Αυτός που δίνει στον Δία τους κεραυνούς

Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται αναγνώστη μου. Ξέρω πως σε ταλαιπωρώ με τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου, αλλά πίστεψε με αν δεν το κάνω θα το κάνεις μόνος σου και με τον άσχημο τρόπο. Ήδη πήρες τον στραβό τον δρόμο και την εύκολη ζωή κατά το λαϊκό άσμα. Φυσικά το κελί 33 είναι η αισιόδοξη κατάληξη στο παραλήρημα σου. Κάθε φορά που σε συναντάω σ’ όποιο δρομάκι και να μπω τρομάζω από το μεγαλείο της παράνοιας σου. Αυτή η προσωπικότητα του Καλιγούλα με την μάσκα του Λεωνίδα που φοράς μ’ αφήνει άναυδο. Το ασυμβίβαστο βέβαια δεν μπορείς να το δεις. Όχι γιατί δεν μπορείς να σκεφτείς λογικά αλλά γιατί η λογική κάνει μόνιμη παρέα με την αλήθεια κι αυτό δεν το αντέχεις. Αδυνατείς να δεχτείς ότι η γενναιότητα περνά μέσα από τον μέλανα ζωμό. Κανείς άλλωστε δεν ξεκίνησε να πολεμά αν δεν τον έχει κόψει πρώτα η λόρδα. Εσύ θέλεις την Δωρική γενναιότητα και την Ιωνική κουζίνα. Έλα όμως που ούτε με την νέα τάξη Περσών θέλεις να συγκρουστείς. Έτσι Μιλάς για Θερμοπύλες φορώντας τα ρούχα του Ξέρξη.

Βέβαια είναι δύσκολο να σου πω με επιχειρήματα αυτό που κάνεις μιας και περίτεχνα διυλίζεις τον Κώνωπα και καταπίνεις την κάμηλο ως γνήσιος Φαρισαίος. Μόνο που δεν έχεις τα κότσια να κρατήσεις τα στοιχειώδη προσχήματα και έτσι απλά κατηγορείς τους απογόνους τους με ένα ύφος που μόνο σε ζήλια μπορεί να αποδοθεί. Οι πρόγονοι σου που λες φίλε μου πριν να τα βάλουν με τους εξ ανατολάς εχθρούς τους πολέμησαν έναν μεγαλύτερο εχθρό. Την δεισιδαιμονία στο δικό τους Πάνθεο. Δεν ξέρω αν σου λέει τίποτα το όνομα Θαλής ή το όνομα Πυθαγόρας πέρα από μια χρονική περίοδο. Πριν απ’ αυτούς πάντως ο Ήλιος ήταν Άρμα που καβαλούσε ο Απόλλωνας σαν αμάξι αγώνων και ο Δίας κατακεραύνωνε όποιον τολμούσε να τον αμφισβητήσει. Μιλάς για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό ξεχνώντας τα δυο του βασικά στοιχεία. Την λογική και τον ουμανισμό. Μιλάς για τον Αλέξανδρο, αγνοώντας την περιγραφή του τι είναι βάρβαρος κατ’ αυτόν. Κι εκεί έρχεται το ερώτημα σχετικά με τον Δία. Τι είναι οι κεραυνοί του αρχηγού; Αλήθεια ποιος τους φτιάχνει; Δεν θα μπω στον κόπο να σου διηγηθώ παραμυθάκια. Κάνουμε την Ελληνική Μυθολογία στο σχολείο, όπως και την Εβραϊκή με λίγο περισσότερο ζήλο από το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Όλα τα σχολεία ξεκινάνε την μέρα τους με το «Άγιος ο Θεός» της συνταγματικά κατοχυρωμένης θρησκείας μας, δείχνοντας το τι θέλουν να σ’ επιβάλουν αυτοί που ανέχεσαι σαν γνήσιος ραγιάς. Αν κάποιο παιδάκι μάλιστα έχει αντίρρηση φροντίζεις από εκείνη την ηλικία να το περιθωριοποιήσεις. Ναι φίλε μου ο κεραυνός του Δία σφυρηλατείται από το σχολείο σου και από την ανοχή σου, ακόμα από την εποχή που μόλις άρχισες να περπατάς και να μιλάς. Κι επειδή ο Δίας είναι πονηρός φροντίζει να πατήσει την τσαγιέρα πριν γίνει τραίνο κατά το ποντιακό ανέκδοτο. Φυσικά τις πτήσεις του γαιδάρου τις συνεχίζεις καθ όλη την διάρκεια της ζωής σου. Από τον τρόπο που σκέφτεσαι μέχρι τον τρόπο που εκφράζεσαι ή διασκεδάζεις. Για χιλιετίες μετονόμασες τους Αρχαίου θεούς σε πολιούχους Άγιους, μιας και δεν είχες τα κότσια να αρνηθείς τίποτα από τα δύο. Όσοι το έκαναν άλλωστε τους περίμενε τραγικό τέλος. Ξέρεις γιατί; Γιατί η λέξη Έλληνας μέσα στο μυαλό σου έχει την ίδια σύνθεση με τον πουρέ της πατάτας. Βέβαια δεν είσαι ο μόνος. Έχεις τα ίδια χαρακτηριστικά με όλους όσους διαιώνισαν το είδος τους πάνω στον πλανήτη. Την υποταγή με τις απόλυτες παρωπίδες. Και όταν αυτή σε φορτώσει με ενοχές τρέχεις στον αφέντη σου, τον φυσικό ή τον μεταφυσικό, για να δώσεις λογαριασμό ή να ζητήσεις προστασία. Και ναι, τότε αλήθεια γίνεται μια ηλεκτρική εκκένωση. Είναι ο κεραυνός του Δία που τον έδωσε η υποταγή σου.

