Καβαλώντας το καλάμι της Εθνικής Μοναξιάς

Η κοινωνική δικτύωση είναι μεγάλος καταδότης αναγνώστη μου. Φυσικά ποτέ δεν κατάλαβα ακριβώς τη χρήση της, αλλά με έχει βοηθήσει στο να αποφύγω κακοτοπιές που παλιότερα απλά διαισθανόμουν. Αυτή η ικανότητα του να αφήνει ο καθένας ίχνη με το πάτημα ενός ποντικιού βοήθησε να τεκμηριώσω πολλά για τον χαρακτήρα ανθρώπων που ήταν ακατάλληλοι να τους πω έστω και μια καλημέρα. Για να σου δώσω ένα απλό παράδειγμα σε μια ομάδα που έκανα για την επανένωση των συμμαθητών του γυμνασίου μου ο φανατικός χριστιανός κουβάλησε μέσα όποια ιερόδουλη ήξερε κι ο φανατικός εθνικόφρονας όσους τζογαδόρους ήξερε. Φυσικά αυτό τρόμαξε δικαίως τους οικογενειάρχες συμμαθητές μου, αλλά με βοήθησε να καταλάβω με ποιες κοπριές δεν έπρεπε να συναναστρέφομαι, ώστε η δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος να μην χρειαστεί να πλησιάσει την πόρτα του σπιτιού μου. Από τους χίλιους ανθρώπους που ήξερα έβαλα μέσα περίπου τους μισούς. Εκεί άρχισαν να φαίνονται κάθε καρυδιάς καρύδι και με τι ουσιαστικά μπορούσε να σε μπλέξει. Βρέθηκαν τρεις παιδόφιλοι, πολλές προβληματικές χαζογκόμενες, άτομα του υποκόσμου που ντυμένοι με τον μανδύα του οικογενειάρχη έβγαζαν τις διαστροφές τους και βέβαια διάφοροι προβληματικοί νάρκισσοι και πάνω απ’ όλα αλαζόνες που μπορούν να τροφοδοτήσουν τα ψυχιατρεία της χώρας μας με το γνωστό “σύνδρομο του σωτήρα”.

Έτσι μια έρευνα που θα ήθελε χιλιάδες ώρες ενασχόλησης κι άπειρα χρήματα σε ιδιωτικούς ερευνητές έγινε στο ένα δέκατο του χρόνου και δωρεάν. Όλο αυτό βασισμένο στο αξίωμα “θέλει η πουτάνα να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει”. Τα πολύ ακραία στοιχεία τα απομάκρυνα σχετικά γρήγορα. Απλά οι υποψίες που είχα βγήκαν αληθινές, όπως για παράδειγμα στους παιδόφιλους που τα προφίλ τους ήταν γεμάτα από ανήλικα της Άπω Ανατολής. Οι δε τζογαδόροι μ΄ απασχόλησαν ακόμα λιγότερο όταν το διαδικτυακό μπαρμπούτι άρχισε να χτυπά τις πόρτες των λογαριασμών μου. Τελευταία κλείσανε την πόρτα οι διάφορες τυρομούνες με τα ψυχολογικά προβλήματα λόγω της αδυναμίας τους και των ενοχών τους και οι υπερόπτες καβαλημένοι καλλιτέχνες.

Σου ανέφερα τους τελευταίους γιατί οι προτελευταίοι που άδειασα ήταν η πιο επικίνδυνη και δηλητηριώδης ομάδα για την παγκόσμια κοινότητα για το ανθρώπινο είδος και για τον γράφοντα. Οι γνωστοί εθνικόφρονες του πληκτρολογίου που ανήκουν στην κατηγορία των ατόμων με υψηλά εθνικά φρονήματα και χαμηλή αυτοεκτίμηση. Το αστειότερο όλων είναι ότι διαχέονταν μέσα σε ομάδες που έπρεπε να τους αποκλείσουν λόγω των χαρακτηριστικών τους. Όταν είσαι σκαλιστής για παράδειγμα ανήκεις σε μια παγκόσμια κοινότητα ανθρώπων όπου δεν υπάρχει ανώτερος και κατώτερος απλά γιατί ο τεχνίτης εκφράζει καθαρά το περιβάλλον στο οποί ζει. Τα εθνικά κριτήρια εκτός από γελοία είναι κι επικίνδυνα για την ανάπτυξη της τέχνης.

Ένα ακόμα παράδειγμα είναι η έρευνα πάνω στη μυθολογία. Μπήκα στον “πειρασμό” κάποτε να πω ότι μυθολογίες υπάρχουν σ’ ΄όλον τον κόσμο. Είναι μεγάλη γελοιότητα να θεωρείς την Ιλιάδα και την Οδύσσεια ανώτερα απ’ το Μαχατμπαράτα ή το Έπος του Γιλγαμές. Φυσικά δεν τίθεται θέμα ανωτερότητας στην τέχνη και αυτή τη φορά, αλλά η ανοργασμικιά που με φωνές προσπάθησε να με πείσει για το αντίθετο, μ’ έκανε να καταλάβω πώς η υστερία είναι το καλύτερο κοντάρι για να πατήσει η εθνική ιδέα. Όπως είναι αναμενόμενο ένας άνθρωπος της έρευνας δεν έχει καμία δουλειά μέσα σε μια τέτοια σφηκοφωλιά.

