Από την Αφροδίτη στην Ήρα.

Μια οδυνηρή σκέψη. Πολλά δεινά πηγάζουν από τα πρέπει της ζωής μας. Έχοντας λοιπόν ζήσει σε μια περιοχή που ήταν ένα χωριό εγκλωβισμένο στην πόλη ανακάλυψα το βασικό. Την πηγή της δυστυχίας. Χρησιμοποιώ τους θεούς της Αρχαιότητας μόνο για έναν λόγο. Γιατί είναι ανθρώπινοι. Έτσι το καλό και το κακό έχει άρωμα γυναίκας. Κι αυτό φίλοι μου γιατί οι άντρες ουσιαστικά είμαστε επισκέπτες ακόμα και στα σπίτια μας. Τα πάντα χτίζονται με βάση το άλλο φύλο μιας και ακόμα και τα οικονομικά μας αφορούν κανένα πακέτο τσιγάρα ή κάποια ασχολία που καταδεικνύει τον αυτισμό μας. Παρά λοιπόν την ουρά του παγονιού που απλώνουμε ξέρουμε καλά ποιος έχει το πάνω χέρι. Και μόλις πιάσαμε το ιερό ζώο της θεάς που θα καταλήξει ο συλλογισμός μου. Αλλά ας δούμε από την Αφροδίτη που είναι η θεά του θέλω (γι αυτό είναι και η μητέρα του Έρωτα) πως καταλήγουμε στην Ήρα.
Όλοι έχουμε συναντήσει μια Ήρα στην ζωή μας. Αν εξαιρέσουμε μερικές που δεν ήταν ικανές να γίνουν, ναι είναι αυτή που μας έχει μεγαλώσει. Το οργισμένο θηλυκό που διαχειρίζεται τα πάντα στην προσπάθεια να πετύχει τον σκοπό του. Ποιος είναι αυτός; Μα Φυσικά να μας Μεγαλώσει. Αν δούμε την οικογένεια σαν σύνολο τότε θα μιλούσαμε για την Εστία. Αλλά έλα που οι περισσότεροι από εμάς κρύβουμε έναν μικρό Δία μέσα μας. Αν θέλετε να νιώσετε το πάνθεον δεν έχετε παρά να πάτε σε μια φτωχογειτονιά. Φυσικά πριν η ηρωίδα μας ήταν η Αφροδίτη.
Στο βαλτότοπο που έβγαλα το γυμνάσιο είχαμε πολλά κοριτσάκια που είχαν μεγαλώσει λίγο παραπάνω από το κανονικό. Όταν μεγαλώνεις υπάρχει η επιθυμία. Οι μικρές Αφροδίτες στην εποχή μου δεν προλάβαιναν να πάνε στο λύκειο. Ένα καλοκαίρι απόγευμα Σαββάτου την ώρα που πηγαίναμε να χαζολογήσουμε με κανένα φίλο τις βλέπαμε με νυφικό φτιαγμένο να κρύβει την κοιλιά της εγκυμοσύνης και το βλέμμα του “τι πάω να κάνω;”. Τις βλέπω και τώρα σαν σαραντάρες με το βλέμμα του “τι έχω ζήσει;”. Όντως οι πιο πολλές είναι στην κατάσταση που δεν μπόρεσαν να χαρούν ούτε την μητρότητα. Είναι χαμένες ανάμεσα στις δύο θεές. Άλλοτε με κοιτάνε χαρούμενες και άλλοτε με μια κακιά που θα έκανε και την Ήρα να τρομάξει. Αυτές που κατάφεραν ν' αργήσουν στο γεγονός που ικανοποιεί όλους τους άλλους εκτός από τους άμεσα ενδιαφερόμενους είναι οι πιο χαρούμενες.