Πηγή: ΜΥΘΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

Ο πατέρας όλων ή ο μεγάλος θεατρίνος;

Η καλύτερη διασκέδαση που είχα ποτέ είναι η πεζοπορία. Το άριστο είναι όταν είχα και κάποιον που μπορούσε να κάνει και διάλογο. Σε μια τέτοια πορεία ο συνομιλητής μου, μου είπε το εξής παράδοξο. “Το ξέρεις ότι σε Πέντε χιλιάδες χρόνια καταγεγραμμένης ιστορίας έχουμε μόλις δεκαπέντε μέρες παγκόσμιας ειρήνης;”. Βέβαια επειδή αυτός που το είπε το έχει το θέμα της σεξουαλικής διέγερσης με τα “αμυντικά θέματα” δεν έδωσα σημασία. Έλα όμως που το άκουγα για δεύτερη φορά. Την πρώτη το άκουσα από άνθρωπο που ανήκει και σε άλλο πολιτικό χώρο και με άλλη αντίληψη. Κι ερχόμαστε στο δηλωμένο από το ίδιο τον Δία σαν τον πιο μισητό θεό. Το νόμιμο γιο του το Άρη. Αλήθεια όμως τι είναι ο πόλεμος;

Ο Ηράκλειτος τον αναφέρει σαν τον πατέρα των πάντων. Ο Μακιαβέλι συμβουλεύει τον Λορέντζο των Μεδίκων πως όταν έχει αδιέξοδο την πολιτική του, ο πόλεμος είναι η θεατρική παράσταση που λύνει το πρόβλημα. Ο Κλαούσεβιτς το επεκτείνει λέγοντας πως ο ίδιος ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα. Ο Μαρξ του δίνει το στοιχείο της πάλης των τάξεων και φυσικά τα υπουργεία εθνικής άμυνας της κάθε χώρας σαν μια ευκαιρία για μεγάλο φαγοπότι. Δηλαδή αυτό το Ομηρικό “μισητό” το βλέπω να χάνεται μέσα στην ιστορία . Ο Θεός μας αν και αντιπαθής είναι χρήσιμος τόσο θεωρητικά, αλλά και πρακτικά. Για να προλάβω τους κακοπροαίρετους ένα βέβαια θα πω. Δεν είμαι οπαδός του. Στην περίπτωση όμως αυτή η δική μου άποψη δεν μετράει. Κι αυτό γιατί πρώτον αυτοί που χαίρονται μ' αυτά είναι κρυμμένοι συνήθως στα μετόπισθεν και γιατί είτε το θέλουμε είτε όχι οι ανθρώπινες κοινωνίες είναι φτιαγμένες πάνω σε δόγματα πολέμου. Κι επειδή οι νοήμονες είναι παντού μειοψηφία ο Άρης έχει μπόλικη δουλειά.

