδίζουν από ματωμένα διαμάντια; Α διεκδικούσες να αφήσουν οι τοκογλύφοι την Αφρική ήσυχη χωρίς να την αρμέγουν και φρόντιζες για τα παιδιά όλης της γειτονιά σου (όσο μπορείς και όπως μπορείς) πως οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις θα εξασφάλιζαν κονδύλια; Είναι άραγε πιο ικανοί από εσένα; Άραγε πόση ντροπή πρέπει να νιώσουμε για την γενοκτονία στην Ρουάντα ή όπου αλλού έγινε για να εξασφαλίζουν οι τα βιομήχανοι και οι τραπεζίτες πλουτοπαραγωγικούς πόρους; Γιατί η Ελλάδα πρέπει να δίνει τον ορυκτό της πλούτο σαν προικοσύμφωνο στους Βησιγότθους, καταστρέφοντας τους παράδεισους στο όνομα της παράνοιας και πόσο περήφανοι θα είμαστε για τον Αριστοτέλη όταν ο τόπος που τον γέννησε θα έχει μετατραπεί σε ένα ορυχείο για να βγάζουν λεφτά οι νέοι Κονκισταδόρες; Το ξέρεις ότι οι Αζτέκοι όταν έπιαναν έναν Ισπανό αιχμάλωτο για τιμωρία τον «πότιζαν» λιωμένο χρυσό; (γιατί μόνο αυτό αξίζει σαν τιμωρία στους εγκληματίες που στο όνομα του «Χριστού» τίμησαν τον «Μαμωνά»).
Το γιατί είναι πολύ απλό. Γιατί όπως και στην αρχαιότητα προδώσαμε και το ημίθεο (Ηρακλής)και τον Τιτάνα που μας υποστηρίζουν. Βέβαια ο Ηρακλής έγινε Θεός από τον Φόβο του Δία για την Ήρα, μιας και πάντα η εξουσία φοβάται την θηλυκή πανίσχυρη πλευρά της (μπορείτε να το δείτε και στους οικογενειάρχες που παριστάνουν τους αφέντες μέχρι η φαρμακερή σύζυγος τους με μια κουβέντα να τους μετατρέψει σε σκυλάκια του καναπέ). Η εξουσία από φόβο κάρφωσε και τον Προμηθέα στον Καύκασο αλλά με την δικιά μας συμπεριφορά για οδηγό. Βλέπεις μετά την φωτιά έχουμε και τους πολέμους. Ναι αναγνώστες μου εμείς είμαστε τα καρφιά που τον καρφώσαμε.
Για 30 χρόνια τώρα βλέπω τους Έλληνες να παίζουν στο χρηματιστήριο (στην Αρχαία Ελλάδα ο Χρηματιστής μαζί με τον Ροπαλοφόρο, δηλαδή τον σημερινό ΜΑΤατζή ήταν επαγγέλματα για δούλους και απελεύθερους άκρως υποτιμητικά για ελεύθερους πολίτες), να παρατάνε τα χωράφια (το δώρο της Δήμητρας στους Θνητούς) και τις τέχνες (που δίνουν αξία στον άνθρωπο μιας και το βραβείο είναι το αγαθό που γεννάν τα χέρια μας σαν προέκταση του μυαλού μας). Τους βλέπω να γλύφουν για μια θέση σκουπιδιάρη ή ακόμα δάσκαλου πηγαίνοντας στον ΑΣΕΠ, δηλαδή απαξιώνοντας τον ακαδημαϊκό τους τίτλο και ακόμα χειρότερα γλύφοντας τον κάθε ανάξιο υπόδικο πολιτικάντη. Διαλύσαμε την κοινωνία μας για να γίνουμε κάτι που δεν είμαστε. Κουτοί Φράγκοι. Καρφώσαμε τον Προμηθέα, την κοινωνική μας αλληλεγγύη, για μια καρέκλα σε στο Δημόσιο, ένα Αυτοκίνητο και μια plasma τηλεόραση. Την παιδία μας την κάναμε εκπαίδευση θαρρείς και τα παιδιά μας είναι σκύλοι. Και επειδή κι αυτό το ξεπουλήσαμε το βαφτίσαμε αγωγή σε ιδιωτικά εκπαιδευτήρια (που ο βαθμός ορίζεται από το πορτοφόλι), λέγοντας ότι το δημόσιο είναι για πέταμα, ξεχνώντας πως το δημόσιο είμαστε όλοι εμείς και όχι τα γραφεία και η ψήφος μας κάθε τέσσερα χρόνια. Και για να λειτουργεί ο μηχανισμός που βαφτίσθηκε κρατικός (το Κράτος και η Βία είναι οι συνεργάτες του Δία καθώς οι κεραυνοί είναι το εφέ) τον κουτσάναμε με ρουσφέτια (μιας και τα ψηφοδέλτια που μου έφερναν οι ανίκανοι συγγενείς και φίλοι μου προκειμένου να διοριστούν έσπασαν το γραμματοκιβώτιο μου) τον λαδώναμε μέχρι που μας σώθηκε το «λάδι». Έτσι τον αετό που έτρωγε το συκώτι του Τιτάνα μας τον αντικατέστησε ο Λαουτζίκος (ή ο «σοφός λαγός» όπως τον παρουσιάζω στις αφίσες μου). Φάγαμε τα συκώτια των παιδιών μας (γιατί για μένα παιδί μου είναι και το παιδί του γείτονα), σε εντυπωσιακέ επιδείξεις νεοπλουτισμού που δεν μπορούσαμε ουσιαστικά, παρά μόνο με δάνεια και πλαστικό χρήμα, να υποστηρίξουμε.
Και όταν έσπασε η μόλυνση και άρχισε να βγαίνει το πύο τρομοκρατημένοι λουφάξαμε στην κακομοιριά μας. Βλέπω ανθρώπους παντού να τρέμουν να πουν την άποψη τους γιατί η υποκρισία είχε αντίκρισμα χρυσού όπως και η σιωπή. Και τώρα εκποιούμε το άχρηστο μέταλλο για να παρατείνουμε την λιμνάζουσα ζωή μας και περιμένοντας κάποιο βιβλικό Θαύμα. Αλλά δεν είναι θαύμα το σκίσιμο της Ερυθράς Θάλασσας. Θαύμα είναι η γυναίκα που χωρίς καμιά υποστήριξη μεγαλώνει ένα παιδί, η ο πατέρας που μετά τους εξευτελισμούς που τρώει στην δουλειά του παίζει με τα παιδιά του για να μεγαλώσουν και να γίνουν περήφανοι και χρήσιμοι άνθρωποι στην κοινωνία μας. Ο Προμηθέας, ο Τιτάνας, ο Πατέρας μας είναι ακόμα δεμένος στον Καύκασο. Η δουλειά μας είναι να γίνουμε ο ημίθεος Ηρακλής που θα τον Ελευθερώσει.
Υστερόγραφο το ρόπαλο του Ηρακλή στις μέρες μας λέγεται Διάβασμα και η Λεοντή του Παιδεία.

Πηγή: ΜΥΘΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