Κατά συνέπεια έχετε βρει την πηγή της δυστυχίας και εσείς. Ναι φίλοι μου λέγεται γάμος. Είναι κάτι που κατά την γνώμη μου ξεφτιλίζει δύο ανθρώπους. Κι αυτό γιατί; Γιατί απλά μετατρέπει την σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων σε κόλλες Α4. Ο άντρας ουσιαστικά χάνει την ευκαιρία να αποδείξει ένα από τα χαρακτηριστικά του ανδρισμού του. Τον λόγο τιμής. Ναι αγαπητοί μου. Δεν μπορεί κανένας ληξίαρχος, ιερέας ή δήμαρχος, να ορίζει αυτό που εσύ νιώθεις για την γυναίκα που έχεις δίπλα σου. Βέβαια υπάρχουν και αυτοί που δεν έχουν αυτό το χαρακτηριστικό. Γι αυτόν τον λόγω όμως υπάρχουν και τα γηροκομεία. Από την άλλη η γυναίκα μέσα σ' ένα συμβόλαιο χάνει την θηλυκότητα της. Χάνει την δυνατότητα να νιώθει κάτι πέρα από τις υποχρεώσεις του ρόλου της. Κι αυτός ο ρόλος απλά ορίζεται από την κοινωνία. Την γυναίκα την θέλει κάτι σαν παιδομηχανή που βγάζει γρανάζια για ένα μηχάνημα που καταναλώνει τα εξαρτήματα του. Έτσι αρχικά σκληραίνει μετά αρχίζει και κουρεύεται σαν άντρας γιατί είναι πολυτέλεια το να φροντίζει τον εαυτό της. Τέλος γίνεται η γνωστή πεθερά που θα καταδυναστεύσει μια νέα γενιά γυναικών που το μόνο αμάρτημα πάνω τους είναι τα νιάτα. Από Αφροδίτη έχει γίνει Ήρα.
Κάποτε λοιπό η Ήρα ήρθε και με ρώτησε το γιατί. Γιατί ξέφυγα; Για έναν και μόνο λόγο. Γιατί στην ζωή εκτός από το πρέπει υπάρχει και το θέλω και το μπορώ. Ο κόσμος δεν ένα σπίτι φτιαγμένο από ένα υλικό. Η απόλαυση του αλητεύεις άσκοπα για να δεις τον κόσμο είναι κάτι που το κάνεις νέος. Χωρίς πρέπει. Όταν κάνεις τέχνη ξέρεις πως θα πεθάνεις στην ψάθα και θα ζουν άλλοι από το έργο σου. Πάλι δεν σε νοιάζει. Σ' ανταμείβουν τα έργα σου μέχρι το στομάχι σου να κολλήσει στην πλάτη. Η γυναίκα που σ' αρέσει είναι γιατί δεν σε νοιάζει τι θα γίνει αλλά τι θα σου βγάλει. Όσοι πάει και όπως πάει. Η δυστυχία λοιπών είναι μια γραμμή που μας πάει από την ομορφιά της Αφροδίτης στην εξουσία της Ήρας και αποτελείται από μια και μόνο λέξη. Πρέπει.

Πηγή: ΜΥΘΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

Η μεγάλη αρρώστια

Οι περισσότεροι που ζούμε στον ελλαδικό χώρο έχουμε ένα περίεργο βίτσιο. Αφού ξεχάσουμε τα δυο αυγά Τουρκίας μιλάμε για τον “Χρυσό αιώνα”. Φυσικά ξεχνάμε ότι αυτό είναι κάτι που αφορά ανθρώπους που έχουν πεθάνει. Η παροιμία “τα στερνά τιμούν τα πρώτα” μάλλον μας αφήνει αδιάφορους. Απόλυτα κατανοητό αν και παράλογο. Κι αυτό γιατί για να τιμήσεις τα πρώτα θέλει κόπο. Ο αιώνας που αναφέρουμε έχει να κάνει με την ανάπτυξη του ορθολογισμού. Απαραίτητο στοιχείο είναι η γνώση και το θάρρος. Δυστυχώς από τον Έλληνα λείπουν και τα δύο. Κι όχι τώρα. Και τότε έλειπαν. Δυστυχώς αν δούμε όλους τους φιλόσοφους έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Άσχημο τέλος.