Φυσικά επειδή ο χρόνος είναι περιορισμένος θα πιάσω την άποψη των δύο πρεσβύτερων που ανέφερα. Άλλωστε μετά από κάποια σχόλια ξέρω ότι απευθύνομαι σε περιορισμένο αριθμό ανθρώπων που είναι και αρκετοί. Για όσους το καταλάβουν δεν γράφω για όλους. Ας δούμε λοιπόν αυτό “το πατέρας πάντων”. Τι είναι οι περισσότερες εφευρέσεις; Αν σας έρθει στο μυαλό η λέξη “όπλα” κερδίσατε. Ο υπολογιστής που γράφω είναι κατά μεγάλο μέρος σχέδιο της πολεμικής βιομηχανίας για της εξασφάλιση γρήγορων και με ακρίβεια υπολογισμών. Το διαδύκτιο είναι η προσπάθεια εξασφάλισης επικοινωνιών σε κατάσταση ακραίων πολεμικών ενεργειών. Οι περισσότερες εργαλειομηχανές είχαν σαν σκοπό την ακρίβεια στην ανάπτυξη της βιομηχανίας όπλων. Η αεροναυπηγική χρηματοδοτήθηκε στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Τα βαριά παυσίπονα όπως η μορφίνη και η ηρωίνη ήταν για τους τραυματίες στα πεδία μάχης. Τα ηλεκτρονικά εξαρτήματα από του ημιαγωγούς ως τα κυκλώματα μεγάλης ολοκλήρωσης ήταν για την εξασφάλιση ελαφρύτερων στρατιωτικών ασυρμάτων. Οι δορυφόροι και και τα διαστημόπλοια. Όλα για χάρη του Θεού του πολέμου. Όντως έχει δίκιο ο Ηράκλειτος. Ο πατέρας των περισσότερων εφευρέσεων είναι ο Άρης μιας και στο όνομα του γίνονται. Κι αυτό γιατί ότι είναι προϊόν της “ειρήνης” δεν είναι τίποτα άλλο παρά πολεμική προετοιμασία.

Κι ερχόμαστε στον Μακιαβέλι. Είναι άραγε θεατρική παράσταση ο πόλεμος; Ο Άρης είναι θεατρίνος; Θα έλεγα πως ναι. Κάθε φορά που η κάθε εξουσία τα βρίσκει σκούρα υπάρχουν τα λεγόμενα “θερμά επεισόδια”. Φυσικά δεν είναι και τόσο απλό. Βλέπετε ο Θεός μας δεν συχνάζει όπως λάθος νομίζουμε μόνο σε πεδία μάχης. Συχνάζει και στα χρηματιστήρια, στην διπλανή μας πόρτα σαν τον κακοπροαίρετο γείτονα. Στις γυναίκες συχνάζει στο καθρέφτη και τα καλλυντικά τους μιας και η παράνομη του σχέση με την Αφροδίτη ισχύει και στις μέρες μας, Εκεί είναι που δίνει ρέστα σαν θεατρίνος. Και αν νομίζεται ότι το ξεκατίνιασμα δεν είναι πολεμική πράξη γελιέστε. Όσο πιο ακίνδυνο φαίνεται ένα όπλο τόσο πιο πολλά θύματα έχει. Οι ατομική βόμβα είναι μέσα σε υπόστεγο. Η καραμπίνα του γείτονα για το “έγκλημα τιμής” ή την “κτηματική διαφωνία” έχει πιο πολλούς νεκρούς. Και βέβαια πριν τον κάθε φόνο υπάρχει ένας ερμαφρόδιτος καυγάς. Άρα και Ο Νικολό έχει δίκιο.