Ας έρθουμε τώρα λοιπόν στο γιατί οι άνθρωποι αυτού του είδους είναι καταδικασμένοι να μείνουν μόνοι. Όπως λένε οι αναρχικοί πολύ σωστά, ο εθνικισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο του απατεώνα. Έτσι τα άτομα που χρησιμοποιούν έννοιες όπως ο μεγαλοϊδεατισμός ή ο αλυτρωτισμός είναι άνθρωποι που αποφεύγουν άλλες μεγαλύτερες ιδέες όπως αυτή του βιοπορισμού μέσω της μισθωτής εργασίας. Λειτουργούν σαν τις παραθρησκευτικές οργανώσεις των Ηνωμένων Πολιτειών που κρύβουν διάφορες επενδυτικές πυραμίδες. Έτσι καλύτερα να απομακρύνεσαι καθώς τα χρήματα και ο χρόνος σε καμία περίπτωση δεν περισσεύουν. Για παράδειγμα το προσωπικό μου χόμπι είναι η ενασχόληση με τους υπολογιστές των 8 bits. Η συγκεντρωμένη ύλη αφορά όλες τις χώρες του κόσμου και όλες τις εθνότητες. Ο άνθρωπος που κάνει την ίδια δουλειά με μένα στην Τουρκία ή στην Αλβανία δεν θέτει ζήτημα εθνικής υπόστασης, αλλά γνώσεων. Το ίδιο ισχύει για τους πάντες. Αυτό προεκτείνεται σε όλες τις δραστηριότητες και μαντέψτε πού ακριβώς: στη μυθολογία ή την αρχαιολογία. Αν θες να διαβάσεις Αρχιμήδη, ας πούμε, να ξέρεις ότι τα γνήσια κείμενα σώζονται στα Αραβικά Οι “αρχαιολάτρες” βέβαια γενικά δεν μπορούν να διαβάσουν γιατί οι μισοί φιλόσοφοι απαιτούν μαθηματική γνώση και οι άλλοι μισοί γνώση της αρχαίας Ελληνικής γλώσσας. Κι απ’ αυτά τα δύο οι περισσότεροι έχουν μαύρα μεσάνυχτα. Τι είναι όμως αυτό που κάνει να το υποστηρίζουν τόσο φανατικά; Σύμφωνα με συζητήσεις ανθρώπων που κατείχαν κάτι παραπάνω την Ψυχολογία και την Κοινωνιολογία, το εθνικό κόμπλεξ είναι μασκαρεμένο κοινωνικό σύμπλεγμα. Παρατηρώντας πολλούς από τους μπροστάρηδες του είδους θα δείτε ότι ταξικά ανήκουν σ’ αυτό που ορίζουν οι μαρξιστές ως λούμπεν προλεταριάτο. Και εκεί αγαπητοί μου φίλοι βρίσκεται η μοναξιά. Ένα σύνολο δυσλειτουργικών οικογενειών που πατάνε με το ένα πόδι στον υπόκοσμο. Δημιουργούν ένα σύνολο ανθρώπων που πατάνε πάνω στην εθνική ιδέα για να χειραγωγήσουν αφελείς με χαμηλή αυτοεκτίμηση οντότητες με το σύστημα της υποχρέωσης. Φυσικά σε βάθος χρόνου γίνονται αντιληπτοί και τα θύματά τους εγκαταλείπουν τη βάρκα που μπάζει νερά λόγω της έλλειψης τεχνογνωσίας καθώς και της υπεροψίας που έχει το κάθε άτομο με την πεποίθηση ότι η κοινωνία του χρωστάει. Έτσι εν κατακλείδι αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται μέσα σε μια θάλασσα μοναξιάς καβαλώντας το καλάμι της Εθνικής Ιδέας.

Πηγή: Έχιδνα Κερασφόρος

Το καναρίνι του ανθρακωρύχου.

Φυσικά είναι πολύ βαρύ συναίσθημα η απώλεια του Θανάτου. Βέβαια δεν ήταν πάντα έτσι. Κατά τας γραφάς ο άνθρωπος ισορροπεί μεταξύ ευαισθησίας και αναισθησίας ανάλογα με τις απαιτήσεις του πολιτισμού του και την ταξική του θέση. Έτσι λυπόμαστε τα κατοικίδια μας (άσχετα αν τα στειρώνουμε στερώντας τους την μοναδική χαρά της ζωής που μπορούν να έχουν) και ευχόμαστε να έχουμε φτηνό πετρέλαιο και ipad (μια ευχή που εξασφαλίζει νεκρούς από πολεμικές συγκρούσεις στην Μέση Ανατολή και στο Αφγανιστάν που παράγει το λίθιο για τα μαραφέτια που εξασφαλίζουν την αποβλάκωση μας). Φυσικά ο θάνατος παραμονεύει σε κάθε μας κίνηση. Όλα καλά μιας και αυτό είναι η συνέχεια της ζωής και ο σκοπός δεν είναι να αναλύσουμε φιλοσοφικά κάτι που δεν μπορούμε να αποφύγουμε.