Η κλασική εποχή έχει μια μεγάλη αποτυχία στο ενεργητικό της. Δεν νίκησε την δεισιδαιμονία. Δυστυχώς φίλοι μου ο λαουτζίκος και τότε τρόμαζε στις αντίστοιχες “μαύρες γάτες”. Βέβαια θα μου πείτε αν δεν συνέβαινε αυτό δεν θα ήταν και λαουτζίκος. Αλλά από που πηγάζει αυτή η αρρώστια που κάνει τους ηγέτες να μας βασανίζουν τόσα χρόνια; Δύο είναι οι μαγικές λέξεις. Ενοχές και ανασφάλεια. Το μοντέλο του θρησκόληπτου και του δεισιδαίμονα είναι στην αιωνιότητα της ιστορίας ένα. Άντρες αλλά κυρίως γυναίκες που φοβούνται τον ίσκιο τους και κρύβονται πίσω από κάτι για να μην φανεί. Αυτό μπορεί να είναι θρησκεία, ιδέα, έθνος και ότι άλλο μπορεί να δώσει δόξα και χρήμα στον απατεώνα. Το κακό ξεκινάει με το πατριαρχικό μοντέλο της οικογένειας . Δεν είναι τυχαίο πως έντεχνα καλλιεργείται η ενοχή στα κοριτσάκια πρώτα για δυο πράγματα. Για το σώμα τους και την σεξουαλικότητα τους. Στους άντρες εμφανίζεται λιγότερο γιατί απλά στην πατριαρχία ετοιμάζονται για ηγέτες. Φυσικά αυτό γεννά τους αποστάτες, τους φιλόσοφους και τους επαναστάτες. Επίσης οι γυναίκες που για κάποιον λόγο γλύτωσαν από το πατριαρχικό μοντέλο (που πολλές φορές το κηρύττουν και οι μητέρες) και φυσιολογική ζωή έχουν και λεφτά στους ψυχολόγους δεν δίνουν. Όταν λοιπόν περάσουν την θηλιά της ενοχής τότε ο άνθρωπος γίνεται ευάλωτος στην δεισιδαιμονία. Είναι μέρος του ακέφαλου τέρατος που λέγεται όχλος.
Σαν μέλος διάφορων ομάδων έχω τιμωρηθεί πολλές φορές για το θάρρος της γνώμης μου. Επειδή το κράτος δεν αφήνει τίποτα στην τύχη έχει αναπτύξει μηχανισμούς γι αυτό. Στα αγοράκια λέγεται “σχολείο” και “στρατός”. Στα κοριτσάκια “σχολείο” και “γάμος”. Έτσι αν κάτι δεν πάει καλά εξασφαλίζει το ότι ο “αποστάτης” ή η απείθαρχη δεν θα συνεχίσουν την σίγουρη διαδοχή που λέγεται “παιδιά”. Αλλά ας δούμε και ποτάμι μιας και είδαμε την πηγή.
Παλιά για να μένουμε τρομοκρατημένοι υπήρχε το “πνευματικό” και το "δαιμονικό". Φυσικά οι μάγισσες καίγονταν και οι αποστάτες διαμελίζονταν. Τώρα πια έχουμε εξελιχτεί. Οι μάγισσες έγιναν εξωγήινοι, παγκόσμια συνωμοσία και πολλές “μυστικές οργανώσεις” με σατανικό σκοπό. Τα ξωτικά έχουν γίνει το τέρας της αποκάλυψης που δεν είναι μια αλληγορία αλλά κάποιος που έχει γεννηθεί και μας ετοιμάζει τον αβίωτο βίο μας. Και βέβαια επειδή το κακό θα μας αναγκάσει να σκύψουμε το κεφάλι με το ζόρι, υπάρχει το καλό που θα σκύψουμε το κεφάλι εθελοντικά. Σαν οπαδός του ορθολογισμού βέβαια, ανήκω στο κακό. Για ποιο λόγο; μα φυσικά γιατί η άποψη μου είναι πως η ιστορία δεν γράφεται με τον