Είναι περιττό λοιπόν να προσπαθήσουμε να βρούμε το τι ισχύει μιας και όταν μιλάμε για τον Άρη ισχύουν τα πάντα. Κι αυτό γιατί απλά ο θεός του πολέμου δεν είναι τίποτα παραπάνω από την κτηνώδη και βάρβαρη φύση μας.

Πηγή: ΜΥΘΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

Όταν τρως τα παιδιά σου την ώρα που τα διδάσκεις.

Κανιβαλισμός. Ένα από τα δομικά στοιχεία του πολιτισμού. Πριν βιαστείτε να εξοργιστείτε ρίξτε μια ματιά γύρω. Ακόμα πιο καλά αφουγκραστείτε τον οργισμένο μονόλογο του Νεοέλληνα. Ο κανίβαλος υπάρχει σ' όλον τον κόσμο με διάφορες εθνικότητες και ευρύ εδεσματολόγιο. Φυσικά αυτός ο κανίβαλος προς το παρόν δεν μ' απασχολεί μιας και είναι φτωχός συγγενής του Μέγιστου του είδους. Ο άντρας της Ρέας ο γιος του Ουρανού και της Γαίας είναι ο ήρωας του σημερινού αναγνώσματος. Πατέρας του Δία δηλαδή της εξουσίας τον εξορίζουμε στα Τάρταρα μέχρι να μας καταπιεί. Αλλά αλήθεια τι είναι ουσιαστικά ο Κρόνος;

Η Φυσική μας παρουσία στον αντιληπτό κόσμο ξεκινά μ' ένα αόρατο ρολόι για οδηγό και ερμηνευτή των πράξεων μας. Γεννιόμαστε με μια τάση και διδασκόμαστε από το περιβάλλον μας. Το πόσο θα υπάρχουμε το ορίζουν τρία πράγματα. Ο σκοπός, η θέληση και οι συνθήκες. Αυτό είναι η μία πλευρά. Στην άλλη βρίσκεται ο Τιτάνας μας. Φυσικά αυτός είναι και ο μεγάλος δάσκαλος. Κανείς δεν γεννήθηκε ξέροντας. Ο Χρόνος είναι αυτός που μας δείχνει το αποτέλεσμα τον πράξεων μας. Φυσικά αν η τάση μας είναι η νόηση. Στην άλλη περίπτωση που νομίζουμε ότι είμαστε το κέντρο του σύμπαντος ο μεγάλος δεν κάνει τίποτα. Απλά μας καταπίνει για να ελαττώσει τους άχρηστους πάνω στον πλανήτη. Αν είναι δίκαιος ή άδικος; Το άρθρο ουσιαστικά είναι μια πρόταση για να κουβεντιάσετε έστω και με τον εαυτό σας. Αν θέλετε έτοιμα και αβίαστα συμπεράσματα έχετε ατυχήσει. Υπάρχουν πολλοί που έχουν σαν σημαία την χειραγώγηση. Ένας ακόμα είναι περιττός.