Έλα όμως που ζούμε σ' ένα σύστημα που το ρητό “ο θάνατος σου η ζωή μου” είναι το κύριο χαρακτηριστικό του. Όταν οι ανθρακωρύχοι στην Βρετανία άνοιγαν μια σήραγγα βάζανε ένα κλουβί με ένα καναρίνι για να δουν αν έχει τοξικά θανατηφόρα αέρια. Αν το έβρισκαν νεκρό επαναλάμβαναν την διαδικασία μέχρι ο χώρος να “καθαρίσει”. Φυσικά δεν θα απασχολούσε κανέναν αν δεν υπήρχε μια μικρή λεπτομέρεια. Το “καναρίνι” στις μέρες μας είμαστε εμείς. Έχεις σκεφτεί αναγνώστη μου ότι σε κάθε κερδοφόρα διαδικασία των επιχειρήσεων χρειάζονται πειραματόζωα; Στα ραδιόφωνα της πόλης μας οι διαφημίσεις δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα εμβολισμός του μυαλού σου από μηνύματα (τις περισσότερες φορές αντιφατικά) που έχουν σκοπό την χειραγώγηση σου. Μια από αυτές μου κίνησε το ενδιαφέρον. Γνωστή πετρελαϊκή εταιρία παρέχει δωρεάν υποτροφίες και προγράμματα σπουδών που αφορούσαν μόνιμους κάτοικους συγκεκριμένων δήμων. Ποιοι ήταν αυτοί; Μα φυσικά αυτοί που οι κάτοικοι της μολύνονται από τον βρώμικο αέρα της επεξεργασίας των πετρελαιοειδών. Στην πόλη μας η μόλυνση είναι ορατή με έναν τρόπο. Αν πας νύχτα στο Χορτιάτη θα δεις ότι είναι καλυμένη από έναν θόλο που χωρίζει τον καθαρό αέρα από την αστική μόλυνση. Αν δεις και αεροπλάνο να ανεβαίνει θα δεις και την ουρά από τον θόλο που παρασέρνει. Κάποιες περιοχές μάλιστα έχουν τρομερά μεγάλα ποσοστά αύξησης καρκίνων (οι κάτοικοι μάλιστα είναι φωστήρες στο να σου λένε και τι θα ακολουθήσει όταν μου έτυχε σε συγγενικό μου πρόσωπο). Ζούμε δηλαδή στην πιο βρώμικη πόλη του κόσμου όπου ουσιαστικά μας έχουν καθίσει και βλέπουν το πόσοι θα ζήσουμε από τον τρόπο που κάποιοι τα οικονομάν.

Αν βέβαια νομίζεις πως μόνο εδώ συμβαίνει σου λέω πως γελιέσαι. Το πείραμα γίνεται σχεδόν σε όλα τα αστικά κέντρα του κόσμου μόνο που εδώ λόγω της παραθυρολάγνας νομοθεσίας έχουμε τον παράδεισο του επιχειρηματία. Φυσικά αν σταματούσε εδώ όλα θα λύνονταν εύκολα. Σαν πειραματόζωο είσαι αναγνώστη μου από την εποχή που ο παππού σου χαιρόταν που αγόραζε έπιπλα με φορμάικα μέχρι τον πατέρα σου που έπαιρνε σαλόνι με MDF (το F σημαίνει φορμαλδεΰδη και είναι η κόλλα της ινοσανίδας ένα υλικό που άμα δεν πάθεις καρκίνο μπορείς να ζητήσει και πίσω τα λεφτά σου) κι εσένα που σου πουλάνε υλικά με βακτηριοκτόνες ιδιότητες (και δεν σου λένε πω ότι σκοτώνει ένα βακτήριο δεν έχει πρόβλημα να σκοτώσει κι έναν άνθρωπο). Σου μιλάνε για το περιβάλλον άνθρωποι που το καταστρέφουν και σου πετάνε μια δράση δεντροφύτευσης για να σε δουλέψουν. Επειδή δεν θέλω να σε κουράσω με το πώς και το γιατί, και ο λόγος είναι πως αν ένα διαδικτυακό άρθρο είναι μεγάλο ουσιαστικά είναι αδύνατο και να διαβαστεί. Ένα μόνο σου λέω η απάντηση σ' όλα είναι η τεχνογνωσία. Αντί να ανησυχείς για το τι θα πάθεις (όπως χθες κάποιος μου είπε για έναν γνωστό του που μετά το κέρδος που έβγαλε κόβοντας σερβικά άρματα που χτυπήθηκαν έπαθε κι έναν ωραίο καρκίνο στα οστά) άρχισε να ψάχνεις. Η πόλη μας είναι γεμάτη βιβλιοθήκες. Άρχισε να απαιτείς την γνώση πάνω σε τέτοια θέματα και να έχεις γνώμη πάνω στο τι γίνεται εις βάρος σου. Αλλιώς σε βλέπω να είσαι ένα ψόφιο καναρίνι.

Πηγή: Έχιδνα Κερασφόρος