τρόπο που θέλει αυτός που χειραγωγεί. Η λογική στην ιστορία λέει πως εκτός από την βούληση και τον σκοπό υπάρχουν και οι συνθήκες. Βλέπεται ο άνθρωπος εκτός από μυαλό έχει και άλλα όργανα. Το πρώτο βασικό είναι το στομάχι και τα επόμενα βασικά είναι αυτά που βρίσκονται κάτω από το στομάχι και μας βοηθούν να κάνουμε παιδάκια. Δεν είναι τυχαίο πως όλες οι θρησκείες με ιεραρχική δομή πυραμίδας ποινικοποιούν την γενετήσια πράξη. Αυτό γιατί ο έξυπνος χειραγωγός θέλει “ενόχους”. Κι αυτό γιατί ο Δαίμονας από πάνω του δεν έχει καμιά εξουσία σε ευτυχισμένους ανθρώπους. Έτσι τα μηνύματα που στέλνουν τα άλλα μας όργανα τα βαφτίζουμε από το τέλος της αρχαιότητας ως σήμερα “κακούς δαίμονες”. Φυσικά αυτό το βλέπω και σε ανθρώπους που θεωρητικά είναι διάνοιες. Ας μην ξεχνιόμαστε όμως. Αν είσαι δυστυχισμένος με την γνώση που αποκτάς τότε είσαι το ίδιο φελλός με κάποιον που είναι βουτηγμένος στην πλήρη άγνοια. Ή γνώση είναι ένα χρηστικό εργαλείο και όχι μέσω επίδειξης. Όσα έχω πάει να μάθω είχαν σκοπό την ανάπτυξη της βιοποριστικής μου ικανότητας. Ο δεισιδαίμονας αντίστοιχα γεμίζει το κεφάλι του με άχρηστες πληροφορίες. Έτσι βλέπει παντού συνωμοσίες φυσικές και μεταφυσικές. Και όταν το φυσικό καταρρέει τότε ψάχνει σανίδα σωτηρίας στα όνειρα, τα ταρώ, τους αστρολόγους και τις καφετζούδες. Αν οι παραπάνω αποκτήσουν τόσο ευρύ κοινό που να έχουν πάρε δώσε με τον τοπικό δικτάτορα βέβαια τους ονομάζουμε ιερείς. Και αξίζουν από εμάς τους ορθολογιστές συγχαρητήρια. Γιατί; Για τον απλό λόγο ότι πετυχαίνουν εκεί που εμείς αποτυγχάνουμε. Να πείσουμε τους δεισιδαίμονες. Αυτού που πάσχουν από την μεγάλη αρρώστια.

 
Πηγή: ΜΥΘΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

Ένας κλέφτης με θεϊκή καταγωγή

Ήρθε ο καιρός για τον πιο συμπαθή θεό της αρχαιότητας. Η λέξη εμπορεύομαι είναι το κλειδί. Ο Θεός αυτός έχει ακόμα και στις μέρες μας μια οδό αφιερωμένη στο όνομα του σχεδόν σε κάθε πόλη του κόσμου. Χωρίς αυτόν ουσιαστικά η πόλεις δεν θα υπήρχαν. Μιλάμε για τον φτεροπόδαρο θεό που μας δίδαξε πως να ζούμε. Είναι ο πρώτος δάσκαλος του ανθρώπινου γένους. Και συμβολίζει τον κάθε κάτοικο της κάθε πόλης. Ο Ερμής είναι αυτός που μας δίδαξε την διακίνηση, την κλοπή και την απάτη. Αν θέλετε να επιβιώσετε μέσα στο τσιμέντο αυτές οι λέξεις δεν πρέπει να σας ξενίζουν. Κρύβουν μια τιμιότητα που δεν μπορούν να καταλάβουν αυτοί που την ηθική την αφήνουν σε ειδικούς. Στα αστικά κέντρα αν θες να είσαι τίμιος πρέπει να έχεις αυτές τις ιδιότητες. Αλλιώς ξεγελάς τον εαυτό σου.