Ο σύζυγος της Ρέας (ή της ροής) έχει ένα σκοπό. Να καταστείλει το μόνιμο. Σ' αυτήν την ζωή τίποτα δεν είναι μόνιμο. Ούτε καν τα προβλήματα μας. Γεννιόμαστε ξεδοντιάρικα μωρά και πεθαίνουμε γέροι με μασέλα μ' ένα σκοπό. Να μάθουμε μερικά πράγματα ώστε να βελτιώσουμε αυτόν τον μεγάλο οργανισμό που λέγεται “κοινωνία των ανθρώπων”. Ο δάσκαλος μας είναι ο Κρόνος (ή ο χρόνος). Βέβαια κάθε φορά που μας διδάσκει μας αφαιρεί και κάτι τρώγοντας μας όσο πιο αργά γίνεται. Το αν θα πάρουμε το μάθημα είναι δικό μας θέμα. Το συνήθειο να ευνουχίζει το έχει ακόμα. Στέλνει στις γυναίκες μια εμμηνόπαυση και στους άντρες μια στυτική δυσλειτουργία που είναι όλη δική τους. Ανάλογα με το πόσο θα τον σεβαστείς θα είναι και επιεικής μαζί σου.

Ο Πατέρας του Δία ψευδώς νομίζουμε ότι νικήθηκε από τον γιο του. Καμιά εξουσία δεν κρατά αιώνια. Κανένα κράτος δεν υπάρχει για πάντα. Όση βία και ν' ασκήσεις όταν έρθει η ώρα σου θα πάρεις τα δυο κυβικά χώμα που σου αναλογούν. Σημασία δεν έχει έτσι κι αλλιώς το τι κάνει ο τιτάνας με το ρολόι στο χέρι. Ο άνθρωπος εδώ και πολλά χρόνια έχει την ψευδαίσθηση του ότι είναι αιώνιος. Εκεί την πατάει. Έχει μέσα στο κλούβιο περιεχόμενο της κρανιακής του κοιλότητας χώσει το άπειρο και ξεχνά το βασικό. Το άπειρο για να έχει υπόσταση χρειάζεται το πεπερασμένο. Την ώρα που σκεφτόμουν αυτά που γράφω κόντεψα να μην τελειώσω γιατί τρεις φελλοί που μιλούσαν στο κινητό την ώρα που οδηγούσαν πήγαν να με μετατρέψουν σε λέκε στο οδόστρωμα. Έτσι γνωρίζοντας το πεπερασμένο γράφω για να προσεγγίσω (για όσο θα είναι κατανοητή η γλώσσα που μιλάω και σκέφτομαι) το άπειρο. Όσο για τους φελλούς; Πετυχαίνω το είδος τους στα νεκροταφεία που πηγαίνω ακούγοντας το σχόλιο όταν είναι η κηδεία τους “κρίμα τόσο νέος”.

Συνοψίζοντας λοιπόν, και με κάποιες εξαιρέσεις πάντα, όλοι άνθρωποι έχουμε έναν κοινό δάσκαλο. Αυτός μας δείχνει τα σωστά και τα λάθη μας. Μας δείχνει το πόσο προσωρινοί είμαστε και το πως πρέπει να συμπεριφερόμαστε. Αν πάρουμε το μάθημα μας έχει καλώς. Έχουμε γίνει καλύτεροι όσο ζούμε και έχουν να πουν κάτι καλό όταν γίνουμε τροφή για τα σκουλήκια. Ο Μεγάλος δάσκαλος θα μας διδάξει και θα μας καταπιεί έτσι κι αλλιώς. Σημασία έχει εμείς τι θα κερδίσουμε. Ο γιος του Ουρανού και της Γης συνεχίζει την δουλειά του κανονικά και μέσα από τα τάρταρα. Να τρώει τα παιδιά του.

Πηγή: ΜΥΘΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

Το κεφάλι της Μέδουσας

Σήμερα είναι μια ανάγνωση αφιερωμένη στα τέρατα. Υπάρχουν πολλά στις μέρες μας και μπορώ να πω με σιγουριά ότι ζω ανάμεσα τους. Αυτό βέβαια δεν είναι απαραίτητα κακό. Τα τέρατα έχουν πολύ πλάκα. Επίσης μεγάλο ενδιαφέρον από ψυχιατρικής πλευράς. Το πιο εντυπωσιακό βέβαια είναι η Μέδουσα. Έχω γνωρίσει πολλές του είδους. Είναι οι πηδηχτούλες κοπελίτσες που έβγαλαν με το ζόρι την μέση εκπαίδευση. Αυτό τις οδηγεί στο μόνο πτυχίο που τις απομένει. Αυτό της ανωτάτης παντρευτικής. Οι περισσότερες από ελαττωματικές και βαθιά θρησκευόμενες οικογένειες. Ξεχύνονται στα διάφορα μπαράκια για να βρουν το “θύμα”. Αυτός είναι κάποιος πιτσιρικάς κόκορας που άμα τις φουσκώσει στην καλύτερη περίπτωση τις παντρεύεται. Αυτό είναι το καλό σενάριο. Τότε η Μέδουσα γίνεται Κητώ και ετοιμάζει την επόμενη. Το κακό σενάριο είναι όταν ο κόκορας είναι παντρεμένος. Φυσικά υπόσχεται ότι θα χωρίσει. Έτσι όταν την βαρεθεί την κάνει πάσα στον επόμενο παντρεμένο. Οι ελεύθεροι βέβαια που τα μαθαίνουν όλα αρχίζουν και εξαφανίζονται. Κι επειδή το κουτσομπολιό στο αντρικό φύλο αν και σπάνιο είναι θανατηφόρο συμβαίνει το αναμενόμενο. Η ηρωίδα μας το μαθαίνει και μάλιστα με τον άσχημο τρόπο. Έτσι σαν θρησκόληπτη που είναι έρχεται η Αθηνά και της αλλάζει τα φώτα.
Παρατηρώντας την φόρμα ανακάλυψα κάτι βασικό. Όλες πέρασαν την πόρτα του ψυχιατρείου. Όλες είχαν οικογένειες αδιάφορες. Το ποιο φριχτό ήταν πως ζούσαν στο παραμύθι της κοινωνίας του “φαίνεστε”. Η θρησκοληψία των οικογενειών περνούσε στα κορίτσια αυτά πολύ ύπουλα. Πάω στοίχημα πως η συμβουλή της μητέρας προς την κόρη ήταν “κοίτα να τυλίξεις κανέναν να σε ταΐζει”. Η επόμενη συμβουλή ήταν μάλλον “κάνε οτιδήποτε αρκεί να μην το μάθει η γειτονιά”. Έλα όμως που το βίτσιο της κοινωνίας μας είναι η ζωή των άλλων. Ο ανταγωνισμός, η θρησκοληψία και η αμορφωσιά οδηγούν σ' ένα μέρος. Στο τρελάδικο. Η Μέδουσα σε όλες τις περιπτώσεις έχει περάσει την πόρτα για διαμονή τουλάχιστον μια φορά. Και φυσικά το σύνδρομο του σωτήρα είναι το αγαπημένο της. Έχει πάρει στο μεταξύ κιλά από την ηλικία και τα ψυχοφάρμακα και να σου την μπροστά μου. Προσπαθεί να με πετρώσει με το βλέμμα της. Φυσικά οι ορθολογιστές δεν πετρώνουν. Αυτή η Ασπίδα του Περσέα που ακούει στο όνομα λογική είναι μεγάλο όπλο. Φυσικά ο αποκεφαλισμός δεν ανήκει στις ασχολίες του είδους μου. Όπως λέει και το λαϊκό τραγουδάκι “Ας τον τρελό στην τρέλα του”. Φυσικά από την Μέδουσα δεν είναι εύκολο να διαφύγεις. Σου πετάει τις ιστορίες της σαν τα φίδια που έχουν γίνει τα μαλλιά της.
Μια ατάκα την κάνει να ξεχωρίζει. Τσιρίζει “Προσδοκώ Ανάσταση Νεκρών”. Λες από μέσα σου “Προσδοκώ αφύπνιση κοιμισμένων” μιας και αν το πεις απ' έξω σου το τέρας θα σε πρήξει. Άλλωστε δεν έχει καμιά αξία να μιλάς με κάποια που το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να παραβιάσει της αρχές που υποστήριζε για να βολευτεί. Τα τέρατα αυτού του είδους τιμωρούνται με αποκεφαλισμό από τους όμοιους τους. Κι ερχόμαστε στο ζητούμενο. Το κεφάλι της μέδουσας είναι η αδυναμία του ανθρώπου να έχει περιεχόμενο. Όταν πουλάς τα νιάτα σου αντί να τα χαίρεσαι κάποια στιγμή έρχεται ο χρόνος σαν θάλασσα να σε παρασύρει στην τρέλα. Όσο και να κοιτάξεις προς τα πάνω, όσο και να ικετεύεις, δεν σε σώνει τίποτα. Γίνεσαι μια Μέδουσα. Ένα τέρας που το έξω του ταιριάζει απόλυτα με το μέσα του.