Ο Αγγελιοφόρος των θεών έχει την χάρη που κανένας νεοέλληνας δεν μπορεί να καταλάβει. Εξασφαλίζει την συμπάθεια όλων ακόμα κι αυτών που κατά βάθος δεν τον χωνεύουν. Ο αδερφός του ο Απόλλωνας ας πούμε. Αν τον συγκρίνουμε είναι ο γόης της οικογένειας που βάζει τον μικρό του αδερφό να κάνει την βρώμικη δουλειά. Βέβαια ο μικρός δεν κάνει τίποτα χωρίς την αμοιβή του . Ο πατέρας Δίας τον έχει για όλες τις αγγαρείες. Σαν να λέμε το παιδί για τα θελήματα. Όμως τίποτα δεν γίνεται χωρίς τον μικρό. Κανένας άνθρωπος δεν πεθαίνει αν δεν πάει ο Ερμής την ψυχή του στον θείο του τον Άδη. Είναι δηλαδή αυτό που λέμε ο διακινητής των πάντων. Όταν χρειάστηκε να δουλέψω για λογαριασμό του κατάλαβα το γιατί. Γιατί δεν υπάρχει πολιτισμός χωρίς την έννοια της διακίνησης. Αν το δούμε σαν την ιστορία μας τα πάντα γίνονται στο όνομα του. Σταυροφορίες, πόλεμοι, επαναστάσεις. Όταν ο Θεός μας δεν κινείται έχουμε αυτό που ζούμε τώρα και λέγεται κρίση.
Ο ένας και μοναδικός αστός θεός λοιπόν μας διδάσκει πως χωρίς ροή δεν έχουμε τίποτα. Μέσα στην ροή η απάτη, η κλοπή και το εμπόριο είναι τα δομικά στοιχεία. Αν και δεν έχει φανερούς πιστούς αυτό δεν τον εμποδίζει να υπάρχει. Κι αυτό γιατί ακόμα και όσοι τον αμφισβητούν για να το κάνουν πατάνε πάνω του. Φανταστείτε ότι οι περισσότεροι από εμάς τον λατρεύουμε κάθε μέρα. Κι αυτό γιατί κάθε μέρα συναλλασσόμαστε. Πουλάμε αγοράζουμε, κοιτάμε να κάνουμε καμιά κομπίνα ή φυλαγόμαστε από τις κομπίνες που παν να μας κάνουν. Η εξουσία πάντα τον είχε δίπλα της. Πότε σαν κήρυκα πότε σαν έμπορο και άλλες φορές σαν λαοπλάνο. Θα τον δούμε σαν παρουσιαστή ειδήσεων να παπαγαλίζει ότι του λένε οι χορηγοί του. Θα μας πλευρίσει για να μας πουλήσει το κλεμμένο ή το νόμιμο αγαθό. Θα είναι η θείτσα που θα μας πει τα κουτσομπολιά της γειτονιάς μόνο και μόνο για να δείξει ότι ξέρει.
Αυτό όμως που πρέπει να δούμε είναι το γιατί υπάρχει; Γιατί είναι αυτό που λέμε το κοινωνικό μας πρόσωπο. Είναι ψυχοπομπός ακριβώς σαν τις γιαγιάδες που συχνάζουν σε κηδείες και μνημόσυνα. Κάνει απάτες γιατί στον κόσμο που ζούμε αν πεις την αλήθεια τότε το μέλλον σου είναι ζοφερό. Κλέβει γιατί ουσιαστικά ο αστικός τρόπος ζωής έχει να κάνει με την υφαρπαγή είτε αγαθού ή εργασίας. Ταυτίστηκε με τον αιγυπτιακό Θωθ. Κι αυτό γιατί ο Ερμής είναι πολύ μεγάλος για να γνωρίζει σύνορα. Είναι κι αυτός που έχεις την ιδιότητα του λόγου (και της λογικής). Κι αυτό γιατί αν μουγκανίζεις βουκολικά ο λόγος είναι άχρηστος. Στο αστικό περιβάλλον όμως είναι ένα από τα βασικά εργαλεία επιβίωσης. Αυτό είναι ο Ερμής ουσιαστικά. Ένα εργαλείο επιβίωσης όταν δεν έχεις άλλη επιλογή από το να περάσεις τα τείχη μιας πόλης. Και όσοι χαχανίζουν μ' αυτό μετρήστε το πόσοι επαρχιώτες που πούλησαν το χωράφι τους και έφτιαξαν μια επιχείρηση γύρισαν κακήν κακώς από εκεί που ήρθαν. Δεν είχαν βλέπετε την εύνοια του Θεού μας. Του κλέφτη με την θεϊκή καταγωγή.

Πηγή: ΜΥΘΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