Πηγή: ΜΥΘΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

Γιατί ο Όμηρος είναι πιο ισχυρός από τον Ξενοφώντα

Το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο είναι ένα. Να πούμε αυτό που σκεφτόμαστε. Η γλώσσα είναι ένα εργαλείο που λόγω της δύναμης της τιμωρήθηκε άπειρες φορές. Έτσι στην προσπάθεια της να γλυτώσει το κόψιμο μια από τις εφευρέσεις της είναι και ο μύθος. Φυσικά είναι και ο πλάγιος λόγος, αλλά αυτά τα δύο πιστέψτε με κάνουν παρέα. Όταν μέσα στην ιστορία βλέπουμε περιόδους που υπάρχει αυτό που λέμε “Ελευθερία” τότε έχουμε την συνεπή ιστορική καταγραφή και την έκθεση ιδεών. Φυσικά αυτές οι περίοδοι είναι ελάχιστες. Η ελευθερία είναι μαζί με την αυτάρκεια αγαθά που ο κάθε “άρχοντας” τα βάζει στο μάτι. Κι έτσι έχουμε τον Όμηρο.
Ελάχιστες οι πληροφορίες που υπάρχουν για την προσωπική του ζωή. Ωστόσο ένα είναι το σίγουρο. Έζησε σε μια εποχή που η ελευθερία του λόγου δεν ήταν της μόδας. Όπως τα μεσαιωνικά έτσι και τα ομηρικά έπη είναι προϊόντα μιας σκοτεινής εποχής. Έχουμε αναλώσει αρκετές διδακτικές ώρες στο τι θέλει να πει ο ποιητής. Κι αυτό είναι απόλυτα λογικό. Το καθεστώς της τυραννίας ήταν εξαπλωμένο σε όλες τις πόλεις κράτη. Ο τοπικός άρχοντας πολεμούσε εκτός από τους εξωτερικούς εχθρούς και τους εσωτερικούς ηθικούς νόμους. Επίσης χτυπούσε και την δυσαρέσκεια των υπηκόων του. Σ' αυτό το περιβάλλον ο Όμηρος δεν είναι δυνατόν να κάνει μια συνεπή καταγραφή. Ουσιαστικά πρέπει να γράψει την Ιλιάδα και την Οδύσσεια, χωρίς να προκαλέσει δυσαρέσκεια. Σαν καλός τεχνίτης λοιπόν συλλέγει και δημιουργεί ένα εύπεπτο παραμύθι. Απλά για να του δώσει δικαίωμα ζωής το ταράζει στους συμβολισμούς. Αυτή είναι όμως και η δύναμη του.
Όταν αναφερόμαστε στην αρχαιότητα πιστεύουμε πως η δημοκρατία φύτρωσε. Ένα παραμυθάκι που μας διδάσκουν για έναν λόγο. Για να μην ζητάμε δημοκρατία. Η ελευθερία του λόγου και η ευθύνη την διακυβέρνησης από τον λαό είναι κάτι που τρομάζει στις μέρες μας. Έτσι με όπλο της την εκπαίδευση. Φροντίζουν να μας κρύβουν το πως γίνεται η αλλαγή ενός πολιτεύματος. Το παρατήρησα πολύ απλά. Τον Ξενοφώντα τον διάβασα μόνος. Κι αυτό γιατί ανήκει στην κατηγορία του ιστορικού. Το κείμενο του είναι ωμό, ξερό και άχαρο. Ακριβώς ότι γοητεύει τον άνθρωπο στην εφηβεία. Έτσι ακόμα και σήμερα στα σχολεία διαβάζεται με ευθύνη του μαθητή. Έτσι ενώ ο εκπαιδευτικός χρόνος της Ιλιάδας και της Οδύσσειας ήταν άπειρος, η “Κύρου ανάβαση” και “Η κάθοδος των Μυρίων” περιορίστηκε κάπου στο τέλος της σχολικής χρονιάς.
Αυτό βέβαια δεν βάζει σε σύγκριση κανένα κείμενο. Απλά για μια ακόμα φορά διαπιστώνω το απλό. Αν θες να κερδίσεις κάποιον μην του λες την αλήθεια κι άμα το κάνεις μην την λες απ΄ ευθείας. Βρες ένα καλό παραμυθάκι. Πες πάρα πολλά για να μπερδευτεί ο ακροατής ή ο αναγνώστης. Άφησε πολλά θολά σημεία γεμάτα υπονοούμενα. Ακόμα και ένα εξακριβωμένο ιστορικό γεγονός όπως ο Τρωικός πόλεμος δείχνει σαν να μην έγινε ποτέ. Αυτό είναι και η δύναμη της τέχνης. Ο Όμηρος θα μπορούσε να είναι κάποιος δημοσιογράφος η κάποιος ιστορικός που ξέρει να “μαγειρεύει” τα γεγονότα. Μια τέτοια διάνοια στην εποχή μας θα έβγαζε πολλά λεφτά. Η μόνη διαφορά του άλλωστε από τους σύγχρονούς του, είναι ότι αυτός τα βάζει έστω και έμμεσα με την εξουσία. Οι σημερινοί δημοσιογράφοι την γλύφουν “Έντεχνα”. Από την άλλη ο Ξενοφώντας είναι αυτό που λέμε ο κλασικός ανταποκριτής. Μπαίνει μέσα στην φωτιά και γράφει ακριβός αυτό που βλέπει. Υποκειμενικά βέβαια, αλλά αυτό το δικαίωμα το έχουν όλοι όσοι γράφουν βιωματικά. Δεν έχει άλλωστε κανείς το δικαίωμα να απαγορέψει την λέξη “πονάω”.
Τελικά η δύναμη του Ομήρου είναι ακριβώς αυτή. Μαζεύει ιστορίες και τις σερβίρει σαν παραμυθάκι που μπορούν να το χωνέψουν όλοι. Από τον τύραννο της αρχαϊκής εποχής μέχρι την κοπελίτσα φιλόλογο που διορίστηκε με μέσον και εξασφάλισε την ηρωική έξοδο από το χωριό της.
Αντίθετα ο Ξενοφώντας συγκινεί μόνο την άγρια ράτσα των ανθρώπων που είναι ερωτευμένοι με την αλήθεια. Αλλά αυτοί σε κάθε σημείο του κόσμου θα είναι πάντα μια θλιβερή μειοψηφία. Οι σειρήνες του Οδυσσέα, δανείσουν στον μεγάλο επικό μια ιδιότητα τους. Να χαϊδεύει αυτιά και μάτια. Για αυτό θα είναι πάντα ο πιο ισχυρός.

Πηγή: Μυθική Αναζήτηση